Δεν θα πήγαινε ποτέ ξανά στη Σκιάθο σας συστήνω ανεπιφύλακτα τη Σκόπελο έτσι είπε στην Huffington Post Greece η

Η Βασιλική Ζιώγα δεν θα πήγαινε ποτέ ξανά στη Σκιάθο Στη Σκιάθο βρέθηκα πρώτη φορά το 2004, στα 18 μου δηλαδή, στο πρώτο έτος της φοιτητικής μου ζωής. Και ακριβώς επειδή ήμουν φοιτήτρια και περνούσα τις πρώτες μου διακοπές μαζί με φίλες, πέρασα τέλεια. Δεν είχα δώσει σημασία στους κάγκουρες, σε ανδρική και γυναικεία έκδοση, που εκεί νιώθουν λες και είναι στο φυσικό τους περιβάλλον. Ούτε στα κοκτέιλ που η τιμή τους ισοδυναμούσε με ένα γεύμα δύο ατόμων. Ούτε στην κακοποίηση αυτού του πανέμορφου και καταπράσινου νησιού από τους ανθρώπους. Ούτε και στη γενικότερη κακόγουστη αισθητική που μπορούσε να σε κάνει να σιχαθείς το ελληνικό καλοκαίρι.


Για αυτό και 6 χρόνια μετά, όταν έψαχνα με την παρέα μου ένα νησί που να μας βολεύει όλους -μιας και μέναμε σε διαφορετικά μέρη- έκανα το ολέθριο λάθος να πιστέψω ότι η Σκιάθος είναι η σωστή επιλογή. Ναι, πρόκειται για ένα νησί πραγματικά πανέμορφο. Εάν πάρεις βέβαια από πάνω του όλη την ηχορύπανση, τη βρωμιά και ανθρώπινη παραβίαση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Με λίγα λόγια, η Σκιάθος ήταν κάποτε ένα όμορφο νησί, αλλά σήμερα είναι πραγματικά ανυπόφορη. Και ναι, ίσως κάποιος να μπορεί ακόμη να περάσει εκεί καλά, εάν είναι φοιτητής ή εάν έχει σκάφος και αρκετά λεφτά έτσι ώστε να αποφύγει τις πολυσύχναστες παραλίες της ντροπής ή τα λούμπεν μπαρ με τα νερωμένα ποτά των 15 ευρώ. Λέω, ίσως.

Εμείς όμως ήμασταν απλά μια παρέα που μόλις είχε αποφοιτήσει (αυτή τη φορά από το Πανεπιστήμιο) και την ημέρα που φύγαμε από τη Σκιάθο ορκιστήκαμε όλοι μαζί ότι δεν θα πατήσουμε ποτέ ξανά το πόδι μας εκεί. Ο μοναδικός λόγος που περάσαμε όμορφα ήταν επειδή ήμασταν όλοι μαζί και γελούσαμε με όσα ζούσαμε. Η χώρα ήταν ένα ατέλειωτο μαρτύριο κακογουστιάς και θορύβου. Τα εστιατόρια και τα μπαρ ήταν βγαλμένα από μια άλλη εποχή, τόσο αισθητικά όσο και οικονομικά. Οι παραλίες μάλλον είχαν καταπράσινα νερά, αλλά ήταν αδύνατο να τα δεις μέσα από τη λαοθάλασσα. Εάν δεν είχες αυτοκίνητο, ήταν αδύνατο να αντέξεις τα λεωφορεία, αφού ήταν τόσο γεμάτα με κόσμο που νοσταλγούσες το τραμ της Αθήνας. Τελευταία στιγμή ευτυχώς καταφέραμε να νοικιάσουμε ένα τζιπ και προλάβαμε να απολαύσουμε μερικές από τις πραγματικά όμορφες παραλίες. Αλλά από μόνες τους δεν ήταν αρκετές για να περισώσουν ότι είχε απομείνει από το κάποτε περίφημο νησί των Σποράδων. Δεν είχε να κάνει με το ότι εμείς ήμασταν ξενέρωτοι ή μίζεροι. Είχε να κάνει ότι η Σκιάθος είχε δυστυχώς μετατραπεί σε μια ελεεινή τουριστική παγίδα για -συγχωρέστε με που θα το πω- άσχετους ταξιδιώτες.
Έκτοτε έχω πάει σε όλες τις Σποράδες. Εάν λοιπόν ψάχνετε μια κοντινή επιλογή, τότε σας συστήνω ανεπιφύλακτα τη Σκόπελο, τη Σκύρο ή την Αλόννησο. Το μαρτύριο της Σκιάθου δεν θα άντεχα όμως να το ζήσω ποτέ ξανά.
http://www.huffingtonpost.gr/2016/07/10/life-taksidi_n_10880466.html