Ξεκινάς για τον Στάφυλο
και καταλήγεις στο Βελανιό, χωρίς μαγιό οι τολμηροί. Το Κτελ πηγαίνει
σε αρκετά μέρη και μπορείς να χαζεύεις στη διαδρομή: το πράσινο, τη
θάλασσα, τη φύση. Καλύτερη όμως λύση το αμάξι γιατί το περπάτημα είναι
αρκετό στις ανηφόρες. Στο Καστάνι ο χαμός. Προτίμησα το βοτσαλάκι της
Μηλιάς, το Λιμνονάρι, τον Αγνώντα, τον Πάνορμο. Αποφύγετε τις σφήκες με
προσποίηση.
Στη φυσική σκιά της Περιβολιού βρήκα την ηρεμία μου. Μπορείς να μαυρίζεις όλη μέρα χωρίς να πάθεις ηλίαση... Και το βράδυ στην Ανατολή του Ξηντάρη να τραγουδάς τρώγοντας λιχουδιές. Αγνάντι. Δαμάσκηνα και κοτόπουλο, νομίζω. Εκεί στη Γλώσσα. Κοκτέιλ σε ένα ταρατσάκι υπέροχο πίσω στη Χώρα. Με μία μπίρα στο χέρι συναντήσαμε τον Νίκο Γιαννάτο να παίζει μουσική. Και τα σοκάκια, τα πλατάνια, οι εκκλησιές, τα χρώματα. Έχουν γούστο στο νησί.
Στο περίφημο εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη, που στην αρχή με άλλο το μπερδέψαμε (καμία σχέση), γνωρίστηκα με μία γαλοπούλα. Εκεί, ανεβαίνοντας, παίζεις λίγο με την υψοφοβία αλλά η θέα είναι υπέροχη, τα γαλανά νερά. Τι άλλο; Α ναι, χειροποίητα γλυκά του κουταλιού (αυγάτο) ή και μαρμελάδες, καφεδάκι ελληνικό κάτω από τα πλατάνια κι αν μένεις σε ξενοδοχείο με παραδοσιακό πρωινό τρως τις σκοπελίτικες τυρόπιτες, κρεμμυδόπιτες, ντοματόπιτες. Αλλιώς πρέπει να τις αναζητήσεις μόνος σου.
Η Σκόπελος είναι γι’ αυτούς που θέλουν ησυχία και πληθώρα επιλογών. Για μένα είναι το νησί της εξερεύνησης. Σπεύσατε, αν αγαπάτε το πράσινο μετά μουσικής και δεν βαριέστε να πηγαίνετε κάθε μέρα και σε άλλη παραλία.
*Η Α.Ρ.Κ. είναι ηθοποιός. Φέτος έχει τον ομώνυμο ρόλο στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (πρεμιέρα στην Επίδαυρο 15 & 16/7)
Στη φυσική σκιά της Περιβολιού βρήκα την ηρεμία μου. Μπορείς να μαυρίζεις όλη μέρα χωρίς να πάθεις ηλίαση... Και το βράδυ στην Ανατολή του Ξηντάρη να τραγουδάς τρώγοντας λιχουδιές. Αγνάντι. Δαμάσκηνα και κοτόπουλο, νομίζω. Εκεί στη Γλώσσα. Κοκτέιλ σε ένα ταρατσάκι υπέροχο πίσω στη Χώρα. Με μία μπίρα στο χέρι συναντήσαμε τον Νίκο Γιαννάτο να παίζει μουσική. Και τα σοκάκια, τα πλατάνια, οι εκκλησιές, τα χρώματα. Έχουν γούστο στο νησί.
Στο περίφημο εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη, που στην αρχή με άλλο το μπερδέψαμε (καμία σχέση), γνωρίστηκα με μία γαλοπούλα. Εκεί, ανεβαίνοντας, παίζεις λίγο με την υψοφοβία αλλά η θέα είναι υπέροχη, τα γαλανά νερά. Τι άλλο; Α ναι, χειροποίητα γλυκά του κουταλιού (αυγάτο) ή και μαρμελάδες, καφεδάκι ελληνικό κάτω από τα πλατάνια κι αν μένεις σε ξενοδοχείο με παραδοσιακό πρωινό τρως τις σκοπελίτικες τυρόπιτες, κρεμμυδόπιτες, ντοματόπιτες. Αλλιώς πρέπει να τις αναζητήσεις μόνος σου.
Η Σκόπελος είναι γι’ αυτούς που θέλουν ησυχία και πληθώρα επιλογών. Για μένα είναι το νησί της εξερεύνησης. Σπεύσατε, αν αγαπάτε το πράσινο μετά μουσικής και δεν βαριέστε να πηγαίνετε κάθε μέρα και σε άλλη παραλία.
*Η Α.Ρ.Κ. είναι ηθοποιός. Φέτος έχει τον ομώνυμο ρόλο στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (πρεμιέρα στην Επίδαυρο 15 & 16/7)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου