ΟΙ ΚΑΛΠΕΣ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙ
Σου κλέβουν τη ζωή
πας και τους ψηφίζεις
ύστερα στον καναπέ σου
κάθεσαι και βρίζεις
Από το 2009 και με την υπογραφή του 1ου μνημονίου εντάθηκαν στην Ελλάδα οι ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας που είχαν σαν αποτέλεσμα την ολοένα και αυξανόμενη φτωχοποίηση της κοινωνίας, τις ιδιωτικοποιήσεις σε πολλούς τομείς, την αύξηση των ποσοστά της ανεργίας, τη μετανάστευση στην υπόλοιπη Ευρώπη για «ένα καλύτερο μέλλον».
Στο σύγχρονο αυτό μοντέλο που άρχισε να εφαρμόζεται και θύμιζε ολοκληρωτικά καθεστώτα, υπήρξαν και οι πρώτες μαζικές αντιδράσεις. Οι πλατείες γέμισαν αγανακτισμένες φωνές που προσπαθούσαν συλλογικά να βρουν μια λύση για τις αντιλαϊκές αυτές πολιτικές, οι απεργίες στον εργασιακό τομέα ισχυροποιήθηκαν και κάποιες μετατράπηκαν σε μεγάλης διαρκείας. Στους δρόμους εκφραζόταν η αντίθεση στο μνημόνιο με μεγάλες διαδηλώσεις και εκτεταμένες συγκρούσεις. Με εργαλείο την καταστολή, το κράτος είχε βαλθεί να φιμώσει οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης και να τσακίσει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης.
Εν συνεχεία, μετά την αποτυχία του μεσοπρόθεσμου προγράμματος (2011), και με το δεύτερο μνημόνιο (2012), η κατάσταση στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σκηνικό της χώρας επιδεινώθηκε. Η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, η λιτότητα έχει γίνει καθημερινότητα των ανθρώπων και κυριαρχεί στις ζωές τους. Οι μισθοί και συντάξεις μειώνονται, η περίθαλψη ακριβαίνει, οι ανασφάλιστοι πολλαπλασιάζονται και η κατάσταση φτάνει σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα παρατηρείται άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής καθώς και πολλές ρατσιστικές επιθέσεις. Με τις λαϊκίστικες πολιτικές και την ρατσιστική ρητορική της Χ.Α. δημιουργείται ένας επίπλαστος εχθρός στο πρόσωπο του μετανάστη, του ομοφυλόφιλου, του αγωνιστή, του ανθρώπου που σηκώνει το κεφάλι.
Η κοινή γνώμη αποπροσανατολίζεται από τον πραγματικό εχθρό, το κράτος και το κεφάλαιο. Αφήνοντας έτσι, περιθώριο στον Παπαδήμο και στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, αποτελούμενη από τραπεζίτες και τεχνοκράτες, να υπογράψουν το μνημόνιο. Με αυτό τον τρόπο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ καταφέρνουν να αποποιηθούν των ευθυνών τους.
Ο εσωτερικός εχθρός έχει δημιουργηθεί. Το ανταγωνιστικό κίνημα βάλλεται από κράτος και παρακράτος. Την ίδια ώρα που το κράτος εκκενώνει καταλήψεις, επιστρατεύει απεργούς, κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες, διαπομπεύει οροθετικές, το παρακράτος επιτίθεται σε μετανάστες, αλλά και σε όσους καταφέρνουν να υψώσουν το ανάστημά της στην επέλαση του φασισμού. Παράλληλα η κοινωνία συντηρητικοποιείται και παρακολουθεί αδρανής.
18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2013 ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ σε ενέδρα με μαχαίρι από το χέρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, το οποίο όπλισαν οι 500.000 ψήφοι. Οι Χ.Α. το μακρύ χέρι του συστήματος αυτονομείται και έπειτα ‘’κόβεται’’ φυλακίζοντας προσωρινά ηγετικά στελέχη. Κάτι το οποίο εκφράζει και την λαϊκή γνώμη, αλλά και τα μικροπολιτικά συμφέροντα της εξουσίας, παρουσιάζοντας τους ως κομμάτια του δημοκρατικού τόξου και εισάγοντας την ‘’θεωρία των δύο άκρων’’.
Στις 25 Γενάρη αναλαμβάνει την εξουσία ο ‘’από μηχανής θεού ΣΥΡΙΖΑ’’ μοιράζοντας ψεύτικες ελπίδες στον κόσμο, σκίζοντας τα μνημόνια μέσα από την TV και ‘’χτυπώντας νταούλια’’. Λειτούργησε τελικά σαν εφεδρεία του συστήματος, υποσχόμενοι διαπραγματεύσεις, σταθερότητα και στοιχειώδη κοινωνική πολιτική μαζί. Έδρασε έτσι σαν εμπόδιο για την κοινωνία να δει την πραγματικότητα, τρέφοντας αυταπάτες για μία βιώσιμη λύση .
Αυτό αποδείχτηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να κάνει πίσω στις διαπραγματεύσεις, στα Eurogroup, κάνοντας το ΟΧΙ ΝΑΙ στο θολό ερώτημα του δημοψηφίσματος που έγινε 5/7/2015 και ολοκληρώθηκε με την υπογραφή του 3ου μνημονίου το καλοκαίρι του 2015. Ένα 3ο μνημόνιο που περιλαμβάνει εξίσου σκληρά μέτρα και σε σχέση με τους μισθούς και τις συντάξεις, με τις ιδιωτικοποιήσεις (ξεπούλημα αεροδρομίων) και πολλά ακόμη.
Και φτάνουμε στο σήμερα με εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη.
Ε λοιπόν ότι και αν θέλουμε να πούμε δεν θα το πούμε μέσα από τις κάλπες. Οι αγώνες του κινήματος ενάντια στους εξουσιαστές και τους εκμεταλλευτές δεν λαμβάνουν χώρα τη μέρα των εκλογών, είναι καθημερινοί. Δεν έχουμε κανένα παράπονο για προεκλογικές υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ, γιατί πολύ απλά δεν τις πιστέψαμε ποτέ.
Κάθε 4 χρόνια ξεχνάμε, 6μήνες είναι αρκετοί για να κάνουμε το ίδιο; Οι αυταπάτες της αλλαγής και της ελπίδας επισφραγίστηκαν περισσότερο από ποτέ. Ο πραγματικός αγώνας αντίστασης δεν βρίσκεται σε καμιά κάλπη. Κάθε φορά ψηφίζουμε για κάποιο να μας σώσει αλλά μόνο τα αφεντικά και το κεφάλαιο κερδίζουν από αυτό. Με τη δημιουργία δομών από τα κάτω, με συνελεύσεις, σωματεία, με το χτίσιμο δεσμών αλληλεγγύης σώζουμε εμείς τους εαυτούς μας, χωρίς να ελπίζουμε σε κομματικές υποσχέσεις και συμφέροντα.
ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ
ΑΣ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Στις 18/9 δεν βγαίνουμε στο δρόμο μόνο για τον Π.Φύσσα. Βγαίνουμε για κάθε νεκρό μετανάστη, ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην εργασιακή εκμετάλλευση, στη βάρβαρη καθημερινότητα, σε κάθε φυλακή, στον σεξισμό, στην μιλιταριστική λογική, στην ταξική ανισότητα, στις εκλογικές αυταπάτες, σε κάθε εξουσία, ενάντια στο σύστημα. Κατεβαίνουμε στο δρόμο για όλους τους λόγους του κόσμου.
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ 18/09 18:00
πλατεία Ταχυδρομείου
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Λάρισας
Σου κλέβουν τη ζωή
πας και τους ψηφίζεις
ύστερα στον καναπέ σου
κάθεσαι και βρίζεις
Από το 2009 και με την υπογραφή του 1ου μνημονίου εντάθηκαν στην Ελλάδα οι ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας που είχαν σαν αποτέλεσμα την ολοένα και αυξανόμενη φτωχοποίηση της κοινωνίας, τις ιδιωτικοποιήσεις σε πολλούς τομείς, την αύξηση των ποσοστά της ανεργίας, τη μετανάστευση στην υπόλοιπη Ευρώπη για «ένα καλύτερο μέλλον».
Στο σύγχρονο αυτό μοντέλο που άρχισε να εφαρμόζεται και θύμιζε ολοκληρωτικά καθεστώτα, υπήρξαν και οι πρώτες μαζικές αντιδράσεις. Οι πλατείες γέμισαν αγανακτισμένες φωνές που προσπαθούσαν συλλογικά να βρουν μια λύση για τις αντιλαϊκές αυτές πολιτικές, οι απεργίες στον εργασιακό τομέα ισχυροποιήθηκαν και κάποιες μετατράπηκαν σε μεγάλης διαρκείας. Στους δρόμους εκφραζόταν η αντίθεση στο μνημόνιο με μεγάλες διαδηλώσεις και εκτεταμένες συγκρούσεις. Με εργαλείο την καταστολή, το κράτος είχε βαλθεί να φιμώσει οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης και να τσακίσει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης.
Εν συνεχεία, μετά την αποτυχία του μεσοπρόθεσμου προγράμματος (2011), και με το δεύτερο μνημόνιο (2012), η κατάσταση στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σκηνικό της χώρας επιδεινώθηκε. Η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, η λιτότητα έχει γίνει καθημερινότητα των ανθρώπων και κυριαρχεί στις ζωές τους. Οι μισθοί και συντάξεις μειώνονται, η περίθαλψη ακριβαίνει, οι ανασφάλιστοι πολλαπλασιάζονται και η κατάσταση φτάνει σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα παρατηρείται άνοδος των ποσοστών της Χρυσής Αυγής καθώς και πολλές ρατσιστικές επιθέσεις. Με τις λαϊκίστικες πολιτικές και την ρατσιστική ρητορική της Χ.Α. δημιουργείται ένας επίπλαστος εχθρός στο πρόσωπο του μετανάστη, του ομοφυλόφιλου, του αγωνιστή, του ανθρώπου που σηκώνει το κεφάλι.
Η κοινή γνώμη αποπροσανατολίζεται από τον πραγματικό εχθρό, το κράτος και το κεφάλαιο. Αφήνοντας έτσι, περιθώριο στον Παπαδήμο και στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, αποτελούμενη από τραπεζίτες και τεχνοκράτες, να υπογράψουν το μνημόνιο. Με αυτό τον τρόπο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ καταφέρνουν να αποποιηθούν των ευθυνών τους.
Ο εσωτερικός εχθρός έχει δημιουργηθεί. Το ανταγωνιστικό κίνημα βάλλεται από κράτος και παρακράτος. Την ίδια ώρα που το κράτος εκκενώνει καταλήψεις, επιστρατεύει απεργούς, κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες, διαπομπεύει οροθετικές, το παρακράτος επιτίθεται σε μετανάστες, αλλά και σε όσους καταφέρνουν να υψώσουν το ανάστημά της στην επέλαση του φασισμού. Παράλληλα η κοινωνία συντηρητικοποιείται και παρακολουθεί αδρανής.
18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2013 ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ σε ενέδρα με μαχαίρι από το χέρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, το οποίο όπλισαν οι 500.000 ψήφοι. Οι Χ.Α. το μακρύ χέρι του συστήματος αυτονομείται και έπειτα ‘’κόβεται’’ φυλακίζοντας προσωρινά ηγετικά στελέχη. Κάτι το οποίο εκφράζει και την λαϊκή γνώμη, αλλά και τα μικροπολιτικά συμφέροντα της εξουσίας, παρουσιάζοντας τους ως κομμάτια του δημοκρατικού τόξου και εισάγοντας την ‘’θεωρία των δύο άκρων’’.
Στις 25 Γενάρη αναλαμβάνει την εξουσία ο ‘’από μηχανής θεού ΣΥΡΙΖΑ’’ μοιράζοντας ψεύτικες ελπίδες στον κόσμο, σκίζοντας τα μνημόνια μέσα από την TV και ‘’χτυπώντας νταούλια’’. Λειτούργησε τελικά σαν εφεδρεία του συστήματος, υποσχόμενοι διαπραγματεύσεις, σταθερότητα και στοιχειώδη κοινωνική πολιτική μαζί. Έδρασε έτσι σαν εμπόδιο για την κοινωνία να δει την πραγματικότητα, τρέφοντας αυταπάτες για μία βιώσιμη λύση .
Αυτό αποδείχτηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να κάνει πίσω στις διαπραγματεύσεις, στα Eurogroup, κάνοντας το ΟΧΙ ΝΑΙ στο θολό ερώτημα του δημοψηφίσματος που έγινε 5/7/2015 και ολοκληρώθηκε με την υπογραφή του 3ου μνημονίου το καλοκαίρι του 2015. Ένα 3ο μνημόνιο που περιλαμβάνει εξίσου σκληρά μέτρα και σε σχέση με τους μισθούς και τις συντάξεις, με τις ιδιωτικοποιήσεις (ξεπούλημα αεροδρομίων) και πολλά ακόμη.
Και φτάνουμε στο σήμερα με εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη.
Ε λοιπόν ότι και αν θέλουμε να πούμε δεν θα το πούμε μέσα από τις κάλπες. Οι αγώνες του κινήματος ενάντια στους εξουσιαστές και τους εκμεταλλευτές δεν λαμβάνουν χώρα τη μέρα των εκλογών, είναι καθημερινοί. Δεν έχουμε κανένα παράπονο για προεκλογικές υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ, γιατί πολύ απλά δεν τις πιστέψαμε ποτέ.
Κάθε 4 χρόνια ξεχνάμε, 6μήνες είναι αρκετοί για να κάνουμε το ίδιο; Οι αυταπάτες της αλλαγής και της ελπίδας επισφραγίστηκαν περισσότερο από ποτέ. Ο πραγματικός αγώνας αντίστασης δεν βρίσκεται σε καμιά κάλπη. Κάθε φορά ψηφίζουμε για κάποιο να μας σώσει αλλά μόνο τα αφεντικά και το κεφάλαιο κερδίζουν από αυτό. Με τη δημιουργία δομών από τα κάτω, με συνελεύσεις, σωματεία, με το χτίσιμο δεσμών αλληλεγγύης σώζουμε εμείς τους εαυτούς μας, χωρίς να ελπίζουμε σε κομματικές υποσχέσεις και συμφέροντα.
ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ
ΑΣ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Στις 18/9 δεν βγαίνουμε στο δρόμο μόνο για τον Π.Φύσσα. Βγαίνουμε για κάθε νεκρό μετανάστη, ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην εργασιακή εκμετάλλευση, στη βάρβαρη καθημερινότητα, σε κάθε φυλακή, στον σεξισμό, στην μιλιταριστική λογική, στην ταξική ανισότητα, στις εκλογικές αυταπάτες, σε κάθε εξουσία, ενάντια στο σύστημα. Κατεβαίνουμε στο δρόμο για όλους τους λόγους του κόσμου.
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ 18/09 18:00
πλατεία Ταχυδρομείου
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Λάρισας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου