Η
αληθινή χρεοκοπία και η μοίρα του Σίσυφου
του Δημήτρη Παυλίδη,
υποψήφιου στις Σέρρες με την Εκλογική Συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ.
Δεν υπήρξε καμιά προδοσία. Ούτε καν κάποια
στροφή ή παρέκβαση από το δρόμο που είχε επιλεγεί εξαρχής. Ούτε κανείς
χρειάστηκε να αλλαξοπιστήσει . Για όσους έβλεπαν καθαρά, η κατάληξη ήταν
προδιαγραμμένη. Δηλαδή, μια πολύπλευρη και απόλυτη χρεοκοπία μιας πολιτικής και
μιας ιδεολογίας που για δεκαετίες κυριάρχησε μέσα στο σώμα και της ελληνικής
Αριστεράς. Η οποία, στο όνομα του νέου, του χρήσιμου και του δήθεν
αποτελεσματικού, πισωγύριζε κάθε φορά το λαϊκό και εργατικό κίνημα, γαλουχούσε
στρεβλά τις συνειδήσεις και ματαίωνε ελπίδες, προσδοκίες και δυνατότητες.
Αναφέρομαι φυσικά στην ΟΛΗ ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πριν αυτή αρχίσει να τεμαχίζεται,
πρόδρομο στάδιο ενός μεγαλύτερου σκορπίσματος που μέλλει να συμβεί στο επόμενο
διάστημα.
Η χρεοκοπία δεν αφορά μόνο το πασιφανές,
που μόνο τυφλοί πολιτικά (ή συνειδητά υποκριτές ) δεν το βλέπανε. Ότι δηλαδή
δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή Ευρωζώνη ή Ευρωπαϊκή Ένωση των
καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτό ήταν χιλιοειπωμένο και
χιλιογραμμένο από όσους (όλο και λιγότερους, δυστυχώς, στο διάβα των χρόνων της
μεταπολίτευσης) στην ελληνική Αριστερά και στο κομμουνιστικό κίνημα δεν υπέκυψαν
στο κυρίαρχο υπόδειγμα, στις σειρήνες του ευρωπαϊσμού της υποτέλειας-εξάρτησης.
Η αμήχανη ομολογία του Τσίπρα πως δεν περίμενε τέτοια σκληρότητα και εκβιασμό
είναι η επιτομή της δικαίωσης των Λακεδαιμόνιων που βάστηξαν τις Θερμοπύλες του
συνεχιζόμενου αγώνα ενάντια στην ΕΟΚ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Ευρωζώνη και
σε ό,τι άλλο όνομα πάρει αυτή η λυκοσυμμαχία των ιμπεριαλιστών. Και ταυτόχρονα,
ομολογία τής συντριβής όλων των αυταπατών, παλιών και νέων, που καλλιέργησε
ιδιαίτερα το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα στο οποίο, την γκορμπατσοφική περίοδο,
προσχώρησαν πρόθυμα αρκετοί από τους παλιούς “ορθόδοξους” οι οποίοι τώρα κάνουν
σχέδια βήτα... στον αέρα, αναπαλαιώνοντας αυταπάτες.
Η μεγάλη, όμως, χρεοκοπία είναι αυτή που
ακόμα δεν ομολογείται από κανέναν σχεδόν που υποστήριξε το σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ. Η
-για ακόμη φορά- συντριβή της ιδέας πως ο καπιταλισμός και το καθεστώς της
εξάρτησης μπορεί να μετεξελιχθεί σταδιακά, από τα μέσα, με προγράμματα-γέφυρα
και μεταβατικά-υπερβατικά σχήματα διακυβέρνησης. Δίχως οι εργαζόμενοι και ο
λαός να μπορούν και αληθινά να κρατούν στα χέρια τους την πραγματική εξουσία.
Δηλαδή ο αριστερός κυβερνητισμός με επαναστατική λογοκοπία και δήθεν
ριζοσπαστικό μανδύα που συνεχίζει να ηγεμονεύει ιδεολογικά την σύμπασα σχεδόν “Αριστερά”.
Αυτόν τον κυβερνητισμό που οι περισσότεροι αποστάτες της τελευταίας στιγμής του
όλου ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να επαναφέρουν από το παράθυρο, όταν η ζωή τον πέταξε
από την πόρτα, μέρα-μεσημέρι, μπρος στα μάτια όλων μας.
Κάποιοι μίλησαν για την ανάγκη αναστοχασμού
για τα όσα έγιναν. Άλλοι για μια σισύφεια πορεία που πρέπει να ξαναξεκινήσει.
Χρήσιμο το πείσμα, αλλά δεν φτάνει. Κυρίως, χρειάζεται μια ριζική επανεξέταση
του κυρίαρχου υποδείγματος στην Αριστερά που πλειοψηφεί και αποπειράθηκε να
κυβερνήσει. Λιγότερη λογοκοπία, οικονομία στα “σχέδια” για εύκολες νίκες και
σύντομες ανατροπές, και σκύψιμο στις ανάγκες τής καθημερινής ταξικής πάλης. Η
οποία στο επόμενο διάστημα θα είναι πολύ πιο δύσκολη, σκληρή και απαιτητική. Να
σηκώσουμε το βράχο του παρατεταμένου αγώνα αλλαγής των συσχετισμών στην
κοινωνική βάση, αλλά και να προσπαθήσουμε να τον ανεβάσουμε στο σωστό βουνό της
οικοδόμησης ενός γνήσιου επαναστατικού κινήματος. Να πασχίσουμε για την
ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος μέσα στους αγώνες. Και να
παλέψουμε για την ανασύσταση του εκκωφαντικά απόντος κομμουνιστικού κινήματος.
Μόνο τότε ο βράχος δεν θα πέφτει κάθε φορά στις ρίζες του βουνού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου