ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΣΥΡΙΖΑ Η προπαγάνδα χειραγώγησης χτύπησε «κόκκινο»

Προσαρμοσμένη στα δύο πιθανά ενδεχόμενα για την κατάληξη της διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς» ήταν την περασμένη βδομάδα η προπαγάνδα κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ. Με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα, η ρητορική τους «ζύμωνε» το ενδεχόμενο για επώδυνη συμφωνία στο όνομα αποφυγής ενός Grexit, προοπτική που, για ευνόητους, λόγους σκιαγραφούν με τα πλέον μελανά χρώματα. Από την άλλη, προετοιμάζονταν ώστε το ενδεχόμενο μιας χρεoκοπίας να ντυθεί με τα «χρώματα» μιας ψευδεπίγραφης «ρήξης», επειδή η κυβέρνηση θα αρνιόταν τάχα να προδώσει τα λαϊκά συμφέροντα και να «υποταχθεί» στις «παράλογες απαιτήσεις ξένων κέντρων». Το τελευταίο καθήκον είχαν αναλάβει τα στελέχη της λεγόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας». Σε κάθε περίπτωση, η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ την Παρασκευή, με τους δραματικούς τόνους για την καταστροφή της χώρας που θα σήμαινε το ενδεχόμενο Grexit, η σαφής τοποθέτησή του υπέρ μιας κακής συμφωνίας αντί αυτής της καταστροφής, έχει γείρει όλη την προπαγανδιστική πλάστιγγα προς την πρώτη πλευρά.

Προαναγγέλλοντας τη σύναψη μιας σκληρής συμφωνίας

Γεγονός της προηγούμενης βδομάδας υπήρξε η ομιλία του Αλ. Τσίπρα, την περασμένη Τετάρτη, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Μεταξύ άλλων, είπε: «Βρίσκομαι ανάμεσά σας (...) λίγες μόνο μέρες μετά την ισχυρή ετυμηγορία του λαού, που μας έδωσε εντολή να ενισχύσουμε τις προσπάθειές μας για την επίτευξη μιας κοινωνικά δίκαιης και οικονομικά βιώσιμης λύσης στο ελληνικό πρόβλημα, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, που καταδίκασαν την ελληνική οικονομία (...) σε έναν υφεσιακό φαύλο κύκλο (...) Η προς ολοκλήρωση διαπραγμάτευση (...) επιδιώκει να επαναβεβαιώσει το διπλό σεβασμό της Ευρώπης, τόσο στους κοινούς κανόνες λειτουργίας της, όσο όμως και στον απόλυτο σεβασμό της δημοκρατικής επιλογής των λαών μας (...) Διεκδικούμε μια συμφωνία (...) που θα δίνει σήμα οριστικής διεξόδου από την κρίση (...) Μια συμφωνία που θα προβλέπει αξιόπιστες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κανείς δεν τις αρνείται, που θα μεταφέρουν όμως τα βάρη σε όσους πραγματικά έχουν τη δυνατότητα να τα σηκώσουν (...) με πολιτικές αναδιανομής προς όφελος των χαμηλών και των μεσαίων στρωμάτων (...) Η πρόταση που καταθέτουμε στους εταίρους μας, είναι πρόταση που περιλαμβάνει:

-- Αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις, με κριτήριο, όπως είπα πριν, τη δίκαιη κατανομή των βαρών και με το κατά το δυνατόν λιγότερες υφεσιακές επιπτώσεις.

-- Αίτημα για την επαρκή κάλυψη των μεσοπρόθεσμων χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας, με ένα ισχυρό και εμπροσθοβαρές αναπτυξιακό πρόγραμμα, διότι αν δε βάλουμε πάνω στο τραπέζι την ατζέντα της ανάπτυξης, δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από την κρίση. Και ο πρώτος μας στόχος πρέπει να είναι η καταπολέμηση της ανεργίας και η ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας.
-- Αίτημα για μια άμεση δέσμευση, ώστε να αρχίσει ένας ουσιαστικός διάλογος, μια ουσιαστική συζήτηση για την αντιμετώπιση του προβλήματος βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους.
(...) Και θέλω να ενημερώσω το Σώμα ότι πράγματι έχετε δίκιο, στην Ελλάδα υπάρχουν από το παρελθόν στρεβλώσεις που πρέπει να καταργηθούν, όπως η στρέβλωση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Και εμείς ήμασταν πρώτοι που πήραμε την πρωτοβουλία να πούμε ότι εμείς θέλουμε, χωρίς να μας το πει κάποιος, να καταργήσουμε τις πρόωρες συντάξεις, σε μια χώρα που βρίσκεται σε μια τόσο δεινή οικονομική θέση. Οι μεταρρυθμίσεις, λοιπόν, είναι αναγκαίες και οι δεσμεύσεις μας για την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή, προκειμένου να έχουμε πλεονάσματα και όχι ελλείμματα, οι δεσμεύσεις αυτές είναι δεδομένες.
Εμείς, όμως, θέλουμε ένα βιώσιμο πρόγραμμα, ακριβώς για να είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε τα δανεικά που πήραμε. Και όταν ζητάμε απομείωση του χρέους, τη ζητάμε αυτή την απομείωση ακριβώς για να είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε αυτά τα δανεικά και να μην είμαστε υποχρεωμένοι διαρκώς σε νέα δάνεια για να ξεπληρώνουμε τα παλιότερα».
Ο Αλ. Τσίπρας έριξε τροχιοδεικτικές βολές γι' αυτό που θα ακολουθούσε, απευθυνόμενος τόσο στους Ευρωπαίους όσο και στο εσωτερικό της χώρας. Παρουσίασε την επιδιωκόμενη συμφωνία σαν απόρροια της λαϊκής εντολής. Εμμέσως πλην σαφώς, επιβεβαίωσε αυτό που ήδη είχε εκφραστεί την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος και αυτό για το οποίο προειδοποιούσε το ΚΚΕ - ότι το 61% του «όχι» αξιοποιήθηκε για ένα μεγάλο «ναι» σε νέα αντιλαϊκή συμφωνία. Το ότι θα είναι μια αντιλαϊκή συμφωνία, αποδείχτηκε με τις προτάσεις που έφερε η συγκυβέρνηση την Παρασκευή στη Βουλή. Οι δεσμεύσεις που ανέλαβε για δημοσιονομική προσαρμογή, για αποφυγή πρόκλησης ελλειμμάτων, για σεβασμό των κανόνων της ΕΕ, για αποπληρωμή των χρεών που σώρευσε η πλουτοκρατία, για μεταρρυθμίσεις, σηματοδοτούν την κλιμάκωση της επίθεσης στο λαό και τα εναπομείναντα δικαιώματά του. Δεν είναι τυχαίο ότι σαν «μεταρρύθμιση» παρουσίασε την κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων...
Ο λαός, λοιπόν, οι εργαζόμενοι βρέθηκαν συνειδητά και ασυνείδητα να έχουν δώσει «λευκή επιταγή» στην κυβέρνηση για μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία! Φανερώθηκε έτσι ο χαρακτήρας διαδικασιών της αστικής δημοκρατίας, όπως το δημοψήφισμα, που αποθεώθηκε τις προηγούμενες μέρες ως η ύψιστη έκφραση της άμεσης δημοκρατίας!

Αποκορύφωμα η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη Βουλή

Αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας ήταν η ομιλία του πρωθυπουργού στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής την Παρασκευή, όπου ο εκβιασμός και η κινδυνολογία δεν είχαν προηγούμενο: «Φτάσαμε στη διακεκαυμένη ζώνη, από δω κι εμπρός υπάρχει ναρκοπέδιο και δεν μπορώ να το αγνοήσω. Δώσαμε σκληρή μάχη για το καλύτερο δυνατό σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας. Αν κάναμε λάθη η μόνη ειλικρινής απάντηση είναι η καταφατική. Φρονώ όμως ότι δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας που να είναι πρακτικά στο χείλος της χρεοκοπίας και να διαπραγματεύεται με επιμονή και αξιοπρέπεια, ως ίση προς ίσους, αποκαθιστώντας τη χαμένη πολιτική ισοτιμία της Ελλάδας. Τώρα οφείλουμε να αποφασίσουμε αυτή την ισοτιμία να μην τη θυσιάσουμε σε ακραίους συντηρητικούς κύκλους που επιδιώκουν την απαλλαγή τους από μια μη αρεστή κυβέρνηση κι από έναν ενοχλητικό λαό που με αυταπάρνηση επιμένει να τη στηρίζει».
Πέρα απ' τη συνευθύνη που προσπαθούν να καλλιεργήσουν, πέρα απ' τη λογική «το μη χείρον, βέλτιστον», όπου ως χειρότερο παρουσιάζεται η έξοδος απ' την Ευρωζώνη, απ' τα λεγόμενα του πρωθυπουργού αλλά και τις δημόσιες παρεμβάσεις κυβερνητικών και κομματικών στελεχών τις προηγούμενες μέρες, σαφέστατα προκύπτει ότι επιδιώκουν να αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση, τουλάχιστον για ένα κρίσιμο πρώτο διάστημα, προτάσσοντας την υποτιθέμενη «δίκαιη κατανομή των βαρών» που θα περιελάμβανε η συμφωνία, την όποια πρόβλεψη για το χρέος, το αναπτυξιακό πακέτο.
Το άλλο σκέλος της παρέμβασης Τσίπρα ήταν πως το νέο μνημόνιο που έφερε δεν είναι σαν τα προηγούμενα, κάνοντας «απολογισμό» των «επιτυχιών» που είχε η διαπραγμάτευση για το καλό πάντα του λαού: «Ηρθε η ώρα του απολογισμού, στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών είπαμε για επαρκή χρηματοδότηση, ισχυρό επενδυτικό πακέτο, δεσμεύσεις για αναδιάρθρωση χρέους και ως αντάλλαγμα δέσμευση δική μας για μεταρρυθμίσεις. Τι έχουμε σήμερα, ποιες δυνατότητες και ποιες δυσκολίες; Εχουμε επαρκή χρηματοδότηση, έχουμε υπόσχεση ισχυρού αναπτυξιακού πακέτου 35 δισ. με δέσμευση για εμπροσθοβαρή εκταμίευση και για πρώτη φορά έχουμε στα σοβαρά στο τραπέζι τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους που δεν το ζητάμε πια μόνο εμείς, αλλά δημόσια το ομολογούν το ΔΝΤ, χτες ο Ντόναλντ Τουσκ»...
Βεβαίως, η πρόταση που κατατέθηκε στη Βουλή, απέδειξε πως τα περί δίκαιης κατανομής είναι «αέρας κοπανιστός». Η όποια φορολογία επιβληθεί στο μεγάλο κεφάλαιο ή σ' ένα τμήμα του, θα είναι σταγόνα στον ωκεανό του πλούτου που έχει συσσωρεύσει απ' τη διαχρονική ληστεία του λαϊκού μόχθου.
Η ρύθμιση του χρέος που, απ' ό,τι φαίνεται, θα περιοριστεί σε μια δήλωση για μελλοντική εξέταση του θέματος, είναι το «τυράκι» στη «φάκα» που στήνεται για τα λαϊκά δικαιώματα. Στην πραγματικότητα, ζητιέται απ' το λαό να αποπληρώνει στο διηνεκές ένα χρέος που δεν προκάλεσε και επιπλέον να καταβάλει αδιαμαρτύρητα έξτρα τίμημα για τη διευθέτησή του, προκειμένου να εξοικονομηθούν πόροι που δε θα κατευθυνθούν φυσικά στην κάλυψη των δικών του αναγκών, αλλά θα στηρίξουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση επιμένει στη διευθέτηση του χρέους.
Σε ό,τι αφορά στο αναπτυξιακό πακέτο ή «σχέδιο Μάρσαλ», όπως παλιότερα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή ισχυρή χρηματοδότηση, ένα πράγμα σημαίνει: Ζεστό χρήμα για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας αξιώνει η κυβέρνηση, που βεβαίως θα το πληρώσει πανάκριβα ο λαός, όπως είναι ήδη γνωστό. Οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες δε θα ωφεληθούν ούτε κατ' ελάχιστο, παρά την κυβερνητική προπαγάνδα περί θέσεων εργασίας που δήθεν θα δημιουργηθούν. Ακόμα κι έτσι, θα είναι λίγες, κακοπληρωμένες και με ημερομηνία λήξης. Τα κέρδη του τουριστικού κεφαλαίου, τα προηγούμενα χρόνια, δε μεταφράστηκαν σε δικαιώματα για τους εργαζόμενους του κλάδου, ούτε σε καλύτερους μισθούς, ούτε σε βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Αποδεικνύοντας πως η όποια ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου υψώνεται στα ερείπια εργασιακών κι ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μέχρι να ανακοπεί από νέο κύκλο κρίσης.

Το σενάριο που πρέπει να γράψει ο λαός

Εν ολίγοις, σε κάθε ενδεχόμενο, πρόκειται για συμφωνία - μνημόνιο, το αντιλαϊκό περιεχόμενο της οποίας δεν μπορεί να το απαλύνει μια υποσχετική για το χρέος ή για ζεστό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους της Ελλάδας. Ενα μνημόνιο που ο λαός δεν πρέπει να το αξιολογήσει με τα κριτήρια του κεφαλαίου, αλλά με τα δικά του κριτήρια, ούτε να το νομιμοποιήσει στη συνείδησή του, όπως και κανένα απ' όσα προηγήθηκαν, αλλά να τα αντιπαλέψει, διεκδικώντας ανάκτηση απωλειών, ικανοποίηση των αναγκών του. Ομως και το ενδεχόμενο της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, με άλλη επιλογή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, δε θα ήταν περισσότερο φιλολαϊκό απ' την καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ εντός της ΕΕ. Ο λαός πρέπει να προετοιμαστεί για την αντιμετώπιση των νέων συνθηκών που θα διαμορφωθούν, πυκνώνοντας τις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος, συμπορευόμενος με το ΚΚΕ, για να επιβάλει τους όρους για την κάλυψη των αναγκών του, για να δρομολογήσει την αναμέτρηση με λογική ρήξης με την εξουσία του κεφαλαίου και των συμμαχιών του.
Σε κάθε περίπτωση, να έχει καθαρό ότι είναι η καπιταλιστική οικονομία το εμπόδιο σε μια πραγματικά εναλλακτική πορεία με γνώμονα τα συμφέροντά του και όχι επιμέρους χαρακτηριστικά της, όπως το νόμισμα ή οι συμμαχίες που επιλέγει η αστική τάξη. Σε κάθε περίπτωση, να υψώσει το ανάστημά του στη χρεοκοπία του, είτε αυτή γίνει με μνημόνιο εντός ευρώ, είτε με αντιλαϊκή πολιτική εκτός ευρώ.
Να μη φοβηθεί τη ρήξη, ούτε να υιοθετήσει για δική του την προοπτική που θα του υποδείξει ο αντίπαλός του. Περήφανη επιλογή θα είναι αυτή που θα κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του και θα την υπηρετήσει με όρους κινήματος.