ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΜΒΛΥΝΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ
ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΜΕΣΑ
ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ
Από το 2009 το λεξιλόγιο των κατοίκων, του ελλαδικού χώρου χαρακτηρίζεται πλέον από ωμούς χρηματοοικονομικούς όρους.
Η εσκεμμένη και περίτεχνη επίθεση του κεφαλαίου – κράτους στους καταπιεσμένους είναι συνεχής και αγγίζει τα όρια της πλύσης εγκεφάλου. Το αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής από το 2009-2015 είναι αρκετά αισθητό.
Η καθημερινότητα ενός κατοίκου του ελλαδικού χώρου χαρακτηρίζεται από το συνεχόμενο βομβαρδισμό του ατόμου, μέσω των ειδήσεων – εντολών, από το κέντρο εξουσίας – κεφαλαίου. Ο σκοπός του καταιγιστικού βομβαρδισμού των καταπιεσμένων, είναι να δημιουργείται η επιθυμητή σύγχυσή τους, ώστε το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο να συνεχίζει το θεάρεστο έργο του, ανενόχλητο. Το κράτος με την σειρά του προσπαθεί να μας πείσει για την υποδούλωσή μας στο κεφάλαιο. Έτσι είμαστε όλοι μάρτυρες της εξαθλίωσης του ανθρώπινου είδους. Το σύστημα (κράτος – κεφάλαιο – εκκλησία) έχει τις κατάλληλες μεθόδους ώστε να μπορεί να μετατρέψει τον άνθρωπο σε ένα εργαλείο προκαθορισμένων σκέψεων και πράξεων. Το σχέδιο του συστήματος φαίνεται εφικτό και ακολουθεί μια βασική λειτουργία.
Ο πομπός (σύστημα) επιλέγει τα προκαθορισμένα μηνύματα (ειδήσεις), όπου καταλήγουν στο δέκτη(καταπιεσμένα άτομα). Άρα ο πομπός, σύμφωνα με τον βομβαρδισμό των ειδήσεων που ασκεί στο δέκτη, μπορεί να του διαλύσει τη κριτική ικανότητα και να τον καταστήσει εξαρτώμενό του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην ελληνική κοινωνία αφού είναι εξαρτώμενη από τον πομπό-εξουσία (από το 2009-2015), χρησιμοποιεί στο καθημερινό λεξιλόγιο τις έννοιες και λέξεις όπως Δ.Ν.Τ., ΤΡΟΙΚΑ, ΜΝΗΜΟΝΙΟ, λες και από πάντα η κοινωνία γνώριζε την έννοια τους. Άρα το σύστημα μπορεί να διαταράξει τον κριτικό νου και την συνολική σκέψη.
Άρα για ποια ελευθερία να μιλήσουμε;
Η σύγχυση κυριαρχεί στο νου των καταπιεσμένων, πως να μπορέσει να βγει από αυτό το τέλμα;
Για ποια ελευθερία του λόγου, των πράξεων, των σκέψεων, της έκφρασης, να παλέψει το άτομο, αφού το σύστημα χτυπά το λογικό του, φτάνοντας στο σημείο να μην μπορεί να κατανοεί την συνολικότητα των αξιών.
Ας αναγάγουμε αυτή την τεχνική του συστήματος σε ένα πιο γενικό πλαίσιο. Τότε διαπιστώνουμε ότι η κοινωνία είναι οργανωμένη και φροντίζει να διαιωνίζει την εξουσία του συστήματος πάνω στα άτομα μέσο των θεσμών της εκπαίδευσης, του στρατού, του ψυχιατρείου, το γηροκομείου και του σωφρονιστικού καταστήματος.
Ένα άτομο αφού γεννηθεί και γαλουχηθεί από το οικογενειακό του περιβάλλον, φτάνει στο σημείο της κοινωνικοποίησής του. Ο πρώτος κυρίαρχος θεσμός που καραδοκεί μια νέα, εύθραυστη προσωπικότητα ενός παιδιού είναι το σχολείο.
Σχολείο: Σε αυτά τα ιδρύματα φαίνεται καθαρά:
η κατηγοριοποίηση των μαθητών σε καλούς και κακούς, σε πρώτης και δεύτερης ταχύτητας.
μαθαίνουν στο άτομο να δρα με βάση το συμφέρον αφού το σύστημα της ανταμοιβής είναι αυτό που κυριαρχεί. Υποβάλουν τους μαθητές σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, καλύτερον (βαθμών, επαίνων, συμπεριφορών). Οποιαδήποτε άτομα δε συμμορφώνονται με αυτό το περιβάλλον τους περιμένει ο στιγματισμός και η περιθωριοποίηση.
σπέρνει το μίσος, αφού τονώνει το εθνικό-πατριωτικό φρόνημα, μέσω των παρελάσεων, της προσευχής, μέσω των εκδηλώσεων πατριωτικής προπαγάνδας.
Όταν το άτομο αποπερατώσει την θητεία του στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα, θα έχει την επιλογή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τα πανεπιστήμια.
Πανεπιστημιακά ιδρύματα:
Εδώ το άτομο εξειδικεύεται, ώστε να προσφέρει τα μέγιστα στον καπιταλισμό.
Καλλιεργούνται όλες οι κάλπικες ελπίδες κοινωνικής μεταβατικότητας.
Το άτομο καταξιώνεται με βάση το πτυχίο του μέσα στην κοινωνία.
Τελειώνοντας τις σπουδές του το άτομο και αφού επρόκειτο για άρρεν, τότε θα κλιθεί στο στρατό.
Στρατιωτικά ιδρύματα:
Ο στρατός ίσως να αποτελέσει ένα από τα βασικότερα πλήγματα στην προσωπικότητά του ατόμου, αφού εκπαιδεύεται στο να είναι υπάκουος σε εντολές ανωτέρων και να τις εκτελεί δίχως κρίση. Αποκορύφωση αποτελεί η μαθητεία της σκόπευσης και της χρήσης του όπλου για την υπεράσπιση των κρατικών – εθνικών – κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ανθρώπους φιμωμένους και στην ουσία μηχανές του συστήματος.
Όποιο άτομο δεν αποδεχτεί την υποχρεωτική γραμμική πορεία της κοινωνικής εξέλιξης και παρουσιάζει, με βάση, το σύστημα, μια αντικοινωνική συμπεριφορά, ή, η λογική του απλά διαφέρει, τότε συχνά ωθείται στο περιθώριο και ανάλογα με το βαθμό αντικοινωνικότητας, που ορίζεται από τους επαγγελματίες, μπορεί να καταλήξει σε ένα φρενοκομείο.
Τα ψυχιατρικά ιδρύματα: Προσπαθούν να διαγνώσουν και να κατηγοριοποιήσουν τα άτομα που παρεκκλίνουν από τη κοινωνική νόρμα. Άλλοτε τα οδηγούν στον σκληρό εγκλεισμό τους και άλλοτε στη καταστολή μέσω φαρμάκων.
Εάν το άτομο αντέξει ψυχικά και ετοιμάσει την αντικατάστασή του στον καπιταλισμό(τους απογόνους του), ίσως ακόμα ένα ίδρυμα να τον περιμένει, το Γηροκομείο. Η αποθήκευση και ο παροπλισμός του ατόμου σε τέτοιου είδους ιδρύματα είναι συχνό φαινόμενο, αφού οι υπερήλικες θεωρούνται, συνήθως, βάρος.
Καμία ανθρωπιά, καμία μορφή αλληλεγγύης, καμία αξία ελευθερίας δε διακρίνουμε μέχρι στιγμής στην κοινωνία της ντροπής των ιδρυμάτων, των ειδικών, των ιδιωτών, του χρήματος και τέλος της ανελευθερίας.
Κι αν συνεχίσουμε σε αυτό το ύφος και τους χαρακτηρισμούς της κοινωνικής δομής του έθνους – κράτους, ίσως μας περιμένει και εμάς ένα ακόμα ίδρυμα:
Το σωφρονιστικό: Το πιο άδικο και απάνθρωπο περιβάλλον για το άτομο. Σε αυτό το κατάστημα κυριαρχεί η αντίληψη της εκδίκησης του κράτους-κοινωνίας εναντία σε όσους δεν ακολουθούν τους κανόνες της.
Έτσι απλά, άδικα και απάνθρωπα τα σίδερα και το μπετόν μας εγκλωβίζουν. Έτσι απλά μέσα σε ανήλιαγα κελιά στοιβάζουν χιλιάδες ψυχές.
ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ
Από το 2009 το λεξιλόγιο των κατοίκων, του ελλαδικού χώρου χαρακτηρίζεται πλέον από ωμούς χρηματοοικονομικούς όρους.
Η εσκεμμένη και περίτεχνη επίθεση του κεφαλαίου – κράτους στους καταπιεσμένους είναι συνεχής και αγγίζει τα όρια της πλύσης εγκεφάλου. Το αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής από το 2009-2015 είναι αρκετά αισθητό.
Η καθημερινότητα ενός κατοίκου του ελλαδικού χώρου χαρακτηρίζεται από το συνεχόμενο βομβαρδισμό του ατόμου, μέσω των ειδήσεων – εντολών, από το κέντρο εξουσίας – κεφαλαίου. Ο σκοπός του καταιγιστικού βομβαρδισμού των καταπιεσμένων, είναι να δημιουργείται η επιθυμητή σύγχυσή τους, ώστε το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο να συνεχίζει το θεάρεστο έργο του, ανενόχλητο. Το κράτος με την σειρά του προσπαθεί να μας πείσει για την υποδούλωσή μας στο κεφάλαιο. Έτσι είμαστε όλοι μάρτυρες της εξαθλίωσης του ανθρώπινου είδους. Το σύστημα (κράτος – κεφάλαιο – εκκλησία) έχει τις κατάλληλες μεθόδους ώστε να μπορεί να μετατρέψει τον άνθρωπο σε ένα εργαλείο προκαθορισμένων σκέψεων και πράξεων. Το σχέδιο του συστήματος φαίνεται εφικτό και ακολουθεί μια βασική λειτουργία.
Ο πομπός (σύστημα) επιλέγει τα προκαθορισμένα μηνύματα (ειδήσεις), όπου καταλήγουν στο δέκτη(καταπιεσμένα άτομα). Άρα ο πομπός, σύμφωνα με τον βομβαρδισμό των ειδήσεων που ασκεί στο δέκτη, μπορεί να του διαλύσει τη κριτική ικανότητα και να τον καταστήσει εξαρτώμενό του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην ελληνική κοινωνία αφού είναι εξαρτώμενη από τον πομπό-εξουσία (από το 2009-2015), χρησιμοποιεί στο καθημερινό λεξιλόγιο τις έννοιες και λέξεις όπως Δ.Ν.Τ., ΤΡΟΙΚΑ, ΜΝΗΜΟΝΙΟ, λες και από πάντα η κοινωνία γνώριζε την έννοια τους. Άρα το σύστημα μπορεί να διαταράξει τον κριτικό νου και την συνολική σκέψη.
Άρα για ποια ελευθερία να μιλήσουμε;
Η σύγχυση κυριαρχεί στο νου των καταπιεσμένων, πως να μπορέσει να βγει από αυτό το τέλμα;
Για ποια ελευθερία του λόγου, των πράξεων, των σκέψεων, της έκφρασης, να παλέψει το άτομο, αφού το σύστημα χτυπά το λογικό του, φτάνοντας στο σημείο να μην μπορεί να κατανοεί την συνολικότητα των αξιών.
Ας αναγάγουμε αυτή την τεχνική του συστήματος σε ένα πιο γενικό πλαίσιο. Τότε διαπιστώνουμε ότι η κοινωνία είναι οργανωμένη και φροντίζει να διαιωνίζει την εξουσία του συστήματος πάνω στα άτομα μέσο των θεσμών της εκπαίδευσης, του στρατού, του ψυχιατρείου, το γηροκομείου και του σωφρονιστικού καταστήματος.
Ένα άτομο αφού γεννηθεί και γαλουχηθεί από το οικογενειακό του περιβάλλον, φτάνει στο σημείο της κοινωνικοποίησής του. Ο πρώτος κυρίαρχος θεσμός που καραδοκεί μια νέα, εύθραυστη προσωπικότητα ενός παιδιού είναι το σχολείο.
Σχολείο: Σε αυτά τα ιδρύματα φαίνεται καθαρά:
η κατηγοριοποίηση των μαθητών σε καλούς και κακούς, σε πρώτης και δεύτερης ταχύτητας.
μαθαίνουν στο άτομο να δρα με βάση το συμφέρον αφού το σύστημα της ανταμοιβής είναι αυτό που κυριαρχεί. Υποβάλουν τους μαθητές σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, καλύτερον (βαθμών, επαίνων, συμπεριφορών). Οποιαδήποτε άτομα δε συμμορφώνονται με αυτό το περιβάλλον τους περιμένει ο στιγματισμός και η περιθωριοποίηση.
σπέρνει το μίσος, αφού τονώνει το εθνικό-πατριωτικό φρόνημα, μέσω των παρελάσεων, της προσευχής, μέσω των εκδηλώσεων πατριωτικής προπαγάνδας.
Όταν το άτομο αποπερατώσει την θητεία του στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα, θα έχει την επιλογή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τα πανεπιστήμια.
Πανεπιστημιακά ιδρύματα:
Εδώ το άτομο εξειδικεύεται, ώστε να προσφέρει τα μέγιστα στον καπιταλισμό.
Καλλιεργούνται όλες οι κάλπικες ελπίδες κοινωνικής μεταβατικότητας.
Το άτομο καταξιώνεται με βάση το πτυχίο του μέσα στην κοινωνία.
Τελειώνοντας τις σπουδές του το άτομο και αφού επρόκειτο για άρρεν, τότε θα κλιθεί στο στρατό.
Στρατιωτικά ιδρύματα:
Ο στρατός ίσως να αποτελέσει ένα από τα βασικότερα πλήγματα στην προσωπικότητά του ατόμου, αφού εκπαιδεύεται στο να είναι υπάκουος σε εντολές ανωτέρων και να τις εκτελεί δίχως κρίση. Αποκορύφωση αποτελεί η μαθητεία της σκόπευσης και της χρήσης του όπλου για την υπεράσπιση των κρατικών – εθνικών – κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ανθρώπους φιμωμένους και στην ουσία μηχανές του συστήματος.
Όποιο άτομο δεν αποδεχτεί την υποχρεωτική γραμμική πορεία της κοινωνικής εξέλιξης και παρουσιάζει, με βάση, το σύστημα, μια αντικοινωνική συμπεριφορά, ή, η λογική του απλά διαφέρει, τότε συχνά ωθείται στο περιθώριο και ανάλογα με το βαθμό αντικοινωνικότητας, που ορίζεται από τους επαγγελματίες, μπορεί να καταλήξει σε ένα φρενοκομείο.
Τα ψυχιατρικά ιδρύματα: Προσπαθούν να διαγνώσουν και να κατηγοριοποιήσουν τα άτομα που παρεκκλίνουν από τη κοινωνική νόρμα. Άλλοτε τα οδηγούν στον σκληρό εγκλεισμό τους και άλλοτε στη καταστολή μέσω φαρμάκων.
Εάν το άτομο αντέξει ψυχικά και ετοιμάσει την αντικατάστασή του στον καπιταλισμό(τους απογόνους του), ίσως ακόμα ένα ίδρυμα να τον περιμένει, το Γηροκομείο. Η αποθήκευση και ο παροπλισμός του ατόμου σε τέτοιου είδους ιδρύματα είναι συχνό φαινόμενο, αφού οι υπερήλικες θεωρούνται, συνήθως, βάρος.
Καμία ανθρωπιά, καμία μορφή αλληλεγγύης, καμία αξία ελευθερίας δε διακρίνουμε μέχρι στιγμής στην κοινωνία της ντροπής των ιδρυμάτων, των ειδικών, των ιδιωτών, του χρήματος και τέλος της ανελευθερίας.
Κι αν συνεχίσουμε σε αυτό το ύφος και τους χαρακτηρισμούς της κοινωνικής δομής του έθνους – κράτους, ίσως μας περιμένει και εμάς ένα ακόμα ίδρυμα:
Το σωφρονιστικό: Το πιο άδικο και απάνθρωπο περιβάλλον για το άτομο. Σε αυτό το κατάστημα κυριαρχεί η αντίληψη της εκδίκησης του κράτους-κοινωνίας εναντία σε όσους δεν ακολουθούν τους κανόνες της.
Έτσι απλά, άδικα και απάνθρωπα τα σίδερα και το μπετόν μας εγκλωβίζουν. Έτσι απλά μέσα σε ανήλιαγα κελιά στοιβάζουν χιλιάδες ψυχές.
ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου