Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ βασικό για το ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται μεν ως Αριστερά, αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου ότι είναι εργατικό κόμμα αν και ανήκει στην Αριστερά με την έννοια της αντίθεσης προς την κυρίαρχη λειτουργία του συστήματος, δηλαδή σε αντιπαράθεση προς το μεγάλο κεφάλαιο (μόνο). Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στις τάξεις του αριστερούς πολιτικούς, οι οποίοι και υλοποιούν την κοινωνική συμμαχία που συγκροτεί, και μια τρόπον τινά αριστερή φρασεολογία -δεξιότερη όμως του μεταπολιτευτικού ΠΑΣΟΚ- ώστε να μπορεί να γοητεύει τα φοβισμένα εργατικά στρώματα που συμπαρασύρει.
Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι εργατικό κόμμα, αυτό είναι σαφές:
*Το λέει κι ο ίδιος ότι είναι κόμμα όλου του λαού (όπως κι η ΝΔ).
*Είναι σταθερά προσανατολισμένος στην ΕΕ/ΟΝΕ/ΝΑΤΟ.
*Τάσσεται υπέρ της λεγόμενης ιδιωτικής οικονομίας όχι μόνο λόγω του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» αλλά λόγω της γενικής του αντίληψης για τη λειτουργία της Οικονομίας, των Σχέσεων Παραγωγής.
*Δεν επιδιώκει γενικευμένες εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των λοιπών μονοπωλιακών ομίλων ούτε τον εργατικό – λαϊκό έλεγχό τους.
*Δεν θεωρεί ότι μια Οικονομία πρέπει να έχει σχεδιασμένη παραγωγή (για παράδειγμα αν χρειαζόμαστε 20 εκ. ζευγάρια παπούτσια το χρόνο να μη παράγουμε 40 εκ. και να κρίνει η αγορά ποια θα πουληθούν και ποια θα ξεμείνουν και θα οδεύσουν στην καταστροφή).
*Θεωρεί το δημόσιο χρέος νόμιμο και όχι -κατά την και ορθή μαρξιστική αντίληψη- μέσο υποδούλωσης των λαών και γι’ αυτό επιδιώκει να το αναδιαπραγματευτεί στη βάση της εξυπηρέτησής του και όχι να προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή.
Με δυο λόγια: Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί πολιτικά τα μεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που, παρόλο που συνθλίβονται από την καπιταλιστική κρίση, θεωρούν σαφέστατα τον καπιταλισμό ως το μόνο σύστημα που μπορούν ν’ αναπαραχθούν και είναι στρατηγικά προσανατολισμένα στην ΕΕ/ΟΝΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, όπως και όλα τα αστικά και μικροαστικά κόμματα, εκπροσωπούν πολιτικώς τμήματα της κοινωνίας που δεν είναι πλειοψηφικά. Γι’ αυτό και είναι αναγκαίο να συγκροτούν κοινωνικές συμμαχίες με τη μισθωτή εργασία και να παρουσιάζονται ως φιλεργατικά. Το ίδιο έκαναν κι η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όλα τα προηγούμενα χρόνια, μόνο που αυτά τα κόμματα εξέφραζαν το μεγάλο και όχι το μεσαίο κεφάλαιο, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι απολύτως λογικό τα προβεβλημένα στελέχη ενός κόμματος που εκφράζει στο επίπεδο της πολιτικής τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης να έχουν οικονομική άνεση, καθώς σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύουν να ρίξουν τον καπιταλισμό· τούτο δε χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι ένας πολιτικός με οικονομική άνεση δεν μπορεί είναι ταγμένος με το μέρος της μισθωτής εργασίας και των αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων, δηλαδή με την ανατροπή του καπιταλισμού. Οπωσδήποτε όταν σ’ ένα εργατικό κόμμα (όχι το ΣΥΡΙΖΑ) υπάρχουν πολλά κεντρικά στελέχη με οικονομική άνεση, τότε σαφώς υπάρχει πρόβλημα με την ταξική συγκρότησή του και θέμα αλλοίωσης εκ των έσω της τακτικής και στρατηγικής του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, προκειμένου να διασώσει τη μεσαία τάξη από την καταστροφή που επάγεται γι’ αυτήν η καπιταλιστική κρίση έχει συγκροτήσει ένα μέτωπο με τα εργατικά στρώματα υπό την ηγεσία και τις στρατηγικές επιλογές του μεσαίου κεφαλαίου. Τα εργατικά στρώματα ελλείψει άλλης άμεσης διεξόδου -δηλαδή τεκμηριωμένης πρότασης εργατικής διακυβέρνησης σε καπιταλιστικό έδαφος που θα φέρει τους εργαζόμενους σε καλύτερη θέση μάχης, αφού ακόμη διακατέχονται από τον κυβερνητισμό- μια άμεσης διεξόδου από την καστροφική γι’ αυτά πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν αποδεχτεί να υποστηρίξουν σ’ αυτή τη συγκυρία το μεσαίο κεφάλαιο κόντρα στο μεγάλο αντί της απολύτως απόμακρης, απροσδιόριστης και αμφίβολης σοσιαλιστικής επανάστασης, βαίνοντας στην ενσωμάτωση για ακόμα μια φορά, χωρίς τα εργατικά κόμματα να επωφεληθούν στο ελάχιστο από την τεράστια καπιταλιστική κρίση, ώστε να γίνει κυρίαρχη η αντίληψή τους για το σοσιαλισμό.
Το μεγάλο ατύχημα, λοιπόν, είναι ότι τα εργατικά κόμματα αδυνατούν να συγκροτήσουν την εργατική τάξη, ως τάξη για τον εαυτό της και τη στέλνουν αύτανδρη (και αυτογύναικη!) στο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ακριβώς λόγω αυτής της αδυναμίας τους καθίστανται οι καλύτεροι τροφοδότες του ΣΥΡΙΖΑ παρά την περί του αντιθέτου βούλησή τους.
Το μεγάλο στοίχημα, λοιπόν, είναι να συγκροτηθεί ένα μέτωπο της εργ. τάξης με τα μικροαστικά στρώματα που συνθλίβονται από την καπιταλιστική κρίση υπό την ηγεσία της εργ. τάξης, ως τάξης, πλέον, για τον εαυτό της. Και σ’ αυτό το μέτωπο είναι αντιδιαλεκτικό να συνυπάρχουν και να συμπορεύονται οι φτωχές κοινωνικές τάξεις αλλά χωρίς τους πολιτικούς εκπροσώπους τους.
Η επόμενη μέρα είναι πολύ σημαντική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου