Αρνηση της μετωπικής πρότασης από ΕΕΚ και ΚΚΕ (μ-λ)
Το ΚΚΕ διακηρύσσει την αντίθεσή του απέναντι στα «μονοπώλια, την ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και διαχείρισης». Πάσχει όμως, όπως και άλλα τμήματα της επαναστατικής Αριστερός, απ’ την παιδική ασθένεια του αριστερισμού, που ταυτίζει τακτική και στρατηγική. Αυτή η λογική όμως πέρα απ’ την ανεδαφικότητά της οδηγεί το ΚΚΕ σ’ έναν αμυντικό ρεφορμισμό, που στην πράξη αναιρεί τον αντισυστημικό χαρακτήρα της πολιτικής του ΚΚΕ. Αρνείται την αναγκαιότητα των αντικαπιταλιστικών στόχων, που η κατάκτησή τους θα ξεδιπλώσει την επαναστατική μετάβαση στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Μάλιστα, δεν αρκείται στην παραπομπή των μεταβατικών στόχων στη «λαϊκή εξουσία και οικονομία» (στο σοσιαλισμό, δηλαδή), αλλά προσχωρεί σε μια φιλοσυστημική εν τοις πράγμασι άποψη και στάση, που θεωρεί την έξοδο απ’ το ευρώ και την ΕΕ χειρότερη για το λαό, «αν δεν έχει αναιρεθεί ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης»!
Αυτή η «επαναστατική στρατηγική» χωρίς επαναστατική τακτική δεν οδηγεί απλώς στον αμυντικό ρεφορμισμό και τον οικονομισμό, αλλά και στο σεχταρισμό απέναντι και στις αντισυστημικές δυνάμεις που επιχειρούν να κατακτήσουν αναγκαίους αντικαπιταλιστικούς στόχους μεταβατικής λογικής, αλλά και στην υποκατάσταση στο ρόλο του επαναστατικού υποκειμένου του οργανωμένου λαού από ένα πατερναλιστικό ΚΚΕ που υποτίθεται ότι αποτελεί τον πραγματικό αντίπαλο των μονοπωλίων και τον εγγυητή των συμφερόντων του λαού.
Στο λάθος της άρνησης της επαναστατικής τακτικής και της απορρόφησής της απ’ τη στρατηγική υποπίπτουν και άλλες επαναστατικές δυνάμεις, ολισθαίνοντας έτσι στον επαναστατικό αναχωρητισμό και το σεχταρισμό.
Την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ για έξοδο απ' την ΕΕ και το ευρώ το ΕΕΚ τη χαρακτηρίζει «οικονομικό εθνικισμό». Συνδέει την έξοδο απ’ την ΕΕ αναπόφευκτα με την επαναστατική προοπτική των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης. Στη διαλεκτική εξέλιξη της ιστορίας υπάρχει και αυτή η δυνατότητα. Ως δυνατότητα οριακή μόνον και όχι ως αναγκαιότητα.
Αλλά την πιo πρόσφορη μέθοδο για τη διεθνή επανάσταση αποτελεί η αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική πάλη, η επανάσταση σε μια χώρα ή σε μια σειρά χωρών. Διαφορετικά, επιζητείται το τέλος χωρίς αρχή, η στρατηγική χωρίς τακτική. Παρόμοια και οι σύντροφοι του ΚΚΕ (μ-λ), στην απορριπτική απάντησή τους στην πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για πολιτική συνεργασία, ισχυρίζονται ότι το «μεταβατικό πρόγραμμα» οδηγεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε «παραπληρωματική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ». Πρόκειται για την ίδια λογική: Στον καπιταλισμό είναι δυνατός μόνον ένας αμυντικός, αγωνιστικός έστω, διεκδικητισμός. Οι αποφασιστικές ταξικές μάχες και κατακτήσεις παραπέμπονται στο αόριστο σοσιαλιστικό μέλλον. Αυτό το μέλλον όμως δεν πρόκειται να υπάρξει χωρίς αποφασιστικές μάχες στο καπιταλιστικό παρόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου