Ιδού η Ρόδος ιδού και ο διάλογος.
Είμαστε διατεθειμένοι να πληροφορηθούμε όλα τα δεδομένα, να προβληματιστούμε σοβαρά και αν χρειαστεί να αλλάξουμε τις θέσεις μας; Να λάβουμε υπόψη μας ότι η τροχοπέδη για την αλλαγή των απόψεών μας είναι οι ίδιες οι προκαταλήψεις μας. Μ' αυτές τις προκαταλήψεις μεγαλώσαμε, δουλέψαμε, φτιάξαμε ότι φτιάξαμε, κάναμε όσα λάθη κάναμε, χάσαμε ότι χάσαμε και ότι θα χάσουμε στο μέλλον. Έχουμε το κουράγιο να καταργήσουμε αυτές τις προκαταλήψεις και να βοηθήσουμε στη ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος;
Καταλαβαίνουμε ότι κανένα κοινωνικό πρόβλημα δεν ξεφυτρώνει μόνο του; Ότι δηλαδή κάθε κοινωνικό πρόβλημα συνδέεται με το κοινωνικό σύστημα στο οποίο ανήκει. Είμαστε διατεθειμένοι να δούμε κατάματα το κοινωνικό μας σύστημα, δηλαδή τον καπιταλισμό; Ή μήπως “βγάζουμε σπυράκια” και μόνο ακούγοντας αυτή τη λέξη; Αν “βγάζουμε σπυράκια” τότε δεν έχουμε τα κότσια να ξεφύγουμε από τις προκαταλήψεις μας. Άρα “μέσα τα κεφάλια” και να σταματήσουμε τις κλάψες και τις διαμαρτυρίες για τα δεινά μας.
Αν όμως έχουμε τα κότσια, αν δηλαδή πάρουμε την απόφαση να βάλουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, τότε δημιουργείται ένα και μόνο δίλημμα: Ρήξη ή Ενσωμάτωση; Είμαστε αποφασισμένοι να έρθουμε σε ρήξη με το σύστημα που γεννά το πρόβλημα, ή έχουμε ενσωματωθεί σ' αυτό, δηλαδή είμαστε κι εμείς μέρος του προβλήματος.
Επειδή το θέμα αυτό δεν είναι σημερινό, το αντιμετωπίζει κάθε γενιά, καλό είναι να το δούμε από κοντά. Υπάρχει μία μελέτη που ονομάζεται “Ρήξη και ενσωμάτωση”. Βοηθάει να δούμε ότι:
Το πρόβλημα υπάρχει εδώ και 150 χρόνια.
Να δούμε ότι έχουν δοκιμαστεί μέχρι σήμερα όλες οι συμβιβαστικές και μεσοβέζικες λύσεις με οδυνηρές συνέπειες για το λαό.
Να μελετήσουμε αυτό που φταίει και να το πολεμήσουμε.
Μα με θεωρίες θα ασχολούμαστε τώρα;
Ναι με θεωρίες. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται χωρίς να βασίζεται στην επιστημονική ανάλυση και μελέτη του. Το πρόβλημα της περικοπής μισθών και συντάξεων και δικαιωμάτων δεν είναι απλά οικονομικό πρόβλημα. Δε λύνεται δηλαδή με δικαιότερο “ξαναμοίρασμα της πίτας”. Είναι κοινωνικό πρόβλημα και μόνο αν εξετασθεί ιστορικά, οικονομικά και πολιτικά μπορεί να λυθεί μια για πάντα. Οι υποκειμενικές απόψεις και οι κομπογιαννίτικες λύσεις διαιωνίζουν το πρόβλημα. Το ανακυκλώνουν. Οι λύσεις που δόθηκαν μέχρι σήμερα έφεραν δύο Παγκόσμιους Πολέμους, εκατόμβες θυμάτων και αμέτρητες καταστροφές.
Τι κάνουμε λοιπόν; Παίρνουμε την απόφαση να έρθουμε σε ρήξη ή εξακολουθούμε να βράζουμε στο ζουμί μας;
Είμαστε διατεθειμένοι να πληροφορηθούμε όλα τα δεδομένα, να προβληματιστούμε σοβαρά και αν χρειαστεί να αλλάξουμε τις θέσεις μας; Να λάβουμε υπόψη μας ότι η τροχοπέδη για την αλλαγή των απόψεών μας είναι οι ίδιες οι προκαταλήψεις μας. Μ' αυτές τις προκαταλήψεις μεγαλώσαμε, δουλέψαμε, φτιάξαμε ότι φτιάξαμε, κάναμε όσα λάθη κάναμε, χάσαμε ότι χάσαμε και ότι θα χάσουμε στο μέλλον. Έχουμε το κουράγιο να καταργήσουμε αυτές τις προκαταλήψεις και να βοηθήσουμε στη ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος;
Καταλαβαίνουμε ότι κανένα κοινωνικό πρόβλημα δεν ξεφυτρώνει μόνο του; Ότι δηλαδή κάθε κοινωνικό πρόβλημα συνδέεται με το κοινωνικό σύστημα στο οποίο ανήκει. Είμαστε διατεθειμένοι να δούμε κατάματα το κοινωνικό μας σύστημα, δηλαδή τον καπιταλισμό; Ή μήπως “βγάζουμε σπυράκια” και μόνο ακούγοντας αυτή τη λέξη; Αν “βγάζουμε σπυράκια” τότε δεν έχουμε τα κότσια να ξεφύγουμε από τις προκαταλήψεις μας. Άρα “μέσα τα κεφάλια” και να σταματήσουμε τις κλάψες και τις διαμαρτυρίες για τα δεινά μας.
Αν όμως έχουμε τα κότσια, αν δηλαδή πάρουμε την απόφαση να βάλουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, τότε δημιουργείται ένα και μόνο δίλημμα: Ρήξη ή Ενσωμάτωση; Είμαστε αποφασισμένοι να έρθουμε σε ρήξη με το σύστημα που γεννά το πρόβλημα, ή έχουμε ενσωματωθεί σ' αυτό, δηλαδή είμαστε κι εμείς μέρος του προβλήματος.
Επειδή το θέμα αυτό δεν είναι σημερινό, το αντιμετωπίζει κάθε γενιά, καλό είναι να το δούμε από κοντά. Υπάρχει μία μελέτη που ονομάζεται “Ρήξη και ενσωμάτωση”. Βοηθάει να δούμε ότι:
Το πρόβλημα υπάρχει εδώ και 150 χρόνια.
Να δούμε ότι έχουν δοκιμαστεί μέχρι σήμερα όλες οι συμβιβαστικές και μεσοβέζικες λύσεις με οδυνηρές συνέπειες για το λαό.
Να μελετήσουμε αυτό που φταίει και να το πολεμήσουμε.
Μα με θεωρίες θα ασχολούμαστε τώρα;
Ναι με θεωρίες. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται χωρίς να βασίζεται στην επιστημονική ανάλυση και μελέτη του. Το πρόβλημα της περικοπής μισθών και συντάξεων και δικαιωμάτων δεν είναι απλά οικονομικό πρόβλημα. Δε λύνεται δηλαδή με δικαιότερο “ξαναμοίρασμα της πίτας”. Είναι κοινωνικό πρόβλημα και μόνο αν εξετασθεί ιστορικά, οικονομικά και πολιτικά μπορεί να λυθεί μια για πάντα. Οι υποκειμενικές απόψεις και οι κομπογιαννίτικες λύσεις διαιωνίζουν το πρόβλημα. Το ανακυκλώνουν. Οι λύσεις που δόθηκαν μέχρι σήμερα έφεραν δύο Παγκόσμιους Πολέμους, εκατόμβες θυμάτων και αμέτρητες καταστροφές.
Τι κάνουμε λοιπόν; Παίρνουμε την απόφαση να έρθουμε σε ρήξη ή εξακολουθούμε να βράζουμε στο ζουμί μας;
|
Φωτογραφίες:
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου