Αγώνες και θυσίες για τους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου από τους 300 της Βουλής και μόνο λίγα λόγια για τις θέσεις εργασίας της δημιουργίας.
Φυσικά το τι προσδιορίζει κάποιος ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι απροσδιόριστο. Σύμφωνα με τις αιώνιες αξίες της φυλής μας το Κράτος οφείλει να είναι ο καλύτερος εργοδότης όλων. Οφείλει να αναπτύσσεται και να έχει απεριόριστα χρήματα για να τροφοδοτεί τους υπηκόους του οι οποίοι λησμονούν ότι πληρώνουν φόρους, όσοι πληρώνουν.
Το Δημόσιο έγινε ένα όνειρο τις τελευταίες δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Ένας τρόπος ζωής. Ένα οικογενειακό κειμήλιο. Ένα μοντέλο παρά-ανάπτυξης για το οποίο οφείλαμε όλοι να είμαστε υπερήφανοι και να υπηρετούμε αγόγγυστα. Το οθωμανικό ρουσφέτι συνδέθηκε αρχικά με ένα διορισμό στο Δημόσιο, μετά με μία ευρωπαϊκή επιδότηση, μετά με ένα γρηγορόσημο και στο τέλος με ένα πλουσιοπάροχο δάνειο-μαϊμού του Δημοσίου Υπαλλήλου για το σπίτι με πισίνα και κυπαρίσσια γύρω - γύρω που να κρύβουν το όνειρο της μεταπολίτευσης. Τον έλληνα Κροίσο με δύο γράμματα. Τον ΔΥ, που όλοι μπορούσαν να γίνουν εύκολα και ανέξοδα.
Ο ιδιωτικός τομέας δεν άργησε να προσαρμοστεί στις κοινωνικές απαιτήσεις. Ξεκίνησε με τις κρατικές προμήθειες συνέχισε και αυτός με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, εφόρμησε στην ψηφιακή επιδότηση, έπραξε τις απαραίτητες ρουσφετολογικές προσλήψεις, ξέχασε να πληρώσει το ΦΠΑ και τις ασφαλιστικές εισφορές λαδώνοντας την κρατική μηχανή και κατέληξε καταχρεωμένος να αναζητεί ένα καλό δικηγόρο για τις απαραίτητες αναβολές.
Όλα αυτά μέχρι το σωτήριο έτος της καταστροφής του 2009. Μετά ήρθε το άδικο και δυσβάσταχτο Μνημόνιο της ντροπής επί δικαίων και αδίκων οι οποίοι τελευταίοι βεβαίως εξασφάλισαν τα 110 δισ ευρώ στην Ελβετία και τα κατακρατούν μέχρι σήμερα χωρίς φόβο και πάθος. Λίγο πριν αντλήσουμε επιτέλους την αισιοδοξία και δημιουργία, η γενεσιουργός αιτία της καταστροφής παραμένει και καθυστερεί την ανάπτυξη που αν αργήσει λίγο ακόμα θα ταυτιστεί με την πιο εξαφανισμένη έννοια της πατρίδας.
Το ψάρι φυσικά πάντα βρωμάει από το κεφάλι και η πολυπόθητη ανάπτυξη θα συνεχίζει να έρχεται και να μην φτάνει ποτέ στη χώρα. Η αιτία του κρατικού βυζάγματος δεν λέει να φύγει γιατί απλά κανείς από τους πολιτικούς Αρχηγούς της χώρας δεν θέλει να την αφήσει ο ίδιος αρχικά και μετά οι υφιστάμενοι του.
Και οι 300 της Βουλής, κύριοι και κυρίες, συνέχισαν και θέλουν να συνεχίζουν να αμείβονται με χιλιάδες ευρώ το μήνα σε μία αγορά που εκλιπαρεί για 300 ευρώ επαίσχυντης επιβίωσης. Κανείς ακροδεξιός ή ακροαριστερός, κανείς ευρωπαϊστής ή εθνικόφρων, κανείς δεν τολμά να δηλώσει ότι δεν μπορεί να δίνει το Κράτος μισθό σε έναν υπάλληλο του πάνω από χίλια ευρώ μαζί με πολύ δόξα. Πολύ δόξα για τον ιατρό, το δάσκαλο, τον αξιωματικό, τον πολεοδόμο. Όποιος πολύ φυσιολογικά ζητά χρήμα και όχι τη δόξα, να το δημιουργεί ο ίδιος, όσο θέλει, στην αρένα της αγοράς. Είναι πολύ περίεργο να δούμε τότε οι εκλεκτοί 300 της κοινωνίας μας αν θα φέρουν ακριβά κουστούμια και τσάντες της χλιδής και ρητορεύουν.
Αν δεν αλλάξει λοιπόν το όνειρο της συναλλαγής με το Κράτος με το όνειρο της δημιουργίας, της εξαγωγής και της επιτυχίας δεν μπορεί να έρθουν ποτέ η ανάπτυξη, οι θέσεις εργασίας, το όνειρο. Μόνο ρουσφέτι, μπαξίσι και υποταγή. Ακόμα και το Αιγαίο να μαυρίσει, οι εκλεκτοί θα αλλάξουν τα κοστούμια με κελεμπίες και ο λαός θα πεινάει...
thedayaftergr.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου