Οχι άλλη νομιμότητα

μια κριτική στην επίκληση στην νομιμότητα.

Οχι άλλη νομιμότητα
Οι τελευταίες μέρες, με τα γεγονότα της ερτ ανακίνησαν το ζήτημα της δημοκρατίας και τις νομιμότητας. Σκοπός μας δεν είναι εδώ να δούμε τι είναι ο νόμος και η δημοκρατία, αλλά γιατί ακριβώς σε εναν τέτοιο αγώνα σαν της ερτ δεν μπορούμε να ζητούμε ή να επιχειρηματολογούμε με βάση την “νομιμότητα”. Γιατί ακριβώς η νομιμότητα δεν είναι κάτι σταθερό, αλλά σε μια δημοκρατία είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με βάση το γενικό συμφέρον και το βάθος χρόνου. Κάποιος θα πει ότι αυτό είναι το μεγαλείο της δημοκρατίας, ότι προσαρμόζεται, εμείς θα πούμε ότι είναι το κλειδί της επιτυχίας της, αλλά δεν κρύβει κανένα μεγαλείο.
Η δημοκρατία και η δημοκρατική νομιμότητα μιλάνε για κοινωνία, σαν αν ήταν κάτι ενιαίο και αδιαπέραστο το οποίο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του. Οι επικλήσεις στην νομιμότητα είναι άστοχες καθώς κάνουν ακριβώς το ίδιο, ενώ χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις που εμφανώς υπάρχουν
αντικρουόμενα συμφέροντα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εκφράζονται παράνομα. Στη δημοκρατία τα αντικρουόμενα συμφέροντα αναγνωρίζονται ρητά, όλες οι πλευρές είναι νόμιμες και είναι παράνομες μόνο όταν/και το βαθμό που ξεφεύγουν από τις ταξικές τους οριοθετήσεις, από τις βασικές αρχές δηλαδή του δικαίου(που είναι απαραίτητες για την ύπαρξη και λειτουργία της εμπορευματικής ανταλλαγής) και από τα σημεία ισορροπίας που έχουν βρεθεί και δημιουργηθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Δεν θα θέλαμε να μιλήσουμε εδω για την ΕΡΤ αλλά για ένα παρόμοιο παράδειγμα που ναυάγησε με παραδειγματικό τρόπο και που την ευθύνη γι αυτό φέρει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όταν είχε μπει πρώτη φορά στη βουλή πέρσι η Χρυσή Αυγή, η αριστερά και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον της με βασικό επιχείρημα το “η χρυσή αυγή είναι παράνομη ομάδα, συμμορία κτλ”. Αυτό το επιχείρημα ήταν τόσο λάθος που σχεδόν γύρισε μπούμερανκ στον ΣΥΡΙΖΑ.( Δεν θα μπούμε εδώ σε μια κουβέντα για το αν η χρυσή αυγή είναι συμμορία, είναι συμμορία και πρέπει να τσακιστεί, αλλά αυτό είναι αδιάφορο από το αν είναι νόμιμη ή όχι). Σύντομα η χρυσή αυγή αντιλήφθηκε το invalid του επιχειρήματος και απάντησε σωστά: Είμαι νόμιμη οργάνωση, με νόμιμο καταστατικό και σε μια δημοκρατία πηγή κάθε νομιμότητας είναι το εκλογικό σώμα, με ψήφισε ένα 8% του “ελληνικού λαού” , κάνω νόμιμες συγκεντώσεις με άδεια κτλ. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε ότι είστε παράνομοι γιατί δεν υποστηρίζεται την δημοκρατία, η χρυσή αυγή απάντησε ότι σε θεωρητικό επίπεδο το ίδιο κάνει και το ΚΚΕ, και μάλιστα πλέον έχει και μικρότερο ποσοστό από εμάς, άρα γιατί τόσος χαμός;( όλα τα παραπάνω επιχειρήματα διατυπώθηκαν αυτούσια και συμπυκνωμένα στην πολύ ωραία εκπομπούλα που τους χάρισε ο κος Τράγκας στον ΣΚΑΙ) Από την ίδια αρχή που αντλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινοβουλευτική του νομιμότητα από την ίδια την αντλούσε και η Χρυσή Αυγή. Κάθε επιχείρημα τέτοια φύσης έπεφτε και θα πέσει ξανά στο κενό αν επαναληφθεί. Πολλοί είπαν το ίδιο και για την πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Ίσως να ήταν μια παρέκβαση από την κοινοβουλευτική ομαλότητα αλλά ο Σαμαράς είπε ότι αν δεν περάσει κάτι τέτοιο πάμε να δούμε τι θα πεί ο “λαός” άμεσα με εκλογές ώστε οι αποφάσεις να νομιμοποιηθούν με “λαϊκή εντολή”(έλεος). Το πολίτευμα είναι δημοκρατία, οι νόμοι είναι δημοκρατικοί, έχουμε ακόμα εκλογές.
Οι επικλήσεις στην νομιμότητα είναι αδιέξοδες και άστοχες. Οι αριστερά που επιμένει σε αυτή την ρητορική μιλάει συνεχώς για παράνομες απολύσεις και εκτροπές και ταυτόχρονα αναρωτιέται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση “ποιός διάολο είναι αυτός ο κόσμος που τους ψηφίζει” καταφεύγοντας σε ψυχαναλυτικές ερμηνείες για το εκλογικό σώμα. Σίγουρα υπάρχει μια ψυχολογική πλευρά του φαινομένου αλλά αυτοί που τους ψηφίζουν είναι κυρίως όσοι δεν έχουν αποκοπεί από το άρμα της νομιμότητας, του έθνους, του όλου, της κοινωνίας κτλ και εξακολουθούν να βλέπουν τη λύση σε βάθος χρόνου, ως μέρος οι ίδιοι ενός όλου για το οποίο πρέπει να κάνουν θυσίες κτλ. Η αριστερά ίσως να μην δέχεται το κομμάτι της υποτίμησης αλλά αναπαράγει αυτούσιο τον λόγο της εξουσίας, τα φαντασιακά σχήματα του έθνους, της ολότητας της λύσης για το σύνολο της κοινωνίας κτλ, τον λόγο δηλαδή που φυσικοποιεί και ουδετεροποιεί τη φύση των αντικρουόμενων κοινωνικών σχέσεων σε μια κοινωνία. Πάνω σε αυτά τα λογικά σχήματα πατάει λογικά ο λόγος της εθνικής σωτηρίας. Ο λόγος της αριστεράς είναι μια λογική αντίφαση, από την μία καλεί σε νομιμότητα και σε διάσωση του “όλου” και από την άλλη καταγγέλλει ως μη νόμιμα άλλα κομμάτια της κοινωνίας(του όλου) και του νόμιμου πολιτικού τόξου. Στο πλαίσιο αυτό δεν είναι παράλογο που ο λόγος της χρυσής αυγής ή του Σαμαρά(ακόμα περισσότερο) φαίνεται πιο λογικά συμπαγής. Η αριστερά πατάει σε 2 βάρκες.
Όποιος δεν κατανοεί τη φύση της δημοκρατίας ως μηχανισμού ενσωμάτωσης και ότι η ταξική αντιπαράθεση(ή και υπέρβαση, αλλά δεν είμαστε σε τέτοια φάση τώρα) απαιτεί ρήξεις και συγκρούσεις είναι απλά τυφλός. Όπως η οικονομική κρίση είναι η αδυναμία αναπαραγωγής της αξίας και ταυτόχρονα η διαδικασία επαναφοράς της(μέσα από την διαδικασία υποτίμησης και  κανιβαλιστικού ανταγωνισμού) έτσι εκφράζεται και πολιτικά/νομικά η κρίση μέσα από την αρμόζουσα στην κατάσταση επαναδιαπραγμάτευση των ταξικών οριοθετήσεων μέσω της νομικής/πολιτειακής πραγματικότητας. Είναι η αδυναμία λειτουργίας των παλιών νόμων και ταυτόχρονα η διαδικασία δημιουργίας μιας νέας νομικής πραγματικότητας αρμόζουσας στην περίσταση. Το επαναστατικό, είναι η δημιουργία μιας κίνησης που θα κάνει αδύνατη την εύρεση ισορροπίας εντός του νόμου, την εύρεση ενός σημείου ισορροπίας, που αυτό συνεπάγεται την διατήρηση του όλου. Συνεπώς οι αγώνες δεν πρέπει να επικαλούνται την νομιμότητα, και το όλον, το σύνολο κτλ καθώς έτσι  και γίνονται αναποτελεσματικοί και προσδένονται εξ αρχής στη στόχευση ενός σημείου ισορροπίας εντός της ολότητας και αυτό τελικά σημαίνει την αργά ή γρήγορα υποταγή στο γενικό σύνολο, το σύνολο των καπιταλιστικών σχέσεων
Να συγκροτηθούμε ως τάξη, και όχι ως ομάδα πίεσης. Τα θέλουμε όλα, και αυτό συνεπάγεται τη ρήξη και την υπέρβαση της νομιμότητας.
http://aruthlesscritiqueagainsteverythingexisting.wordpress.com/