Στην ιστοσελίδα 902.gr δημοσιεύτηκε ανυπόγραφο σχόλιο-απάντηση στο άρθρο του ΠΡΙΝ με τίτλο ‘’ΚΚΕ και καπιταλιστική κρίση’’. Το άρθρο στο....
ΠΡΙΝ ηλεκτρονικά μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Το ύφος και το περιεχόμενο της απάντησης, δείχνουν ότι το ΚΚΕ, βρίσκεται πολύ μακριά από την ανάγκη του διαλόγου μεταξύ των κομμουνιστών.
Δεν ανήκουμε, σε αντίθεση με πολλούς υπερασπιστές, των εκάστοτε, αν και αντιτιθέμενων πολιτικών του ΚΚΕ, σε αυτούς που πιστεύουν πως ‘’πάντα, σωστά τα λέμε, τα γράφουμε και τα κάνουμε’’.
Eπειδή δεν φοβόμαστε ούτε να κριθούμε για ανεπάρκειες, μονομέρειες και λάθη, ούτε να κάνουμε και οι ίδιοι την αυτοκριτική μας, τολμούμε να περπατάμε και πιο πέρα από τις σιγουράτζες των τσιτάτων ‘’για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο’’.
Ανταποκρινόμενοι καλόπιστα στις αιτιάσεις του επικριτή μας, θα ξεκινήσουμε την συζήτηση ανάποδα: Όχι υπερασπίζοντας το άρθρο στο ΠΡΙΝ, αλλά επεκτείνοντας τη συλλογιστική του.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Αλήθεια, όταν τίθεται το ερώτημα ‘’ποια η στάση των κομμουνιστών απέναντι στην κυβέρνηση;’’, που πάει ο νους του σχολιαστή του 902.gr πρωτίστως; Στην φαντασιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην ‘’δημοκρατική κυβέρνηση’’ του ΚΚΕ το 1978, στην αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση του 15ου συνεδρίου του ΚΚΕ, στην επαναστατική κυβέρνηση του αύριο;
Εάν πηγαίνει πρωτίστως στα παραπάνω, πρόκειται για ομολογία προκαταβολικής αποτυχίας και πλήρους απόσπασης από την πραγματικότητα και των τρομακτικών απαιτήσεων του κόσμου.
Η γόνιμη συζήτηση για όλα αυτά, θα είναι ατελέσφορη, αν δε γίνεται πάνω στο έδαφος και στο ερώτημα της οργάνωσης του κόσμου και του αγώνα του, με στόχο την ανατροπή της σημερινής τροϊκανής κυβέρνησης και κάθε αστικής κυβέρνησης που ληστεύει τον λαό, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.
Εδώ βρίσκεται το βασικό πρόβλημα του ΚΚΕ: Ενώ παίζει στα δάχτυλα υποτίθεται την θεωρητική αποδόμηση της κυβερνητικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται το στόχο ενός κινήματος ανατροπής για την πτώση της αστικής κυβέρνησης που έχει η εργατική τάξη στο σβέρκο της.
Το επιχείρημα είναι πως αυτό δεν έχει νόημα, διότι ‘’σπέρνει αυταπάτες για τον καπιταλισμό’’ και ‘’άλλωστε αν φύγει η ΝΔ θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μία η άλλη’’. Με την ίδια λογική βέβαια δεν θα έχει νόημα και μια απεργία για αυξήσεις, διότι ‘’θα έσπερνε αυταπάτες, ότι δήθεν υπάρχουν καλοί καπιταλιστές που θα έδιναν αυξήσεις’’ ή ότι ‘’θα αρκούσε μια αύξηση για να βελτιωθεί η ζωή μας στον καπιταλισμό’’.
Τα επιχειρήματα αυτά δανείζονται φυσικά στοιχεία της πραγματικότητας και των συσχετισμών, για να αρνηθούν όμως το βασικό: Οι ανατροπές των αντεργατικών μέτρων και πολύ περισσότερο οι επαναστάσεις που στερεώνουν μια σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας με κριτήριο τα συμφέροντα της πλειονότητας, προϋποθέτουν μετασχηματισμό της εργατικής τάξης και των άλλων των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων σε υποκείμενα αυτοτελούς δράσης για την επιβολή των ζωτικών υλικών, κοινωνικών και δημοκρατικών συμφερόντων τους. Έξω από αυτό δεν υπάρχει ταξική πάλη και σοσιαλιστική προοπτική, παρά μόνο διδακτισμός, κοινοβουλευτισμός και μεταφυσική.
Το ζήτημα αυτό είναι θεμελιακής σημασίας, διότι η άρνηση διεκδίκησης κομβικών πολιτικών στόχων ανατροπής της επίθεσης, μαζί με την ανατροπή της ίδιας της αντιδραστικής κυβέρνησης, συντείνει αφενός στη διευκόλυνση της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, όσο και στην ανάδειξη της ρεφορμιστικής και αδιέξοδης κυβερνητικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, ως της μόνης απάντησης που είναι στο τραπέζι.
Από την άλλη, η (θεωρητική) πίτα (του ΚΚΕ) μένει ολάκερη, χωρίς ‘’μπερδέματα’’ και οι σκύλοι είναι χορτάτοι, ενώ οι κομμουνιστές παραμένουν σε αμηχανία και οι εργαζόμενοι στην ανάθεση και την απογοήτευση.
Τα πιεστικά ερωτήματα, αφορούν τη στάση του ΚΚΕ- όπως και της επαναστατικής αριστεράς φυσικά- απέναντι στην κυβέρνηση του κεφαλαίου, των τραπεζιτών και της ΕΕ. Αν σκοπεύει να τα βάλει στα σοβαρά μαζί της, πρέπει να προσανατολιστεί σε λογική μετώπου ανατροπής και όχι διαμόρφωσης υγειονομικών ζωνών και ενότητας με τον (όλο και συρρικνούμενο) εαυτό του.
Αν πάει σε λογική μετώπου, θα μαζέψει και δυνάμεις.
Αν εννοεί τον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, θα πρέπει να αναγνωρίσει τον καπιταλισμό, στην πολιτική των μνημονίων που επιβάλλει η αστική τάξη και η ΕΕ. Ο ιμπεριαλισμός είναι παρών, τα μονοπώλια είναι ήδη εδώ. Η δημοκρατία για το λαό είναι στο απόσπασμα. Η επαναστατική τακτική στην πράξη, από μεριάς ΚΚΕ, δυστυχώς είναι αλλού, είναι απούσα. Όπως και η αυτοκριτική…
Αν δούμε τα πράγματα έτσι, θα κατανοήσουμε ότι ένας άλλος πολιτικός πολιτισμός και ένας γόνιμος διάλογος είναι απολύτως απαραίτητος μεταξύ των κομμουνιστών.
Δεν μπορούν να απαγορευτούν από καμία ηγεσία και κανένα ‘’φετβά’’ μη συνεργασίας με όσα έθεσε το ρήγμα του 1989 στο ΚΚΕ και η απόπειρα να κρατηθούν ανοιχτά τα ερωτήματα της επαναστατικής προοπτικής.
Όπως διαπιστώνει κάθε αναγνώστης του προσυνεδριακού διαλόγου του ΚΚΕ, τα ερωτήματα που έθεσε το ΝΑΡ, αλλά και τόσοι άλλοι σύντροφοι στις γραμμές του ΚΚΕ κατά καιρούς από άλλες αφετηρίες, επιστρέφουν διαρκώς πεισματάρικα. Αιωρούνται σαν φαντάσματα πάνω από το ΚΚΕ, αλλά και σε όλη την αριστερά. Και θα επανέρχονται διαρκώς όσο δεν τίθεται επί τάπητος το ζήτημα της επαναστατικής πολιτικής γραμμής στις συγκεκριμένες συνθήκες. Όσο αυτό αντικαθίσταται, είτε με προσφυγή στον τακτικισμό, είτε με καταφυγή σε ένα απρόσιτο μέλλον.
Το ζήτημα της κυβέρνησης και της συμμετοχής των κομμουνιστών σε αυτήν, θα είναι μόνο ένα μέρος και ένα απότοκο αυτών των ερωτημάτων.
Θα μπορούσε ή μπορεί να μπει σήμερα στο τραπέζι, το ζήτημα της ανατροπής, της πάλης για την εξουσία, άρα και της κυβέρνησης;
Η 48ωρη απεργία του Οκτωβρίου του 2011, έδειξε πόρτα στον Γ. Α. Παπανδρέου και ανάγκασε άρον άρον την αστική τάξη και την τρόικα να πάνε στην τρικομματική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο.
Ας φανταστούμε ότι τα κόμματα της αριστεράς, αντί να καταψηφίζουν μέσα σε μια υπόδουλη βουλή στο κεφάλαιο και την ΕΕ, αποχωρούσαν και ενώνονταν με τις εκατοντάδες χιλιάδες που διαδήλωναν στο Σύνταγμα και σε δεκάδες άλλες πόλεις.
Ας υποθέσουμε ότι εκατοντάδες συνδικάτα βάσης και επιτροπές αγώνα, μαζί φυσικά και αυτά του ΠΑΜΕ, δήλωναν πολιτική απειθαρχία στον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και πραγματοποιούσαν ένα αγωνιστικό ‘’συντονισμό των συντονισμών’’, διεκδικώντας με αγώνα διαρκείας την ανατροπή κυβέρνησης και μέτρων.
Ας σκεφτούμε την περίπτωση, στο πλαίσιο ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ανατροπής, όλοι οι παραπάνω, αλλά μαζί και οι ‘’πλατείες’’ και οι ενώσεις ανέργων ή και τα πολυποίκιλα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, κήρυσσαν τον εαυτό τους ως μια ‘’ντε φάκτο’’ κυβέρνηση μιας λαϊκής εξέγερσης, ενός ανένδοτου αγώνα ανατροπής. Διεκδικώντας παράλληλα συγκρότηση υποστήριξης και εμβάθυνσης σε κάθε πόλη, κλάδο και μεγάλο χώρο δουλειάς, με αντίστοιχα λαϊκά και εργατικά όργανα.
Θα ήταν αυτό κάτι που θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν η αριστερά δεν σκεφτόταν μόνο και κυρίως με βάση το κοινοβούλιο; Ήταν προετοιμασμένη και μπορούσε να αναπτύξει ένα τέτοιο προσανατολισμό; Θα αποκτούσε άραγε αυτός δυναμική και θα έδινε πολλαπλασιαστική αυτοπεποίθηση στην εργατική και λαϊκή δράση;
Σε μια τέτοια περίπτωση, η ‘’κυβέρνηση’’ αυτή, που θα αμφισβητούσε το μονοπώλιο και τη νομιμότητα κύρους, εξουσίας και βίας της (ελέω ΜΜΕ) εκλεγμένης και αναντίστοιχης με τη λαϊκή θέληση και συμφέροντα κυβέρνηση της βουλής, ΝΑΙ, θα μπορούσε να ήταν ένα τεράστιο όπλο. Σε ένα έδαφος γόνιμο και πλεονεκτικό για την αποτελεσματικότητα του αγώνα.
Αφέλειες δεν μπορούν να υπάρχουν. Η αμφισβήτηση του μονοπωλίου της αστικής κυβέρνησης, θα προκαλούσε κήρυξη πολέμου και ανοιχτή βία εναντίον αυτής της μαχόμενης κυβέρνησης. Θα την καθιστούσε, πιθανότατα σε μικρό χρόνο, είτε παρελθόν που απλά θα άφηνε παρακαταθήκες, είτε σε κάτι ανώτερο από μια βραχύβια κυβέρνηση εξέγερσης χωρίς προσανατολισμό ή/και με αυταπάτες για το ρόλο του κράτους. Υπό όρους θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για επαναστατική αλλαγή στη χώρα μας.
Ίσως κάποιος αμφισβητήσει τη βασιμότητα αυτής της δυνατότητας στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Δε θα επιμείνουμε σε αυτό. Είναι όμως αυτός ένας τρόπος και ένας δρόμος να σκεφτούμε για το παρόν και το μέλλον ή περιμένουμε την αξιολόγηση των ρεφορμιστικών ή επαναστατικών προγραμμάτων από την κάλπη;
Τα παραπάνω, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι ασυνήθιστα. Είτε σκύψουμε στην εμπειρία των εργατικών και λαϊκών αγώνων (‘’κυβέρνηση του βουνού’’ στην Ελλάδα, δυαδική εξουσία στην Ρωσία), είτε σταθούμε στον τρόπο επίλυσης αστικών αντιθέσεων (‘’εθνικός διχασμός’’ με ‘’κυβέρνηση Αθηνών’’ και κυβέρνηση ‘’εθνικής αμύνης’’ στη Θεσσαλονίκη με το Βενιζέλο), είτε παρακολουθήσουμε τις μεθόδους των ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων (Πορτοκαλί επαναστάσεις, Συρία, Λιβύη κλπ), σχεδόν πάντα η διαπάλη για την εξουσία, περνάει από μια φάση δυαδικότητας και αναζήτησης ‘’νομιμοποίησης’’ εσωτερικά και εξωτερικά, με ανταγωνιστικούς θεσμούς εξουσίας.
Αν προβάλλονται αυτές οι σκέψεις για δυνατότητες που δεν υλοποιήθηκαν στην περασμένη τριετία με αφορμή τον αγώνα κατά των μνημονίων στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, δεν είναι κυρίως για να υπογραμμιστούν οι μεγάλες απουσίες και ευθύνες της κομμουνιστικής αριστεράς. Είναι για να σκεφτούμε γόνιμα για τα ερωτήματα που παραμένουν ανοιχτά. Η επίθεση κοινωνικού κανιβαλισμού χωρίς τέλος, μας θέτει διαρκώς προ των ευθυνών μας. Είτε συμβολή της αριστεράς στην ανατροπή της επίθεσης, είτε απαξίωση της στην εργατική και λαϊκή συνείδηση.
Ας πάμε τώρα και στο άρθρο στο ΠΡΙΝ και στην πολεμική του 902.gr. Ο αρθρογράφος του ηλεκτρονικού μέσου ενημέρωσης του ΚΚΕ, αφού φρόντισε πρώτα να προειδοποιήσει τους αναγνώστες του για τις σκοτεινές ‘’προθέσεις’’ της αρθρογραφίας του ΠΡΙΝ, κάνει την χάρη σε όλους μας να ασχοληθεί με την κύρια επιχειρηματολογία του άρθρου.
Διαλέγει λοιπόν το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο του ΠΡΙΝ:
«Η αριστερά που θέτει συνολικό ζήτημα εξουσίας, αντιλαμβάνεται την προβολή μιας αντικαπιταλιστικής ή εργατικής κυβέρνησης, ως ένα ακόμη όπλο. Ως ένα πιθανό υβριδικό προϊόν της πάλης ενός ισχυρού εργατικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος (που δεν θα είναι τόσο ισχυρό για να επιβάλει την επανάσταση) και μιας αδύναμης αστικής τάξης (που θα αναγκάζεται να υποχωρεί πρόσκαιρα, για να ενσωματώσει αρχικά και έπειτα να επιτεθεί στο εργατικό κίνημα και τις κατακτήσεις του). Το καθοριστικό και σε αυτή την περίπτωση θα είναι η ύπαρξη εργατικών συμβουλίων, λαϊκών συνελεύσεων ή άλλων σύγχρονων μορφών, που θα παλεύουν να επιβάλουν αντικαπιταλιστικούς στόχους, θα εμπνέονται από την επαναστατική αναγκαιότητα και θα αποτελούν προπλάσματα αυτοτελών οργάνων άσκησης εργατικής αντί- εξουσίας (επαναστατική κατάσταση)».
Διατυπώνεται μια κριτική πάνω σε αυτό το απόσπασμα ως εξής:
‘’Σε συνθήκες μη επαναστατικές απλώς θα οδηγήσει (η παραπάνω θέση σ.σ) στην υποστήριξη της μια ή της άλλης αστικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, θα ενισχύσει τις ούτως η άλλως ισχυρές αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κοινοβουλευτισμού και του αστικού κράτους. Θα λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά για τις εργατικό κίνημα, στην πράξη θα κάνει ακόμα πιο δύσκολο το διαχωρισμό από τον κυβερνητισμό, θα το κάνει δέσμιο των αυταπατών που σπέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά και των τμημάτων της αστικής τάξης που ποντάρουν σε αυτόν.’’
Πρώτα πρώτα επισημαίνουμε ότι θα βγουν καλύτερα συμπεράσματα αν διαβαστούν και οι δύο επόμενες παράγραφοι του άρθρου στο ΠΡΙΝ που ο 902.gr έχει παραλείψει:
‘’Η ολόπλευρη ανάπτυξη αυτών των οργάνων είναι το βασικό έργο της αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς από σήμερα. Με το ίδιο ακριβώς κριτήριο, η επαναστατική Αριστερά αρνείται τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις στο πλαίσιο της διαχείρισης του καπιταλισμού και της ΕΕ. Ρίχνει το βάρος στην οργάνωση, πολιτικοποίηση και μαχητική άνοδο του εργατικού κινήματος, ώστε να επιβάλλει καταχτήσεις, αλλά και να διεκδικεί την εξουσία, με ανατροπή της αστικής τάξης και του κράτους της.’’
Τώρα έχουμε την δυνατότητα, να σχηματοποιήσουμε καλύτερα τον προβληματισμό του άρθρου και να συν-αξιολογήσουμε και την κριτική του 902.gr.
Το άρθρο στο ΠΡΙΝ επιχειρεί να απαντήσει επί της ουσίας στη γνωστή άποψη, ότι αποκλειστικός δρόμος για μια διέξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων σήμερα, ακόμη και για την πορεία προς την επανάσταση και το σοσιαλισμό (για όποιες δυνάμεις διακηρύσσουν μια τέτοια κατεύθυνση), είναι η διεκδίκηση, ως σκαλοπάτι, μοχλός ή στάδιο, του στόχου μιας ‘’αριστερής κυβέρνησης’’.
Η απάντηση που εμείς θέτουμε έχει τέσσερις θεμελιώδεις πλευρές- κριτήρια:
α. Όπως επισημαίνεται και στην αρχή της σχετικής διαπραγμάτευσης του θέματος (που επίσης έχει ξεχάσει να παραθέσει ο 902.gr): ‘’κυβέρνηση και εξουσία κάθε άλλο παρά ταυτίζονται και επομένως η ουσιαστική κοινωνική αλλαγή δεν σχετίζεται με την ανάληψη κυβερνητικών διαχειριστικών ευθυνών’’. Αυτό είναι θεμελιακή αφετηρία και πρέπει να την υπερασπίσει και ‘’αποδείξει’’ κανείς με ουσιαστικούς όρους.
β. Συνεπώς, περιμένουμε την επανάσταση, οπότε μετά κάνουμε όποια κυβέρνηση θέλουμε; Τίθεται καλόπιστα ή κακόπιστα αυτή η ερώτηση και οφείλουμε να απαντήσουμε. Κατά τη γνώμη του άρθρου στο ΠΡΙΝ, η δυνατότητα να προκύψει μια εργατική ή αντικαπιταλιστική κυβέρνηση, τίθεται στο πλαίσιο της διεκδίκησης της εξουσίας, ως ενδεχόμενο (υπο)-προϊόν αυτής της πάλης. ‘’Ως ένα πιθανό υβριδικό προϊόν της πάλης ενός ισχυρού εργατικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος (που δεν θα είναι τόσο ισχυρό για να επιβάλει την επανάσταση) και μιας αδύναμης αστικής τάξης (που θα αναγκάζεται να υποχωρεί πρόσκαιρα, για να ενσωματώσει αρχικά και έπειτα να επιτεθεί στο εργατικό κίνημα και τις κατακτήσεις του)’’. Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να αποτελεί όπλο της εργατικής τάξης και του λαού.
γ. Αν όμως αυτό έχει έστω μια μικρή πιθανότητα να συμβεί, μήπως θα διευκόλυνε η διαμόρφωση μιας πολιτικής στρατηγικής της αριστεράς γύρω από το ζήτημα της κυβερνητικής αλλαγής, που φαίνεται ίσως και πιο ‘’εύκολο’’ στον κόσμο; Θα μπορούσε να συνεχίσει ο καλόπιστος συζητητής, χωρίς απαραίτητα να έχει εντρυφήσει στις αναλύσεις των κομμουνιστών. Και εδώ πρέπει να απαντήσουμε και το άρθρο το επιχειρεί: ‘’ Το καθοριστικό και σε αυτή την περίπτωση θα είναι η ύπαρξη εργατικών συμβουλίων, λαϊκών συνελεύσεων ή άλλων σύγχρονων μορφών, που θα παλεύουν να επιβάλουν αντικαπιταλιστικούς στόχους, θα εμπνέονται από την επαναστατική αναγκαιότητα και θα αποτελούν προπλάσματα αυτοτελών οργάνων άσκησης εργατικής αντί- εξουσίας (επαναστατική κατάσταση)’’
δ. Συνεπώς τι κάνουμε σήμερα, αν έτσι έχουν τα πράγματα; Το άρθρο στο ΠΡΙΝ, με βάση την παραπάνω συλλογιστική, διατυπώνει ένα βασικό άξονα: ‘’Η ολόπλευρη ανάπτυξη αυτών των οργάνων είναι το βασικό έργο της αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς από σήμερα. Με το ίδιο ακριβώς κριτήριο, η επαναστατική Αριστερά αρνείται τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις στο πλαίσιο της διαχείρισης του καπιταλισμού και της ΕΕ. Ρίχνει το βάρος στην οργάνωση, πολιτικοποίηση και μαχητική άνοδο του εργατικού κινήματος, ώστε να επιβάλλει καταχτήσεις, αλλά και να διεκδικεί την εξουσία, με ανατροπή της αστικής τάξης και του κράτους της.’’ (είναι το κομμάτι που παρέλειψε ο συντάκτης του σχολίου στον 902.gr)
Η αποτελεσματικότητα και συμβολή των παραπάνω πλευρών στην αποσαφήνιση του ζητήματος, με πρακτικό και μάχιμο τρόπο, μένει να κριθεί στον καλόπιστο και επιχειρηματολογημένο διάλογο, αλλά και στην πολιτική πράξη. Το ΚΚΕ μάλλον δε θέλει αυτό το διάλογο, διαφορετικά δεν θα κατέφευγε και στις διαστρεβλώσεις.
Ο ανώνυμος αρθρογράφος, δεν καταφέρνει να κρατήσει αποστάσεις από σταθερά κουσούρια της κατά ΚΚΕ εννοούμενης πολιτικής αντιπαράθεσης. Έτσι, δεν κάνει παραπομπές στα πρωτότυπα κείμενα που κριτικάρει, ώστε να μπορεί να γνωρίζει ο αναγνώστης επακριβώς ποιες απόψεις και ως προς τι κρίνονται. Πράγμα πολιτικά ακατανόητο ειδικά για τον 902.gr που είναι ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης και πολύ εύκολα θα μπορούσε να βάλει τους σχετικούς συνδέσμους παραπομπής στα επάρατα άρθρα που πυροβολεί. Αυτή η έλλειψη, του προσφέρει ωστόσο την δυνατότητα να διαστρεβλώνει χωρίς ενδοιασμούς.
Γράφει ο συντάκτης του άρθρου στον 902.gr:
‘’ Ο συντάκτης του άρθρου (Παναγιώτης Μαυροειδής) πριν μερικές μέρες σε ιστοσελίδα πανηγύριζε την επιτυχία του Μπέπε Γκρίλο στις πρόσφατες ιταλικές εκλογές ως επιτυχία του αντιμερκελικού – αντιΓερμανικού μετώπου. Η επισήμανση αυτή είναι αναγκαία γιατί φωτίζει το πού το πάει στην πραγματικότητα ο συγγραφέας, ποια τα κίνητρα της κριτικής στο ΚΚΕ’’. ( Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας)
Τι πραγματικά έγραφε το άρθρο για τις ιταλικές εκλογές στο οποίο αναφέρεται ο 902.gr; Ας το διαβάσουμε μαζί με το φίλο από τον 902.gr:
‘’Ο Γκρίλο με τη σειρά του, κάνει τον εξευτελισμό της ιταλικής αριστεράς να φαντάζει τέλειος. Αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμα του δε θα βρει θέση ούτε υπέρ ούτε κατά του ευρώ. Αλλά δυστυχώς είναι εκατό χρόνια μπροστά από την αριστερά, διότι τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι υπάρχει θέμα καταστροφικών συνεπειών από τη συμμετοχή της Ιταλίας στην ευρωζώνη, αναφέρεται διαρκώς σε αυτές, ενώ θέτει και ζήτημα δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την αποχώρηση.
Το ‘’Κίνημα των 5 Αστέρων’’ του οποίου ηγείται δεν έχει κανένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, ωστόσο δεν διστάζει να θέσει ζήτημα για εργασία είκοσι ωρών την βδομάδα, όταν η αριστερά ζητεί φορο-απαλλαγές στις επιχειρήσεις.’’
To άρθρο λοιπόν δεν πανηγυρίζει για καμία επιτυχία του Γκρίλο. Ακριβώς αντίθετα, επισημαίνει την απόλυτη ανεπάρκεια του πολιτικού του προγράμματός του, τονίζει ότι, δυστυχώς, η αριστερά ήταν πολύ πιο πίσω πολιτικά στα ζητήματα που έθετε.
Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του…
http://aristeroblog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου