Σκόπελος Ζήνα Κουτσελίνη

Ζήνα Κουτσελίνη: Πώς το αλκοόλ σημάδεψε τη ζωή της!

Η φαινομενικά μόνο «σκληρή» διευθύντρια άνοιξε την καρδιά της και μίλησε για τοους δικούς της δύσκολους δρόμους... Αυτός άλλωστε είναι και ο τίτλος του βιβλίου της, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη: «Ο πιο δύσκολος δρόμος».

Πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος της ζωής σας;

Ο πιο δύσκολος δρόμος ήταν τα παιδικά μου χρόνια στη Σκόπελο. Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, το θυμό του, την αγάπη του. Δεν άντεχε την καθημερινότητά του. Θεωρούσε ότι με το ποτό θα έλυνε τα προβλήματά του. Επειδή ήμουν μικρό παιδί, σωματοποιούσα το πρόβλημα. Η μητέρα μου βρήκε τη δύναμη και το κουράγιο να μου πει: "Πρέπει να προχωρήσεις στη ζωή σου, να μείνεις μόνη σου, να φύγεις από τις τοξικότητας της καθημερινότητας της οικογένειας". Έτσι, σε ηλικία 14 ετών, πήρα το καράβι, έφυγα από τη Σκόπελο και πήγα στο Βόλο. Για ένα χρόνο έμεινα σε συγγενείς και από τα 15 μου σε ένα σπίτι μόνη μου, όπου μαγείρευα, διάβαζα και τραβούσα το δικό μου δρόμο. Η μητέρα μου με έμαθε να ζω στο φως. Την ευχαριστώ, γιατί δεν φέρθηκε εγωϊστικά στη δύσκολη στιγμή, γιατί μια μάνα δεν μπορεί να βγάλει από την αγκαλιά της το παιδί της. Πολλές φορές, μάλιστα, το κρατά δίπλα της σκοπίμως, για να βασανίζονται και οι δύο.

Πώς αντιμετωπίσατε το θάνατο του πατέρα σας;

Με θυμό, γιατί δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Τον έβλεπα να πεθαίνει και δεν μπορούσα να τον βοηθήσω. Μετά το θάνατό του, κάθε φορά που πήγαινα στη Σκόπελο αρρώσταινα. "Σωματοποιούσα" το παρελθόν. Έτσι ξεκίνησα την ψυχανάλυση. Ο δρόμος της ψυχανάλυσης και της αυτογνωσίας ήταν ο δέυτερος δύσκολος δρόμος στη ζωή μου. Βρέθηκα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου, το παρελθόν μου, το παρόν μου και τα καλά κρυμμένα μυστικά της οικογένειας. Όταν όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ψυχολόγο, όσο περιγράφεις συναισθήματα και καταστάσεις που έχεις ζήσει, έρχεσαι πιο κοντά στην αλήθεια. Όταν ομολογείς την αλήθεια, ουσιαστικά βγάζεις από μέσα σου ό, τι σε βασανίζει. Όλο αυτό μου πήρε σχεδόν δέκα χρόνια.

Ήταν επώδυνο για εσάς να αποχωριστείτε το σπίτι σας;

Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ένα παιδί αποζητά πάντα την αγκαλιά της οικογένειας- μιλάμε για μια ηλικία πολύ τρυφερή, πολύ ευαίσθητη. Η εφηβεία διαμορφώνει το χαρακτήρα σου και σου δίνει δύναμη για να προχωρήσεις. Ο Βόλος για μένα ήταν ο επόμενος δρόμος. Δεν ήταν εύκολος, όμως. Θυμάμαι πώς, τους πρώτους τρεις μήνες, έπαιρνα το καράβι κάθε Σαββατοκύριακο και επέστρεφα στη Σκόπελο. Κάποια στιγμή μου είπε η μητέρα μου: «Δεν θα υπάρξει επόμενο Σάββατο που θα έρθεις. Πρέπει να αλλάξεις τη ζωή σου». Ήθελε μεγάλη δύναμη από την πλευρά της μάνας να πει στο παιδί «Φύγε! Τράβηξε έναν άλλο δρόμο».

Μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης παραχώρησε η διευθύντρια ψυχαγωγικών προγραμμάτων Ζήνα Κουτσελίνη στο περιοδικό ΕΓΩ! και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα.