Υπάρχει κρίση εξουσίας στην Ελλάδα;

Η αριστερά έλεγε αρχικά ότι δεν υπάρχει κρίση. Λίγο αργότερα όταν οι γιαγιάδες ανέλυαν την άνοδο των spread ήταν σχετικά δύσκολο να μην ειπωθεί ότι η κρίση είναι πραγματική. Πολλοί που έλεγαν ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι έχουμε χρεοκοπήσει.

Το ΕΕΚ ισχυρίστηκε ότι το Δεκέμβρη 2008 τέθηκε στην Ελλάδα, εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης, το ζήτημα της εξουσίας στην Ελλάδα. Πολλοί ακόμα και σήμερα ισχυρίζονται ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Δεν χρειάζεται να πει κανείς, όποιος τουλάχιστον δεν έχει απορρίψει το μαρξισμό, τι ακριβώς συνέβη στο Πεντάγωνο, εκτός αν νομίζει κανείς ότι το μπουκάρισμα στο Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ένα απλό περιστατικό.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι το καθοριστικό σημείο της πτώσης Παπανδρέου ήταν η παρέλαση της Θεσ/νίκης στις 28/10/11, δηλ. η πλήρης αμφισβήτηση των κυρίαρχων αστικών θεσμών, του στρατού και του προέδρου της δημοκρατίας.

Το παρακάτω κείμενο είναι πριν την απεργία της 26/9/12 που επιβεβαιώνει τη κατεύθυνση που παίρνουν τα πράγματα.

Η πάλη για εξουσία στην Ελλάδα

 Σχέδιο της ΚΕ για το 12ο Συνέδριο του ΕΕΚ

1. Η παγκόσμια συστημική κρίση του καπιταλισμού που μαίνεται πέντε χρόνια τώρα κλόνισε και κλονίζει τα πιο διαφορετικά καθεστώτα, ανέτρεψε σε ελάχιστο διάστημα δεκάδες κυβερνήσεις, έχει φέρει σε αδιέξοδο όλες τις μορφές αστικής διακυβέρνησης. Έχει θέσει από καιρό και θέτει ξανά και ξανά, σε κάθε νέο γύρο επιδείνωσής της, στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας σε μια σειρά από χώρες και πρώτα-πρώτα στην χρεοκοπημένη Ελλάδα, τον πιο αδύναμο κρίκο της υπό κατάρρευση Ευρωπαϊκής Ένωσης και πρώτο θύμα του κοινωνικού κανιβαλισμού της τρόικας ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ.

 Το πρόβλημα που η Ιστορία θέτει δεν είναι απλώς το ποια κυβέρνηση θα κυβερνάει αλλά το ποια κοινωνική τάξη μπορεί, στηριγμένη σε μιαν ευρύτερη συμμαχία άλλων κοινωνικών δυνάμεων, να πάρει στα χέρια της και να κρατήσει τα ηνία της πολιτικής εξουσίας και της οικονομίας και να ανοίξει διέξοδο από την καταστροφική κρίση.

Η κυρίαρχη τάξη διεθνώς και στην χώρα μας, οι κυβερνήσεις της, το πολιτικό της προσωπικό και οι «πρόθυμοι» συνεργάτες από όλο το πολιτικό φάσμα απέτυχαν μέχρι τώρα να βρουν μια διέξοδο από την κοινωνική καταστροφή. Όσο κι αν ρίχνει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους εργάτες, τη νεολαία, τα μικροαστικά λαϊκά στρώματα, η κεφαλαιοκρατία αδυνατεί να στηρίξει την διαλυόμενη οικονομία και την κλυδωνιζόμενη εξουσία της. Τα μέτρα που κατά καιρούς και πάντα με μεγάλη κωλυσιεργία αποφασίζουν τα διεθνή κέντρα του κεφαλαίου αποδεικνύονται βραχυπρόθεσμα και μετατρέπονται γοργά σε μπούμερανγκ, επιδεινώνοντας την κρίση.

Η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου εξερράγη πρώτα στην χρηματοπιστωτική σφαίρα το 2007 κι ώθησε στην χρεοκοπία το διεθνές τραπεζικό σύστημα, προπαντός μετά την κατάρρευση του κολοσσού της Λήμαν Μπράδερς το 2008. Στη συνέχεια, μετά την πρωτοφανή παρέμβαση των κρατών και των κεντρικών τραπεζών να το σώσουν, μετατράπηκε σε μια χωρίς προηγούμενο άλυτη διεθνή κρίση κρατικής υπερχρέωσης κι επαπειλούμενης χρεοκοπίας χωρών ολόκληρων, αρχίζοντας από την Ελλάδα και βάζοντας φωτιά σε όλη την ευρωζώνη και την ΕΕ.

20 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, την αντεπαναστατική στροφή στην καπιταλιστική παλινόρθωση στον πρώην σοβιετικό χώρο και την Κίνα και την φενάκη του «ιστορικού θριάμβου του φιλελεύθερου καπιταλισμού», ο τελευταίος αντιμετωπίζει το φάσμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας, με επίκεντρο στις μέρες μας την επαπειλούμενη κατάρρευση της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος που έχουν εκραγεί σε πλανητική κλίμακα δεν μπορούν να ξεπεραστούν ούτε αυτόματα ούτε ειρηνικά αλλά μέσα από την σύγκρουση ζωντανών κοινωνικών δυνάμεων διεθνώς και σε κάθε χώρα.

Η ταξική πάλη στην Ελλάδα των Μνημονίων, στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία κ ά. είναι, μετά από δεκαετίες υποχώρησης και σποραδικών εκρήξεων, η απαρχή μιας νέας επαναστατικής περιόδου σ’ όλη την Ευρώπη. Η συνεχιζόμενη κοινωνική επανάσταση στη Μέση Ανατολή που γκρέμισε μακρόχρονες φιλοϊμπεριαλιστικές τυραννίες, και την οποία προσπαθούν να ανακόψουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι σε συνεργασία με τις σκοταδιστικές- αντιδραστικές δυνάμεις της περιοχής, έχει την πηγή της στην παρούσα παγκόσμια κρίση και την αλλαγή όλων των ιστορικών δεδομένων, την ανατροπή των εγκαθιδρυμένων ισορροπιών. Ένα κοινό νήμα συνδέει την πλατεία Ταχρίρ με την Πουέρτα ντελ Σολ και την Πλατεία Συντάγματος.

Η Ελλάδα, από γεωπολιτική αλλά και από άλλες απόψεις, γίνεται η γέφυρα των κοινωνικών εκρήξεων στην Ευρώπη με την φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Η πάλη για εργατική εξουσία στην Ελλάδα –ο άξονας της πολιτικής του ΕΕΚ- ξεδιπλώνεται μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια. Δεν μπορεί να νικήσει χωρίς διεθνιστική προοπτική και την οικοδόμηση της επαναστατικής Διεθνούς. Χωρίς την κοινή πάλη με τους εργάτες, άνεργους και μετανάστες της Ευρώπης για την συντριβή της ιμπεριαλιστικής φυλακής της ΕΕ, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Χωρίς την κοινή πάλη με τους λαούς της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής για την συντριβή του αμερικανικού, ευρωπαϊκού, σιωνιστικού ιμπεριαλισμού και των ντόπιων αντιδραστικών καθεστώτων.

2. Μια επαναστατική στρατηγική διεξόδου από την κρίση απαιτεί μια διαρκώς ανανεούμενη, αδογμάτιστη, μαρξιστική ανάλυση της φύσης της κρίσης του καπιταλισμού, της εξέλιξής της σε κάθε φάση, τις συνέπειες στην ταξική πάλη και την πολιτική, και πριν απ’ όλα στη ζωή και τις συνειδήσεις των εκατομμυρίων θυμάτων της.

Οι κεφαλαιοκράτες και τα επιτελεία τους με τρόμο αναγνωρίζουν ότι βρίσκονται στο μέσο – ή μάλλον στην αρχή- μιας παγκόσμιας κρίσης χειρότερης από εκείνη που ακολούθησε το κραχ του 1929, της χειρότερης κρίσης της Ιστορίας τους. Για να συγκρατήσουν την κατολίσθηση στην Μεγάλη Ύφεση που άρχισε το 2008, έριξαν ποταμούς ρευστότητας.

Στις HΠΑ, η πρώτη «ποσοτική χαλάρωση» (QE1 – από τις 25 Νοεμβρίου 2008 έως την 1η Μαρτίου 2009) ήταν σχεδόν 2 τρις δολάρια. Επιπλέον 600 δις δολάρια διοχετεύτηκαν με το δεύτερο πακέτο (QE2 10 Αυγούστου 2010 – 1η Ιουνίου 2011). Στις 21 Σεπτεμβρίου 2011 η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα -Fed άρχισε νέα επέμβαση, την επιχείρηση Twist, με άλλα 400 δις δολάρια που αυξήθηκαν τον Ιούνιο 2012 με επιπλέον 267 δις (Il Sole/24 Ore, 16/9/2012). Ένα χρόνο ακριβώς μετά, στις 20 Σεπτεμβρίου 2012, ο Μπερνάνκε ανάγγειλε μια ακόμη επέμβαση, ένα QE3 με επ’ αόριστον μηνιαίες αγορές ασφαλίστρων από τους ημικρατικούς κολοσσούς Φάννυ Μαίη και Φρέντυ Μακ και χειρισμούς για την μείωση των μακρόχρονων επιτοκίων μέχρι να βελτιωθεί η απελπιστική κατάσταση της αγοράς εργασίας που απειλεί πια, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Mπερνάνκε, να προκαλέσει «ανεπανόρθωτες συστημικές βλάβες» στην αμερικανική οικονομία. Πρόκειται για απερίφραστη ομολογία ότι παρά την διοχέτευση απίθανων όγκων ρευστού, η Μεγάλη και Μακρά Ύφεση (Great–Long Depression) συνεχίζεται κι επιδεινώνεται το 2012-2013, όπως προειδοποιεί η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ και το ΔΝΤ.

Η νέα παρέμβαση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των HΠΑ και του Μπερνάνκε έγινε αμέσως μετά την ανάλογη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας –ΕΚΤ και του σχεδίου-«μπαζούκα» του Μάριο Ντράγκι για την απεριόριστη αγορά κρατικών ομολόγων μέχρι 3 χρονών από την δευτερογενή αγορά. Παρά τις θριαμβολογίες, τα αποτελέσματα δεν θα είναι λιγότερο εφήμερα από εκείνα των έκτακτων μέτρων διάσωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών με τις παρεμβάσεις LTRO, την διοχέτευση 1 τρις ευρώ τον Δεκέμβριο 2011 και τον Φεβρουάριο 2012. Ούτε καν ο πιο άμεσος στόχος, η απασφάλιση της μεγαβόμβας που λέγεται υπερχρεωμένη Ισπανία δεν φαίνεται να είναι εφικτός. Τα δύο τρίτα των ισπανικών κρατικών ομολόγων δεν είναι τρίχρονα αλλά πεντάχρονα και δεκάχρονα. Το κυριότερο, η «βοήθεια» της ΕΚΤ προϋποθέτει προσφυγή στο ESM κι επιτήρηση της εφαρμογής αυστηρότατου Μνημονίου από την τρόικα, την ίδια στιγμή που τα ήδη άγρια μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από τον δεξιό Ραχόυ και τον προκάτοχό του σοσιαλδημοκράτη Θαπατέρο έχουν ξεσηκώσει τσουνάμι λαϊκών εξεγέρσεων, από τους Αγανακτισμένους στους ανθρακωρύχους της Αστούριας κι ως την άμεση απειλή ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας ή και της χώρας των Βάσκων!

Η Ισπανία, η τέταρτη οικονομία της Ευρώπης, απειλείται να τιναχτεί στον αέρα, μαζί κι όλη η ευρωζώνη και η ίδια την ΕΕ.

Το κράμα μέτρων παρεμβατισμού και άγριας λιτότητας εκφράζει την αντίφαση ανάμεσα σε φυγόκεντρες και κεντρομόλες τάσεις που διαπερνούν το εγχείρημα της ΕΕ. Ανάμεσα στις απαιτήσεις του Ordoliberalismus της Γερμανίας και της Βόρειας Ευρώπη από την μια και τις ανάγκες της Ιταλίας, της Ισπανίας και της περιφερειακής Ευρώπης από την άλλη, με την Γαλλία στο ενδιάμεσο. Σε τελευταία ανάλυση, εκδηλώνει την οξύτατη αντίφαση ανάμεσα στον παγκόσμιο χαρακτήρα των παραγωγικών δυνάμεων, του καταμερισμού της εργασίας, της αλληλοσύνδεσης της διεθνοποιημένης οικονομίας και το Κράτος-Έθνος που στηρίζεται και περιφρουρεί τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

3. Η επαναλαμβανόμενη αποτυχία των καθυστερημένων και συμβιβαστικών μέτρων της ΕE που εξαθλιώνουν κι εξαγριώνουν τους ευρωπαϊκούς λαούς δείχνει επίσης την εξάντληση των δύο βασικών οικονομικών στρατηγικών, του Κεϋνσιανισμού και του νεοφιλελευθερισμού που ακολούθησε το κεφάλαιο στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής για να αποτρέψει μια επανάληψη του κραχ του 1929 και της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930 και να αναχαιτίσει την σοσιαλιστική επανάσταση.

Χάρη στις πολιτικές συμφωνίες της Γιάλτας και το Πότσδαμ με τον Στάλιν και το Κρεμλίνο που πνίξανε στην γέννησή της την ευρωπαϊκή επανάσταση και μοίρασαν την Ευρώπη στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κεϋνσιανισμός, με το διεθνές πλαίσιο των Συμφωνιών του Μπρέτον Γουντς το 1944, επέτρεψε στον καπιταλισμό να αναστηλωθεί και να γνωρίσει στις Μητροπόλεις την μακρόχρονη άνθηση τριών δεκαετιών. Κατέληξε, όμως, σε μια χωρίς προηγούμενο κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου που τίναξε στον αέρα το πλαίσιο του Μπρέτον Γουντς, αποσταθεροποιώντας τον μεταπολεμικό κόσμο και πυροδοτώντας την διεθνή επαναστατική δεκαετία 1968-1979, από τον Μάη του ’68, τη νίκη στο Βιετνάμ και την πτώση των δικτατοριών στη Νότια Ευρώπη έως τη νίκη της Ιρανικής Επανάστασης. Σαν εναλλακτική για το κεφάλαιο και πάλι για την αποτροπή της επαναστατικής απειλής, η πολιτική σταθεροποίηση βασίστηκε οικονομικά στην παγκοσμιοποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου και την διεθνή προέλαση του νεοφιλελευθερισμού, μετά την Θάτσερ και τον Ρέιγκαν και για τρεις πάλι δεκαετίες. Γνώρισε αλλεπάλληλα χρηματιστηριακά σοκ -κραχ του 1987, του 1989, του 1997- για να καταλήξει στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική έκρηξη το 2007-2008.

Η παρούσα κρίση – που η διεθνής κεφαλαιοκρατία, τα think tanks της, οι διάφορες σχολές της αστικής οικονομικής θεωρίας ούτε προέβλεψαν, ούτε καταλαβαίνουν κι ούτε βλέπουν ορατή κι εφικτή διέξοδο- είναι πρώτα-πρώτα η ιστορική απόδειξη της χρεοκοπίας του νεοφιλελευθερισμού σαν οικονομικής στρατηγικής και βιοπολιτικής ελέγχου των πληθυσμών.

Είναι φενάκη ή και συνειδητή απάτη να επικεντρώνει τα πυρά της η Αριστερά στο νεοφιλελευθερισμό και να επενδύει πολιτικά σε «αντινεοφιλελεύθερα μέτωπα» (ουσιαστικά, σε κεντροαριστερά μέτωπα ταξικής συνεργασίας μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος) όταν ο νεοφιλελευθερισμός έχει καταρρεύσει με πάταγο. Ραχοκοκαλιά του νεοφιλελευθερισμού ήταν η φιλελευθεροποίηση-παγκοσμιοποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου που επιδείνωσε την κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου στην παραγωγή, δημιούργησε βουνά δυσθεώρητα πλασματικού κεφαλαίου, «φούσκες» που σπάσανε και συνεχίζουν να σπάνε απειλώντας το όλο σύστημα. Οι ιδιωτικοποιήσεις πάλι, η μεγάλη νεοφιλελεύθερη πανάκεια, μακροπρόθεσμα τι αποτέλεσμα είχαν; «Εάν όλα τα έσοδα των 30 χρόνων ιδιωτικοποιήσεων παγκόσμια μπαίνανε σε ένα τραπεζικό λογαριασμό, θα εξαφανιζόταν σχεδόν ολοσχερώς από το τίμημα που δόθηκε για να σωθούν οι τράπεζες σ’ όλο τον κόσμο που χτυπήθηκαν από την κρίση» (Financial Times, 13 Αυγούστου 2012 σ.15).

H χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής δεν σημαίνει ότι η διέξοδος βρίσκεται σε μια επιστροφή στον Κέϋνς, όπως διαλαλούν οι κάθε λογής αστοί και αριστεροί νεο-κεϋνσιανοί «αντινεοφιλελεύθεροι». Η κεϋνσιανή στρατηγική ήταν μεν αποτελεσματική μεταπολεμικά αλλά αυτό το πέτυχε γιατί είχε προηγηθεί μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή πλεοναζόντων κεφαλαίων με την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ’30 και προπαντός με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα πλεονάζοντα κεφάλαια, παραγωγικά και πλασματικά, τώρα, όχι μόνο είναι ασύγκριτα περισσότερα απ’ ό,τι την δεκαετία του ’30, αλλά και η καταστροφή τους, με την μορφή χρεοκοπιών νοικοκυριών, εταιριών, χωρών, βρίσκεται ακόμα στα αρχικά της στάδια, παρόλες τις ανθρωπιστικές τραγωδίες που ήδη έχει προκαλέσει. Μόνο με μια χωρίς προηγούμενο ιστορική καταστροφή που υπαγορεύει η «Νέμεση του καπιταλισμού» (Μαρξ), ο νόμος της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, μπορεί να ξεμπλοκαριστεί η διαδικασία διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Γι’ αυτό εξάλλου και η τεράστια παροχή ρευστότητας, τελικά, δεν αναθερμαίνει την παραγωγή αλλά οδηγείται πάλι στην κερδοσκοπία και σε νέες πιο επικίνδυνες «φούσκες».

Η αστική τάξη αντιμετωπίζει ένα κενό οικονομικής στρατηγικής, ένα στρατηγικό αδιέξοδο, γι’ αυτό κινείται με βραχυπρόθεσμα εμπειρικά βήματα τακτικής. Το στρατηγικό αυτό αδιέξοδο την εμποδίζει να βρει και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα διεξόδου από την οικονομική κρίση, η οποία αποσυνθέτει την κοινωνία μαζί και την βάση της εξουσίας της.

Έτσι προκαλείται μια άλυτη δίδυμη κρίση στη συγκρότηση της ίδιας της αστικής κοινωνίας: κρίση του Κράτους αλλά και κρίση της «κοινωνίας των ιδιωτών/πολιτών», όπως την ονομάζει η αστική πολιτική θεωρία, την σφαίρα των αλληλοσυγκρουόμενων ιδιωτικών/ατομικών συμφερόντων. Μέσα από την δίδυμη αυτή κρίση προήλθε το κίνημα των Αγανακτισμένων και των πλατειών με τα αντιφατικά του γνωρίσματα. Αλλά και μέσα από την δίδυμη αυτή κρίση, διαφαίνεται η ωριμότητα του ιστορικού στόχου που έθεσε ο ίδιος ο Μαρξ σε μια επαναστατική στρατηγική του ελευθεριακού κομμουνισμού: την εξαφάνιση του Κράτους και της κοινωνίας των εξατομικευμένων ιδιωτών σε μια πανανθρώπινη αταξική ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία.

Η επαναστατική στρατηγική της εργατικής τάξης και του ΕΕΚ πρέπει οπωσδήποτε να λάβει σοβαρά υπόψη αυτό το στρατηγικό αδιέξοδο της κυρίαρχης τάξης και τις συνέπειές του. Το κενό οικονομικής στρατηγικής του ταξικού εχθρού δεν τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο, το αντίθετο. Με ένα διαλεκτικό τρόπο, όπως τόνισε ο Τρότσκυ, είναι ακριβώς την στιγμή του πιο θανάσιμου κινδύνου για την ίδια και της μεγαλύτερης ιστορικής της αδυναμίας που η αστική τάξη αναπτύσσει πολιτικά, με τα πρακτορεία της, τα ΜΜΕ, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς το κράτος, τους παρακρατικούς, τους φασίστες αλλά και τους «πρόθυμους συνεργάτες» της, τις γραφειοκρατίες στο εργατικό-αριστερό στρατόπεδο, «το άνθος της αντεπαναστατικής της στρατηγικής».

II

Η ΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

4. H ελληνική αστική τάξη ποτέ δεν ξέχασε ούτε ξεπέρασε την ιστορική εμπειρία ότι κινδύνεψε άμεσα να χάσει την εξουσία της, πρώτα-πρώτα από την ΕΑΜική Επανάσταση και τον εμφύλιο πόλεμο της δεκαετίας του 1940. Ο ίδιος φόβος την κατέλαβε μπροστά στο τι θα ακολουθούσε την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974. Και πριν προλάβει να ησυχάσει με το υποτιθέμενο «τέλος του κομμουνισμού», ήρθε στις απαρχές της τωρινής παγκόσμιας κρίσης, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008.

ΕΑΜ–ΕΛΑΣ -Δημοκρατικός Στρατός, Πολυτεχνείο και πτώση της χούντας, οι φλόγες του Δεκέμβρη της εξέγερσης, αυτά είναι τα τρία φαντάσματα που σπέρνουν και τώρα τρόμο στους κρατούντες και τους ιμπεριαλιστές. Δεν είναι τυχαίο ότι στην χρεοκοπημένη Ελλάδα των Μνημονίων και των κυβερνήσεων της τρόικας, και προπαντός μετά την κατάρρευση του δικομματικού αστικού πολιτικού συστήματος και την στροφή προς τα αριστερά με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2012, κλιμακώνεται η προετοιμασμένη από καιρό προπαγάνδα λάσπης με τον τριπλό στόχο: την κατασυκοφάντηση της επαναστατικής Αντίστασης με ταυτόχρονη αποκατάσταση των ταγματασφαλιτών, των Χιτών και των συνεργατών των φασιστικών δυνάμεων Κατοχής· την δυσφήμιση της πτώσης της χούντας και των λαϊκών κεκτημένων της Μεταπολίτευσης σαν υπεύθυνης τάχα της χρεοκοπίας, στο όνομα του «μαζί τα φάγαμε»· το άσβεστο μίσος για τον Δεκέμβρη 2008 και την επίκληση της ανάγκης βίαιης καταστολής παρόμοιων εξεγέρσεων από τον στρατό.

Η φαιά αυτή προπαγάνδα των ΜΜΕ και των άλλων ιδεολογικών και σκοτεινών κέντρων του κεφαλαίου μέσα στο κράτος και το παρακράτος άνοιξε τον δρόμο κι εξοπλίζει τώρα το μακρύ τους χέρι, τα τάγματα εφόδου των νεο-Ναζί Χρυσαυγιτών.

Η άρχουσα τάξη και οι ιμπεριαλιστές (που παρατηρούν με φόβο τις εξελίξεις στην Ελλάδα και παρεμβαίνουν συνεχώς πολιτικά κι όχι μόνο με τα οικονομικά φιρμάνια της τρόικας), ξέρουν κάτι που η πλειοψηφία της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής θέλει να αγνοεί: ότι το ζήτημα της εξουσίας έχει τεθεί από την ίδια την άλυτη κρίση και θα κριθεί μέσα από αναπόφευκτες ταξικές αναμετρήσεις. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής επιλογής αλλά επιβίωσης και για τα δυο αντίπαλα κοινωνικά στρατόπεδα.

5. Δύο μήνες μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς, ο Δεκέμβρης αναγνωρίστηκε, σωστά, σαν επαναστατική απειλή για την αστική Ελλάδα και την ιμπεριαλιστική Ευρώπη από τον τότε επικεφαλής του ΔΝΤ («είναι η πρώτη πολιτική έκρηξη της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης», Στρως Καν) αλλά και από τον γαλλογερμανικό άξονα της ΕΕ. Αντίθετα, η Αριστερά έμεινε εγκληματικά τυφλή: το σταλινικό ΚΚΕ είδε στον Δεκέμβρη μια… προβοκάτσια της CIA, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν άλλοτε με τον αστυφύλαξ κι άλλοτε με τον χωροφύλαξ, ενώ οι περισσότερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς επικεντρώσανε τις προσπάθειές τους στη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να παίξουν έναν αποφασιστικό ρόλο στην «κεντρική (κοινοβουλευτική) πολιτική σκηνή». Ο χώρος πάλι της αναρχίας, ηγεμονικός στην εξέγερση χάρη στον αυθόρμητα ελευθεριακό της χαρακτήρα και την απέχθεια της νέας γενιάς στις γραφειοκρατικές αριστερές οργανώσεις, έδειξε τις δικές του αξεδιάλυτες αδυναμίες, τις ιδεαλιστικές προλήψεις του, τα όριά του. Το ΕΕΚ, συγκεντρώνοντας τα βέλη για τον υποτιθέμενο «αριστερισμό» του, μίλησε για κρίση εξουσίας και την ανάγκη της οργάνωσης της πάλης για εργατική εξουσία.

Οι ιμπεριαλιστές, το ΔΝΤ και η ΕΕ, γνωρίζοντας καλά ότι η χώρα είναι ήδη οικονομικά χρεοκοπημένη, παρόλα τα ψέματα της κυβέρνησης Κωστάκη Καραμανλή κι Αλογοσκούφη, είδαν ξεκάθαρα την ίδια στιγμή ότι η κυβέρνηση της Δεξιάς αποδεικνύονταν εντελώς ανίκανη να αντιμετωπίσει την πρώτη πολιτική έκρηξη της επελαύνουσας καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση Καραμανλή επιχείρησε να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης αλλά απέτυχε να κερδίσει την συναίνεση της διασπασμένης αστικής τάξης, παρόλο που μέτρα για μια παρόμοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης είχαν ήδη ετοιμαστεί από το 2002, στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», με την τρομοϋστερία και τις τρομοδίκες του Κορυδαλλού. Αν όπως έλεγε ο Ναζί νομικός φιλόσοφος Καρλ Σμιτ «Κυρίαρχος είναι όποιος μπορεί να κηρύσσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης», έγινε φανερό ότι η ΝΔ του Καραμανλή του Μικρού ήταν ανίκανη να εξασφαλίσει την κυριαρχία της αστικής τάξης

Έτσι οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ ετοιμάσανε επειγόντως εναλλακτικά σχέδια. Κάνανε πλήρη ενημέρωση για την δραματική οικονομική κατάσταση στον Γ. Παπανδρέου και τον ετοιμάσανε να αναλάβει την εξουσία στις πρόωρες εκλογές. Ο πρόθυμος ΓΑΠ είπε άφθονα προεκλογικά ψέματα στον λαό ότι «λεφτά υπάρχουν» για παραχωρήσεις – πριν πάει μετεκλογικά στο Καστελόριζο και αναγγείλει την χρεοκοπία και την πορεία προς το ΔΝΤ.

Ας μην ξεχνάμε, προπαντός στις μέρες μας -μετά το αίσχος των Λοβέρδου -Χρυσοχοΐδη με την διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, τον «Ξένιο Δία» του Ιαβέρη Δένδια και τις θρασύδειλες επιθέσεις των επίχρυσων αυγών του φασισμού- ότι υπήρξε και μια άλλη προετοιμασία στο διάστημα μεταξύ Δεκέμβρη και εκλογών του 2009 : εξαπολύθηκαν από το κράτος και την κυβέρνηση της Δεξιάς άγρια πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, τα οποία σωστά τότε το ΕΕΚ χαρακτήρισε σαν μέρος ενός αντι-Δεκέμβρη. Στόχος δεν ήταν απλώς οι μετανάστες, οι οποίος παίξανε έναν περιφερειακό ρόλο στον Δεκέμβρη, με μια σημαντική κι εμβληματική εξαίρεση: την δολοφονική επίθεση στην Βουλγάρα συνδικαλίστρια της ΠΕΚΟΠ Κωνσταντίνας Κούνεβα που την μετάτρεψε σε σημείο αναφοράς και διεθνικής ταξικής αλληλεγγύης των εξεγερμένων. Στόχος πρωταρχικός ήταν η ανάπτυξη ενός μηχανισμού καταστολής μαχητικών μαζικών κινητοποιήσεων και νέων εξεγέρσεων. Έτσι, ο παρασημοφορημένος από το Εφ Μπι Άι αστέρας της τρομοϋστερίας Χρυσοχοΐδης ετοιμάστηκε -όπως το είπε στον Αμερικανό πρεσβευτή και αποκαλύφτηκε από το Γουΐκιλικς- για την πρώτη μετεκλογική βίαιη καταστολή διαδήλωσης στην πρώτη επέτειο των Δεκεμβριανών, με την φονική επίθεση στην σ. Αγγελική Κουτσουμπού και στο μπλοκ του ΕΕΚ.

6. Η κρίση εξουσίας που εκδηλώθηκε στα Δεκεμβριανά του 2008 συγκαλύφτηκε προσωρινά στρέφοντας τις προσδοκίες του κόσμου στα κοινοβουλευτικά κανάλια πού έφεραν την σαρωτική -και τελευταία- νίκη του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο 2009. Με την ανάπτυξη, όμως της ταξικής πάλης, καθώς η χώρα γλιστρούσε στην καταστροφή, στο Μνημόνιο και στην αρπάγη της τρόικας τα πράγματα άλλαξαν. Μετά από μια μεταβατική περίοδο 2010-2011 όπου κυριαρχούσαν ακόμα αυταπάτες για γρήγορη διέξοδο από την κρίση και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ αλλά και του διχαστικού αυτιστικού ΠΑΜΕ πατούσαν φρένο στο κίνημα με τις αδιέξοδες, χωρίς προοπτική 24ωρες απεργίες –ντουφεκιές, συντελείται στροφή τον Μάιο-Ιούνιο 2011 με την εμφάνιση του κινήματος κατάληψης του Συντάγματος και των πλατειών και την σύνδεσή του στα μέσα και τα τέλη Ιουνίου με τις Γενικές Πανεργατικές Απεργίες.

Μ’ όλες τις αντιφάσεις του, το κίνημα των Αγανακτισμένων και καταστρεφόμενων μικροαστικών, στην πλειοψηφία τους, στρωμάτων, αποδείκνυε ότι χάνονταν το πολιτικό έδαφος κάτω από τα πόδια της αστικής εξουσίας, η όποια αναγκαία για κάθε εξουσία ευρύτερη λαϊκή συναίνεση. Όπως στην ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν Αλέξανδρος Νιέφσκυ οι επιτιθέμενοι σιδηρόφρακτοι Τεύτονες Ιππότες βυθίζονταν στους πάγους που έλιωναν και πνίγονταν, έτσι κι η επίθεση άγριας λιτότητας της πασοκικής κυβέρνησης των τροϊκανών με εμπροσθοφυλακή τα ΜΑΤ με τις φυσούνες χημικών ένοιωθε να λιώνουν τα ερείσματά της εξουσίας. Η συζήτηση στην «κάτω πλατεία» στο Σύνταγμα κι η αντιπαράθεση της «άμεσης δημοκρατίας» στην παρούσα παρακμασμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία των πολιτικάντηδων, των λαμογιών και των πουλημένων σε ΕΕ και ΔΝΤ, έστω και με ένα συγχυσμένο τρόπο έθετε, χωρίς να λύνει, το ζήτημα μιας εναλλακτικής εξουσίας των «από κάτω».

Δεν είναι τυχαία η χολή που ρίχνουν και τώρα ενάντια στο Σύνταγμα όχι μόνον οι παραδοσιακά δεξιοί πολιτικάντηδες αλλά κι οι τροϊκανοί Σαχινίδηδες του μαδημένου πρώην «σοσιαλιστικού» πρώην ΠΑΣΟΚ, μαζί και το σταλινικό ΚΚΕ που αποδίδει, όπως και η κυβερνητική τρόικα εσωτερικού, την άνοδο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στο… κίνημα των πλατειών (το οποίο η ίδια η ΧΑ, παρόλη την ύπαρξη και εθνικιστικών τάσεων, το καταδίκασε μετά βδελυγμίας).

Τον Ιούνιο του 2011, το ξεπέρασμα των όποιων αντισυνδικαλιστικών και αντεργατικών τάσεων είχαν εμφανιστεί αρχικά στο Σύνταγμα κι ο συνδυασμός της κατάληψης της πλατείας με την Γενική Πανεργατική Απεργία -ένα όπλο μάχης που δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί- έφερε ξανά στην επιφάνεια την κρίση εξουσίας που δεν έλυσε η εκλογή του ΠΑΣΟΚ το 2009: ο Παπανδρέου υποχρεώθηκε να ζητήσει χωρίς επιτυχία κυβέρνηση εθνικής ενότητας από τον ψευτο-αντιμνημονιακό τότε Σαμαρά. Το μόνο που πέτυχε ήταν να κάνει «εθνική ενότητα» με τον άσπονδο αντίπαλό του στην πασοκική εξουσία Βενιζέλο και το μόνο που κατάφερε ήταν να φέρει το «όλον ΠΑΣΟΚ» πιο κοντά στον πολιτικό τάφο.

Το Βατερλό του ήταν η 48ωρη Γενική Απεργία του Οκτωβρίου 2011, παρόλη την απαράδεκτη αστυνομική προστασία που του πρόσφερε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ περιφρουρώντας την Βουλή την δεύτερη μέρα. Οι καταλήψεις των δημόσιων κτιρίων που προηγήθηκαν και δώσανε δυναμική στην Γενική Απεργία και η έκρηξη της λαϊκής αγανάκτησης που ακολούθησε στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου ενάντια στους επισήμους εκπρόσωπους της εξουσίας μαζί και στον Πρόεδρο Παπούλια, έπεισε τους πάντες, ντόπιους και ξένους, τους «επάνω» και τους «κάτω» ότι το χαρτί ΓΑΠ κάηκε. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ είδαν έναν άθλιο και ψοφοδεή Παπανδρέου να μην ελέγχει τίποτα και να ζητάει επιπλέον και δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, οπότε τον πετάξανε στα σκουπίδια με την βοήθεια και των πρόθυμων συνεργατών τους στο ΠΑΣΟΚ και την Βουλή. Η δοτή από την Μέρκελ, την ΕΕ και το ΔΝΤ τρικομματική «τεχνοκρατική» κυβέρνηση Παπαδήμου -όπως και η ταυτόχρονη μεθοδευμένη εκδίωξη του κεφαλαιοκράτη παλιάτσου Μπερλουσκόνι κι η εγκατάσταση της κυβέρνησης τεχνοκρατών του Μόντι στην υπερχρεωμένη Ιταλία- εκδήλωνε καθαρά την κρίση εξουσίας σε Ελλάδα και ΕΕ, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που κηρυσσόταν από Βρυξέλες και Βερολίνο καταργώντας και τυπικά γνωρίσματα της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας καθώς και την εθελοδουλία όλων των ελληνικών αστικών κομμάτων.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου με την στήριξη μιας πλαστής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που δεν αντιπροσώπευε καθόλου την βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού επέβαλε το δεύτερο Μνημόνιο, που είναι περισσότερο καταστροφικό κι αναποτελεσματικό από το πρώτο, καθώς και το περιβόητο «κούρεμα», το PSI.

Η αντίθεση του λαού εκφράστηκε πρώτα-πρώτα με την συγκλονιστική παλλαϊκή κινητοποίηση της 12ης Φεβρουαρίου 2012 που ξαναέφερε το φάσμα του Δεκέμβρη πάνω από τα κεφάλια των έντρομων κεφαλαιοκρατών.

Η φθορά των τριών αστικών κυβερνητικών κομμάτων ήταν ραγδαία. Ο ακροδεξιός Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ οδηγήθηκαν στον πολιτικό τάφο. Ο κάλπικος αντιμνημονιακός Σαμαράς, αναξιόπιστος πια, είδε την ΝΔ να διασπάται και ζήτησε στήριξη στους γνωστούς φασίστες Μάκη Βορίδη και Άδωνη Γεωργιάδη. Το πολιτικό πτώμα του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ συνέχισε την σήψη του. Παρόλα αυτά τα διεθνή κέντρα πίσω από την δοτή κυβέρνηση και λαομίσητοι μνημονιακοί αστέρες όπως ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοΐδης, η Διαμαντοπούλου αλλά κι ο ίδιος ο θλιβερός Παπανδρέου ζητούσαν πραξικοπηματικά να ματαιωθούν επ’ αόριστον οι εκλογές «μέχρι να ολοκληρώσει το έργο της η κυβέρνηση Παπαδήμου». Απέτυχαν παταγωδώς. Η κρίση εξουσίας πρόβαλε ξανά απειλητικά.

Για να την εκτονώσουν υποχρεώθηκαν να κηρύξουν πρόωρες εκλογές στις 6 Μαΐου 2012. Το κοινοβουλευτικό κανάλι, όμως δεν λειτούργησε αυτήν την φορά εκτονωτικά. Άλλο εκλογές του Οκτωβρίου 2009 κι άλλο του Μαΐου 2012. Αυτές μετατράπηκαν σε πολιτική έκρηξη και έφεραν τομή στα πολιτικά πράγματα. Η παλλαϊκή οργή τίναξε στον αέρα το σαρακοφαγωμένο αστικό δικομματικό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, στράφηκε στα αριστερά, εκτίναξε τον ΣΥΡΙΖΑ στα ύψη αλλά κι έφερε στη Βουλή την ναζιστική συμμορία του Μιχαλολιάκου.

Το σύνθημα – κλειδί που γαλβάνισε τις μάζες κι έφερε στα ύψη τον επί μακρόν μικρό και περιθωριακό ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κάλεσμά του, προς τα τέλος της μικρής προεκλογικής περιόδου, για την συγκρότηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα καταργούσε τα Μνημόνια – κάλεσμα που απορρίφτηκε μετά βδελυγμίας από το σταλινικό ΚΚΕ.

Η αδυναμία συγκρότησης μετωπικής αστικής κυβέρνησης έκανε υποχρεωτικές νέες εκλογές στις 17 Ιουνίου, μέσα σε ένα κλίμα ξέφρενης πολιτικής τρομοκρατίας του λαού, από όλες τις ιμπεριαλιστικές καγκελαρίες και τα ντόπια κέντρα του κεφαλαίου, ενάντια στον φιλοΕΕ ΣΥΡΙΖΑ που τάχα θα έβγαζε την χώρα από το ευρώ και την ΕΕ.

Ο εκβιασμός «ευρώ ή δραχμή;» πέρασε δίνοντας πύρρεια και οριακή εκλογική νίκη στον Σαμαρά σε μικρή απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ του 27%. Ο ελληνικός λαός μισεί την τρόικα ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ για τα τρομερά δεινά που του επισυσσώρευσε αλλά έβλεπε και βλέπει μια επιστροφή στην δραχμή σε μια χρεοκοπημένη καπιταλιστική Ελλάδα σαν κορύφωση της καταστροφής του. Γι’ αυτό και δεν έπεισε καθόλου η στάση του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μονόπλευρα έθεταν θέμα εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ. Η ρήξη με την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τον ζουρλομανδύα του ευρώ απαιτεί μια πειστική εναλλακτική λύση που θα συνδυάζει την έξοδο από το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα με την διεθνιστική πάλη και προοπτική των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, δεν θέτει ζήτημα άμεσης ρήξης ούτε με τον καπιταλισμό ούτε με την ΕΕ. Ζητάει έναν ανέφικτο συμβιβασμό με την ΕΕ, ελπίζοντας σε αλλαγές των πολιτικών συσχετισμών προς το ευνοϊκότερο μέσα πάντα στα πλαίσια της ΕΕ και την μεταρρύθμισή της. Μια εξαιρετικά αδύναμη τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση συγκροτήθηκε υπό τον Σαμαρά από την συγκόλληση των ερειπίων του δικομματισμού και την «κυβερνώσα» (μη) Δημοκρατική (μη) Αριστερά στο όνομα του να μην μείνει η χώρα ακυβέρνητη. Μια κυβέρνηση εθελούσιο όργανο της εφαρμογής των Μνημονίων και της κάθε αντεργατικής-αντιλαϊκής εντολής του κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου. Μια κυβέρνηση επικίνδυνη όχι μόνο παρά το ότι είναι αδύναμη αλλά ακριβώς επειδή είναι αδύναμη και αναξιόπιστη. Η «επαναδιαπραγμάτευση» που έταζε ο Σαμαράς ήταν εξίσου πλαστή όσο το «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου. Δεν πρέπει να περιμένουμε να πέσει σαν ώριμο φρούτο. Είναι σάπια εξ αρχής και πρέπει να την ανατρέψουμε.

Με κυβέρνηση, όμως, ή χωρίς κυβέρνηση, η Ελλάδα στα νύχια των δανειστών και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου παραμένει ακυβέρνητο καράβι στον τυφώνα της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας.

ΕΚΛΟΓΕΣ, ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

7. Σε συνθήκες εντεινόμενης κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, ενώ η άρχουσα τάξη τείνει στα άκρα για να σώσει το σύστημά της χρησιμοποιώντας από τον κυβερνητικό-κρατικό αυταρχισμό μέχρι τα τάγματα εφόδου της ΧΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και πριν αλλά προπαντός ανάμεσα στις δύο εκλογές και μετά τις 17 Ιουνίου, ρίχνει νερό στο νερωμένο κρασί του, εμφανίζεται ενδοτικός, αναποφάσιστος, χωρίς ξεκάθαρη γραμμή, χωρίς ριζοσπαστική ανατρεπτική πολιτική ή γραμμή ρήξης με το όλο σύστημα.

Το επιχείρημα του Δραγασάκη και άλλων ότι το ρεφορμιστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ριζοσπαστικό γιατί πάει κόντρα στην λογική του καπιταλισμού που δεν δέχεται να κάνει καμιά παραχώρηση αποτελεί σοφιστεία. Φυσικά σήμερα η κεφαλαιοκρατία απορρίπτει ακόμα και τις πιο άμεσες, ελάχιστες διεκδικήσεις για δουλειές και μισθούς που να μπορούν να θρέψουν τον εργάτη και την οικογένειά του. Φυσικά πρέπει να παλεύουμε για το άμεσο και το στοιχειώδες. Όμως, ακριβώς επειδή αντιβαίνει στην λογική του καπιταλισμού στην σημερινή παγκόσμια, δομική, ιστορική κρίση του, το εργατικό –λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει το στοιχειώδες χωρίς να συνδέει την πάλη για δουλειά, ψωμί και ελευθερία με προγραμματικές διεκδικήσεις ρήξης με το κεφάλαιο, μέτρα διαγραφής του χρέους, απαλλοτρίωσης τραπεζών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο κι εργατική διαχείριση, μ’ άλλα λόγια χωρίς να δένει τον αγώνα για ζωή με τον αγώνα για τον στρατηγικό στόχο της ανατροπής του συστήματος, για μια σοσιαλιστική έξοδο από την κρίση κι εργατική εξουσία.

Η αστική προπαγάνδα ψεύδεται ασύστολα όταν κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ακραίο. Η αστική θεωρία των «δύο άκρων» είναι μια απάτη: ενώ στην Ελλάδα ενισχύεται από πολλές πλευρές το δεξιό αντεπαναστατικό άκρο, δεν υπάρχει ακόμα ένα πειστικό ριζοσπαστικό πολιτικό επαναστατικό αριστερό άκρο. Η αντικομμουνιστκή υστερία κατά του ΣΥΡΙΖΑ που συνεισφέρει και σ’ αυτή το βαριά ηττημένο σταλινικό ΚΚΕ στόχο έχει τον αποπροσανατολισμό των μαζών προς τα δεξιά και την αντίδραση, το δυνάμωμα του δεξιού άκρου κι όχι τις ανύπαρκτες ανατρεπτικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Στα σοβαρά μπορεί να πιστέψει το συνειδητό κομμάτι της κεφαλαιοκρατίας ότι απειλείται από το αστικό πρόγραμμα που προβάλει ο Δραγασάκης κι ο Σταθάκης;

Όσο δύσπιστοι είναι οι πιο συνειδητοί μεγαλοαστοί απέναντι στις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ άλλο τόσο ευκολόπιστοι είναι πολλοί στον χώρο της ριζοσπαστικής, ρεφορμιστικής, κεντριστικής, ακόμα και επαναστατικής Αριστεράς, διεθνώς και στην Ελλάδα που εντυπωσιάστηκαν, μετά από δεκαετίες απογοητεύσεων, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική να συγκροτήσει αριστερή κυβέρνηση. Ανάμεσά τους και πολλές τροτσκιστικές οργανώσεις, όπως η Ενιαία Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, η μορενική LIT αλλά και οι σύντροφοί μας του αργεντίνικου Partido Οbrero που καλέσανε (η καθεμιά οργάνωση με το δικό της διαφορετικό σκεπτικό, ανάλυση και πρόγραμμα) σε ψήφο για τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17 Ιουνίου και στήριξη στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.

Ο διαλεκτικός-ιστορικός υλισμός, η φιλοσοφία και μέθοδος του Τροτσκισμού είναι αντίθετος με τον πολιτικό ιμπρεσιονισμό που αγνοεί τις αντιφάσεις, και συχνά, όπως στην περίπτωσή μας, αγνοεί κατάφωρα ακόμα και τα συγκεκριμένα εμπειρικά δεδομένα.

Αναμφίβολα, στις εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2012 καταγράφηκε μια σημαντική στροφή των μαζών προς τα αριστερά με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο πολιτικά ηττημένοι σαν το σταλινικό ΚΚΕ, σεχταριστές και πεσιμιστές δε θέλουν να το δουν και βγάζοντας το άσπρο–μαύρο μιλούν για… συντηρητική στροφή. Τα εναπομείναντα αποθέματα συντηρητισμού, η ενίσχυση του εθνικισμού και η επικίνδυνη άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν ακυρώνουν το πρωταρχικό: για πρώτη φορά από τα χρόνια της Αντίστασης και την ήττα στον εμφύλιο, ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού και προπαντός η πλειοψηφία της ταξικής προλεταριακής ψήφου στα εργατικά και λαϊκά προάστια και πόλεις όχι μόνον απέρριψε τα άλλοτε κυρίαρχα αστικά κόμματα εξουσίας αλλά και στήριξε την προοπτική να έρθει η Αριστερά στην κυβέρνηση και να πάψει να είναι απλώς, όπως από το 1949 κι εδώ, δύναμη αντιπολίτευσης και πίεσης μέσα από κοινωνικούς αγώνες.

Οι εργάτες και τα καταστρεφόμενα λαϊκά στρώματα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, έχοντας δει την πολιτική και ηθική χρεοκοπία των αστικών «κομμάτων εξουσίας» που συνδέθηκαν με την διαφθορά, την ληστεία και την χρεοκοπία της χώρας αλλά και με την προσπάθεια του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ να ρίξουν τα εξοντωτικά βάρη αυτής της κατάρρευσης στις πλάτες του λαού, των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, της νεολαίας που στην πλειοψηφία της ήδη πύκνωνε τις στρατιές των ανέργων. Τα θύματα της χρεοκοπίας που στην πλειοψηφία τους δεν ψηφίζανε άλλοτε αριστερά, ούτε καν μόνο ΠΑΣΟΚ – αλλιώς πώς εξηγείται η ιστορική πτώση της ΝΔ την οποία δεν καρπώθηκαν εξ ολοκλήρου οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και οι Ναζί;- στρέψανε τις ελπίδες τους για κατάργηση του Μνημονίου και των μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού στην κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά. Δεν είναι το ίδιο με την υπερψήφιση αριστερών ρεφορμιστικών κομμάτων στην ευρωπαϊκή Δύση όπου πολλές φορές στο παρελθόν αυτά σχηματίσανε κυβέρνηση. Στη μαζική λαϊκή συνείδηση στην Ελλάδα, η Αριστερά συλλήβδην, πέρα από τους εσωτερικούς της ιδεολογικούς-πολιτικούς διχασμούς, αντιπροσωπεύει εκείνη την πολιτική παράταξη που συνδέεται με την ΕΑΜική Επανάσταση, τον εμφύλιο, τα Μακρονήσια, τα Γιούρα, τις φυλακές, τους διωγμούς, τους αγώνες αλλά και τις ήττες τους και τα δεινά κάθε Βάρκιζας. Γι’ αυτό κι έχει ιδιαίτερη βαρύτητα το βήμα που κάνει αυτή η συνείδηση όταν ξαφνικά δένει ξανά τις προσδοκίες της ή και την απελπισία της με την Αριστερά στην εξουσία. Σ’ αυτά τα πλαίσια, η τυφλά σεχταριστική, εχθρικότατη στάση του σταλινικού ΚΚΕ ενάντια σε κάθε προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης Ενιαίου Μετώπου των κομμάτων της Αριστεράς δεν ήταν απλώς ακατανόητη στα μάτια του λαού αλλά κι εγκληματική, μια επανάληψη της μοιραίας στάσης που κράτησε άλλοτε το ΚΚΕ (το 1944-45 ή και το 1989) με καταστροφικές συνέπειες.

Αν, όμως, οι μάζες είδαν, έστω θολά, στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς μια κυβέρνηση Ενιαίου Μετώπου της Αριστεράς ενάντια στις δικτατορικές εντολές της τρόικας, στα Μνημόνια και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε αντίστροφη πορεία μπροστά στο ενδεχόμενο μιας άμεσης ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας και άμεσης σύγκρουσης με την ΕΕ και την Γερμανία της Μέρκελ. Καθώς μάλιστα τα ανοίγματα προς το ΚΚΕ και την ΔΗΜΑΡ συναντούν μιαν άρνηση μπετόν αρμέ, η αριστερή κυβέρνηση ερμηνεύεται ρητά σε «κυβέρνηση με κεντρικό κορμό την Αριστερά», με άλλα λόγια, με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ και περιφέρεια ανοιχτή σε κεντροαριστερές αστικές δυνάμεις, πασοκογενείς και μη, αλλιώς πώς, σε μια κεντροαριστερή «λαϊκομετωπική» κυβέρνηση, στα πλαίσια του αστικού κράτους και του καπιταλισμού, που γνώρισαν οι λαοί και στο παρελθόν με καταστροφικά αποτελέσματα.

Σ’ αυτό το πνεύμα, προεκλογικά, ο Τσίπρας πρόβαλε σαν παράδειγμα την κυβέρνηση Σαλβαντόρ Αλλιέντε (με την γνωστή τραγική κατάληξη) κι ακολουθώντας τα βήματά της επισκέφτηκε ΓΕΕΘΑ και ΓΑΔΑ. Στην πολεμική του δε προς το ΚΚΕ του υπενθύμιζε την «ορθότητα» (;!) της σταλινικής γραμμής των «Λαϊκών Μετώπων» του 7ου Συνεδρίου της Κομιντέρν το 1935 (που έφερε την ήττα στην Γαλλία, και την συντριβή της Ισπανικής Επανάστασης και την Βάρκιζα στην Ελλάδα) ακόμα και την δεξιόστροφη πολιτική των Συνεδρίων του ΚΚΕ επί Φλωράκη, η οποία από την συνεργασία των «δημοκρατικών δυνάμεων» στην ουρά του ΠΑΣΟΚ κατέληξε στην Τζανετακιάδα με τον Μητσοτάκη και τον Κύρκο, πνευματικό πατέρα του Κουβέλη και της «κυβερνώσας (μη) Αριστεράς».

Μετεκλογικά, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην θεσμική θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η δεξιά διολίσθηση πάει να γίνει κατολίσθηση, όπως δείχνουν : η παρουσία και το αστικό φιλοΕΕ πρόγραμμα του Τσίπρα στην ΔΕΘ του 2012· η συνάντησή του με τον Σίμον Πέρες σε συνθήκες που σφυρηλατείται ο αντιδραστικός κι επικίνδυνος άξονας Ισραήλ-Κύπρος –Ελλάδα για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ήδη φλεγόμενη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου· η προσπάθεια διεκδίκησης της κληρονομιάς της μακαρίτισσας πασοκικής Διακήρυξης της 3ης Σεπτεμβρίου στην εκδήλωση του «Νέου Αγωνιστή», κλπ, κλπ.

Η σχέση ΣΥΡΙΖΑ και μαζικής στροφής προς τα Αριστερά είναι διαλεκτική, μια ενότητα αντιθέτων – για την ακρίβεια μια ενότητα αντιφάσεων, σε διαρκή ανάπτυξη και αλλαγή, μέσα στην συνολικά ρευστή μεταβατική κατάσταση. Απαιτεί διαλεκτική προσέγγιση κι αντιμετώπιση για να αποφευχθεί η Σκύλλα της σεχταριστικής τύφλας και η Χάρυβδη της οπορτουνιστικής προσαρμογής κι ενσωμάτωσης.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθεί η στροφή στον ΣΥΡΙΖΑ και η ελκτική δύναμη του συνθήματος της κυβέρνησης της Αριστεράς, μέσα στα πλαίσια που προαναφέρθηκαν. Η συνείδηση των μαζών βρίσκεται σε μετάβαση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνει ρήξεις, άλματα προς τα εμπρός ή και προς τα πίσω. Στην παρούσα φάση, η επαναστατική πρωτοπορία και το ΕΕΚ θα πρέπει να ενισχύσουν την αριστερή μετατόπιση του λαού, δείχνοντας ετοιμότητα για ενότητα στη δράση όλης της Αριστεράς για τα καυτά ταξικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, προβάλλοντας συνάμα το δικό μας πρόγραμμα για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση. Θα πρέπει να ασκείται ασυμβίβαστη, τεκμηριωμένη, εύστοχη κριτική στο ρεφορμιστικό, αστικό, φιλοΕΕ πρόγραμμα και την δεξιά διολίσθηση της πολιτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και, ταυτόχρονα, να αποκρούουμε την υστερική αντικομμουνιστική εκστρατεία κατά του ΣΥΡΙΖΑ που έχει εξαπολύσει η άρχουσα τάξη με όλους τους ιδεολογικούς της μηχανισμούς.

Την ίδια στιγμή που δεν χαριζόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ και αρνούμαστε κατηγορηματικά να γίνουμε ουρά του κυβερνητισμού του, πρέπει ταυτόχρονα να οικοδομούμε το Ενιαίο Μέτωπο όλων των κοινωνικών αγωνιστών ενάντια στην κυβέρνηση του κεφαλαίου, την τρόικα ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ, τα Μνημόνια και τα φασιστικά μαντρόσκυλα του συστήματος και να συσπειρώνουμε τους πιο πρωτοπόρους μαχητές στο ανεξάρτητο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα.

Μ’ αυτό το πνεύμα το ΕΕΚ παρέμβηκε και στις πρόσφατες εκλογές. Τα τεράστια οικονομικά βάρη δεν μας επέτρεψαν να κατεβάσουμε ανεξάρτητα ψηφοδέλτια και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Τον Μάιο δώσαμε το δικό μας επαναστατικό στίγμα κερδίζοντας υποστήριξη πολύ μεγαλύτερη από τους (σχετικά αυξημένους με το παρελθόν) 6 χιλιάδες ψήφους που πήραμε. Στη συνέχεια διερευνήσαμε την δυνατότητα, μέσα στο νέο πολιτικό τοπίο, μιας εκλογικής συμμαχίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Στις διερευνητικές συζητήσεις, το ΕΕΚ έθεσε μόνο τρεις πολιτικούς όρους. Πρώτον, τόνισε την αριστερή στροφή μεγάλων τμημάτων του λαού και έτσι την ανάγκη να προβληθεί στην καμπάνια ότι μόνη αληθινή κυβέρνηση της Αριστεράς είναι μια αριστερή εργατική κυβέρνηση σε ρήξη με την αστική τάξη και το κράτος της, στηριγμένη σε όργανα μαζικής πάλης και εργατικής εξουσίας. Δεύτερο, η ρήξη με την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ΟΝΕ πρέπει να συνδεθεί ρητά με την διεθνιστική προοπτική της πάλης για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Ο τρίτος όρος ήταν αυτονόητος: εφόσον επρόκειτο για εκλογικό μπλοκ κι όχι για προσχώρηση του ΕΕΚ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το όνομα του Κόμματός μας έπρεπε να αναφέρεται, με κάποια μορφή, και στο ψηφοδέλτιο. Δυστυχώς το όλο εγχείρημα κατέρρευσε καθώς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διχασμένη εσωτερικά σε φιλο-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-ΣΥΡΙΖΑ τάσεις, απαίτησε τελεσιγραφικά (με απαίτηση κυρίως των φιλο-ΣΥΡΙΖΑ συνιστωσών ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ) να συγχωνευτούμε στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξαφανίζοντας την ανεξάρτητη πολιτική μας ταυτότητα… Απορρίψαμε το τελεσίγραφο, δεν διαλυθήκαμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρόλα αυτά, καλέσαμε σε μια κριτική ψήφο στα ψηφοδέλτιά της, κάνοντας ένα ιδιότυπο ενιαίο μέτωπο με εκείνες της δυνάμεις στο εσωτερικό της που έδειξαν ετοιμότητα αποδοχής των δύο προγραμματικών σημείων για την πάλη για εργατική εξουσία και σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης πάνω στα συντρίμμια της ΕΕ. Το κάναμε με τα μάτια στραμμένα στις μετεκλογικές εξελίξεις, στην ανάγκη να συγκροτηθεί μια συμμαχία πρωτοπόρων μαχητικών δυνάμεων που απορρίπτουν τα καταστροφικά κεντροαριστερά και «αριστερά» σενάρια αστικής διακυβέρνησης, συμμετοχής στην αστική εξουσία, και προσανατολίζονται στην εργατική εξουσία αλλά και την επαναστατική σοσιαλιστική Ευρώπη, απορρίπτοντας την εθνοκεντρική φενάκη.

Θα είναι μέγα και τραγικό λάθος να πιστέψουν οι επαναστάτες ότι όλη η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα, μετά τον Μάιο-Ιούνιο 2012 καλύπτεται κι εξαντλείται στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, χωρίς να υπάρχει ανεξάρτητος πολιτικός ρόλος και χώρος ελεύθερος για την ανάπτυξη άλλων και προπαντός των επαναστατικών δυνάμεων του προλεταριάτου.

Οι τελευταίες βρίσκονται μπροστά σε νέα κι επείγοντα καθήκοντα, σε μια ρευστή, μεταβατική, γεμάτη από αιφνίδιες στροφές κατάσταση, όπου οι «από πάνω» δεν μπορούν πια να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο κι οι «από κάτω» δεν μπορούν να κυβερνώνται, όπως παλιά από τους απατεώνες, τα λαμόγια και τους τροϊκανούς υπηρέτες του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Με λίγα λόγια το ερώτημα που μπαίνει μπροστά μας είναι το κατεξοχήν λενινικό ερώτημα: Τι να κάνουμε; Τι να κάνουμε σε μια προεπαναστατική κατάσταση σε μετάβαση προς μια ιστορική αναμέτρηση ανάμεσα σε κοινωνική επανάσταση και αντεπανάσταση;

ΙΙΙ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

8. Το κρισιμότερο ζήτημα, η λυδία λίθος, είναι το ζήτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς. Πώς αντιμετωπίζουμε μια τέτοια προοπτική που άνοιξε για πλατιά λαϊκά στρώματα τον Μάιο του 2012 και καθόλου δεν έκλεισε με την ανάδειξη σε κυβέρνηση της σαθρής τρόικας εσωτερικού;

Πρώτα-πρώτα, δεν θέλουμε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση που απλώς θα ονομάζεται αριστερή. Δεν θέλουμε καθόλου νέα τραγωδία τύπου Χιλής του Αλλιέντε. Βάρκιζα τέλος, όπως έλεγε ένα από τα πιο πετυχημένα συνθήματα του Δεκέμβρη 2008. Και δεν μας πείθουν καθόλου οι εκτός χρόνου και χώρου, εξωϊστορικές δογματικές και συνάμα καιροσκοπικές αναφορές στις αποφάσεις του 4ου Συνεδρίου της Κομιντέρν περί εργατικών κυβερνήσεων.

Οι αποφάσεις εκείνες δεν μπορούν να αποσπαστούν από το συγκεκριμένο ιστορικό τους πλαίσιο, ιδιαίτερα την τότε κατάσταση στην Γερμανία. Το πόσο εξωπραγματική είναι η μηχανική εφαρμογή της τυπολογίας του 4ου Συνεδρίου στην Ελλάδα του σήμερα, και πόση σπέκουλα γίνεται γύρω από το τι είναι ένα μεταβατικό πρόγραμμα, ας θυμίσουμε ότι τα δύο κύρια μεταβατικά συνθήματα και συνεπώς καθήκοντα μιας εργατικής κυβέρνησης στη μετάβαση στη δικτατορία του προλεταριάτου ήταν, το 1922, μαζί με τον εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια στην προετοιμασία της απαλλοτρίωσης του κεφαλαίου, και ο άμεσος εξοπλισμός της εργατικής τάξης για την συντριβή των φασιστικών ταγμάτων εφόδου και της ένοπλης αντεπανάστασης. Αυτοί που στο όνομα του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς (ή και του Μεταβατικού Προγράμματος της Τέταρτης Διεθνούς) είδαν σε μια αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με ή χωρίς το ΚΚΕ, την μεταβατική εργατική (ή εργατο-αγροτική) κυβέρνηση είναι έτοιμοι να ζητήσουν από αυτήν εδώ και τώρα εργατικό έλεγχο σε όλες τις μεγάλες ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις και προπαντός άμεσο εξοπλισμό των μαζών κατά της Χρυσής Αυγής και των δυνάμεων ενός πιθανού στρατιωτικού πραξικοπήματος ;

Αντίστροφα, το ΚΚΕ, συμπίπτοντας σ’ αυτό με τους ρεφορμιστές και τους δεξιούς κεντριστές, διαχωρίζει κι αντιπαραθέτει την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην εργατική εξουσία, μεταφέροντας την τελευταία σε ένα αόριστο κι απόμακρο μέλλον και κάνοντας την πρώτη κεντρικό στόχο της πολεμικής του.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, όμως, δεν είναι προκαθορισμένο να είναι παντού και πάντα μια αστική-διαχειριστική κυβέρνηση. Πρέπει να παλέψουμε συστηματικά, μεθοδικά, πειστικά, μέσα στις εργατικές και λαϊκές μάζες που ελπίζουν σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς ότι μια αληθινή αριστερή κυβέρνηση που δεν θα διαχειριστεί την χρεοκοπία της κεφαλαιοκρατίας είναι εκείνη που θα σπάσει κάθε δεσμό μαζί της, απαλλοτριώνοντας αυτούς που απαλλοτριώνουν τον μόχθο και την ζωή μας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Για να το πετύχει πρέπει να συντρίψει την ισχύ της, τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς καταστολής, μαζί και τα φασιστικά μαντρόσκυλά της. Να πάρουν την ισχύ και την εξουσία οι ίδιες οι αυτο-οργανωμένες εργατικές λαϊκές μάζες με τα δικά τους όργανα (Λαϊκές Συνελεύσεις, Επιτροπές Δράσης, Εργατικά Συμβούλια κλπ.). Να εγκαθιδρύσουν την εργατική εξουσία, την Κομμούνα των εργατών που στηριγμένη σε όλους τους καταπιεσμένους θα παλέψει για την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, τον ελευθεριακό κομμουνισμό που δεν έχει καμιά σχέση με την σταλινική γραφειοκρατική καρικατούρα.

Παλεύουμε από τώρα, χωρίς καθυστέρηση και «στάδια», για την ανατροπή του καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του, με την θεωρία και πράξη της Διαρκούς Επανάστασης, για μια αριστερή εργατική επαναστατική κυβέρνηση, στηριγμένη σε όργανα μαζικής πάλης και εργατικής εξουσίας που θα μας σώσει από την καταστροφή και θ’ ανοίξει ξανά τον δρόμο στον παγκόσμιο σοσιαλισμό, χωρίς αφεντικά, χωρίς γραφειοκράτες, χωρίς στρατοκράτες, χαφιέδες, τάγματα εφόδου και κάτεργα.

ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

9. Δεν μπορούμε να καθόμαστε σαν το ΚΚΕ να περιμένουμε πότε θα αποτύχει παταγωδώς ο ΣΥΡΙΖΑ ή αύριο μια κυβέρνηση δικιά του ή με την συμμετοχή του, πότε θα απογοητεύσει τον κόσμο και θα τον κάνει να σιχαθεί την Αριστερά, γιατί τότε ένα μέρος του λαού θα βουλιάξει σε μια συντηρητική παθητικότητα κι ένα άλλο θα σταλθεί στην αγκαλιά του φασισμού και των επίχρυσων μαύρων αυγών του. Ήδη, δυο μήνες μετά τις εκλογές βλέπουμε την φθορά των τριών κυβερνητικών εταίρων να μην την δρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η Χρυσή Αυγή, στις δημοσκοπήσεις ανεβαίνει στην τρίτη θέση…

Η συμμορία του Μιχαλολιάκου είναι φασιστική και καμαρώνει γι’ αυτό, για την εκλογική της εδραίωση αλλά προπαντός για τα τάγματα εφόδου της, σήμα κατατεθέν κάθε φασισμού, οπλισμένες ομάδες που με την πλήρη και ανοιχτή κάλυψη του κράτους κλιμακώνουν μετά τον Ιούνιο τα ρατσιστικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών και κάθε μειονότητας, αλλά και την αντεπαναστατική δράση κατά των αριστερών, των αντιεξουσιαστών κάθε είδους, και των οργανώσεών τους.

Δεν μας τρομοκρατούν. Αυτοί οι αργυρώνητοι μπράβοι είναι προϊόν της εποχής της ιμπεριαλιστικής σήψης και παρακμής του καπιταλισμού ξεβράζοντας κάθε τι βάρβαρο κι απάνθρωπο που δεν κατανάλωσαν και δεν χώνεψαν αιώνες ταξικής σκλαβιάς.

Ήδη από τα τέλη του 190υ αιώνα, την απαρχή του ιμπεριαλισμού, υπήρξε συστηματική καλλιέργεια από την μεγαλοαστική τάξη και τα κέντρα της, εθνικιστικής, ρατσιστικής και αντισημιτικής υστερίας στα μικροαστικά κυρίως στρώματα. Η μέθοδος προσφυγής σε τάγματα εφόδου που διεξάγουν πογκρόμ εκεί που δεν αρκεί απλώς η «νόμιμη» αστυνομική -στρατιωτική βία του κράτους εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο 1905 από τις Μαύρες Εκατονταρχίες στην τσαρική Ρωσία κι έγιναν τo υπόδειγμα για τα τάγματα εφόδου του Μουσολίνι και του Χίτλερ μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις υπήρξε εκμετάλλευση εθνικιστικών- ρατσιστικών-αντισημιτικών προλήψεων που προϋπήρχαν αλλά που πήραν ιδιαίτερα βάρβαρη ή και μαζική μορφή σε συγκεκριμένες συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, κοινωνικής καταστροφής μη προλεταριακών στρωμάτων και προπαντός, επαναστατικής αναταραχής, με την εργατική τάξη στο προσκήνιο. Ήταν στην Επανάσταση των πρώτων σοβιέτ το 1905 που εμφανίζονται οι Μαυροεκατονταρχίτικες συμμορίες εκεί που δεν αρκούσαν στο κράτος οι σμπίροι της αστυνομίας του ή οι Κοζάκοι για να επιβάλει την απολυταρχική τάξη. Καθόλου τυχαία ο Τρότσκυ έγραψε τότε ότι «ο αντισημιτισμός είναι τέχνη του κυβερνάν».

Ο φασισμός –και σήμερα οι Χρυσαυγίτες και οι παρόμοιοι- δεν είναι κάποιο ανεξάρτητο πολιτικά, πολύ λιγότερο «αντισυστημικό» κίνημα των μικροαστικών στρωμάτων την εποχή της καταστροφής τους. Είναι κινητοποίηση οργανωμένη από το ίδιο το κεφάλαιο εξαθλιωμένων στοιχείων, κυρίως καταστρεφόμενων μικροαστών, με όλες τις προλήψεις τους, την ανημπόρια τους και την κοινωνική απόγνωση, μια κινητοποίηση που επιτρέπει την εξαπόλυση της ατιμώρητης κι αχαλίνωτης βαρβαρότητας σε περιόδους επαναστατικής κρίσης, όταν τα παραδοσιακά μέσα κρατικής καταστολής και διακυβέρνησης δεν επαρκούν για να βγάλουν την αστική τάξη από την κρίση της εξουσίας της και να αποκρούσουν την επαναστατική απειλή.

Η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων –των μεταναστών, των Εβραίων, κάθε μειονότητας ή ομάδας ατόμων που βαφτίζουν «μη κανονική» με τα δικά τους σκοταδιστικά και βιοεξουσιαστικά κριτήρια- είναι μόνο η εναρκτήρια πράξη μιας βαρβαρότητας [που γενικεύεται στη συνέχεια μέσα στην κοινωνία, με στρατηγικό στόχο την συντριβή του εργατικού κινήματος, των εργατικών -αριστερών οργανώσεων, κάθε εστίας συλλογικής κοινωνικής αντίστασης.

Τα επίχρυσα αυγά του ντόπιου φασισμού επωάστηκαν στην αγκάλη της κρατικής εξουσίας για μια πολύ μακριά περίοδο που αρχίζει από την Κατοχή, τους ταγματαλήτες, τους δωσίλογους, μαυραγορίτες και λοιπούς συνεργάτες των Ναζί, οι οποίοι όχι μόνο δεν πάθανε τίποτα στην «Απελευθέρωση» αλλά και γίνανε αυτοί και το περιβάλλον τους, μέσα από τον εμφύλιο και την μακριά άγρια αντικομμουνιστική μετεμφυλιακή ψυχροπολεμική περίοδο, με επιστέγασμα την χούντα, η κυρίαρχη πολιτική-οικονομική ελίτ.

Ο Μιχαλολιάκος, ο Καιάδας κι οι Κασιδιάρηδες δεν βγήκανε από το πουθενά ούτε στηρίζονται, χρηματοδοτούνται, προστατεύονται και καθοδηγούνται από το πουθενά. Δεν αποτελούν το ανεξάρτητο κίνημα της μικροαστικής σκόνης, η οποία οργανικά είναι ανίκανη να έχει οποιαδήποτε ανεξάρτητη πολιτική έκφραση, ακολουθεί ή το κεφάλαιο ή τους εργάτες. Οι «αντισυστημικές» πόζες, με το αζημίωτο και το ατιμώρητο από τις αρχές εξουσίας, αποτελούν μέρος μιας δημαγωγικής εξαπάτησης, απαραίτητο στοιχείο της αποκατάστασης του Νόμου και της τάξης των Κυρίαρχων, αναπόσπαστο εξωκυβερνητικό τμήμα της «τέχνης του κυβερνάν» μέσα στο σύστημα και για την σωτηρία του συστήματος από τον κομμουνισμό.

Είναι ολοφάνερο ότι τον δρόμο στης Χρυσή Αυγή ανοίξανε και ενθαρρύνανε τα ίδια τα αστικά «δημοκρατικά» κόμματα με τα ΜΜΕ τους και τις κυβερνήσεις τους, κεντροαριστερές και κεντροδεξιές, οι Χρυσοχοΐδηδες, οι Λοβέρδοι, οι Σαμαράδες, οι Βορίδηδες, οι Ξένιοι Δένδιες, με την αντιμεταναστευτική μανία, την καλλιέργεια ξενοφοβίας, την άγρια καταστολή, την δημιουργία γκέτο και ζωνών ανομίας, τις στημένες και μετακινούμενες κατά το δοκούν του κράτους «πιάτσες», τα κάτεργα για ντόπιους και ξένους, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στοιβάζονται, συχνά χωρίς καν πόσιμο νερό οι απόκληροι.

Αλλά και η Αριστερά, κοινοβουλευτική, εξωκοινοβουλευτική ή και αντιεξουσιαστική έχει σοβαρή ευθύνη τόσο για την μακροχρόνια υποτίμηση της ογκούμενης απειλής και αγνόησης των κοινωνικών της αιτιών όσο και τώρα που έσκασε το κλούβιο αλλά πάντα φονικό αυγό. Αντιμετωπίζουν την φασιστική απειλή με αμηχανία (στην καλύτερη περίπτωση), με απίθανο λεγκαλισμό («θα τους ταράξουμε στην νομιμότητα»), εμπιστοσύνη στην παρακμασμένη αστική δημοκρατία («Θα συμμαχήσουμε και με τον διάβολο κατά της ΧΑ»), στενό φλερτ με την αστυνομία που εξωραΐζεται κι αναγορεύεται σε αθώους «ένστολους εργαζόμενους», με κούφιες διαμαρτυρίες κι αποφυγή οποιασδήποτε μορφής συλλογικής οργανωμένης αυτοάμυνας κατά των δολοφόνων ή με απομονωμένες ατομικές πράξεις που δεν θίγουν τις κοινωνικές και πολιτικές ρίζες του προβλήματος…

Στοιχειώδεις προϋποθέσεις μιας αποτελεσματικής αντιφασιστικής πάλης είναι η συγκρότηση ενός Ενιαίου Μετώπου των εργατικών, αριστερών και αντιεξουσιαστικών κινήσεων, οργανώσεων και κομμάτων, λαϊκών συλλογικοτήτων και κοινωνικών αγωνιστών. Όχι μιας υπερταξικής συμμαχίας με τον καπιταλιστικό διάβολο, με τον κάθε Βορίδη που κρύβει το τσεκούρι για να αποκτήσει καρέκλα στη Βουλή, υπουργεία και προνόμια, όχι μέτωπο με τους στυλοβάτες του καπιταλιστικού συστήματος που εκτρέφει το φασιστικό τέρας.

Θα χρειαστεί συστηματική δουλειά για να αναπτυχθούν πλατύτατα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, αφαιρώντας το έδαφος που διεκδικεί η «ΧΑ» για να παριστάνει μια Χεζμπολάχ ορθόδοξη και με φουστανέλα, χωρίς καν να έχει ίχνος από την αντιμπεριαλιστική στάση της οργάνωσης των Λιβανέζων Σιιτών. Θα χρειαστεί, όμως, και η στηριγμένη στο μαζικό λαϊκό κίνημα συγκρότηση Ομάδων Αυτοάμυνας ενάντια στους γκάνγκστερς του φασισμού.

Η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να σαρώσει τις ναζιστικές συμμορίες με μαζική δράση. Είναι τυχαίο ότι οι νεο-Ναζί ενώ εφορμούσανε με τους βουλευτές της ΧΑ και την βοήθεια των αστυνομικών φρουρών τους σε απροστάτευτους μικροπωλητές σε πανηγύρια στη Ραφήνα και το Μεσολόγγι, δεν τόλμησαν την ίδια ακριβώς στιγμή να σκάσουν μύτη στην μαζικότατη εργατική κινητοποίηση των δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών στην ΔΕΘ; Δουλεύουν στο σκοτάδι, με καλυμμένες τις πλάτες τους από το Κράτος και ετοιμάζουν κλιμάκωση της έντασης ή και εγκλήματα τύπου σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνιας, όπως δείχνει και η περίπτωση των φασιστών βομβιστών της Λακωνίας. Δεν είναι η κρατική τρομοκρατία που θα μας σώσουν από την φασιστική τρομοκρατία.

Τα πολιτικά ερείσματα για τα οποία κομπάζει, μετεκλογικά, η ΧΑ δεν είναι δεδομένα. Θα αυξηθούν ή θα μειωθούν ανάλογα με την εξέλιξη στην ταξική πάλη και τους συσχετισμούς των δυνάμεων στη χώρα και διεθνώς. Η κοινωνία είναι σε αναβρασμό και τα διάφορα στρώματα μετακινούνται πολιτικά διαρκώς, δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα. Η εργατική τάξη είναι εκείνη η κοινωνική δύναμη με την απαραίτητη συνοχή και το ιστορικό δυναμικό ώστε, με επικεφαλής τη νέα γενιά και την μαχητική, επαναστατική, οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου, να δώσει επαναστατική ηγεσία, να συγκεντρώσει γύρω της και γύρω από ένα πρόγραμμα εξουσίας και σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση, όλα τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η προλεταριακή κοινωνική επανάσταση είναι η μόνη που μπορεί να πει αληθινά ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ!

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

 10. Σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας, στην αντιφατική διαδικασία ανάδυσης της εργατικής τάξης από αντικείμενο εκμετάλλευσης σε επαναστατικό υποκείμενο της καθολικής χειραφέτησης όλων των καταπιεσμένων, η ευθύνη της επαναστατικής μαρξιστικής πρωτοπορίας, ανεξαρτήτως του μεγέθους της, είναι τεράστια γιατί μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει σαν καταλύτης και πυροδότης επαναστατικών αγώνων, πρωτοπόρα οργάνωση μάχης για την κοινωνική ανατροπή κι απελευθέρωση.

Το 12ο Συνέδριο του ΕΕΚ αναγνωρίζει κι αναλαμβάνει την ιστορική πρόκληση. Δεν αγνοούμε τις αδυναμίες μας που εκδηλώθηκαν και στην πρόσφατη περίοδο. Αλλά είναι ανάξια να λέγεται επαναστατική μια οργάνωση που παραλύει μπροστά στις όποιες αδυναμίες, μπροστά στην δυσαναλογία ανάμεσα στις μικρές της δυνάμεις και το γιγάντιο άλμα που απαιτεί η κρίση. Ακολουθούμε την ρήση του Σπινόζα : δεν γελάμε, δεν κλαίμε, δεν αγανακτούμε αλλά καταλαβαίνουμε. Αυτό δεν σημαίνει, όπως εξηγούσε ο Τρότσκυ επαναλαμβάνοντας τα λόγια του μεγάλου φιλόσοφου, ότι δεν έχουμε μερτικό από τα γέλια, τα κλάματα και την αγανάκτηση του λαού. Ίσα-ίσα. Αλλά με την κατανόηση που δίνει η μαρξιστική θεωρία αποφεύγουμε τα πρόωρα κλάματα ή τα άκαιρα γέλια, καταλαβαίνουμε τις γενικές τάσεις της κίνησης του κόσμου και επεμβαίνουμε πρακτικά για να τον αλλάξουμε.

Το ΕΕΚ έχει το ιστορικό πλεονέκτημα να ανήκει σ’ εκείνο στο διεθνές ρεύμα που πηγάζει από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 κάτω από την ηγεσία του Λένιν, του Τρότσκυ, των Μπολσεβίκων, την αφετηρία της ανολοκλήρωτης παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, ένα κίνημα που πάλεψε ενάντια στο ρεύμα για την ολοκλήρωσή της ενάντια σε ιμπεριαλιστές και γραφειοκράτες. Εάν ο Τροτσκισμός επιζεί και δρα στον 21ο αιώνα, παρόλους τους φοβερούς διωγμούς που δέχτηκε από όλα τα εκμεταλλευτικά και καταπιεστικά καθεστώτα και την μακρόχρονη απομόνωση, αυτό δεν έγινε παρά την Ιστορία αλλά μέσα από την Ιστορία και χάρη στην Ιστορία, εκφράζοντας μια υπαρκτή κι ανικανοποίητη ανάγκη: την Διαρκή Επανάσταση μέχρι την πλήρη απελευθέρωση όλης της καταπιεσμένη ανθρωπότητας.

Ο Τροτσκισμός δεν είναι απλώς κάποιος δημοκρατικός αριστερίστικος αντισταλινισμός. Είναι η θεωρία και η πράξη της Διαρκούς Επανάστασης. Γι’ αυτό και είναι ασυμβίβαστος με τον σταλινισμό, την σοσιαλδημοκρατία, κάθε γραφειοκρατία.

Ο ιστορικός κύκλος που άνοιξε το 1917 δεν έκλεισε επειδή η γραφειοκρατία πρόδωσε την επανάσταση και, τελικά, κατέβασε την κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο και στράφηκε στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Η παρούσα παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού που είναι και κρίση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης το αποδεικνύει. Καθώς το ξεδίπλωμα της διεθνούς σπείρας φέρνει αυτή την στιγμή την κλυδωνιζόμενη Ευρώπη στο επίκεντρο και την Ελλάδα στην αιχμή των εξελίξεων, έχουμε το καθήκον εδώ και τώρα να παλέψουμε για την Διαρκή Επανάσταση και να σφυρηλατήσουμε την πολεμική μηχανή, το κόμμα και την Διεθνή της Διαρκούς Επανάστασης που απαιτούν οι καιροί.

Δεν αρκεί, όσο απαραίτητα κι αναντικατάστατα κι αν είναι, η ορμή, ο ενθουσιασμός, το ταξικό μίσος απέναντι στο σύστημα και η αγάπη για την ανθρωπότητα. Χρειαζόμαστε πρωτοπόρα επαναστατική οργάνωση, ένα αντιγραφειοκρατικό Κόμμα μάχης, νέου τύπου. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Λένιν για το «πώς κρατιέται, πώς ελέγχεται, πώς δυναμώνει» η συνειδητή πειθαρχία ενός τέτοιου κόμματος της κοινωνικής επανάστασης: «Πρώτα, με τη συνειδητότητα της προλεταριακής πρωτοπορίας και την αφοσίωσή της στην επανάσταση, την αυτοκυριαρχία της, την αυτοθυσία της, τον ηρωισμό της. Δεύτερο, με την ικανότητά της να συνδέεται, να πλησιάζει, κι ως ένα ορισμένο βαθμό, αν θέλετε, να συγχωνεύεται με την πιο πλατειά μάζα των εργαζομένων, πρώτα-πρώτα με την προλεταριακή, μα ακόμα και με την μη προλεταριακή εργαζόμενη μάζα Τρίτο, με την ορθότητα της πολιτικής καθοδήγησης που πραγματοποιεί αυτή η πρωτοπορία, με την ορθότητα της πολιτικής στρατηγικής και τακτικής της, υπό τον όρο ότι οι πλατιές μάζες θα πείθονται από την ίδια τους την πείρα γι’ αυτή την ορθότητα. Χωρίς αυτούς τους όρους είναι απραγματοποίητη η πειθαρχία μέσα σε ένα επαναστατικό κόμμα, πραγματικά ικανό να είναι το κόμμα της πρωτοπόρας τάξης, που έχει καθήκον να ανατρέψει την αστική τάξη και να μετασχηματίσει όλη την κοινωνία.» (Λένιν, Αριστερισμός)

Ας πάρουμε την θύελλα του μπολσεβίκικου Οκτώβρη, ας την ενώσουμε με το πνεύμα του Μάη του ’68 και την ελευθεριακή ορμή του ελληνικού Δεκέμβρη και ας χτίσουμε την οργάνωση της νίκης των εργατών κι όλων των ταπεινών και καταφρονημένων στην Ελλάδα κι όπου γης!

Η ΚΕ του ΕΕΚ

http://www.eek.gr/

Σεπτέμβριος 2012