Ιταλία : Αγώνες εργατών σε Alcoa και Carbosulcis

Ιταλία : Αγώνες εργατών σε Alcoa και Carbosulcis http://libcom.org

Από 26 Αυγούστου ως 3 Σεπτεμβρίου, ανθρακωρύχοι της Carbosulcis βρίσκονταν σε κατάληψη των ανθρακωρυχείων όπου δουλεύουν.  Και παρόλο που η κατάληψή τους έληξε, ο αγώνας τους συνεχίζεται.  Τι είναι αυτά που διεκδικούν αλλά και που διακυβεύονται;

Το διάστημα 26 Αυγ-3 Σεπτεμβρίου τους βρήκε μέσα στις στοές του ανθρακωρυχείου, περίπου 400 μέτρα κάτω από τη θαλάσσια στάθμη.  Τώρα, και πάλι έξω στο φως, δεν σκοπεύουν να σταματήσουν τον αγώνα τους. Το βραβείο τους είναι η συνέχιση της ύπαρξης του ανθρακωρυχείου τους, του τελευταίου παραγωγικού ορυχείου άνθρακα στην Ιταλία. Ο ιδιοκτήτης της Carbosulcis είναι η Περιφέρεια Σαρδινίας και το κράτος οφείλει μια απάντηση στους ανθρακωρύχους εδώ και πολύ καιρό.
Όλα ξεκίνησαν όταν η ΕΕ αποφάσισε να χρηματοδοτήσει έξι έργα για επεξεργασία "καθαρού άνθρακα".  Ένα από αυτά τα έργα θα βρίσκεται στην Ιταλία αλλά ο διεθνής διαγωνισμός φτάνει προς το τέλος του και δεν υπάρχει ακόμα καμμία ανακοίνωση.  Οι εργάτες κατηγορούν τη κυβέρνηση ότι δείχνει προτίμηση για το Porto Tolle στο Veneto (περιοχή της Βενετίας), μία τοποθεσία που ευνοεί και η Enel (Εθνική Επιχείρηση Ηλεκτρισμού). Άλλωστε, η Enel είναι και ο μόνος αγοραστής του Σαρδηνιακού άνθρακα ακόμα και αν κρατάει τις τιμές ηλεκτρικής ενέργειας στη Σαρδηνία σε πολύ ψηλά επίπεδα που ξεπερνούν κατά πολύ αυτά της υπόλοιπης Ιταλίας. Το αποτέλεσμα; Επιχειρήσεις και εταιρείες εγκαταλείπουν όπως-όπως το νησί (άσχετα αν πολλές έχουν ήδη βάλει χέρι στις δημόσιες επιχορηγήσεις) όπου και οι μεταφορές είναι πανάκριβες.
Να λοιπόν τι συνέβει στα χυτήρια Portovesme της Alcoa, το μόνο εργοστάσιο που παράγει αλουμίνιο στην Ιταλία. Η εκμετάλλευση της παραγωγής αλουμινίου σε αυτή τη τοποθεσία ανήκε στο δημόσιο μέχρι το 1995 οπότε και αγοράστηκε από την Alcoa (Aluminium Company of American) μια πολυεθνική της Β. Αμερικής με τζίρο 25 δισ. δολλαρίων.
Το Νοέμβριο 2009 η εταιρεία αποφάσισε να βάλει λουκέτο στις εγκαταστάσεις αλουμινίου της στη Σαρδινία. Το κλείσιμο είναι μέρος του σχεδίου μετεγκατάστασης των παραγωγικών εγκαταστάσεων εκτός Ευρώπης, ένα σχέδιο που εκτός των άλλων συμπεριλαμβάνει και περικοπές των ισπανικών εργοστασίων που ανήκουν στην εταιρεία. Οι εγκαταστάσεις της Σαρδηνίας όμως θα κλείσουν εντελώς παρόλο που για μια δεκαετία μετά το 1995 η Alcoa απολάμβανε προνομιούχες κρατικές επιχορηγήσεις (μασκαρεμένες σε επαναχρηματοδότηση λογαριασμών ηλεκτρικού). Μετά τη λήξη τους, τα προνόμια αυτά επέκτεινε και η κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι προς όφελος πάλι της εταιρείας.  Η ΕΕ έκρινε τη κρατική αυτή βοήθεια παράνομη και καταχρηστική και η Ιταλία καλείται τώρα να πληρώσει οδυνηρά πρόστιμα.
Τα τελευταία χρόνια η Alcoa συνέχισε να απολαμβάνει το δημόσιο χρήμα που ανερχόταν σε 158-210 εκ. ευρώ το χρόνο. Το συνολικό ποσό που έχει αποκομίσει η Alcoa από τις επιχορηγήσεις αυτές εκτιμάται σε περίπου 3 δισ. ευρώ. Μετά την απόφαση της Κομμισιόν να σταματήσουν οι επιχορηγήσεις, η Alcoa αποφάσισε να μεταφέρει τις εγκαταστάσεις της στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Σαουδική Αραβία όπου έχει σχεδιάσει τη δημιουργία εργοστασιακών εγκαταστάσεων που θα κοστίσουν 11 δισ. ευρώ.
Η προθεσμία για να βρεθεί αγοραστής για το εργοστάσιο στη Σαρδηνία λήγει στις 31 Οκτωβρίου αλλά προς το παρόν δεν έχουν εμφανιστεί "μνηστήρες". Και παρόλο που η Ιταλία εισάγει περίπου το 90% των αναγκών της σε αλουμίνιο το μοναδικό εργοστάσιο αλουμινίου που της έχει απομείνει φαίνεται να μην έχει μέλλον. Οι εργάτες στις εγκαταστάσεις της Alcoa αγωνίζονται χρόνια είναι όμως βέβαιο ότι η τύχη τους και η τύχη της περιοχής Sulcis, της φτωχότερης Ιταλικής επαρχίας, πάει πακέτο με το μέλλον της εταιρείας στην οποία δουλεύουν.
Και σαν να μην της έφταναν η υψηλή βιομηχανική ρύπανση που υφίσταται η περιοχή αλλά και ο ζοφερός αντίκτυπος που συνεπάγονται τέτοιες βιομηχανικές παραγωγές, η επαρχία Sulcis καλείται τώρα να παλαίψει και για το ορυχείο της. Τη Πέμπτη, 30 Αυγούστου, ένας ανθρακωρύχος έκοψε τις φλέβες του μπροστά στους δημοσιογράφους, κάτι που έλαβε τεράστια δημοσιοποίηση από τα ΜΜΕ. Αυτό που ζητάνε οι εργάτες είναι δημόσιες επενδύσεις προκειμένου να ξαναρχίσουν την εξόρυξη με χαμηλότερο περιβαλλοντικό κόστος και δέσμευση της Enel να χαμηλώσει τις τιμές ενέργειας που επιβάλλει στη περιοχή στο μέσο όρο που έχει η υπόλοιπη Ιταλία.  Τη τέταρτη μέρα του αγώνα των ανθρακωρύχων η κυβέρνηση άφησε ένα παραθυράκι ανοιχτό δηλώνοντας ότι θα κρατήσει το ορυχείο Carbonsulcis ανοιχτό αν "το κόστος της καινούργιας γραμμής παραγωγής είναι βιώσιμο." Μια δήλωση που παραπέμπει σε μία από τις πάμπολλες "πατέντες" που χρησιμοποιεί η "τεχνολογική κυβέρνηση" προκειμένου να αποφύγει τις πολιτικές ευθύνες των επιλογών της.

Το μέλλον του Carbonsulcis και της Alcoa
Το ανθρακωρυχείο στο Sulcis δεν είναι κάποια σπουδαία πηγή ορυκτού πλούτου για την Ιταλία. Ο άνθρακας που εξορύσσεται εκεί έχει μικρή αξία στην αγορά λόγω των υψηλών επιπέδων θείου που περιέχει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο μόνος πελάτης γι' αυτό το κάρβουνο είναι η Enel που το αγοράζει κάτω του κόστους μια διαφορά που η Enel καλύπτει από αυτά που της προσφέρει ο δημόσιος μπεζαχτάς. Παλιά ιστορία αυτή για την Ιταλία: το να παίρνει βοηθήματα μια φτωχή επαρχία βάσει του χειρότερου αναπτυξιακού μοντέλου που υπάρχει και το να ρέει το δημόσιο χρήμα στο αυλάκι της εκάστοτε επιχείρησης για εκλογικούς ή απλά μαφιόζικους λόγους μέχρι να αλλάξει κάτι, μέχρι να σφαλίσει το δημόσιο πουγγί ή μέχρι κάποιος ν'αποφασίσει να ανεβάσει τη τιμή.  Αυτοί όμως που τη πληρώνουν σε καθεστώς τέτοιου αρρωστημένου συστήματος είναι οι εργάτες και οι κάτοικοι των περιοχών εκείνων, περιοχές όπου οι διαθέσιμες δουλειές είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες και οι διαθέσιμες αμοιβές πενιχρές. Και όχι μόνο αναγκάζονται να δέχονται τη παρουσία ρυπογόνων εργοστασίων στις περιοχές τους και να υπομένουν τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις που συνεπάγεται ένα αναπτυξιακό μοντέλο που τους σπρώχνει πίσω στο 19ο αιώνα αλλά έχουν και να παλέψουν με τις ίδιες βιομηχανίες που έχουν βγάλει από το λογαριασμό οποιαδήποτε άλλη πιθανότητα βελτίωσης ή ευκαιρίας για εργάτες και κατοίκους. Ένα άλλο παράδειγμα αυτών των τακτικών είναι το Ilva στο Ταράντο.
Ο Corrado Clini, υπουργός Περιβάλλοντος έχει κάνει λόγο για ένα έργο εντυπωσιακής τεχνολογίας που θα παράγει ενέργεια από τον άνθρακα της Carbosulcis αλλά, όπως είπε, "το κόστος είναι βέβαια τεράστιο". Και ενώ η Περιφέρεια Σαρδηνίας έχει δεσμευτεί να βρει και να πραγματοποιήσει ένα νέο σχέδιο για τη Carbosulcis σε τέσσερις μόνο εβδομάδες, οι ανθρακωρύχοι γύρισαν στη δουλειά τους. Όπως όμως είπαν αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι πανέτοιμοι να ξεκινήσουν τους αγώνες τους.
Γι'αυτούς που εργάζονται στην Alcoa οι ελπίδες είναι ακόμα λιγότερες. Όσο πλησιάζει η ημερομηνία που θα μπει το λουκέτο στην εταιρεία τους τόσο κλιμακώνεται ο αγώνας τους.  Τη περασμένη εβδομάδα (5 Σεπ) τρεις εργάτες της εταιρείας πέρασαν τέσσερις μέρες στη κορυφή ενός πύργου νερού μέσα στο εργοστάσιο. Στις 8 Σεπτ., τη μέρα που κατέβηκαν, βρέθηκε μια ψεύτικη βόμβα στη πύλη των χυτηρίων Portovesme.  Τη Δευτέρα, 10 Σεπτ., οι εργάτες βρισκόντουσαν στη Ρώμη για να ζητήσουν από τη κυβέρνηση και από κάποιον αγοραστή να δεσμευτούν έμπρακτα. Μέχρι στιγμής οι πιθανοί αγοραστές ειναι δύο ελβετικές πολυεθνικές, η Glencore και η Klesh.
Το ενδιαφέρον των "μνηστήρων" όμως έχει και το τίμημά του αφού και οι δύο ζητούν περικοπές στο κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας και στον αριθμό εργατών.
Για περισσότερες πηγές και πληροφορίες εδώ
Πηγή http://libcom.org/blog/workers-struggles-sulcis-province-alcoa-carbosulcis-17092012
Επιπλέον και εδώ προηγούμενη ενημέρωση
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1421388