Δήλωση για την απεργία πείνας από 6/4/2012 Γ. Τσάκαλου και Π. Αργυρού. από Λίλα Ραγκούση α. Δικηγόρος Αθηνών.

 Όποιος έχει σταθεί μπροστά από τα κάγκελα της φυλακής και δεν έχει ντραπεί για την κατάντια της ανθρώπινης ιστορίας είναι ή δεσμοφύλακας ή τυφλός. Μπροστά σ' αυτά τα κάγκελα στέκομαι κι εγώ τώρα και παρακολουθώ τον αγώνα αυτών των Ανθρώπων που ρίχνουν ίσως την πιο ηχηρή γροθιά στην έννομη πολιτεία μας. Η έννομη - καθεστηκυια τάξη που προωθεί τις σύγχρονες σωφρονιστικές μεθόδους με εκδικητικό, σκληρό και απάνθρωπο τρόπο απέναντι σε αυτούς που τόλμησαν, κόντρα στην εποχή μας, να έχουν άποψη, ιδεολογία, συνείδηση και κυρίως να παλέψουν γι'

αυτά.

  Ίσως κάποιοι να βιαστούν να μιλήσουν για «έσχατη λύση» αλλά έσχατοι είναι εκείνοι. Σε μια ταξική πάλη οι κοινωνικές συμβάσεις μας είναι φτωχές και σε λόγια και σε έλλογα μέσα να κατανοήσουν τις πράξεις αυτών που απλά αποκαλούμε «τρομοκράτες». Εγώ μιλώ για Αγωνιστές, μιλώ γι' αυτούς τους Ανθρώπους που μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες με όλα τα ένδικα μέσα που τους τάζουμε και που προσφέρει η «δημοκρατία» μας για να σταματήσουν οι αδικαιολόγητες και συνεχείς μεταγωγές τους και ο,τι συνεπάγεται αυτών σε κάθε νέο κολαστήριο, αποφάσισαν να μας διδάξουν ακόμα ένα μάθημα, αυτό της Αξιοπρέπειας. Μικροί εμείς μπροστά στο θάρρος και στο μεγαλείο της ψυχής και του σώματός τους, παρακολουθούμε και στηρίζουμε αυτούς τους Ανθρώπους που θέτουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, το υπέρμετρο και κυρίαρχο αγαθό, σε μια συλλογική προσπάθεια, μια αλληλεγγύη που διατυπώνεται μέσα από τα λόγια του Χ. Τσάκαλου : « Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, τότε είμαστε ήδη νεκροί. Αρνούμαι λοιπόν να βάλω την ζωή σε παρένθεση. Εδώ μέσα στη φυλακή, στη χώρα των σκιών παραμένω στα μαχαίρια με το υπάρχον, τις στολές και τους υποτακτικούς του. Σ' αυτήν την μάχη αν δεν ρισκάρεις τη ζωή σου, τότε δεν είσαι ικανός να ζήσεις με πάθος.

Στη σημερινή μαζική κοινωνία του κράτους ούτε ρίσκο υπάρχει, ούτε πάθος. Υπάρχει μόνο φόβος και ρουτίνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και μόνοι. Αλλά ζωντανοί ποτέ>».

  «Νεκροί» λοιπόν όλοι μας, «νεκρή» και η δικαιοσύνη που ως σύγχρονος Πόντιος Πιλάτος, εκμηδενίζει τις προσπάθειες αυτών που ζητούν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους και μας αφήνει όλους μας κατηγορούμενους στον χειρότερο δικαστή, τη συνείδηση μας.

  Οι μέρες που διανύουμε σαν κοινωνία μας αναγκάζουν όλους να έρθουμε αντιμέτωπους με ίσως μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές αλλά και ηθικές κρίσεις. Οι Αγωνιστές αυτοί δηλώνουν πως « Βαδίζουμε σταθερά με βήμα και ρυθμό υπό τον ήχο των χτύπων της καρδιάς μας. Όλος ο σχηματισμός σαν ένα σώμα, μια ψυχή... Αυτή είναι για εμάς η Επανάσταση». Δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Η καθημερινότητα τους αποτελείται από μια συνεχή προσπάθεια των θεσμών και των Εξουσιών της «δημοκρατίας» μας να γονατίσουν και να φιμώσουν αυτές τις φωνές που ξεχωρίζουν και παλεύουν. Σύγχρονη δικτατορία η δημοκρατία μας με κυρίαρχο όπλο το φόβο αλλά και εδώ τους το χαλάμε :

 «Στον κόσμο των νεκρών αντικειμένων, των τηλεοπτικών οθονών, των διαφημιστικών μηνυμάτων, των γκλομπ των αστυνομικών, των φυλακών, αυτό προσπαθεί να χτυπήσει η εξουσία, την απόφαση κάποιων ανθρώπων να μην γονατίσουν στον ειδωλολατρικό της κόσμο» .

 

  Το κατεστημένο έχει ανάγκη από εχθρούς και όταν δεν τους βρίσκει τους κατασκευάζει. Φόβος. Φόβος. Φόβος. Πώς θα αποδείξει η έννομη τάξη την αναγκαιότητα και την εξαιρετικά αποτελεσματική δουλειά της? Η ψυχική και σωματική εξαθλίωση μέσω της «ειδικής μεταχείρισης» αυτών των Αγωνιστών είναι το τρανταχτό παράδειγμα αυτής της πλάνης που λέγεται δικαιοσύνη. Από την πρώτη στιγμή της κράτησης τους, οι Αγωνιστές της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, χαίρουν των «προνομίων» των πειθαρχικών, των μεταγωγών, των αβάσιμων σωματικών ελέγχων, καταστρατηγώντας κάθε λογική και νόμο με μοναδικό σκοπό την «εξόντωσή» τους. Οι δηλώσεις των Αγωνιστών σε πείσμα τους: «Παραμένουμε ζωντανοί και ανυπότακτοι χωρίς να γονατίζουμε» και εκείνοι εξαντλώντας τα φασιστικά ιδεώδη τους νομίζουν πως φιμώνουν αυτές τις Φωνές. Αλλά οι Ιδέες, τα Ιδανικά, οι Ιδεολογίες είναι κάτι ανώτερα όλων μας και δεν φυλακίζονται.

  Το τέρας ψυχορραγεί και κάνει σπασμωδικές κινήσεις. δεν φιμώνονται έτσι Άνθρωποι που έχοντας ξεπεράσει και αποτινάξει από πάνω τους τα δεσμά και τα πρέπει των κοινωνικών συμβάσεων δηλώνουν ως «Ελεύθεροι

Φυλακισμένοι» τολμώντας έναν παραλληλισμό με τον μέγα Σολωμό και το

ποίημα του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» : «Η Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι μια πρόκληση να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να εκφράσουμε τις επιθυμίες μας, να υπάρξουμε ως ελεύθερα και αυτόνομα άτομα και όχι ως σκιές μιας θλιβερής απομίμησης του εαυτού μας, αιχμαλωτισμένη στις συμβάσεις και τους καταναγκασμούς της εξουσίας.»

  (πηγη: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1395247 )