AΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΣΥΡΟ ΕΔΩ
Η γιαγιά μας έλεγε πως σήμερα είναι τα εικονίσματα!
Φέρνανε οι σκοπελίτες τις αρχαίες εκείνες εικόνες που είχαν ποτίσει από το θυμίαμα απ τα ξωκκλήσια του νησιού και τις κρατούσαν με κατάνυξη και πόθο στα χέρια τους.
Τις στόλιζαν με ασπροκέντια και δαντέλες φτιαγμένες στο βελονάκι.
Τους καρφίτσωναν και λουλούδια, που μάζευαν απ τον κήπο τους, ή τις γλάστρες και τα παρτέρια της αυλής!
Κάμποσες απ αυτές είχαν πάνω τους τάματα, από καιρούς αντάρας, στην αρρώστια και το θαλασσοδαρμό των αγαπημένων.
Σαν μια λιτανεία μυστική, οδηγούνταν άλλες στο Χριστό κι άλλες στη Λειβαδιώτισσα. Εκεί άκουγαν για άλλη μια φορά το Μέγα Βασίλειο να εύχεται στο δωρεοδότη Χριστό, που τον μαρτύρησαν οι προφήτες και τον κατέγραψαν οι φωτισμένοι πνευματοφόροι Ευαγγελιστές.
Κατόπιν οι πιστοί, ξεκινούσαν ψάλλοντας το, "Τίς Θεός Μέγας ..." από το μοναστήρι στο Λειβάδι, σηκώνοντάς τες περήφανα και με ρίγη συγκίνησης για την ιερή παράδοση που κουβαλούσαν.
Πρώτη στάση γινόταν έξω απ το ναό της Γέννησης του Χριστού. Εκεί περίμενε ο ιερέας, οι ψάλτες και το ευλαβικό εκκλησίασμα κρατὠντας κι αυτοί τις άγιες εικόνες.
Με κατάνυξη άκουγαν όλοι την ανάγνωση μέρους από το κείμενο της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία αποφάσισε την αναστήλωση των εικόνων και κατόπιν όλοι μαζί κατευθύνονταν προς το ναό των τριών Ιεραρχών για να διαβαστεί το δεύτερο μέρος του Συνοδικού. Η λατρευτική πομπή, έφτανε μέχρι το ναό της Παναγίας της Φανερωμένης. Αφού γινόταν η ανάγνωση και του τελευταίου τμήματος του Συνοδικού επέστρεφαν για το "Δι ευχών..." άλλοι στο Λειβάδι κι οι υπόλοιποι στο ναό της Γεννήσεως.
Μα οι εικόνες έμεναν μέρες στο χωριό, να καθρεφτίζουν το έλεος και την ελπίδα μέσα στις μέρες της Σαρακοστής!
Τις έπερναν οι ευλαβικοί σκοπελίτες από σπίτι σε σπίτι για να προσεύχονται. Να κοιτούν τη γλυκύτατη μορφή της Παναγιάς και τις ασκητικές φιγούρες των αγίων και να ανοίγουν διάλογο μυστικό, για να εξομολογηθούν τους καημούς και τα βάσανα, τους πόνους και τους ευσεβείς πόθους για τους δικούς τους ανθρώπους. Κι όλα αυτά σε μια απόκοσμη γωνιά με το δειλό τρεμόπαιγμα μιας φλόγας στο καντήλι. Κι οι πεθυμιές τους, να ανεβαίνουν σαν το λιβάνι με ευωδιές σ ουράνιες σφαίρες...
Γιατί οι γιαγιάδες κι οι παππούδες ξέρανε πως δεν λατρεύουμε τις εικόνες ούτε τους Αγίους ούτε τους Αγγέλους ούτε αυτή την Παναγία Μητέρα του Κυρίου. Λατρεύουμε μόνο τον Τριαδικό Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το ΄Αγιο. Τιμούμε και δοξάζουμε τους Αγίους, τους Αγγέλους και περισσότερο απ’ όλους την «Τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ», την Αειπάρθενο και Παναγία Μητέρα του Σωτήρος μας Χριστού, αλλά δεν απονέμουμε λατρεία ούτε στα πρόσωπά τους ούτε στις εικόνες τους. Μόνο τις τιμούμε τις εικόνες τους και τις σεβόμαστε και η τιμή αυτή και ο σεβασμός κατευθύνονται στο πρωτότυπο.
Η εικόνα αποτελεί την ταυτότητα της ορθόδοξης εκκλησίας. Είναι μια ζωντανή κατήχηση, είναι η συνάντηση του ουρανού με τη γη. Καθώς οι πιστοί προσεύχονται στο χώρο της λατρείας, περικυκλωμένοι από τη μορφή του Κυρίου, της Παναγίας, των αγίων και των αγγέλων, αυτές οι ορατές εικόνες τους θυμίζουν αδιάκοπα την αόρατη παρουσία όλων των δυνάμεων του ουρανού στη θεία λειτουργία και στη ζωή τους. Γι’ αυτό η εικόνα δεν είναι απλώς μια θρησκευτική ζωγραφιά που έχει σκοπό να μας συγκινήσει, αλλά μια αγιογραφία, μια λειτουργική τέχνη ή ομολογία της θείας αποκάλυψης, που έχει σκοπό να μεταμορφώσει και να αναπλάσει τα ανθρώπινα πράγματα. Είναι μια γλώσσα που εκφράζει τις αλήθειες της ορθόδοξης εκκλησίας τόσο καλά, όσο και ο λόγος. Η εικόνα μάς αποκαλύπτει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και τα μέσα με τα οποία θα τον φέρουμε εις πέρας, ενώ μας βοηθάει ταυτόχρονα να βρούμε την έννοια της δικής μας ζωής.
Πολύ ταλαιπωρήθηκαν οι πρόγονοί μας με το θέμα αυτό! Απ το 720 μέχρι το 843 ακούγονταν φωνές κατά των εικόνων ότι δήθεν γινόμαστε ειδωλολάτρες και δε μας χρειάζονται. Τις κατέβασαν απ τις εκκλησιές τις έκαψαν τις εξαφάνισαν. Πολλοί βασανίστηκαν, άλλοι εξορίστηκαν κι ένας μεγάλος αριθμός λαϊκών και μοναχών έχυσαν το αίμα τους, υπερασπίζοντας το σεβασμό και την τιμή προς τις άγιες εικόνες, οι οποίες είναι καρπός της πίστεως της εκκλησίας. Γιατί οι εικόνες διαλαλούν, εκφράζουν, τρέφουν και διατηρούν την πίστη. Η άρνηση της προσκύνησης των εικόνων δεν ήταν επομένως ένα απλό θέμα, παρά εσήμαινε την άρνηση της ορθόδοξης πίστης. Τέλος με τη χάρη του Θεού η Αγία Βασίλισσα Θεοδώρα, με την βοήθεια κι ευλογία του Πατριάρχη αγίου και ομολογητού Μεθόδιου στερέωσε πάλι τις εικόνες στούς ναούς και μαζί τους στερέωσε και την ορθοδοξία. Τότε έγινε η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος στην πόλη Νίκαια της Μ. Ασίας. Η Σύνοδος αυτή διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία για την τιμητική προσκύνηση των εικόνων. Οι Πατέρες κατά την οικουμενική σύνοδο εδογμάτισαν ότι η τιμή προς τις εικόνες δεν απευθύνεται στο ξύλο και στα χρώματα ή στην τέχνη του αγιογράφου, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο: «Η γαρ της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει». Κορυφαία πατερική μορφή υπέρ των εικόνων στην πρώτη φάση ήταν ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Στη δεύτερη φάση της εικονομαχίας κορυφαία πατερική μορφή υπέρ των εικόνων ήταν ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης.
Καλή μου γιαγιά...! Και σήμερα άρχισαν να μάχονται τις εικόνες που άφησες στο απλό ξύλινο εικονοστάσι!
Πρώτα ήρθαν οι αιρετικοί και μας είπαν πάλι ότι είμαστε ειδωλολάτρες. Αρνήθηκαν την εικόνα της Παναγίας και του αγίου Ρηγίνου.
Αρνήθηκαν τα γραφικά ξωκκλήσια του νησιού μας που μέσα τους βουίζει ακόμη απ τις μελωδίες του πανηγυριού και τα αμέτρητα "Κύριε ελέησον" .
Και τώρα τελευταία καλή μου γιαγιά, άρχισαν να τις κατεβάζουν κι απ το σχολείο μας, απ τις δημόσιες υπηρεσίες, τους οργανισμούς.... Δήθεν ότι προσβάλλουν τους αλλόθρησκους! Σάμπως τους ρώτησαν κι αυτούς...??
Γιατί μας θέλουν χωρίς θρησκεία πια, χωρίς Θεό, χωρίς πατρίδα, χωρίς ιστορία, χωρίς χρήματα, χωρίς οικογένεια, χωρίς εργασία...
Μα εμείς.... δε σκιαζόμαστε γιαγιάκα μου ! Σήμερα είναι "τα εικονίσματα ... κι είναι μεγάλη Σαρακοστή... έρχεται η Ανάσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου