Γραφική; Ναι. Ζωντανή; Ναι. Μεθυστική; Ναι. Η Σκόπελος, το «πράσινο» νησί των Σποράδων, σας καλεί να την ανακαλύψετε και να την γνωρίσετε εκ των έσω.
Με το χάρτη της Ελλάδας μπροστά μας, παίζαμε «ρουλέτα» για το ποιο θα ήταν το νησί που θα περνούσαμε τις πρώτες διακοπές μόνες μας, χωρίς γονείς, χωρίς συνοδούς! «Κορίτσια, πώς σας φαίνεται η Σκόπελος;» πετάχτηκε η κολλητή μου μετά από λίγη ώρα. Όλες συμφωνήσαμε με την πρότασή της χωρίς δεύτερη σκέψη. Ετοιμάσαμε βαλίτσες και έπειτα από 3 ημέρες βρεθήκαμε στο «πράσινο» νησί των Σποράδων. Παρ' ότι έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε, οι έντονες αναμνήσεις παραμένουν ζωντανές στη μνήμη μου! Μόλις πληροφορήθηκα, λοιπόν, ότι η επόμενη αποστολή θα με έφερνε στη Σκόπελο, δεν σας κρύβω ότι πέταξα από τη χαρά μου! Ανυπομονούσα τόσο να βρεθώ ξανά σε εκείνο το νησί που με είχε μαγέψει από την πρώτη κιόλας στιγμή.
DEJA VUΜε το που κατέβηκα στη Σκόπελο, αισθάνθηκα σαν να ήταν μόλις χθες που την άφησα πίσω μου. Η αμφιθεατρικά χτισμένη Χώρα με υποδέχτηκε «φωταγωγημένη» από τις χρυσές ακτίνες του ήλιου που χάιδευαν τα κατάλευκα σπίτια της. Με καλούσε να την «ψηλαφίσω» και να ανακαλύψω τις κρυφές γωνιές της. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά που οδηγούν στο Κάστρο, από όπου θα είχα άπλετη θέα στον οικισμό και την Παναγία του Πύργου, που δεσπόζει στην κορυφή ενός απότομου βράχου, η ζέστη απορροφούσε όλες μου τις δυνάμεις. Κατεβαίνοντας, το καφενείο στην άκρη του λιμανιού, με τον γεροπλάτανο στο κέντρο της αυλής του, έμοιαζε με όαση δροσιάς στη μέση της ερήμου. Φυσικά, δεν παρέλειψα να δοκιμάσω την περίφημη σκοπελίτικη τυρόπιτα και να απολαύσω ένα δροσιστικό ρόφημα.
Με αφετηρία τον παραλιακό δρόμο της Χώρας, όπου χάζεψα στα τουριστικά μαγαζιά και «έπαιξα» με τα μπιχλιμπίδια, περιπλανήθηκα στα γεμάτα με πολύχρωμα λουλούδια ανηφορικά πλακόστρωτα. Τα εκκλησάκια που «ξεφύτρωναν» σαν μανιτάρια σχεδόν σε κάθε καλντερίμι κέντρισαν την προσοχή μου. Εκ των υστέρων, πληροφορήθηκα από τους ντόπιους ότι υπάρχουν 360 ναΐσκοι σε όλο το νησί!
Καθώς προχωρούσα συνεπαρμένη, βρέθηκα μπροστά στο Λαογραφικό Μουσείο. Εκεί θαύμασα συλλογές τοπικών ενδυμάτων, είδη οικοσκευής, λαϊκής τέχνης και χειροτεχνίας. Η ώρα, όμως, είχε περάσει και το στομάχι μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται! Στην ταβέρνα Εγγλέζος, στη βόρεια άκρη του λιμανιού, τσίμπησα λαχταριστούς μεζέδες και τους «κατέβασα» με ουζάκι, έχοντας σε πρώτο πλάνο τα δεμένα στο μόλο ψαροκάικα. Αγαπημένες οικογένειες περπατούσαν κατά μήκος της προβλήτας, την ώρα που ερωτευμένα ζευγαράκια πραγματοποιούσαν ρομαντικές βόλτες με μόνιππες άμαξες! Η νύχτα με βρήκε στο άρτι αφιχθέν Bardon να απολαμβάνω ένα Kiwi Martini, υπό τους ήχους lounge μουσικής. Τότε μόνο συνειδητοποίησα κάποιους από τους λόγους που με έκαναν να επιστρέψω στον... τόπο του εγκλήματος!
BEACH REPORTΤην κορυφή της ατζέντας μου είχαν καταλάβει οι μαγευτικές ακτές του νησιού, οργανωμένες ή μη, που φημίζονται για τα κρυστάλλινα νερά τους. Περνώντας μέσα από πλούσια πευκοδάση, η μυρωδιά των οποίων γαργαλούσε ευχάριστα την όσφρησή μου, προσέγγισα αυτή του Στάφυλου, 4 χλμ. νότια της Χώρας. Διέσχισα όλο το μήκος της βοτσαλωτής ακρογιαλιάς και ανέβηκα ένα μικρό μονοπάτι για να βρεθώ στο Βελανιό -που προσφέρεται για prive καταστάσεις και προσελκύει πιο ψαγμένους τύπους. Αφού χόρτασα βουτιές και παιχνίδια μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, κατευθύνθηκα προς τον Πάνορμο, μια από τις δημοφιλέστερες παραλίες του νησιού, 15 χλμ. δυτικά της Σκοπέλου. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τις μικρές πέτρες που συνάντησα εκεί, ωστόσο, το γαλαζοπράσινο του πελάγους με «καθήλωσε». Επόμενη στάση η Μηλιά, 25 χλμ. βορειοδυτικά της Χώρας, η ομορφότερη πλαζ του νησιού για τους ντόπιους. Ψιλό, λευκό βότσαλο, φουντωτά πεύκα και τα χαρακτηριστικά βράχια στη θάλασσα συνθέτουν το σκηνικό της. Την ώρα του δειλινού άφησα τις χρυσοκόκκινες ακτίνες του ήλιου να «βάψουν» τα καλοκαιρινά μου όνειρα με τη μαγευτική τους αύρα...
ΤΟ ΔΡΑΚΟΝΤΟΣΧΙΣΜΑΕρχόμενη από το Στάφυλο, στον κεντρικό δρόμο προς Αμάραντο, έστριψα αριστερά στο χωματόδρομο και στην πρώτη διχάλα που συνάντησα πάλι αριστερά. Η διαδρομή με έβγαλε σε μια κρυφή «γωνιά», που με άφησε άφωνη! Πίσω από ένα χτισμένο σχεδόν στην άκρη του γκρεμού εκκλησάκι «εμφανίστηκε» ένα απόκρημνο φαράγγι που βρέχεται από τη θάλασσα. Τα απότομα βράχια, τα «κρεμασμένα» στις πλαγιές τους πεύκα και τα τιρκουάζ νερά δημιουργούσαν ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς. Σύμφωνα με το θρύλο, πριν 800 περίπου χρόνια υπήρχε ένας δράκος στο νησί που σκότωνε τους κατοίκους και λεηλατούσε τις περιουσίες τους με αποτέλεσμα αυτό να ερημώσει. Τότε, ο Άγιος Ρηγίνος, πολιούχος και προστάτης της Σκοπέλου, τον καταδίωξε και ο δράκος για να σωθεί έπεσε και σκοτώθηκε στον γκρεμό. Η περιοχή όπου άνοιξε η γη και υποχώρησε το έδαφος ονομάστηκε Δρακοντόσχισμα.
ΜΙΚΡΗ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑΣτην πρώτη μου «απόβαση» είχα παραλείψει να βρεθώ στη γραφική Γλώσσα, τον δεύτερο μεγαλύτερο οικισμό του νησιού. Αυτή τη φορά, όμως, άδραξα την ευκαιρία. Διένυσα με ανυπομονησία τα 25 χλμ. που τη χωρίζουν από τη Χώρα και την αντίκρισα να με καλωσορίζει απλωμένη στην πλαγιά ενός λόφου. Σε αυτό το «μπαλκόνι με θέα» ανέβηκα τα καλντερίμια με τα πέτρινα σκαλοπάτια, που περιβάλλονται από δίπατα σπίτια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, ξεκουράστηκα σε ένα από τα ταβερνάκια δοκιμάζοντας σκοπελίτικους μεζέδες και, φυσικά, γεύτηκα σπιτικό γλυκό δαμάσκηνο -σήμα κατατεθέν του νησιού- στον γυναικείο αγροτικό συνεταιρισμό η Γλωσσώτισσα. Στη συνέχεια, κατευθύνθηκα ανατολικά, προς το περίφημο εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη στο Καστρί. Σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός απότομου βράχου, προκαλεί δέος στους προσκυνητές. Καθώς το προσέγγιζα, μπροστά μου εκτυλίσσονταν σκηνές από την ταινία Mamma Mia, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας γυρίστηκε στη Σκόπελο.
Αποχαιρέτησα το νησί από τη Μονή της Ευαγγελίστριας, στην οποία με ξενάγησε, μου μίλησε για την ιστορία του και, φυσικά, με κέρασε λουκουμάκι η γλυκύτατη μοναχή Μαριά. Φεύγοντας, φύλαξα για πάντα στην καρδιά μου τη σαγηνευτική θέα προς τη Χώρα.
Με το χάρτη της Ελλάδας μπροστά μας, παίζαμε «ρουλέτα» για το ποιο θα ήταν το νησί που θα περνούσαμε τις πρώτες διακοπές μόνες μας, χωρίς γονείς, χωρίς συνοδούς! «Κορίτσια, πώς σας φαίνεται η Σκόπελος;» πετάχτηκε η κολλητή μου μετά από λίγη ώρα. Όλες συμφωνήσαμε με την πρότασή της χωρίς δεύτερη σκέψη. Ετοιμάσαμε βαλίτσες και έπειτα από 3 ημέρες βρεθήκαμε στο «πράσινο» νησί των Σποράδων. Παρ' ότι έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε, οι έντονες αναμνήσεις παραμένουν ζωντανές στη μνήμη μου! Μόλις πληροφορήθηκα, λοιπόν, ότι η επόμενη αποστολή θα με έφερνε στη Σκόπελο, δεν σας κρύβω ότι πέταξα από τη χαρά μου! Ανυπομονούσα τόσο να βρεθώ ξανά σε εκείνο το νησί που με είχε μαγέψει από την πρώτη κιόλας στιγμή.
DEJA VUΜε το που κατέβηκα στη Σκόπελο, αισθάνθηκα σαν να ήταν μόλις χθες που την άφησα πίσω μου. Η αμφιθεατρικά χτισμένη Χώρα με υποδέχτηκε «φωταγωγημένη» από τις χρυσές ακτίνες του ήλιου που χάιδευαν τα κατάλευκα σπίτια της. Με καλούσε να την «ψηλαφίσω» και να ανακαλύψω τις κρυφές γωνιές της. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά που οδηγούν στο Κάστρο, από όπου θα είχα άπλετη θέα στον οικισμό και την Παναγία του Πύργου, που δεσπόζει στην κορυφή ενός απότομου βράχου, η ζέστη απορροφούσε όλες μου τις δυνάμεις. Κατεβαίνοντας, το καφενείο στην άκρη του λιμανιού, με τον γεροπλάτανο στο κέντρο της αυλής του, έμοιαζε με όαση δροσιάς στη μέση της ερήμου. Φυσικά, δεν παρέλειψα να δοκιμάσω την περίφημη σκοπελίτικη τυρόπιτα και να απολαύσω ένα δροσιστικό ρόφημα.
Με αφετηρία τον παραλιακό δρόμο της Χώρας, όπου χάζεψα στα τουριστικά μαγαζιά και «έπαιξα» με τα μπιχλιμπίδια, περιπλανήθηκα στα γεμάτα με πολύχρωμα λουλούδια ανηφορικά πλακόστρωτα. Τα εκκλησάκια που «ξεφύτρωναν» σαν μανιτάρια σχεδόν σε κάθε καλντερίμι κέντρισαν την προσοχή μου. Εκ των υστέρων, πληροφορήθηκα από τους ντόπιους ότι υπάρχουν 360 ναΐσκοι σε όλο το νησί!
Καθώς προχωρούσα συνεπαρμένη, βρέθηκα μπροστά στο Λαογραφικό Μουσείο. Εκεί θαύμασα συλλογές τοπικών ενδυμάτων, είδη οικοσκευής, λαϊκής τέχνης και χειροτεχνίας. Η ώρα, όμως, είχε περάσει και το στομάχι μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται! Στην ταβέρνα Εγγλέζος, στη βόρεια άκρη του λιμανιού, τσίμπησα λαχταριστούς μεζέδες και τους «κατέβασα» με ουζάκι, έχοντας σε πρώτο πλάνο τα δεμένα στο μόλο ψαροκάικα. Αγαπημένες οικογένειες περπατούσαν κατά μήκος της προβλήτας, την ώρα που ερωτευμένα ζευγαράκια πραγματοποιούσαν ρομαντικές βόλτες με μόνιππες άμαξες! Η νύχτα με βρήκε στο άρτι αφιχθέν Bardon να απολαμβάνω ένα Kiwi Martini, υπό τους ήχους lounge μουσικής. Τότε μόνο συνειδητοποίησα κάποιους από τους λόγους που με έκαναν να επιστρέψω στον... τόπο του εγκλήματος!
BEACH REPORTΤην κορυφή της ατζέντας μου είχαν καταλάβει οι μαγευτικές ακτές του νησιού, οργανωμένες ή μη, που φημίζονται για τα κρυστάλλινα νερά τους. Περνώντας μέσα από πλούσια πευκοδάση, η μυρωδιά των οποίων γαργαλούσε ευχάριστα την όσφρησή μου, προσέγγισα αυτή του Στάφυλου, 4 χλμ. νότια της Χώρας. Διέσχισα όλο το μήκος της βοτσαλωτής ακρογιαλιάς και ανέβηκα ένα μικρό μονοπάτι για να βρεθώ στο Βελανιό -που προσφέρεται για prive καταστάσεις και προσελκύει πιο ψαγμένους τύπους. Αφού χόρτασα βουτιές και παιχνίδια μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, κατευθύνθηκα προς τον Πάνορμο, μια από τις δημοφιλέστερες παραλίες του νησιού, 15 χλμ. δυτικά της Σκοπέλου. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τις μικρές πέτρες που συνάντησα εκεί, ωστόσο, το γαλαζοπράσινο του πελάγους με «καθήλωσε». Επόμενη στάση η Μηλιά, 25 χλμ. βορειοδυτικά της Χώρας, η ομορφότερη πλαζ του νησιού για τους ντόπιους. Ψιλό, λευκό βότσαλο, φουντωτά πεύκα και τα χαρακτηριστικά βράχια στη θάλασσα συνθέτουν το σκηνικό της. Την ώρα του δειλινού άφησα τις χρυσοκόκκινες ακτίνες του ήλιου να «βάψουν» τα καλοκαιρινά μου όνειρα με τη μαγευτική τους αύρα...
ΤΟ ΔΡΑΚΟΝΤΟΣΧΙΣΜΑΕρχόμενη από το Στάφυλο, στον κεντρικό δρόμο προς Αμάραντο, έστριψα αριστερά στο χωματόδρομο και στην πρώτη διχάλα που συνάντησα πάλι αριστερά. Η διαδρομή με έβγαλε σε μια κρυφή «γωνιά», που με άφησε άφωνη! Πίσω από ένα χτισμένο σχεδόν στην άκρη του γκρεμού εκκλησάκι «εμφανίστηκε» ένα απόκρημνο φαράγγι που βρέχεται από τη θάλασσα. Τα απότομα βράχια, τα «κρεμασμένα» στις πλαγιές τους πεύκα και τα τιρκουάζ νερά δημιουργούσαν ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς. Σύμφωνα με το θρύλο, πριν 800 περίπου χρόνια υπήρχε ένας δράκος στο νησί που σκότωνε τους κατοίκους και λεηλατούσε τις περιουσίες τους με αποτέλεσμα αυτό να ερημώσει. Τότε, ο Άγιος Ρηγίνος, πολιούχος και προστάτης της Σκοπέλου, τον καταδίωξε και ο δράκος για να σωθεί έπεσε και σκοτώθηκε στον γκρεμό. Η περιοχή όπου άνοιξε η γη και υποχώρησε το έδαφος ονομάστηκε Δρακοντόσχισμα.
ΜΙΚΡΗ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑΣτην πρώτη μου «απόβαση» είχα παραλείψει να βρεθώ στη γραφική Γλώσσα, τον δεύτερο μεγαλύτερο οικισμό του νησιού. Αυτή τη φορά, όμως, άδραξα την ευκαιρία. Διένυσα με ανυπομονησία τα 25 χλμ. που τη χωρίζουν από τη Χώρα και την αντίκρισα να με καλωσορίζει απλωμένη στην πλαγιά ενός λόφου. Σε αυτό το «μπαλκόνι με θέα» ανέβηκα τα καλντερίμια με τα πέτρινα σκαλοπάτια, που περιβάλλονται από δίπατα σπίτια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, ξεκουράστηκα σε ένα από τα ταβερνάκια δοκιμάζοντας σκοπελίτικους μεζέδες και, φυσικά, γεύτηκα σπιτικό γλυκό δαμάσκηνο -σήμα κατατεθέν του νησιού- στον γυναικείο αγροτικό συνεταιρισμό η Γλωσσώτισσα. Στη συνέχεια, κατευθύνθηκα ανατολικά, προς το περίφημο εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη στο Καστρί. Σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός απότομου βράχου, προκαλεί δέος στους προσκυνητές. Καθώς το προσέγγιζα, μπροστά μου εκτυλίσσονταν σκηνές από την ταινία Mamma Mia, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας γυρίστηκε στη Σκόπελο.
Αποχαιρέτησα το νησί από τη Μονή της Ευαγγελίστριας, στην οποία με ξενάγησε, μου μίλησε για την ιστορία του και, φυσικά, με κέρασε λουκουμάκι η γλυκύτατη μοναχή Μαριά. Φεύγοντας, φύλαξα για πάντα στην καρδιά μου τη σαγηνευτική θέα προς τη Χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου