ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΚΚΕ Εκδήλωση αποκαλυπτηρίων του νέου μνημείου στο Καζανάκι

 

            Με μεγάλη τιμή και υπερηφάνεια, η Τ.Ε. Μαγνησίας του ΚΚΕ και το παράρτημα Βόλου της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, πραγματοποιήσαμε την εκδήλωση για το νέο μνημείο των εκτελεσμένων κομμουνιστών και αγωνιστών στο Καζανάκι.

            Με τη μαζική προσέλευση μελών και φίλων του ΚΚΕ, απογόνων των εκτελεσμένων, τηρώντας όλα τα μέτρα προφύλαξης, η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό του Θανάση Βογιατζή, προέδρου του Δ.Σ. παραρτήματος Βόλου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ. Στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Βρισκόμαστε εδώ για τα εγκαίνια του ανακαινισμένου μνημείου προς τιμήν των εκτελεσμένων κομμουνιστών και κομμουνιστριών περιόδου 1946-1949.

Για να τιμήσουμε όλους και όλες, που στάθηκαν αλύγιστοι σε αυτή την μεγάλη ταξική πάλη, που πότισαν με το αίμα τους τα βράχια του Σαρακηνού, που έγραψαν με την ζωή τους τις πιο λαμπρές σελίδες ηρωισμού, αυτοθυσίας, και ανιδιοτέλειας στην πάλη για το τέλος κάθε αδικίας.

Συμβάλουμε στην καταγραφή της ιστορίας της χώρας μας, της ιστορίας των αγώνων του επαναστατικού λαϊκού κινήματος, στην καταγραφή της ιστορικής αλήθειας, στην διατήρηση της ιστορικής μνήμης κόντρα στην παραχάραξη και στην αποσιώπηση.

Το μνημείο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που νίκησαν τον θάνατο, για να θριαμβεύσει η ζωή. Που με την ηρωική τους δράση μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες αποτελεί πηγή έμπνευσης, κουράγιου, δύναμης, περηφάνιας αλλά και διδαγμάτων για την πάλη του σήμερα.

Η ερευνά μας, που αξιοποίησε πλήθος πηγών, για την περίοδο από τις 18 Δεκέμβρη του 1947 έως την 17 Σεπτέμβρη 1949, καταμετρά 127 εκτελεσμένους. Συνολικά εκτελέστηκαν 113 άνδρες και 14 γυναίκες, μεταξύ των οποίων και ένας φαντάρος του εκτελεστικού αποσπάσματος, στις 19 Μάη 1947, που αρνήθηκε να πυροβολήσει και εκτελέστηκε από τον επικεφαλής αξιωματικό.

…

Για την ανακατασκευή του μνημείου κινητοποιήθηκαν χιλιάδες φίλοι, οπαδοί και μέλη του ΚΚΕ που από το υστέρημά τους συνέβαλαν καθοριστικά να γίνει πραγματικότητα αυτό το έργο. Επίσης αρκετοί φορείς συμμετείχαν σε αυτή την προσπάθεια, αναγνωρίζοντας την ανάγκη να κρατηθεί άσβεστη η ιστορική μνήμη, όπως η επιχείρηση Μαρμάρων του φίλου Μπάμπη Τουτουντζόγλου, η Μεταλλοβιοτεχνία Βασίλη Λυκομήτρου και το Περιφερειακό Συμβούλιο Θεσσαλίας.

Ιδιαίτερα θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Κώστα Κομνηνό, που είναι ο δημιουργός του έργου, για την πολύτιμη συνεισφορά του στην κατασκευή ενός μνημείου αντάξιου της θυσίας των συντρόφων μας.»

 

            Ακολούθησε ο ζωγράφος – εικαστικός, Κώστας Κομνηνός, που παρουσίασε το έργο του, τονίζοντας το μεγαλείο της στάσης των κομμουνιστών μπροστά στο απόσπασμα που αποτελεί πηγή έμπνευσης, στοχασμού για το σήμερα, ιδιαίτερο σημείο αναφοράς στη στάση της γυναίκας απέναντι στα πρότυπα που καλλιεργεί το σύστημα λέγοντας χαρακτηριστικά ότι: «η μικρή αγωνίστρια που ζήτησε να φορέσει τα καλά της για να αντικρύσει το θάνατο όμορφη, είναι η “Γυναίκα”».

            Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Τάσος Τσιαπλές, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ. (Επισυνάπτεται ολόκληρη η ομιλία).

            Η εκδήλωσε έκλεισε σε συγκινητική ατμόσφαιρα με το προσκλητήριο νεκρών και την κατάθεση στεφάνων στο μνημείο.

 

Ακολουθεί η ομιλία του Τάσου Τσιαπλέ

 

Ομιλία του Τάσου Τσιαπλέ, μέλους της Κ.Ε του ΚΚΕ, στην εκδήλωση μνήμης και τιμής, στους εκτελεσμένους στο «Καζανάκι» του Βόλου – 18/10/2020

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι

Σήμερα, παραμονή της 76^ης επετείου της απελευθέρωσης του Βόλου από την ναζιστική κατοχή, από τις δυνάμεις του 54^ου συντάγματος του ΕΛΑΣ, με ιδιαίτερη περηφάνεια, τιμή και συγκίνηση, στεκόμαστε μπροστά στο ανακατασκευασμένο μνημείο-σύμβολο για το ΚΚΕ και για το λαό μας, εδώ στο «Καζανάκι» του Βόλου, που έγινε με την εθελοντική δουλειά και την οικονομική εισφορά πολλών μελών και φίλων του ΚΚΕ, αλλά και φορέων, τους οποίους ευχαριστούμε πολύ.

Σε ένα μνημείο αντάξιο της θυσίας και της προσφοράς των 127 κομμουνιστών και αγωνιστών, που εκτελέστηκαν εδώ την περίοδο 1947-1949, ποτίζοντας με το αίμα τους τον βράχο του Σαρακηνού.

Ήταν το τίμημα που πλήρωσαν οι κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας μας απ’ τους ξένους φασίστες κατακτητές, αλλά που δε σταμάτησαν εκεί.  Αγωνίστηκαν για να διώξουν και τους ντόπιους δυνάστες του λαού. Αμφισβήτησαν την εξουσία της αστικής τάξης. Στάθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα της εργατικής τάξης, διεκδικώντας να χτίσουν μια κοινωνία ελεύθερη, δίχως εκμετάλλευση, ανεργία, φτώχεια και πολέμους, μια κοινωνία σοσιαλιστική-κομμουνιστική. 

Όταν το ΚΚΕ ξεκίνησε να κάνει μνημεία και εκδηλώσεις προς τιμήν του ΔΣΕ και εκτελεσμένων κομμουνιστών, όπως κι εδώ στο «Καζανάκι», συνάντησε πλατιά λαϊκή στήριξη, παρά τις χιλιάδες εκτελέσεις, τις χιλιάδες φυλακισμένους και εξορισμένους, τους τόνους λάσπης και συκοφαντίας που εξαπέλυσε η αστική τάξη κατά του ΚΚΕ και του ΔΣΕ μετά την ήττα το 1949, αποδεικνύοντας ότι οι μνήμες και οι δεσμοί αυτοί έμειναν ζωντανοί και έχουν συνέχεια.

Συναντήσαμε και επιφυλάξεις, ανησυχίες, κατά βάση καλοπροαίρετες, αλλά και αντιδράσεις και νουθεσίες να μην ξύνουμε πληγές. Αισθήματα ανάμεικτα με πολλά ερωτήματα για τον αγώνα του ΔΣΕ, πράγμα αναμενόμενο, αφού για πολλές δεκαετίες μετά την ήττα του, η αστική τάξη και τα κόμματά της, έκαναν τεράστια συκοφαντική αντικομμουνιστική εκστρατεία, για να καθυποτάξουν το λαό.

Και σήμερα, η καταδικασμένη ναζιστική "Χ.Α" ως εγκληματική οργάνωση, που πρέπει να οδηγηθούν άμεσα στη φυλακή τα καταδικασμένα στελέχη της, γιατί είναι δολοφόνοι, επειδή είναι ναζιστές και η ιδεολογία τους απάνθρωπη, να αποπεμφθούν από τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια και να τους αφαιρεθούν τα πολιτικά δικαιώματα, το κόμμα Κασιδιάρη και άλλα φασιστικά μορφώματα, συνεχίζουν τον χοντροκομμένο αντικομμουνισμό. Αποδεικνύοντας ότι ο φασισμός δεν είναι μια ανωμαλία, έξω από τον καπιταλισμό, αλλά το πιο αντιδραστικό πρόσωπό του, που το ενεργοποιεί όταν το χρειάζεται για να χτυπήσει τους κομμουνιστές, το εργατικό-λαϊκό κίνημα, γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός, αλλά ένταση της πάλης για την απομόνωση των φασιστών και των αντιδραστικών ιδεών τους παντού.       

Πάλη ενάντια και στον ίδιο τον καπιταλισμό, που τον γεννά και τον χρησιμοποιεί, στον αντικομμουνισμό που κάνουν και τα άλλα αστικά κόμματα, η Ε.Ε, διάφορα ΜΜΕ, με τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και τη συκοφάντηση του αγώνα του ΔΣΕ και του ΚΚΕ, άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε πιο ύπουλα, στοχεύοντας όμως πάντα στην υποταγή του λαού στο σύστημα.

Που τώρα πανηγυρίζουν τάχα για την καταδίκη της Χ.Α, ενώ επί χρόνια οι κυβερνήσεις Ν.Δ-ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ, κάλυπταν την Χ.Α και την εγκληματική δράση της, την καλούσαν σε εκδηλώσεις, όπως και δήμαρχοι και περιφερειάρχες της Ν.Δ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, επικαλούμενοι ότι ήταν κόμμα της Βουλής ή εκλεγμένοι στην Τ.Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την αλλαγή του νομικού πλαισίου βοήθησε να πάρουν μειωμένες ποινές οι εγκληματίες ναζιστές, αλλά και η κυβέρνηση της Ν.Δ απέρριψε ασυζητητί την τροπολογία του ΚΚΕ, για τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων στους κατάδικους εγκληματίες ναζί και όσους μετέχουν στην εγκληματική οργάνωση, για την αποπομπή τους από περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, που σε αρκετές περιπτώσεις τους έχουν και στις παρατάξεις τους!

Που εξακολουθούν, λαθραία να ταυτίζουν την απάνθρωπη ιδεολογία και δράση του φασισμού, που μάχεται για τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννά φτώχεια, ανεργία, πολέμους και προσφυγιά, με την κομμουνιστική ιδεολογία και δράση, που αποτελεί πολέμιο του φασισμού και του καπιταλισμού, που με ποτάμια αίματος και τους αγώνες εκατομμυρίων κομμουνιστών, πρώτα απ’ όλα της πρώην ΕΣΣΔ και άλλων χωρών, συντρίφθηκε το ναζιστικό τέρας της Γερμανίας και ο φασιστικός άξονας στον Β’ Π.Π, απελευθερώνοντας τους λαούς και τον δικό μας απ’ αυτό, που αντιπάλεψε την Χ.Α, φασιστικά καθεστώτα στη χώρα μας και διεθνώς που χρησιμοποίησε ο καπιταλισμός για την σωτηρία του.

Που με την πρωτοπόρα δράση και τις αμέτρητες θυσίες των κομμουνιστών, για πάνω από 7 δεκαετίες η ανθρωπότητα γνώρισε τον σοσιαλισμό που απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης,  εξασφάλισε πλήρη και σταθερή εργασία για όλους, με πρωτόγνωρα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, συνέβαλε στην παγκόσμια ειρήνη. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, με τους αγώνες που μπροστάρηδες ήταν οι κομμουνιστές στην Ελλάδα και διεθνώς, απέσπασαν μια σειρά καταχτήσεις, που σήμερα παίρνονται πίσω, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την υποχώρηση του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.  

Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, εκτός από τον αντικομμουνισμό, κηρύσσουν την ανάγκη της "εθνικής ενότητας" μπροστά στο ενιαίο, όπως λένε, "εθνικό συμφέρον". Όλοι μαζί, πότε για να αντιμετωπίσουμε την καπιταλιστική κρίση, πότε την πανδημία και πότε για να εκμεταλλευτούμε τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και μας μπλέκουν σε επικίνδυνες περιπέτειες.

Η ταξική συνεργασία, σε συνδυασμό με τον σεβασμό της νομιμότητας, δηλαδή της εξουσίας της αστικής τάξης, ήταν και είναι οι αναγκαίοι όροι για την διαιώνισή της. Έτσι κάθε αγώνας που αμφισβητεί το καπιταλιστικό σύστημα, είναι για την αστική τάξη, αντικοινωνικός, αντεθνικός και τρομοκρατικός. Απ’ αυτό το πρίσμα, ο αγώνας του ΔΣΕ παρουσιάζεται σαν έγκλημα κατά του έθνους.

Όλη αυτή η εκστρατεία που υπηρετείται με διαφορές, απ’ όλα τα άλλα κόμματα, στηρίζεται στο ψέμα. Πότε δεν υπήρχε και δεν υπάρχει, ενιαίο εθνικό συμφέρον στον καπιταλισμό. Δεν υπάρχει κοινό συμφέρον ανάμεσα στον εργάτη και τον καπιταλιστή, ανάμεσα στους μικρούς αγρότες και επαγγελματίες, με τους βιομήχανους, τους μεγαλέμπορους και τους τραπεζίτες.    

Το ΚΚΕ παλεύει για να βγάλουν οι εργαζόμενοι, σωστά συμπεράσματα από την ιστορία, να καθορίσουν τη θέση τους με βάση τα δικά τους ταξικά συμφέροντα και να μη στρατεύονται κάτω από ξένη σημαία. Να σηκώσουν τη δική τους σημαία, να βάλουν πλάτη στην ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, στην οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας του με τους μικρούς αγρότες και ΕΒΕ. Να δώσουν δύναμη στο ΚΚΕ, να αγωνιστούν μαζί του για ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας και οικονομίας, προς όφελος τους.

Σύντροφοι και φίλοι

Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας στα 1944 από τον ΕΛΑΣ, τον λαϊκό στρατό του ΕΑΜ, που βασικός οργανωτής, τροφοδότης και καθοδηγητής τους υπήρξε το ΚΚΕ, ενώ ο λαός μας προσδοκούσε να χαρεί τη λευτεριά του, η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, είτε είχαν φύγει στο εξωτερικό στην κατοχή, είτε συνεργάστηκαν με τους ναζί κατακτητές, μάζεψε όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Γερμανών και μαζί με 50.000 πάνοπλους άγγλους στρατιώτες, απαίτησαν από το νικητή λαό, να καταθέσει τα όπλα και να υποταχθεί στην εξουσία τους.

Εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο δόλιο τρόπο, τις άδολες προθέσεις του ΚΚΕ για ειρήνη και "ανασύνταξη της πατρίδας" μετά τον πόλεμο, πολιτική η οποία αποδείχτηκε βαθιά λαθεμένη, γιατί την ώρα που ο λαός, ο ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, κατέθετε τα όπλα με τα οποία ελευθέρωσαν την πατρίδα, οι αστοί ετοίμαζαν τα δικά τους όπλα, εξαπολύοντας μια τεραστίων διαστάσεων εκστρατεία για να τσακίσουν το μεγαλειώδες κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και κυρίως τον οργανωτή του, το ΚΚΕ.

Για τα μέλη του ΚΚΕ, τους πρωτοπόρους αγωνιστές, αποφάσισε τη φυσική εξόντωσή τους. Οργάνωσε και καθοδήγησε εκατοντάδες συμμορίες από πρώην ταγματασφαλίτες, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, κοινωνικά, τους πολιτικούς προγόνους της εγκληματικής ναζιστικής Χ.Α, που επιδόθηκαν με ιδιαίτερο ζήλο σε δολοφονίες, εκτελέσεις, εκτοπισμό δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών και ΕΑΜιτών. Πλιάτσικο, εμπρησμοί, βιασμοί γυναικών, παιδομαζώματα, βίαιες εκκενώσεις χωριών με σκοπό την επιβολή του φόβου.

Το δίλημμα που τέθηκε ήταν αμείλικτο. Ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Η αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της είχαν επιλέξει το δικό τους δρόμο, από τα χρόνια της κατοχής. Το ΚΚΕ επομένως δεν είχε το δικαίωμα να δειλιάσει και να αποφύγει την αναμέτρηση, γιατί αυτό θα σήμαινε εξόντωση πολλών χιλιάδων κομμουνιστών, ΕΛΑΣιτών και προδοσία του μεγάλου κινήματος του 1941-44.

Για τους κομμουνιστές, τους αγωνιστές, ήταν μονόδρομος να ξαναπάρουν τα όπλα και να βγούνε στα γνώριμα λημέρια των βουνών. Έτσι δημιουργήθηκε ο ΔΣΕ, που δικαιολογημένα τιμάμε με περηφάνια, αλλά και συνεχίζει να προκαλεί την έχθρα των νικητών εκμεταλλευτών του λαού.

Ο ΔΣΕ και ο αγώνας του, δεν ήταν ένα λάθος, ένας τυχοδιωκτισμός του ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοί μας. Ήταν ένας αγώνας, δίκαιος και μεγαλειώδης, που εξέφραζε τη συμπυκνωμένη οργή της πλειοψηφίας των εργαζομένων στις πόλεις και στα χωριά, απέναντι στην τυραννία της αστικής τάξης και των κομμάτων της, στην προδοτική στάση τους την περίοδο της τριπλής φασιστικής κατοχής και φυσικά την ανάγκη αντίστασης απέναντι στην εκστρατεία των αστών και των άγγλων ιμπεριαλιστών συμμάχων τους, για να τσακίσουν το τεράστιο Εαμικό κίνημα και κυρίως το ΚΚΕ.

Οι αστοί και διάφοροι οπορτουνιστές, προσπαθούν να παρουσιάσουν τον ένοπλο αγώνα 1946-49 σαν ένα άσκοπο εμφύλιο αδελφοκτόνο πόλεμο, λέγοντας πως είναι ντροπή Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες, λέγοντας ότι σ’ αυτό τον πόλεμο δεν υπήρχε νικητής και νικημένος, ότι τελικά χαμένη ήταν όλη η Ελλάδα. Άρα στο παρόν και στο μέλλον, κριτήριό μας να είναι αν απέναντί μας έχουμε Έλληνες. Απ’ αυτό να κρίνεται το δίκιο και η αναγκαιότητα ενός αγώνα.

Αλήθεια, δεν είναι ντροπή και απαράδεκτο, όταν Έλληνες εκμεταλλεύονται Έλληνες εργαζόμενους, τους απολύουν, τους επιβάλουν τη μερική και προσωρινή εργασία; Όταν τους πετσοκόβουν τους μισθούς, τις συντάξεις, όταν τους ταράζουν στους φόρους, όταν παίρνουν την παραγωγή από τους αγρότες σε εξευτελιστικές τιμές;   Γιατί δε βγάζουν τις ίδιες κραυγές για τις χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους εργάτες από εργοδοτικά εγκλήματα; Σ’ αυτή την περίπτωση Έλληνες δε σκοτώνουν Έλληνες;

Υπάρχουν κι άλλα ερωτήματα που δε θα απαντηθούν. Γιατί η αστική τάξη απλά επικαλείται την αδελφικότητα των Ελλήνων, μόνο όταν κινδυνεύει η εξουσία της, όταν διακυβεύεται η καπιταλιστική ιδιοκτησία, η δυνατότητα παραγωγής υπεραξίας, όταν κινδυνεύει η συσσώρευση των επιχειρηματικών κερδών. Σε κάθε άλλη περίπτωση όλα δικαιολογούνται, θεωρούνται φυσικά. Χαρακτηρίζουν βίαιη, άδικη και αδελφοκτόνα την ταξική πάλη, όχι όμως την ταξική εκμετάλλευση.

Αυτό που ενώνει ή διαιρεί τους ανθρώπους, είναι πριν απ’ όλα οι οικονομικές σχέσεις. Οι άνθρωποι πριν απ’ όλα χωρίζονται με βάση την κοινωνική τάξη που ανήκουν (εκμεταλλευτές ή εκμεταλλευόμενοι). Και στην περίπτωση που οι εκμεταλλευόμενοι πάρουν απόφαση να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές, δικαιολογούνται όλες οι μορφές αγώνα – και η ένοπλη - που θα αναγκαστούν να επιλέξουν.  

Το ΚΚΕ δεν απορρίπτει καμιά μορφή αγώνα, αρκεί αυτή να φέρνει πιο κοντά στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Θα συνεχίσει να παλεύει μέσα και έξω απ’ τη Βουλή, σε συνθήκες νομιμότητας ή παρανομίας, ανάλογα με τις κάθε φορά εξελίξεις, με οδηγό την θέση «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι του κεφαλαιοκράτη», με όποιες συνέπειες κι αν έχει για τους κομμουνιστές.

Ο αγώνας του ΔΣΕ, δεν ήταν ένας πόλεμος ανάμεσα σε «αδέλφια», όπως ισχυρίζονται οι αστοί, ούτε εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε με ευθύνη και των δύο πλευρών. Ήταν μια σύγκρουση που προήλθε από την άρνηση της αστικής τάξης να αναγνωρίσει το νόμιμο δικαίωμα της πλειοψηφίας του λαού να χαρεί τη λευτεριά του, που κατάκτησε με θυσίες και σκληρό αγώνα. Ήταν αγώνας ενάντια στην αστική κρατική βία και στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Ο ΔΣΕ και ο ηρωικός αγώνας του, ήταν η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα στον 20^ο αιώνα. Ήταν πόλεμος νόμιμος και δίκαιος για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού (όχι "ενάντια στο λαό και το έθνος" όπως λένε οι αστοί), σε αντίθεση με τον πόλεμο της αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της, που ήταν για τα συμφέροντα μιας χούφτας εκμεταλλευτών του λαού.

Ο εμφύλιος πόλεμος 1946-49, δεν ήταν μια ειδική κατάσταση, μια ελληνική ιδιομορφία, όπως υποστηρίζουν οι νικητές αυτού του πολέμου, αλλά η κορύφωση της ταξικής πάλης. Είναι ο δρόμος των καταπιεσμένων για την εξάλειψη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και του αστικού κράτους που στηρίζει αυτό το σύστημα, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Είναι δρόμος υποχρεωτικός, έχοντας ως δεδομένο ότι η αντίδραση της αστικής τάξης μεγαλώνει όταν κινδυνεύει να χάσει την εξουσία.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι

Η αστική κυβέρνηση Τσαλδάρη τον Ιούνη του 1946, ψήφισε το διαβόητο Γ’ Ψήφισμα που τιμωρούσε με ισόβια κάθειρξη την «απόπειραν συνωμοσίας» και με θάνατο την «εφαρμογήν συνωμοσίας». Ο Αναγκαστικός Νόμος 509 του 1947, έθεσε το ΚΚΕ εκτός νόμου και προέβλεπε την ποινή του θανάτου «διά την διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος».

Το καλοκαίρι του 1947, συλλαμβάνονται 81 μέλη του ΚΚΕ και αγωνιστές που δούλευαν στο πλευρό του, εκ των οποίων οι 47 γυναίκες στη Νέα Ιωνία. Παραπέμφθηκαν σε δίκη και με τις κατηγορίες «της υπόθαλψης, βοήθειας και στρατολόγησης υπέρ των δυνάμεων των συμμοριτών», καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν οι 7, μαζί με άλλους 4 αντάρτες του Τάγματος Πηλίου του ΔΣΕ, που είχαν συλληφθεί το φθινόπωρο του ΄47. Είναι η πρώτη εκτέλεση στο Καζανάκι, στις 17 Δεκέμβρη 1947.

Όλη η αντίδραση του Βόλου, οι επιφανέστεροι εκπρόσωποι των συμφερόντων της αστικής τάξης, απαιτούν την άμεση καταστολή του εργατικού επαναστατικού κινήματος. Στις 14 Δεκέμβρη 1947 στο Βόλο, συγκλήθηκε σύσκεψη στην οποία πήραν μέρος οι βουλευτές Τσιμπούκης, Γκλαβάνης, Κατσάνης, οι δήμαρχοι Βόλου και Νέας Ιωνίας, ο διοικητής της Χωροφυλακής Κανταράκιας, ο τότε μητροπολίτης Ιωακείμ, οι πρόεδροι κοινοτήτων Πηλίου, Βελεστίνου, Αλμυρού, του Εργατικού Κέντρου Βόλου, του Επιμελητηρίου Μαγνησίας.

Στο ψήφισμα που ενέκριναν ζητούσαν από την κυβέρνηση: «Ριζική εκκαθάριση των μετόπισθεν, δι’ αποβολής των κομμουνιστών υπαλλήλων από τις δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις και στη θέση τους να προσληφθούν οι ανταρτόπληκτοι. Να εκτελεσθούν οι καταδικασθέντες υπό του Εκτάκτου Στρατοδικείου Βόλου, διότι η αναστολή εκτέλεσης προσβάλλει το δημόσιο αίσθημα!  

Το 1948 εξαπολύεται νέο πογκρόμ στο Βόλο. Τους δύο πρώτους μήνες του 1948, συλλαμβάνονται εκατοντάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που ανήκουν κυρίως στις οργανώσεις των συνοικιών Παλαιών, Επτά Πλατανίων, Αγίων Αναργύρων, Ανάληψης και μέλη της ΕΠΟΝ, μεταξύ αυτών και ο γραμματέας του Βόλου. Αφού παραμένουν για αρκετό διάστημα φυλακισμένοι όπου βασανίζονται, ακολουθούν οι δίκες τους στο έκτακτο στρατοδικείο Βόλου και 15 από αυτούς εκτελούνται εδώ στο «Καζανάκι» στις 10 Μαρτίου 1948. Συνολικά μέσα στο 1948, εκτελέστηκαν 22 αγωνιστές.

Σα να μην έλεγε να χορτάσει αίμα τούτος ο βράχος. Σα να ζητούσε κάθε φορά και περισσότερο, σε αντιστοιχία με την αστική τάξη και τα κόμματά της.  Έτσι το 1949, χρονιά έντασης της πολεμικής σύγκρουσης της αστικής τάξης με τον ΔΣΕ, αγριεύει και η καταστολή στο Βόλο. Τους 9 μήνες που διήρκησαν οι εκτελέσεις, δολοφονήθηκαν 94 κομμουνιστές και αγωνιστές. Δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν τα αίματα και φέρνανε τους επόμενους.

Στις  14 Μάρτη 1949, ξεκινά στο έκτακτο στρατοδικείο Βόλου η μεγάλη δίκη 69 μελών του ΚΚΕ που ασχολούνταν με την έκδοση και διακίνηση της εφημερίδας ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Οι 20 απ’ αυτούς εκτελούνται στις 4 Απριλίου 1949. Στις 19 Μαΐου 1949, εκτελούνται άλλοι 19, εκ των οποίων οι 16 ήταν μέλη και στελέχη της Κ.Ο Αλμυρού του ΚΚΕ, που είχαν συλληφθεί «ως τροφοδότες των μαχητών του ΔΣΕ στην Όθρυ», αλλά και ένας «αγνώστου ονόματος στρατιώτης», που ανήκε στην ομάδα του εκτελεστικού αποσπάσματος, αλλά αρνήθηκε να πυροβολήσει διότι απέναντί του βρισκόταν ένας φίλος του και ο επικεφαλής ταγματάρχης του Στρατού τον εκτέλεσε επί τόπου. 5 Αυγούστου 1949 εκτελούνται άλλα 26 μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που ανασυγκρότησαν τις οργανώσεις του, στις αρχές του ’49.

Τον Σεπτέμβρη του 1949 κάτω απ’ την πίεση της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, σταμάτησαν επίσημα οι εκτελέσεις. Το αστικό κράτος όμως δε σταμάτησε τις διώξεις, τις δολοφονίες. Το μένος της, το ταξικό μίσος, θα παραμείνουν άσβεστα για δεκαετίες.              

Η αστική δημοκρατία, οι αστικές ελευθερίες είναι προσχηματικές και επιφανειακές. Το αστικό κράτος παραμένει σε όλες τις εποχές, βαθιά ταξικό. Εναλλάσσει προσωπεία ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης, ανάλογα με τη δυνατότητά του να ελέγχει τις λαϊκές συνειδήσεις, να εμποδίζει την ανάπτυξη μαζικού ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος. Όταν κινδυνεύει η εξουσία της, δε διστάζει να εφαρμόζει άγρια βία απέναντι στον ταξικό αντίπαλο της.

Η αστική τάξη έχει πείρα. Ξέρει ότι στις ταξικές συγκρούσεις πρέπει να πηγαίνεις ως το τέλος. Η κυριαρχία, η πολιτική εξουσία είναι το ζητούμενο και δεν δείχνει καμιά ταλάντευση. Αυτό έγινε και εκείνη την περίοδο. Αυτό γίνεται και σήμερα. Γι’ αυτό και έχει πάντα ανοιχτό μέτωπο απέναντι στο Κομμουνιστικό Κόμμα και την εργατική τάξη. Γιατί ξέρει ότι απ’ αυτούς κινδυνεύει η εξουσία της.

Γι’ αυτό παίρνει συνέχεια μέτρα θωράκισης της. Δυναμώνει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, για την αντιμετώπιση της δράσης του εργατικού-λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, του ΚΚΕ. Η κυβέρνηση χτυπά με τα ΜΑΤ τις κινητοποιήσεις των υγειονομικών, άλλων εργαζομένων, των μαθητών. Ψηφίζει νέους νόμους, δίπλα σε εκείνους του ΣΥΡΙΖΑ, για τον περιορισμό των λαικών διαδηλώσεων, το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, επεκτείνει τις χαφιεδοκάμερες ακόμα και στα σχολεία, το φακέλωμα με στοιχεία DNA και μια σειρά άλλα μέτρα, που συνδυάζονται και με την προσπάθεια παρεμπόδισης της δράσης του ΚΚΕ. Με πρόσχημα την διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων, αυτοί που κολυμπούν στην αδιαφάνεια και τα σκάνδαλα, έβαλαν οικονομικό πρόστιμο στο Κόμμα μας, γιατί δεν τους δίνουμε και δεν θα τους δώσουμε ποτέ, ποιος είναι μέλος, ποιος εργαζόμενος, αγρότης, επαγγελματίας, στηρίζει οικονομικά το ΚΚΕ. Η καλύτερη απάντηση στην αστική τάξη, είναι η ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση και οικονομικά του Κόμματος, από κάθε ψηφοφόρο του και κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο και τώρα στην Ο.Ε και μόνιμα.

Σύντροφοι και φίλοι

Αποτίουμε φόρο τιμής στους εκτελεσθέντες συντρόφους μας εδώ στο «Καζανάκι», όχι απλά γιατί δολοφονήθηκαν, γιατί ήταν Έλληνες ή συγγενείς μας, αλλά γιατί πάνω απ’ όλα αυτά, ήταν αταλάντευτοι κομμουνιστές αγωνιστές στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Γιατί επέλεξαν να γίνουν παράδειγμα αδιαλλαξίας, απέναντι στην κοινωνική αδικία, που δε λύγισαν ούτε μπροστά στο απόσπασμα.

Αρκετοί απ’ τους συντρόφους μας που εκτελέστηκαν στο Καζανάκι ή αλλού, είχαν κι άλλη επιλογή. Ήταν από εύπορες οικογένειες. Μπορούσαν να αποτελούν τους βολεμένους της εποχής τους, ανεχόμενοι ή στηρίζοντας το άδικο. Αφιερώθηκαν όμως στον αγώνα, δείχνοντάς μας τι σημαίνει να είσαι κομμουνιστής. Το βαθμό αυτοθυσίας και ηρωισμού που μπορεί κάποιος να φτάσει. Αποτελούν φωτεινό παράδειγμα, πρότυπο για μίμηση απ’ όλους μας και τις νεότερες γενιές. Σε διαφορετικές συνθήκες σήμερα, αλλά που εξίσου απαιτούν ολόψυχο δώσιμο στον αγώνα, πολλοί και πολλές ακόμα να ενταχθούν στις οργανώσεις και τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. 

Τους δίνουμε την υπόσχεση ότι σαν ΚΚΕ θα κρατάμε ζωντανό στη μνήμη τον αγώνα τους. Θα αναδεικνύουμε πόσο σκληρός και δύσκολος είναι αυτός ο αγώνας, μα ταυτόχρονα και την ομορφιά του. Θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε στη νεολαία την πραγματική ιστορία και τους ήρωες στους οποίους χρωστάνε τις όποιες κατακτήσεις έχουν. Δε θα στερήσουμε απ’ την εργατική τάξη, το λαϊκό κίνημα να γνωρίζει τους ήρωες που δημιούργησε, να γνωρίζει τις θυσίες που έγιναν, αλλά απαιτούνται και σήμερα στον αγώνα για να αλλάξει ο κόσμος.

Γιατί το δίλλημα που τέθηκε τότε μπροστά στο εργατικό-λαϊκό κίνημα και το Κόμμα: "Τις αλυσίδες ή τα όπλα", επανέρχεται διαρκώς στις μέρες μας, με νέες μορφές και περιεχόμενο, μέσα από την ίδια την καταστροφική για τους λαούς εξέλιξη του καπιταλισμού. Υποταγή και προσαρμογή στις αξιώσεις του κεφαλαίου ή ρήξη και ανατροπή.  Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός.

Επανέρχεται μέσα από τις επικίνδυνες εξελίξεις για το λαό μας και τους άλλους λαούς, στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, του Αιγαίου, της Κύπρου, στα Βαλκάνια και αλλού, που απορρέουν από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε, με την Ρωσία, την Κίνα και άλλες χώρες, για τον έλεγχο του φυσικού πλούτου από τους ενεργειακούς ομίλους, την εμπλοκή των αστικών τάξεων πολλών καπιταλιστικών χωρών, που επιδιώκουν τη γεωστρατηγική τους αναβάθμιση.  Μέσα από την όξυνση σ’ αυτό το πλαίσιο, της αντιπαράθεσης των αστικών τάξεων Τουρκίας-Ελλάδας, με την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, την αμφισβήτηση συνόρων και διεθνών συνθηκών, που με τις ευλογίες των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε, οδηγούν σε συνδιαχείριση των θαλασσίων ζωνών και των ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο μεταξύ των αστικών τάξεων Τουρκίας-Ελλάδας, στην απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και διαρκών κινδύνων πολεμικής εμπλοκής, αποδεικνύοντας την απατηλότητα των ισχυρισμών των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, ότι αν η Ελλάδα είναι «παρούσα» στα ΝΑΤΟικά σχέδια, αν τα έχουμε καλά με τις ΗΠΑ συμμετέχοντας σε πολεμικές αποστολές τους, παραχωρώντας τους όλο και περισσότερες βάσεις, πληρώνοντας 4 δις. ευρώ ετησίως στο ΝΑΤΟ, θα προστατεύει τα σύνορα της, θα αποφύγουμε τον πόλεμο και θα αναβαθμιστεί η  θέση της χώρας μας.

Μέσα, από την παραπέρα εξάπλωση της πανδημίας διεθνώς και στην Ελλάδα, που αποδεικνύει ότι ο καπιταλισμός αποτελεί θανάσιμο εχθρό για την υγεία και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων, αφού εξ΄ αρχής η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση της Ν.Δ και των άλλων καπιταλιστικών χωρών, δεν γίνεται με κριτήριο την διασφάλιση της υγείας του λαού, αλλά την εύρυθμη λειτουργία της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Γι’ αυτό τα υγειονομικά πρωτόκολλα έγιναν «κουρέλια» για χάρη των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρήσεων του τουρισμού, των μεταφορών και άλλων κλάδων. Γι’ αυτό δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό για την αντιμετώπιση των μεγάλων ελλείψεων σε προσωπικό και μέσα των δημόσιων συστημάτων υγείας στην Ελλάδα και διεθνώς. Γι’ αυτό δεν πάρθηκαν μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων στους περισσότερους χώρους δουλειάς, αντίστοιχα στα σχολεία, σε δομές ηλικιωμένων. Γι’ αυτό ο άγριος πόλεμος των φαρμακευτικών κολοσσών, δεν στοχεύει στην γιατρειά των λαών, αλλά το ποιος θα προλάβει να πουλήσει πρώτος και περισσότερα εμβόλια για να θησαυρίσει, αναδεικνύοντας τα αδιέξοδα και την σαπίλα του καπιταλισμού.

Επανέρχεται μέσα από την εξάπλωση της νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, που προέκυψε μέσα από την «κανονικότητα» του καπιταλισμού, πριν την πανδημία, αλλά επιταχύνεται μέσα στις συνθήκες της πανδημίας και όπως έχει αποδειχτεί στη χώρα μας και διεθνώς, κανένα μείγμα πολιτικής δεν μπορεί να την αποτρέψει.  Το δείχνει η πολιτική της κυβέρνησης, για επανεκκίνηση της οικονομίας, που αρχίζει και τελειώνει με τη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ για τους εργαζόμενους έχει μονιμοποίηση των δήθεν έκτακτων αντεργατικών μέτρων που πήρε με τις ΠΝΠ, με πρόσχημα την πανδημία, με την ανοχή και του ΣΥΡΙΖΑ, που καλούσε σε αναστολή των λαικών αγώνων, με το γνωστό «μετά θα λογαριαστούμε», αύξηση των απολύσεων και της ανεργίας, νέες ανατροπές στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, μειώσεις μισθών. Ανάλογη είναι η κατάσταση για χιλιάδες μικρούς αγρότες και ΕΒΕ, που φορτώνονται με νέα βάρη, με ορατό το ξεκλήρισμα πολλών απ’ αυτούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν προσπαθεί να εμφανιστεί ότι διαφοροποιείται από την Ν.Δ, στη πράξη υιοθετεί πλήρως την στρατηγική του κεφαλαίου, προσπαθώντας μάλιστα να παρουσιαστεί ως ο αυθεντικός εκφραστής της κρατικής παρέμβασης υπέρ του κεφαλαίου, ανταγωνιζόμενος με το ΚΙΝΑΛ για το ποιος εκπροσωπεί το χώρο της αμαρτωλής και δοκιμασμένης σοσιαλδημοκρατίας.

Απέναντι σ’ αυτές τις αρνητικές εξελίξεις για την εργατική τάξη, τους μικρούς αγρότες και ΕΒΕ, η μόνη διέξοδος προς όφελός τους, είναι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, για την ριζική αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας, με την κατάχτησή της από την εργατική τάξη και στην οικονομία, με την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και κατανομής των προϊόντων, που με βάση τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, έξω από Ε.Ε, ΝΑΤΟ, μπορεί να αναπτύξει ολόπλευρα την οικονομία, προς όφελος του λαού.

Την πρωτοπόρα δράση μας, για την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης, των μικρών αγροτών και ΕΒΕ, των μαθητών και φοιτητών, για όλα τα προβλήματα τους, δεν πρέπει να την ξεκόβουμε απ’ αυτή την προοπτική, γιατί αλλιώς ο λαός θα είναι διαρκώς εγκλωβισμένος στα πλαίσια του συστήματος, θα αναζητά μάταια τη σωτηρία του από αστικές κυβερνήσεις και κόμματα, τις περιφερειακές και δημοτικές αρχές, που υπηρετούν τον καπιταλισμό.

Έχουμε αποδείξει, ότι μπορούμε να διεξάγουμε αυτό τον αγώνα με την τήρηση των μέτρων προστασίας μας και του λαού και σε συνθήκες πανδημίας, κόντρα σε απόψεις που καλλιεργούν η κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα, τα τσιράκια της εργοδοσίας που ελέγχουν με νοθείες την ΓΣΕΕ και ενισχύουν την συντηρητικοποίηση, το φόβο και τον αφοπλισμό λαϊκών δυνάμεων.

Έχουμε πείρα – θετική και αρνητική – ως ΚΚΕ, από την δεκαετία (2010-20) της καπιταλιστικής κρίσης, των αστικών εναλλαγών στην κυβέρνηση, με την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και την προσπάθεια που έκανε η αστική τάξη, με αιχμή τον ΣΥΡΙΖΑ, να σπρώξει το ΚΚΕ στην ενσωμάτωση, πιέζοντάς το να μπει σε αστική κυβέρνηση, ώστε να το εξουδετερώσει πολιτικά και να εμποδίσει την προοπτική επαναστατικής σοσιαλιστικής αλλαγής στην Ελλάδα.

Αξιοποιώντας αυτή την πείρα, πρέπει να δουλεύουμε σταθερά για την πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική ισχυροποίηση του Κόμματός μας και της ΚΝΕ, για την ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση, για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία.  

Αυτή είναι η καλύτερη τιμή στον αγώνα και την θυσία των 127 συντρόφων μας, που εκτελέστηκαν εδώ στο Καζανάκι και των χιλιάδων επώνυμων και ανώνυμων κομμουνιστών που θυσιάστηκαν στη διάρκεια της υπερεκατοντάχρονης δράσης του ΚΚΕ, συνεχίζοντας να στήνουμε και μνημεία για τους νεκρούς μας, όπως αυτό στο μαρτυρικό λόφο του Μεζούρλου της Λάρισας, όπου εκτελέσθηκαν την περίοδο 1946-49, πάνω από 450 κομμουνιστές, μαχητές του ΔΣΕ, του ΕΛΑΣ, και πάνω απ’ όλα θα συνεχίζουμε να αντλούμε δύναμη και πείρα για την ολοκλήρωση αυτού του αγώνα με την τελική δικαίωσή του. Θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ώστε ο νέος αιώνας δράσης του ΚΚΕ, να είναι ο αιώνας των μεγάλων επαναστατικών αλλαγών και στη χώρα μας.