«Έχω βγει από το νοσοκομείο, είμαι σπίτι. Έχω ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να μπω σε κανονικούς ρυθμούς. Το δεξί μου χέρι από καρπό μέχρι τα δάχτυλα είναι γεμάτο ράμματα. Έχω ευγνωμοσύνη που ζω. Έχω χαρά που ζω. Προσπαθώ να μη θυμάμαι τίποτα από εκείνη τη μέρα γιατί καταλαβαίνω ότι δεν με βοηθάει να προχωρήσω. Επειδή μου έτυχε ένα βράδυ να έχω εφιάλτες. Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια της στην πρώτη συνέντευξή της μετά την έξοδό της από το χειρουργείο.
Η Έρρικα, μετά τον ακρωτηριασμό των τριών δαχτύλων του δεξιού χεριού της και του χειρουργείου στο οποίο υποβλήθηκε προκειμένου να τα σώσει, προσευχόταν για να σωθεί ο παράμεσος που κινδύνευε. Και τελικά τα νέα ήταν ευχάριστα. Σε αυτό, όπως πιστεύει και η ίδια, συνετέλεσε και το γεγονός ότι η θετική ενέργεια που είχε από όλους όσοι την αγαπούν και τη στήριξαν.
Η Έρρικα Πρεζεράκου δεν ξέχασε τους φίλους της που κοιμόντουσαν μαζί της στο θάλαμο του νοσοκομείου για συμπαράσταση: «Έλαβα μηνύματα από ανθρώπους που δεν γνωριζόμασταν και με έκαναν να κλαίω. Δεν το πίστευα τι μου έγραφαν. Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου προσωπικά τους φίλους που πραγματικά στάθηκαν δίπλα σαν οικογένεια. Η Ρία Ράπτη, η Ειρήνη Ραχούτη, ο Τίτος που μέρα νύχτα ήταν εκεί. Κοιμόντουσαν σε καναπέδες, πατώματα. Είναι οικογένειά μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου