Ποιος μπορεί;

Ξεχειλίζουν από ...«προοδευτισμό» αυτές οι διμερείς ή πολυμερείς συναντήσεις κρατών στις οποίες πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο για την ελληνική αστική τάξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη συνάντηση στην Κύπρο των εφτά ευρωπαϊκών κρατών του Νότου. Μια από τις σημαντικότερες εξελίξεις που προέκυψαν ήταν η καταρχήν συμφωνία της κυπριακής κυβέρνησης να «φιλοξενήσει» στρατιωτική βάση της Γαλλίας στο νησί. Το επόμενο διάστημα μάλιστα αναμένονται ανακοινώσεις για τις λεπτομέρειες της συμφωνίας, η οποία παρουσιάζεται περίπου ως επιβεβλημένη, για την προστασία των γεωτρήσεων της γαλλικής «Total» στην κυπριακή ΑΟΖ. Ετσι, το Ενεργειακό γίνεται «όχημα» για ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Μεσογείου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή, την ώρα που οι ανταγωνισμοί οξύνονται. Καθόλου τυχαία, στο παρασκήνιο συνεχίζεται η συζήτηση και για την εγκατάσταση αμερικανικής βάσης στην Κύπρο, όπως και για την ενεργότερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο «σύστημα εγγυήσεων» που θα προκύψει από μια πιθανή «διευθέτηση» του Κυπριακού. Αλήθεια, ποιος λαός μπορεί να αισθάνεται ασφάλεια όταν τα γεράκια του ΝΑΤΟ και οι στρατοί των κρατών - μελών ενισχύουν την παρουσία τους στην περιοχή, έχοντας μάλιστα την εμπειρία περασμένων δεκαετιών για το πού οδήγησε η εμπλοκή του αμερικανοΝΑΤΟικού παράγοντα στο Κυπριακό, στο Μεσανατολικό και αλλού;