Οι ψαλμωδίες από τις κατανυκτικές ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας αντηχούν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Κι όμως ετούτες τις ημέρες υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι γιορτάζουν το Πάσχα εν πλω… Για έναν ναυτικό δεν είναι λίγες οι φορές που έχει βρεθεί να ταξιδεύει με το πλοίο την ώρα της μεγαλύτερης γιορτής της Ορθοδοξίας, μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάει και να λέει το «Χριστός Ανέστη» αγναντεύοντας την απεραντοσύνη της θάλασσας. Ο Γιώργος Αντωνίου, πλοίαρχος του επιβατηγού πλοίου «Πρωτέας», που εκτελεί τα δρομολόγια προς Βόρειες Σποράδες, ταξιδεύει πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Ο έμπειρος καπετάνιος, ο οποίος κατάγεται από τη Γλώσσα Σκοπέλου, έχει αρκετές ιστορίες να διηγηθεί από τις γιορτές που πέρασε είτε πάνω στο καράβι, είτε σε μέρη μακριά από το σπίτι του.
Τη φετινή Πασχαλιά, πάντως, θα έχει την ευκαιρία να την γιορτάσει στο νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε: «Δόξα τω Θεώ από το 2013 και μετά κυλάνε πιο οικογενειακά αυτές οι ημέρες. Τώρα που κάνουμε δρομολόγια στα νησιά μας, το Μ. Σάββατο θα σταματήσουμε στη Γλώσσα, όπου το βράδυ ο καθένας θα πάει να κάνει την Ανάστασή του. Σίγουρα όλοι θα ανταμώσουμε το βράδυ στο καράβι για τα «Χρόνια πολλά» και να τσουγκρίσουμε τα αυγά μας και την Κυριακή του Πάσχα, επειδή οι περισσότεροι κρατάμε από τη Σκόπελο, θα γιορτάσουμε στα σπίτια μας. Το 50-60% του πληρώματος είναι από το νησί. Όμως κι εκείνοι που θα μείνουν στο καράβι θα βάλουν ένα αρνί στη σούβλα και θα τηρήσουν την παράδοση».
Η Λαμπρή στη Σκόπελο γιορτάζεται με τρόπο μοναδικό, αλλά ο Γιώργος Αντωνίου κατά τη διάρκεια της καριέρας του, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ήθη κι έθιμα άλλων τόπων. «Θυμάμαι μία χρονιά έτυχε να περάσω Πάσχα στη Μυτιλήνη, όταν ήμουν στο πλοίο «Σαμοθράκη» του Μανούση. Σταματούσαμε συνήθως στη Λέσβο και κόβαμε το ταξίδι εκεί. Κάναμε Ανάσταση πέρα. Φυσικά τότε δεν ήμασταν ντόπιοι να πάμε στα σπίτια μας και σχεδόν όλοι μας μέναμε μέσα στο πλοίο», είπε ο Σκοπελίτης πλοίαρχος και θυμήθηκε έπειτα ένα έθιμο των Μυτιληνιών: «Μαζευόμασταν και πηγαίναμε στην Παναγιούδα, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μυτιλήνη. Με το που ακουγόταν το «Χριστός Ανέστη», άρχιζαν οι πυροβολισμοί προς έναν κορμό που ήταν στημένος στην παραλία και στην κορυφή του είχαν τοποθετήσει ένα ομοίωμα του Ιούδα. Άναβαν φωτιά στη βάση του, ενώ έπεφταν τόσες σφαίρες μέχρι που ο κορμός κοβόταν και ο Ιούδας έπεφτε κάτω. Φεύγαμε όλοι εντυπωσιασμένοι από την Παναγιούδα. Επιστρέφαμε στο καράβι, τρώγαμε τη μαγειρίτσα μας και την επαύριο του Πάσχα, άλλοι έκαναν την εκδρομή τους στο νησί κι άλλοι ψήναμε. Μας ακολουθούσαν και οι δικοί μας. Ειδικά τη Μεγάλη Εβδομάδα παίρναμε τη γυναίκα, τα παιδιά, καμιά φορά και κάποιον φίλο ή γνωστό».
Ο κ. Αντωνίου διατηρεί ευχάριστες αναμνήσεις ακόμη κι όταν βρισκόταν μακριά από το νησί του. Όπως τη διετία 2011-’13 που έζησε στα Δωδεκάνησα και με τον «Πρωτέα» εκτελούσε το δρομολόγιο Ρόδος-Σύμη. «Έχω κάνει και στη Σύμη Πάσχα κι ήταν πολύ ωραία», εξομολογήθηκε και πρόσθεσε: «Η Λαμπρή εκεί γιορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα. Οι Συμιακοί κάθε Μεγάλο Σάββατο έχουν την ιδιαιτερότητα να πετάνε πολλά πυροτεχνήματα. Η γη σείεται από τα μπουρλότα και η νύχτα γίνεται μέρα από τα αναρίθμητα βεγγαλικά. Ανήμερα το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα, μετά το σούβλισμα του οβελία στα σπίτια και τις ταβέρνες, στην κεντρική πλατεία του Γυαλού, καίνε κι εκεί ένα ομοίωμα του Ιούδα».
Όταν όμως ήταν πιο νέος, έτυχε να γιορτάσει το Πάσχα εν πλω χιλιάδες μίλια μακριά: «Την εποχή που φοιτούσα στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, κλείναμε για τις διακοπές του Πάσχα. Όπως στα σχολεία, είχαμε παύση των μαθημάτων για δύο εβδομάδες και γυρνούσαμε στα σπίτια μας. Τότε, είχαμε άλλο σύστημα στις σχολές. Πρώτα φοιτούσες δύο χρόνια και μετά μπαρκάριζες ενάμιση χρόνο. Συμπλήρωνες προϋπηρεσία 18 μηνών κι έπαιρνες το δίπλωμα του ανθυποπλοίαρχου. Ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Το 1975 βρέθηκα σε ένα φορτηγό βαπόρι. Ήμουν πιο νέος τότε, δεν είχα καν παντρευτεί. Έκανα 13 μήνες συνέχεια σ’ εκείνο το πλοίο. Είχαμε πάει Αργεντινή, Βραζιλία, μέχρι τη Νότια Αφρική. Έτσι με έπιασε η Μεγάλη Εβδομάδα στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού».
Μόνο που εκείνη την εποχή η τεχνολογία δεν ήταν τόσο εξελιγμένη, με τον Γιώργο Αντωνίου να λέει: «Δεν υπήρχαν τα μέσα επικοινωνίας που έχουμε σήμερα, όπως είναι το Skype ή το Viber να στέλνεις φωτογραφίες και να μιλάς σε ζωντανή σύνδεση. Τότε να φανταστείτε ότι μιλούσαμε με το ραδιοτηλέφωνο με τις οικογένειές μας για να πούμε τα «χρόνια πολλά». Κάναμε σύνδεση με Ράδιο-Αθήνα για να βγει η γραμμή. Ουρά όλο το πλήρωμα. Ο ένας πίσω από τον άλλον περιμέναμε στωικά να έρθει η σειρά του. Τώρα τα πράγματα είναι πιο απλά. Η επικοινωνία γίνεται δορυφορικά, ενώ με τα τηλέφωνα που έχουν βγει πλέον, κάθε στιγμή μπορείς να συνδεθείς ανά τον κόσμο με τα οικεία σου πρόσωπα. Τη δεκαετία του ‘70 το τηλεφώνημα με την οικογένειά σου ήταν επιτυχία. Σήμερα ανεβαίνεις στο πλοίο, ανοίγεις το Skype και μιλάς όσες ώρες θες με τα παιδιά σου. Και με μηδενικό κόστος. Άλλαξαν οι εποχές».
Η Λαμπρή στη Σκόπελο γιορτάζεται με τρόπο μοναδικό, αλλά ο Γιώργος Αντωνίου κατά τη διάρκεια της καριέρας του, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ήθη κι έθιμα άλλων τόπων. «Θυμάμαι μία χρονιά έτυχε να περάσω Πάσχα στη Μυτιλήνη, όταν ήμουν στο πλοίο «Σαμοθράκη» του Μανούση. Σταματούσαμε συνήθως στη Λέσβο και κόβαμε το ταξίδι εκεί. Κάναμε Ανάσταση πέρα. Φυσικά τότε δεν ήμασταν ντόπιοι να πάμε στα σπίτια μας και σχεδόν όλοι μας μέναμε μέσα στο πλοίο», είπε ο Σκοπελίτης πλοίαρχος και θυμήθηκε έπειτα ένα έθιμο των Μυτιληνιών: «Μαζευόμασταν και πηγαίναμε στην Παναγιούδα, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μυτιλήνη. Με το που ακουγόταν το «Χριστός Ανέστη», άρχιζαν οι πυροβολισμοί προς έναν κορμό που ήταν στημένος στην παραλία και στην κορυφή του είχαν τοποθετήσει ένα ομοίωμα του Ιούδα. Άναβαν φωτιά στη βάση του, ενώ έπεφταν τόσες σφαίρες μέχρι που ο κορμός κοβόταν και ο Ιούδας έπεφτε κάτω. Φεύγαμε όλοι εντυπωσιασμένοι από την Παναγιούδα. Επιστρέφαμε στο καράβι, τρώγαμε τη μαγειρίτσα μας και την επαύριο του Πάσχα, άλλοι έκαναν την εκδρομή τους στο νησί κι άλλοι ψήναμε. Μας ακολουθούσαν και οι δικοί μας. Ειδικά τη Μεγάλη Εβδομάδα παίρναμε τη γυναίκα, τα παιδιά, καμιά φορά και κάποιον φίλο ή γνωστό».
Ο κ. Αντωνίου διατηρεί ευχάριστες αναμνήσεις ακόμη κι όταν βρισκόταν μακριά από το νησί του. Όπως τη διετία 2011-’13 που έζησε στα Δωδεκάνησα και με τον «Πρωτέα» εκτελούσε το δρομολόγιο Ρόδος-Σύμη. «Έχω κάνει και στη Σύμη Πάσχα κι ήταν πολύ ωραία», εξομολογήθηκε και πρόσθεσε: «Η Λαμπρή εκεί γιορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα. Οι Συμιακοί κάθε Μεγάλο Σάββατο έχουν την ιδιαιτερότητα να πετάνε πολλά πυροτεχνήματα. Η γη σείεται από τα μπουρλότα και η νύχτα γίνεται μέρα από τα αναρίθμητα βεγγαλικά. Ανήμερα το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα, μετά το σούβλισμα του οβελία στα σπίτια και τις ταβέρνες, στην κεντρική πλατεία του Γυαλού, καίνε κι εκεί ένα ομοίωμα του Ιούδα».
Όταν όμως ήταν πιο νέος, έτυχε να γιορτάσει το Πάσχα εν πλω χιλιάδες μίλια μακριά: «Την εποχή που φοιτούσα στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, κλείναμε για τις διακοπές του Πάσχα. Όπως στα σχολεία, είχαμε παύση των μαθημάτων για δύο εβδομάδες και γυρνούσαμε στα σπίτια μας. Τότε, είχαμε άλλο σύστημα στις σχολές. Πρώτα φοιτούσες δύο χρόνια και μετά μπαρκάριζες ενάμιση χρόνο. Συμπλήρωνες προϋπηρεσία 18 μηνών κι έπαιρνες το δίπλωμα του ανθυποπλοίαρχου. Ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Το 1975 βρέθηκα σε ένα φορτηγό βαπόρι. Ήμουν πιο νέος τότε, δεν είχα καν παντρευτεί. Έκανα 13 μήνες συνέχεια σ’ εκείνο το πλοίο. Είχαμε πάει Αργεντινή, Βραζιλία, μέχρι τη Νότια Αφρική. Έτσι με έπιασε η Μεγάλη Εβδομάδα στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού».
Μόνο που εκείνη την εποχή η τεχνολογία δεν ήταν τόσο εξελιγμένη, με τον Γιώργο Αντωνίου να λέει: «Δεν υπήρχαν τα μέσα επικοινωνίας που έχουμε σήμερα, όπως είναι το Skype ή το Viber να στέλνεις φωτογραφίες και να μιλάς σε ζωντανή σύνδεση. Τότε να φανταστείτε ότι μιλούσαμε με το ραδιοτηλέφωνο με τις οικογένειές μας για να πούμε τα «χρόνια πολλά». Κάναμε σύνδεση με Ράδιο-Αθήνα για να βγει η γραμμή. Ουρά όλο το πλήρωμα. Ο ένας πίσω από τον άλλον περιμέναμε στωικά να έρθει η σειρά του. Τώρα τα πράγματα είναι πιο απλά. Η επικοινωνία γίνεται δορυφορικά, ενώ με τα τηλέφωνα που έχουν βγει πλέον, κάθε στιγμή μπορείς να συνδεθείς ανά τον κόσμο με τα οικεία σου πρόσωπα. Τη δεκαετία του ‘70 το τηλεφώνημα με την οικογένειά σου ήταν επιτυχία. Σήμερα ανεβαίνεις στο πλοίο, ανοίγεις το Skype και μιλάς όσες ώρες θες με τα παιδιά σου. Και με μηδενικό κόστος. Άλλαξαν οι εποχές».
(φωτό: arxipelagos.com)
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΣΕΜΕΡΓΕΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου