Είμαστε εδώ, βγαίνουμε στους δρόμους και δίνουμε ραντεβού στις 6
Δεκέμβρη. Δρούμε ως ανάχωμα της αστικής παθητικότητας και ζούμε μέσα
σ’αυτόν τον πολύπλευρο αντικαπιταλιστικό, αντικρατικό και αντιφασιστικό
αγώνα. Για τις ζωές μας, για αυτούς που έφυγαν και για όλους τους λόγους
του κόσμου.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ, ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΗΣ Χ.Α. ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΠΟΡΕΙΑ 6/12
18:00, ΘΟΛΟΣ
Εν όψει της 6ης Δεκέμβρη, δεν θα πούμε πολλά για το γεγονός που συνέβη 7 χρόνια πριν. Η μνήμη, όσο και να θέλει η Κυριαρχία να την ξεθωριάσει, είναι ακόμα ζωντανή. Ο Αλέξανδρος για μας ήταν ένας μάχιμος τσόγλανος που μισούσε τον κόσμο της εξουσίας, της μιζέριας, της κοινωνικής ειρήνης. Μισούσε τους μπάτσους, τους φασίστες, τους πολιτικούς διαχειριστές της ζωής μας, και γι’ αυτό του το πρόσωπο έπεσε νεκρός από τη σφαίρα του σκατόψυχου Κορκονέα. Εν μέρει τυχαία, εν μέρει όχι.
Όλες/οι όσες/όσοι βρέθηκαν στους δρόμους της εξέγερσης του ‘08, σίγουρα δεν βγήκαν τυχαία από το σπίτι για να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε ένα μπάτσο, ακριβώς επειδή δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Η σφαίρα ήταν η συμπύκνωση του κόσμου της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της καταστολής. Έτσι και ο Δεκέμβρης ήταν η συμπυκνωμένη άρνηση αυτού του κόσμου από αυτούς/ες που τον τρώνε στη μάπα, και όταν τους πνίγει είναι διατεθειμένοι/ες να τον γκρεμίσουν συθέμελα. Ήταν αυτό που για πολλούς έπλασε επαναστατικές συνειδήσεις.
Μέσα σε 7 χρόνια από τον Δεκέμβρη του Αλέξη και το ξέσπασμα της κρίσης, μια πραγματικότητα κατέρρευσε. Ο καπιταλισμός των πολέμων, της καταστολής και της καταστροφής συνέχισε σαν ανορθολογικό σύστημα που έχει ανάγκη την απεριόριστη ανάπτυξη και αύκξηση του κέρδους των λίγων να βάζει την ευημερία των αριθμών πάνω από κάθε ανθρώπινη ανάγκη και αξιοπρέπεια. Η κρίση, άμεσο αποτέλεσμα της φούσκας και του παραλογισμού που επιβάλλει, γύρισε τη σελίδα στην ιστορία των ταξικών και όχι μόνο αντιπαραθέσεων.
Ό,τι γνωρίζαμε ως δικαίωμα είναι πλέον αμφιλεγόμενο κι ό,τι γνωρίζαμε ως ελευθερίες είναι πια καταστολή. Η ανεργία είναι ένας εξαθλιωτικός κανόνας, και η μισθωτή σκλαβιά (εντατικοποιημένη, κακοπληρωμένη, ανασφάλιστη) φτάνει να θεωρείται προνόμιο. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το ρεύμα, το νερό και η θέρμανση είναι αμφίβολα και πανάκριβα αγαθά. Σπίτια βγαίνουν στο σφυρί, ωθώντας κι άλλα στρώματα στον εκβιασμό του ενοικίου. Η επιβίωση του συστήματος, εκτός από την οικονομική εξαθλίωση, περνά και πάνω από την καταστροφή της φύσης. Τα ορυχεία χρυσού σημαίνουν περισσότερα από τη ζωή τοπικών κοινωνιών, τα εργοστάσια είναι πιο σημαντικά από τον καρκίνο που μας προκαλούν. Όσοι/ες χωρούν μετά βίας σε αυτή τη σάπια επιβίωση μπορούν να παρηγορηθούν με ψυχοφάρμακα και «ψυχαγωγικά» ναρκωτικά, κι όσοι/ες περισσεύουν απλώς περισσεύουν.
Απέναντι σε όλα τα μη κανονικά κομμάτια της κοινωνίας, η Κυριαρχία για να διαχειριστεί τους πληθυσμούς και να αναδιαρθρώσει την πολιτική της, είναι αναγκαίο να στρατιωτικοποιήσει τους όρους αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού. Εδώ και δεκαετίες εξοπλίζεται νομικά –και όχι μόνο- απέναντι στα ριζοσπαστικά ανταγωνιστικά κινήματα με τρομονόμους, με μια βιομηχανία διώξεων και δικαστηρίων, με την βία των μπάτσων σε δρόμους και σύνορα. Ένα καθεστώς ειδικής αντιμετώπισης έχει καταστρωθεί για να φιμώσουν όσες/ους επιτίθενται στις δομές του κράτους και της εξουσίας, κυοφορώντας έναν άλλο κόσμο.
Το κόμμα της «ελπίδας», η αριστερή μπλόφα του συστήματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, διαφέρει μόνο σε θεαματικό επίπεδο από τους προηγούμενους διαχειριστές , νεοφιλελεύθερους και εθνικόφρονες. Σε όλα τα επίπεδα εξελίσσει την ίδια πολιτική, φορώντας της άλλο μανδύα για να εξομαλύνει τις εντάσεις. Στις μέρες διακυβέρνησης του, η ποινικοποίηση των συγγενικών/φιλικών σχέσεων με τους φυλακισμένους αγωνιστές πήρε πρωτόγνωρες διαστάσεις. Η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου, μελών της αναρχικής επαναστατικής οργάνωσης Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, και η Εύη Στατήρη, σύζυγος του δεύτερου, προφυλακίζονται για ένταξη στην οργάνωση. Έπειτα από απεργίες πείνας και κινήσεις αλληλεγγύης, η Αθηνά αποφυλακίζεται και ζει σε καθεστώς εξορίας στη Σαλαμίνα, ενώ η Εύη αποφυλακίζεται με περιοριστικό όρο να ζει εγκλωβισμένη σε ακτίνα 1χλμ από το σπίτι της. Πρόσφατα προφυλακίζεται και η Μαρία Θεοφίλου επειδή είναι σύντροφος του κατηγορούμενου για ληστείες τραπεζών Γ. Πετρακάκου και αδελφή του φυλακισμένου αναρχικού-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου.
Ένα άλλο φλέγον ζήτημα των ημερών, που θίγει τη σχέση των κρατών της Ε.Ε. και τη συνεργασία τους σε θέματα καταστολής, είναι η υπόθεση των 5 αγωνιστών φοιτητών που απειλούνται με έκδοση στις ιταλικές αρχές για τη συμμετοχή τους στην διαδήλωση NoExpo στο Μιλάνο. Ο αγώνας για το μπλοκάρισμα της έκδοσης τους επικαιροποιεί τις συζητήσεις για τη διεθνοποίηση της κατασταλτικής στρατηγικής όσο και τη διεθνοποίηση των αντιστάσεων και της αλληλεγγύης.
Το πλέον κομβικό γι’ αυτή τη συγκυρία θέμα, είναι η αναζωπύρωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή και της προσφυγιάς προς τις χώρες της Ευρώπης. Εκεί που συναντιούνται τα ξίφη των υπερεθνικών αφεντικών με βόμβες και σφαίρες, ξεκινά αυτό που τόσο κυνικά οι δημοσιογράφοι αποκαλούν προσφυγική ροή (σαν να μιλούν για κάτι άψυχο, χρησιμοποιώντας όρους της μηχανικής). Η χρήση του πολέμου έχει αφενός αξία εντός των ευρωπαϊκών συνόρων (π.χ. κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και στρατός στους δρόμους στη Γαλλία), αφετέρου τα συμφέροντα που διακυβεύονται στους διεθνικούς πολέμους ξεριζώνουν ανθρώπους για να τους περάσουν από σαράντα κύματα. Σύγχρονο δουλεμπόριο και ναυάγια στο Αιγαίο, φιλανθρωπική κοροϊδία στην Ειδομένη, στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες, απελάσεις ή ωμή εκμετάλλευση.
Για το εδώ και το τώρα.
Βρίσκουμε τους εαυτούς μας σε κάθε πλευρά αυτής της εκμετάλλευσης και αναγνωρίζουμε την όποια κρατική καταστολή, σαν καταστολή των ελευθεριών και των αναγκών μας. Αντιδράμε συνειδητά και διεκδικούμε τις ζωές μας. Όσοι/όσες έχουμε επιβιώσει αυτού του πολύπλευρου πολέμου διεκδικούμε μια επαναστατημένη ζωή και όχι τη δουλοπρεπή επιβίωση.
Αναγνωρίζουμε στα πρόσωπα συντρόφων και αγωνιστών τις δικές μας ανάγκες για αυτοδιάθεση και ελευθερία. Ο Νίκος Ρωμανός, του οποίου τα αιτήματα εκκρεμούν ένα χρόνο, διωκόμενοι συγγενείς και φίλοι που αναφέραμε, όπως και δεκάδες έγκλειστοι αγωνιστές εντός και εκτός Ελλάδας, που βρίσκονται στα κελιά των σύγχρονων φυλακών υψίστης ασφαλείας θυμίζουν σε όλους μας σε ποια κοινωνία ζούμε. Όταν οι τράπεζες ανακεφαλαιώνονται παίρνοντας τα σπίτια σε πλειστηριασμούς βλέπουμε καλά ποιοι είναι οι εχθροί.
Στα χρόνια που περάσανε από τη δολοφονία του Αλέξη, η κοινωνική εξαθλίωση και η καλοστολισμένη παθητικότητα μιας φασιστικής κοινωνίας εντείνονται αναδεικνύοντας τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα ως επιτακτικά. Κόντρα στη διάχυτη παθητικότητα και ανοχή προτάσσουμε τις πολιτικές μας επιλογές. Σε μια εμπόλεμη «ευρώπη των ισχυρών», τα πάντα αλλάζουν αλλά εμείς στεκόμαστε εδώ για να γιγαντώσουμε τον κόσμο της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης. Συναντιόμαστε μέσα από τη διεθνή αλληλεγγύη και ξέρουμε καλά πως κανείς αγωνιζόμενος/-η δεν είναι μόνη/-ος απέναντι στη βία και την καταστολή. Και είναι εκεί ακριβώς που ο αγώνας παίρνει τις πολλές του μορφές, εκεί ακριβώς η καταστολή και η ποινικοποίηση ακολουθούν. ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.
Απέναντι στα κυρίαρχα κράτη που βασανίζουν ολόκληρους πληθυσμούς με βομβαρδισμούς οικονομικο-στρατηγικών πολέμων συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας. Αντιστεκόμαστε κι ανάγουμε αυτή την άρνηση του υπάρχοντος σε μια επαναστατική κατάφαση.
Σε συνεχή ρήξη με το κεφάλαιο, το κράτος και τα κεφάλια τους που κάνουν τους πολέμους. Βλέπουμε στους νέους αυτούς πολέμους με τα πολλά πρόσωπα, μια κοινή αναφορά. Την καταστροφή των πιο ζωτικών μας ελευθεριών και αναγκών. Βρισκόμαστε ανοιχτά αντίθετοι στα κράτη αυτά που μεθοδεύουν την καταπίεσή μας και μεθοδεύουμε τους στόχους μας. Μπλοκάρουμε την έκδοση των 5 φοιτητών απ’τις ελληνικές στις ιταλικές αρχές και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σ’όλους τους καταπιεσμένους. Είμαστε δίπλα στους χτυπημένους απ’τους καπιταλιστικούς πολέμους, πρόσφυγες και δίπλα σε όλους τους μετανάστες απ’ όπου κι αν προέρχονται. Δεν αναγνωρίζουμε σύνορα και διακρίσεις, σεβόμαστε μόνο την ελευθερία των ανθρώπων στην αυτοδιάθεση και τη μετακίνησή τους.
Στα σύνορα, τόπους πολέμου, ελέγχου και εξουσίας, εκεί όπου υψώνονται φράχτες και λειτουργούν φυλακές φιλοξενίας/ κέντρα κράτησης, οι ελευθερίες πνίγονται και τα κράτη παίρνουν το σκληρό τους πρόσωπο για μια ακόμη φορά. Οι επαναστατημένοι μετανάστες απαντούν και όπως η κατηγορούμενη για αντίσταση κατά της αρχής Σανάα Ταλέμπ, αρνούνται την απέλασή τους. Διεκδικούν τις ελευθερίες τους και γι αυτό βρίσκονται χτυπημένοι από χέρια μπάτσων, ειδικών φρουρών, βασανιστών.
Ο Δεκέμβρης βάζει τη μνήμη σε κίνηση και συνδέει όλους τους αγωνιζόμενους, όλους τους διωκόμενους, τους καταπιεσμένους και εξεγερμένους. Σε μια από τα κάτω συλλογική οργάνωση, να χτυπήσουμε την κανονικότητα-συνενοχή, τη βία των θεσμών και την εξουσία απ’όπου κι αν προέρχεται. Αντιδράμε στο φόβο, παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας και συναντιόμαστε στο δρόμο. Έχουμε επίγνωση των συνθηκών αλλά γνωρίζουμε καλά τις δυνάμεις μας.
Είμαστε εδώ, βγαίνουμε στους δρόμους και δίνουμε ραντεβού στις 6 Δεκέμβρη. Δρούμε ως ανάχωμα της αστικής παθητικότητας και ζούμε μέσα σ’αυτόν τον πολύπλευρο αντικαπιταλιστικό, αντικρατικό και αντιφασιστικό αγώνα. Για τις ζωές μας, για αυτούς που έφυγαν και για όλους τους λόγους του κόσμου.
Υ.Γ. Μια ακόμα μαφιόζικη παγίδα στήθηκε από τον γνωστό φασιστοδήμαρχο Μπέο, με την προοπτική ο κόσμος του αντικαθεστωτικού κινήματος να τσιμπήσει... Όλα αυτά τα χρόνια φαγώθηκαν εκατομμύρια ευρώ σε έργα βιτρίνας στο Βόλο της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, των εκατοντάδων διακοπών ρεύματος και νερού σε φτωχούς και εξαθλιωμένους. Έργα χρυσωμένα με φασιστικής έμπνευσης εθνικιστικά ιδεολογήματα, με μίζες και νταλαβέρια κάτω από το τραπέζι για τους οικονομικά ισχυρούς αυτού του τόπου. Ένα από αυτά τα έργα βιτρίνας είναι και η περιβόητη «Αργώ» και το μουσείο της, μια περίτεχνη λαμογιά που στήθηκε με αφορμή την ολυμπιάδα, με προφανή στόχο να ρουφήξουν εκατομμύρια κάποιοι εργολάβοι, κάποια σωματεία παρατρεχάμενων και ασφαλώς να πάρει το «κάτιτίς της» και η δημοτική αρχή. Το σχέδιο του μαφιόζου φασιστοδήμαρχου, γνωστού συνεργάτη των δολοφόνων νεοναζί είναι πολύ απλό. Έβγαλαν το ξύλινο πλοίο από τα νερό και το έστησαν μπροστά στον Θόλο εκεί που παραδοσιακά ολοκληρώνονται οι κινηματικές πορείες στην πόλη. Και μέσα στην υποτιθέμενη αρχαιολατρεία τους, το γέμισαν και με εκατοντάδες μπλέ φωτάκια, καρφωμένα παντού πάνω στο ξύλινο σκαρί. Το ξύλινο πλοίο είναι εκεί και «περιμένει»… Περιμένει τους μπράβους της νύχτας του μαφιόζου φασιστοδήμαρχου, περιμένει τους νεοναζί συνεργάτες του, περιμένει τους ασφαλιτορουφιάνους παρακρατικούς προστάτες τους για να το βανδαλίσουν ή ακόμα και να το κάψουν μέσα στη νύχτα, μετά από κινηματική πορεία. Ωστε μετά να βγούνε με θράσος και να στοχοποιούν τον κόσμο του κινήματος που αντιδρά στην φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής στην πόλη. Προφανώς θέλουν να σκεπάσουν κάτω από τις στάχτες του ξύλινου σκαριού, όλες τις βρώμικες μπίζνες και κονόμες που έχουν στήσει στην πόλη των δεκάδων χιλιάδων ανέργων. Μπίζνες και κονόμες όπως αυτή με τα άπειρα μπλέ φωτάκια των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και τις χριστουγεννιάτικες φιέστες για λωβοτομημένους ιθαγενείς. Είναι αποκλειστικά δική τους η ευθύνη της όποιας καταστροφής συμβεί, γιατί πολύ απλά θα είναι οι μόνοι ωφελημένοι σε μια τέτοια περίπτωση. Ο κόσμος του κινήματος γνωρίζει ξεκάθαρα ποιος είναι ο στόχος του, γνωρίζει πως ο πραγματικός εχθρός είναι στις τράπεζες, στα υπουργεία και στις συνάξεις των δολοφόνων νεοναζί. Γι αυτό και δεν τσιμπάει στις μαφιόζικες παγίδες…
Αναρχικοί/-ες Αντιεξουσιάστριες/ -ες
ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18:00 ΘΟΛΟΣ
ΠΟΡΕΙΑ 6/12
18:00, ΘΟΛΟΣ
Εν όψει της 6ης Δεκέμβρη, δεν θα πούμε πολλά για το γεγονός που συνέβη 7 χρόνια πριν. Η μνήμη, όσο και να θέλει η Κυριαρχία να την ξεθωριάσει, είναι ακόμα ζωντανή. Ο Αλέξανδρος για μας ήταν ένας μάχιμος τσόγλανος που μισούσε τον κόσμο της εξουσίας, της μιζέριας, της κοινωνικής ειρήνης. Μισούσε τους μπάτσους, τους φασίστες, τους πολιτικούς διαχειριστές της ζωής μας, και γι’ αυτό του το πρόσωπο έπεσε νεκρός από τη σφαίρα του σκατόψυχου Κορκονέα. Εν μέρει τυχαία, εν μέρει όχι.
Όλες/οι όσες/όσοι βρέθηκαν στους δρόμους της εξέγερσης του ‘08, σίγουρα δεν βγήκαν τυχαία από το σπίτι για να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε ένα μπάτσο, ακριβώς επειδή δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Η σφαίρα ήταν η συμπύκνωση του κόσμου της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της καταστολής. Έτσι και ο Δεκέμβρης ήταν η συμπυκνωμένη άρνηση αυτού του κόσμου από αυτούς/ες που τον τρώνε στη μάπα, και όταν τους πνίγει είναι διατεθειμένοι/ες να τον γκρεμίσουν συθέμελα. Ήταν αυτό που για πολλούς έπλασε επαναστατικές συνειδήσεις.
Μέσα σε 7 χρόνια από τον Δεκέμβρη του Αλέξη και το ξέσπασμα της κρίσης, μια πραγματικότητα κατέρρευσε. Ο καπιταλισμός των πολέμων, της καταστολής και της καταστροφής συνέχισε σαν ανορθολογικό σύστημα που έχει ανάγκη την απεριόριστη ανάπτυξη και αύκξηση του κέρδους των λίγων να βάζει την ευημερία των αριθμών πάνω από κάθε ανθρώπινη ανάγκη και αξιοπρέπεια. Η κρίση, άμεσο αποτέλεσμα της φούσκας και του παραλογισμού που επιβάλλει, γύρισε τη σελίδα στην ιστορία των ταξικών και όχι μόνο αντιπαραθέσεων.
Ό,τι γνωρίζαμε ως δικαίωμα είναι πλέον αμφιλεγόμενο κι ό,τι γνωρίζαμε ως ελευθερίες είναι πια καταστολή. Η ανεργία είναι ένας εξαθλιωτικός κανόνας, και η μισθωτή σκλαβιά (εντατικοποιημένη, κακοπληρωμένη, ανασφάλιστη) φτάνει να θεωρείται προνόμιο. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το ρεύμα, το νερό και η θέρμανση είναι αμφίβολα και πανάκριβα αγαθά. Σπίτια βγαίνουν στο σφυρί, ωθώντας κι άλλα στρώματα στον εκβιασμό του ενοικίου. Η επιβίωση του συστήματος, εκτός από την οικονομική εξαθλίωση, περνά και πάνω από την καταστροφή της φύσης. Τα ορυχεία χρυσού σημαίνουν περισσότερα από τη ζωή τοπικών κοινωνιών, τα εργοστάσια είναι πιο σημαντικά από τον καρκίνο που μας προκαλούν. Όσοι/ες χωρούν μετά βίας σε αυτή τη σάπια επιβίωση μπορούν να παρηγορηθούν με ψυχοφάρμακα και «ψυχαγωγικά» ναρκωτικά, κι όσοι/ες περισσεύουν απλώς περισσεύουν.
Απέναντι σε όλα τα μη κανονικά κομμάτια της κοινωνίας, η Κυριαρχία για να διαχειριστεί τους πληθυσμούς και να αναδιαρθρώσει την πολιτική της, είναι αναγκαίο να στρατιωτικοποιήσει τους όρους αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού. Εδώ και δεκαετίες εξοπλίζεται νομικά –και όχι μόνο- απέναντι στα ριζοσπαστικά ανταγωνιστικά κινήματα με τρομονόμους, με μια βιομηχανία διώξεων και δικαστηρίων, με την βία των μπάτσων σε δρόμους και σύνορα. Ένα καθεστώς ειδικής αντιμετώπισης έχει καταστρωθεί για να φιμώσουν όσες/ους επιτίθενται στις δομές του κράτους και της εξουσίας, κυοφορώντας έναν άλλο κόσμο.
Το κόμμα της «ελπίδας», η αριστερή μπλόφα του συστήματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, διαφέρει μόνο σε θεαματικό επίπεδο από τους προηγούμενους διαχειριστές , νεοφιλελεύθερους και εθνικόφρονες. Σε όλα τα επίπεδα εξελίσσει την ίδια πολιτική, φορώντας της άλλο μανδύα για να εξομαλύνει τις εντάσεις. Στις μέρες διακυβέρνησης του, η ποινικοποίηση των συγγενικών/φιλικών σχέσεων με τους φυλακισμένους αγωνιστές πήρε πρωτόγνωρες διαστάσεις. Η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου, μελών της αναρχικής επαναστατικής οργάνωσης Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, και η Εύη Στατήρη, σύζυγος του δεύτερου, προφυλακίζονται για ένταξη στην οργάνωση. Έπειτα από απεργίες πείνας και κινήσεις αλληλεγγύης, η Αθηνά αποφυλακίζεται και ζει σε καθεστώς εξορίας στη Σαλαμίνα, ενώ η Εύη αποφυλακίζεται με περιοριστικό όρο να ζει εγκλωβισμένη σε ακτίνα 1χλμ από το σπίτι της. Πρόσφατα προφυλακίζεται και η Μαρία Θεοφίλου επειδή είναι σύντροφος του κατηγορούμενου για ληστείες τραπεζών Γ. Πετρακάκου και αδελφή του φυλακισμένου αναρχικού-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου.
Ένα άλλο φλέγον ζήτημα των ημερών, που θίγει τη σχέση των κρατών της Ε.Ε. και τη συνεργασία τους σε θέματα καταστολής, είναι η υπόθεση των 5 αγωνιστών φοιτητών που απειλούνται με έκδοση στις ιταλικές αρχές για τη συμμετοχή τους στην διαδήλωση NoExpo στο Μιλάνο. Ο αγώνας για το μπλοκάρισμα της έκδοσης τους επικαιροποιεί τις συζητήσεις για τη διεθνοποίηση της κατασταλτικής στρατηγικής όσο και τη διεθνοποίηση των αντιστάσεων και της αλληλεγγύης.
Το πλέον κομβικό γι’ αυτή τη συγκυρία θέμα, είναι η αναζωπύρωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή και της προσφυγιάς προς τις χώρες της Ευρώπης. Εκεί που συναντιούνται τα ξίφη των υπερεθνικών αφεντικών με βόμβες και σφαίρες, ξεκινά αυτό που τόσο κυνικά οι δημοσιογράφοι αποκαλούν προσφυγική ροή (σαν να μιλούν για κάτι άψυχο, χρησιμοποιώντας όρους της μηχανικής). Η χρήση του πολέμου έχει αφενός αξία εντός των ευρωπαϊκών συνόρων (π.χ. κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και στρατός στους δρόμους στη Γαλλία), αφετέρου τα συμφέροντα που διακυβεύονται στους διεθνικούς πολέμους ξεριζώνουν ανθρώπους για να τους περάσουν από σαράντα κύματα. Σύγχρονο δουλεμπόριο και ναυάγια στο Αιγαίο, φιλανθρωπική κοροϊδία στην Ειδομένη, στρατόπεδα συγκέντρωσης, παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες, απελάσεις ή ωμή εκμετάλλευση.
Για το εδώ και το τώρα.
Βρίσκουμε τους εαυτούς μας σε κάθε πλευρά αυτής της εκμετάλλευσης και αναγνωρίζουμε την όποια κρατική καταστολή, σαν καταστολή των ελευθεριών και των αναγκών μας. Αντιδράμε συνειδητά και διεκδικούμε τις ζωές μας. Όσοι/όσες έχουμε επιβιώσει αυτού του πολύπλευρου πολέμου διεκδικούμε μια επαναστατημένη ζωή και όχι τη δουλοπρεπή επιβίωση.
Αναγνωρίζουμε στα πρόσωπα συντρόφων και αγωνιστών τις δικές μας ανάγκες για αυτοδιάθεση και ελευθερία. Ο Νίκος Ρωμανός, του οποίου τα αιτήματα εκκρεμούν ένα χρόνο, διωκόμενοι συγγενείς και φίλοι που αναφέραμε, όπως και δεκάδες έγκλειστοι αγωνιστές εντός και εκτός Ελλάδας, που βρίσκονται στα κελιά των σύγχρονων φυλακών υψίστης ασφαλείας θυμίζουν σε όλους μας σε ποια κοινωνία ζούμε. Όταν οι τράπεζες ανακεφαλαιώνονται παίρνοντας τα σπίτια σε πλειστηριασμούς βλέπουμε καλά ποιοι είναι οι εχθροί.
Στα χρόνια που περάσανε από τη δολοφονία του Αλέξη, η κοινωνική εξαθλίωση και η καλοστολισμένη παθητικότητα μιας φασιστικής κοινωνίας εντείνονται αναδεικνύοντας τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα ως επιτακτικά. Κόντρα στη διάχυτη παθητικότητα και ανοχή προτάσσουμε τις πολιτικές μας επιλογές. Σε μια εμπόλεμη «ευρώπη των ισχυρών», τα πάντα αλλάζουν αλλά εμείς στεκόμαστε εδώ για να γιγαντώσουμε τον κόσμο της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης. Συναντιόμαστε μέσα από τη διεθνή αλληλεγγύη και ξέρουμε καλά πως κανείς αγωνιζόμενος/-η δεν είναι μόνη/-ος απέναντι στη βία και την καταστολή. Και είναι εκεί ακριβώς που ο αγώνας παίρνει τις πολλές του μορφές, εκεί ακριβώς η καταστολή και η ποινικοποίηση ακολουθούν. ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.
Απέναντι στα κυρίαρχα κράτη που βασανίζουν ολόκληρους πληθυσμούς με βομβαρδισμούς οικονομικο-στρατηγικών πολέμων συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας. Αντιστεκόμαστε κι ανάγουμε αυτή την άρνηση του υπάρχοντος σε μια επαναστατική κατάφαση.
Σε συνεχή ρήξη με το κεφάλαιο, το κράτος και τα κεφάλια τους που κάνουν τους πολέμους. Βλέπουμε στους νέους αυτούς πολέμους με τα πολλά πρόσωπα, μια κοινή αναφορά. Την καταστροφή των πιο ζωτικών μας ελευθεριών και αναγκών. Βρισκόμαστε ανοιχτά αντίθετοι στα κράτη αυτά που μεθοδεύουν την καταπίεσή μας και μεθοδεύουμε τους στόχους μας. Μπλοκάρουμε την έκδοση των 5 φοιτητών απ’τις ελληνικές στις ιταλικές αρχές και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σ’όλους τους καταπιεσμένους. Είμαστε δίπλα στους χτυπημένους απ’τους καπιταλιστικούς πολέμους, πρόσφυγες και δίπλα σε όλους τους μετανάστες απ’ όπου κι αν προέρχονται. Δεν αναγνωρίζουμε σύνορα και διακρίσεις, σεβόμαστε μόνο την ελευθερία των ανθρώπων στην αυτοδιάθεση και τη μετακίνησή τους.
Στα σύνορα, τόπους πολέμου, ελέγχου και εξουσίας, εκεί όπου υψώνονται φράχτες και λειτουργούν φυλακές φιλοξενίας/ κέντρα κράτησης, οι ελευθερίες πνίγονται και τα κράτη παίρνουν το σκληρό τους πρόσωπο για μια ακόμη φορά. Οι επαναστατημένοι μετανάστες απαντούν και όπως η κατηγορούμενη για αντίσταση κατά της αρχής Σανάα Ταλέμπ, αρνούνται την απέλασή τους. Διεκδικούν τις ελευθερίες τους και γι αυτό βρίσκονται χτυπημένοι από χέρια μπάτσων, ειδικών φρουρών, βασανιστών.
Ο Δεκέμβρης βάζει τη μνήμη σε κίνηση και συνδέει όλους τους αγωνιζόμενους, όλους τους διωκόμενους, τους καταπιεσμένους και εξεγερμένους. Σε μια από τα κάτω συλλογική οργάνωση, να χτυπήσουμε την κανονικότητα-συνενοχή, τη βία των θεσμών και την εξουσία απ’όπου κι αν προέρχεται. Αντιδράμε στο φόβο, παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας και συναντιόμαστε στο δρόμο. Έχουμε επίγνωση των συνθηκών αλλά γνωρίζουμε καλά τις δυνάμεις μας.
Είμαστε εδώ, βγαίνουμε στους δρόμους και δίνουμε ραντεβού στις 6 Δεκέμβρη. Δρούμε ως ανάχωμα της αστικής παθητικότητας και ζούμε μέσα σ’αυτόν τον πολύπλευρο αντικαπιταλιστικό, αντικρατικό και αντιφασιστικό αγώνα. Για τις ζωές μας, για αυτούς που έφυγαν και για όλους τους λόγους του κόσμου.
Υ.Γ. Μια ακόμα μαφιόζικη παγίδα στήθηκε από τον γνωστό φασιστοδήμαρχο Μπέο, με την προοπτική ο κόσμος του αντικαθεστωτικού κινήματος να τσιμπήσει... Όλα αυτά τα χρόνια φαγώθηκαν εκατομμύρια ευρώ σε έργα βιτρίνας στο Βόλο της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, των εκατοντάδων διακοπών ρεύματος και νερού σε φτωχούς και εξαθλιωμένους. Έργα χρυσωμένα με φασιστικής έμπνευσης εθνικιστικά ιδεολογήματα, με μίζες και νταλαβέρια κάτω από το τραπέζι για τους οικονομικά ισχυρούς αυτού του τόπου. Ένα από αυτά τα έργα βιτρίνας είναι και η περιβόητη «Αργώ» και το μουσείο της, μια περίτεχνη λαμογιά που στήθηκε με αφορμή την ολυμπιάδα, με προφανή στόχο να ρουφήξουν εκατομμύρια κάποιοι εργολάβοι, κάποια σωματεία παρατρεχάμενων και ασφαλώς να πάρει το «κάτιτίς της» και η δημοτική αρχή. Το σχέδιο του μαφιόζου φασιστοδήμαρχου, γνωστού συνεργάτη των δολοφόνων νεοναζί είναι πολύ απλό. Έβγαλαν το ξύλινο πλοίο από τα νερό και το έστησαν μπροστά στον Θόλο εκεί που παραδοσιακά ολοκληρώνονται οι κινηματικές πορείες στην πόλη. Και μέσα στην υποτιθέμενη αρχαιολατρεία τους, το γέμισαν και με εκατοντάδες μπλέ φωτάκια, καρφωμένα παντού πάνω στο ξύλινο σκαρί. Το ξύλινο πλοίο είναι εκεί και «περιμένει»… Περιμένει τους μπράβους της νύχτας του μαφιόζου φασιστοδήμαρχου, περιμένει τους νεοναζί συνεργάτες του, περιμένει τους ασφαλιτορουφιάνους παρακρατικούς προστάτες τους για να το βανδαλίσουν ή ακόμα και να το κάψουν μέσα στη νύχτα, μετά από κινηματική πορεία. Ωστε μετά να βγούνε με θράσος και να στοχοποιούν τον κόσμο του κινήματος που αντιδρά στην φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής στην πόλη. Προφανώς θέλουν να σκεπάσουν κάτω από τις στάχτες του ξύλινου σκαριού, όλες τις βρώμικες μπίζνες και κονόμες που έχουν στήσει στην πόλη των δεκάδων χιλιάδων ανέργων. Μπίζνες και κονόμες όπως αυτή με τα άπειρα μπλέ φωτάκια των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και τις χριστουγεννιάτικες φιέστες για λωβοτομημένους ιθαγενείς. Είναι αποκλειστικά δική τους η ευθύνη της όποιας καταστροφής συμβεί, γιατί πολύ απλά θα είναι οι μόνοι ωφελημένοι σε μια τέτοια περίπτωση. Ο κόσμος του κινήματος γνωρίζει ξεκάθαρα ποιος είναι ο στόχος του, γνωρίζει πως ο πραγματικός εχθρός είναι στις τράπεζες, στα υπουργεία και στις συνάξεις των δολοφόνων νεοναζί. Γι αυτό και δεν τσιμπάει στις μαφιόζικες παγίδες…
Αναρχικοί/-ες Αντιεξουσιάστριες/ -ες
ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 18:00 ΘΟΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου