Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Τέλος χρόνου

dermentzoglou​Φίλε Πιτσιρίκο, ​
Μια ακόμα προεκλογική περίοδος τελειώνει. Ίσως η πιο χαρακτηριστική για μια χώρα που από «ανεξάρτητο» κράτος μετατράπηκε σε αποικία χρέους και μετά σε κανονικό προτεκτοράτο της Ε.Ε και των Γερμανών αφεντάδων μέσα σε λιγότερο από 5 χρόνια.Ο πολιτικός χώρος που πριν λίγα χρόνια κυριαρχούσε κρατώντας για την πάρτη του το 80-85% των ψηφοφόρων κατακερματίστηκε σταδιακά σε πολλά μικρότερα κόμματα από το ΣΥΡΙΖΑ, την ΛΑ.Ε, το ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, το Ποτάμι, την ΝΔ και τους ΑΝΕΛΛ.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των κομμάτων η απουσία προγράμματος και θέσεων για τα πιο ουσιαστικά ζητήματα που απασχολούν -ή θα έπρεπε να απασχολούν- την Ελληνική κοινωνία.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων κάποια προχειρογραμμένα κείμενα του κώλου -πχ ΣΥΡΙΖΑ- που δεν τα πιστεύει κανένας είτε υποσχέσεις για την μελλοντική παρουσίαση κάποιου καταπληκτικού προγράμματος για την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη [ΛΑ.Ε], αν και όταν συμφωνήσουμε μεταξύ μας όλες οι τάσεις -Γλέζος, Ζωή, Λαφαζάνης, Λαπαβίτσας, κλπ- και φυσικά αποτύχει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που πρόδωσε ο Τσίπρας! Μέχρι εκείνη την στιγμή ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί το «ζούμπου-ζουμπουζα-ζούμπου-ζίτσου στο καζάνι κι η γιαγιά του Κίτσου».
Μουσική να παίζει και θα χορεύουν από κάτω οι χαχόλοι. Για τους υπόλοιπους -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι- το πρόγραμμα θα το παρουσιάσει σε συνέντευξη τύπου ο φιλέλληνας Γιούνκερ. Προσεχώς!
Στην πραγματικότητα όλοι – οι περισσότεροι απροκάλυπτα και οι λιγότεροι όχι – έχουν αποδεχθεί το μνημόνιο των αποικιοκρατών ως το πρόγραμμα διακυβέρνησης του προτεκτοράτου.
Ο ένας θα το εφαρμόσει «κατά γράμμα» γιατί το πιστεύει, ο άλλος θα εφαρμόσει το παράλληλο πρόγραμμα ανακούφισης του δυστυχισμένου που φέρει το κωδικό όνομα «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι», ο τρίτος θα ξανα-καταργήσει με ένα νόμο και σε ένα βράδυ το απεχθές μνημόνιο και θα φέρει -ξανά- την δημοκρατία που δεν μπορεί να εφαρμόσει στοιχειωδώς μέσα στο σπίτι του.
Στην εξωτερική περίμετρο βρίσκει κανείς στην δεξιά αυλή τους «αντιμνημονιακούς» αλλά υπέρμαχους του ευρώ, μαχαιροβγάλτες της ΧΑ, την χρυσή εφεδρεία του συστήματος, αν και όταν αυτό καταστεί αναγκαίο.
Στην αντίθετη πλευρά του οικοπέδου, στην αριστερή αυλή βρίσκεται η ψηλή καγκελόπορτα που από έξω γράφει με μεγάλα κόκκινα γράμματα «ΚΚΕ».
Άνθρωποι που κατέχουν την «μοναδική και αιώνια» αλήθεια, με ιστορία αγώνων και θυσιών, υποφέρουν από την ψευδαίσθηση ότι ο Περισσός είναι η κιβωτός του Νώε που θα σώσει την ηγεσία και τους πιστούς της όταν ο υπόλοιπος κόσμος θα καταστραφεί από τον κατακλυσμό.
Λίγο πιο έξω, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά της οποίας η ηγεσία μοιάζει να βολεύεται με το πρόθεμα «έξω-» και η βάση της να εκβιάζεται διαρκώς, τότε από τον Τσίπρα και τώρα από τους Επιγόνους του.
Πρόσφατα, άκουσα σε μια συνέντευξη του Βρετανού δημοσιογράφου Paul Mason στο ΤΡΡ, μια φράση που ίσως και να αποτελεί και το μοναδικό επιχείρημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα προς τον κόσμο που βρίσκεται αριστερά του.
Πιθανά επίσης να αποτελεί κι ένα μικρότερης εμβέλειας αλλά παρόμοιο επιχείρημα που χρησιμοποιούν ΛΑ.Ε και ΚΚΕ ενάντια σε κείνους που θεωρούν ότι κινούνται αριστερότερα των κομμάτων αυτών.
Είπε λοιπόν ο Mason ότι στην Βρετανία οι αριστεροί ψηφίζουν το κόμμα των Εργατικών γιατί θεωρούν ότι είναι καλύτερο όταν μάχεσαι με τον επιθετικό νέο-φιλελευθερισμό να κρατάς στο χέρι μια σπασμένη ασπίδα παρά καθόλου ασπίδα.
Παρέλειψε βέβαια να πει ότι ίσως αυτή η βολική για τους αριστερούς συμπεριφορά να εξηγεί και το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία αληθινή ασπίδα, κανένα πραγματικά αριστερό-προοδευτικό κόμμα, στο ΗΒ.
Τα διλήμματα του τύπου «ψήφισε αυτόν για να μην έρθει ο άλλος» ή «ψήφισε τον επόμενο για να τιμωρηθεί ο προηγούμενος» δεν οδηγούν πουθενά και επιπλέον καλλιεργούν την λογική της «σπασμένης ασπίδας» των Βρετανών και τις συνέπειες που αυτή έχει.
Αν τα πλέον φωτισμένα κι ανήσυχα μυαλά που βρίσκονται ακόμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, στην ΛΑ.Ε, στο ΚΚΕ, στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κυκλοφορούν εκεί έξω αδέσποτα δεν συνειδητοποιήσουν ότι χρειαζόμαστε κάτι ολότελα καινούργιο, βαθιά δημοκρατικό και ουσιαστικά συμμετοχικό που θα αγκαλιάσει και θα αγκαλιαστεί από τον λαό εκπαιδεύοντας τον ταυτόχρονα στην πολιτική, στην τέχνη του υπεύθυνου πολίτη δηλαδή.
Αν δεν συνειδητοποιήσουν όλοι αυτοί ότι βρίσκονται στο ίδιο πλοίο και ότι σε αντίθεση με ότι νομίζουν η πλήρης και ολοκληρωτική ήττα είναι πολύ πιο κοντά από τον θρίαμβο της επανάστασης, θα μείνουν τελικά με μια σπασμένη ασπίδα στο χέρι.
Το νέο-ΠΑΣΟΚ του Τσίπρα, απέναντι στην χρυσαυγίτικη ΝΔ.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
​Υ.Γ. Οφείλω και οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσένα και το φιλόξενο blog σου. Και πάλι σε ευχαριστώ.​
(Αγαπητέ Ηλία, τα είπες όλα στο κείμενό σου. Δεν έχω σχόλιο να κάνω. Εγώ ευχαριστώ γιατί με τα δικά σου κείμενα και τα κείμενα των άλλων φίλων, απέκτησα ξανά ενδιαφέρον για το μπλογκ. Με παρέα είναι πάντα καλύτερα. Να είσαι καλά.)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger