Βόλος το λιμάνι της αγωνίας.

                   Από το Μονακό έως τα νύχια του ΤΑΥΠΕΔ, αλώνεται η ιστορία αυτής της πόλης.

    Ματθαίου Δραμητινού                                                                                        

                                                                                        Προέδρου ιατρικού συλλόγου Μαγνησίας

                                                                                        Υποψηφίου δημοτικού συμβούλου Βόλου.

Ιωλκός, Παγασές, Δημητριάδα. Βόλος. Η ιστορία μιας μικρής λωρίδας γης καλά κρυμμένης από τον Βοριά, από το Πήλιο και από τον Παγασητικό.  Η έξοδος και η πνοή της Θεσσαλίας με τον κόσμο. Εποχή του χαλκού, Αργοναυτική εκστρατεία, Δημήτριος ο Πολιορκητής, Τουρκοκρατία, βιομηχανική ανάπτυξη, 1881 ίδρυση λιμενικού ταμείου Βόλου, πληθυσμιακή και πολιτισμική άνθηση μετά το 1922,  από πάντα δηλαδή μέσα από τις 39 μοίρες, 20 λεπτά βόρειο, 23 μοίρες ανατολικά, ανταλλάσσονταν προϊόντα και πολιτισμός. Αυτό είναι και το στίγμα της πόλης που ζούμε, αγαπάμε, πληγωνόμαστε και ονειρευόμαστε καθημερινά.

Βόλος 1939 από το λιμάνι του διακινούνταν 250.000 τόνοι εμπορευμάτων και 50.000 επιβάτες, μετά τον Πειραιά και την Θεσσαλονίκη αντάλλασε την ελιά και το στάρι, αλλά και την ψυχή της Θεσσαλικής γης στα πέρατα της Γης. Το σωματείο των λιμενεργατών, από τα παλαιότερα αυτού του τόπου, τάιζε 1200 οικογένειες μετά τον πόλεμο.

Βόλος 2014, από  τρίτο σε σειρά όγκου εμπορευμάτων, λιμάνι στην πατρίδα μας, κατάντησε ουραγός στην εμπορευματική δραστηριότητα. Πρόσφατες μελέτες, προκρίνουν ακόμη και το βαλτολίμανο, της Στυλίδας επικρατέστερο αυτού του Βόλου. Ούτε 300 οικογένειες δεν ζουν πια από την εμπορευματική δραστηριότητα του λιμανιού μας. Η άλογη διοίκηση τόσων ετών, η αποβιομηχάνιση της περιοχής, αλλά και η έλλειψη κάθε αναπτυξιακού σχεδιασμού του έδωσαν επάξια τον τίτλο «του λιμανιού της αγωνίας».

Στις δεκαετίες της ανάπτυξης, ζούσαμε τις απίστευτες χύδην εκφορτώσεις σκραπ από την Ρωσία, αποκλειστικότητα για λιμάνι της ευρωπαϊκής ένωσης, σαστισμένους εργάτες με μετρητές γκαίγκερ στα χέρια, να αγωνιούν, γιατί μετρούσαν χωμένοι ως τα γόνατα στην σκουριά, από τα διαλυτήρια πλοίων της πάλαι ποτέ σοβιετικής ένωσης και τα πυρηνικά σκουπίδια όλης της Ευρώπης. Χύδην σιτηρά από την Ουκρανία, εκφορτώνονταν κατά τόνους, αρκετά χρόνια μετά το Τσέρνομπιλ.  Δίπλα ακριβώς από όλη αυτήν την δραστηριότητα, η πολύπαθη γειτονιά του παλιού λιμεναρχείου, μετρά καθημερινά τα θύματα της από καρκίνους και λευχαιμίες.

Μέσα σε αυτό το χιτσκοκικό σκηνικό η «ανάπτυξη». Οι φανφάρες των πολιτικών μας, τα κρουαζιερόπλοια, κατέβαζαν εκατοντάδες τουρίστες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τον Βόλο σαν σκάλα, από όπου με τα πούλμαν πηγαινοέρχονταν στα Μετέωρα, αφήνοντας στην πόλη μας, μόνο τα σκουπίδια τους και τα λύματα τους. Φορτώνουν  νερό και φεύγουν, αφήνοντας σύξυλη την ντόπια αγορά, που μάταια περιμένει, να πουλήσει ένα καρτποστάλ η έστω ένα τσίπουρο, ρε αδελφέ στους τόσους τουρίστες που πηγαινοέρχονται.

Βολιώτικο ηλιοβασίλεμα στην παραλία, η αγαπημένη συνήθεια μας σαν πόλη, δίπλα από τα ιστιοφόρα και τα λογής σκαφάκια που δείχνουν την ναυτοσύνη της περιοχής από αιώνες τώρα. Ποιός ξένος η ντόπιος δεν έχει χαρεί αυτόν τον περίπατο, σήμα κατατεθέν του Βόλου. Ο ναυταθλητισμός, οι κωπηλάτες, τα όπτιμιστ με τα παιδιά μας είναι η συνέχεια της ιστορίας του Ιάσωνα και της Αργούς. Όταν σκάσει ο διαβολογαρμπής, ξαφνικά αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό γίνεται κόλαση. Σκάφη σπάνε στο ντόκο, κάβοι κομμένοι, κόσμος σε απόγνωση, να μαζεύει τέντες από τα παραλιακά μαγαζιά και όλοι μαζί τότε μόνο να θυμούνται ότι κανείς δεν συντηρεί τίποτα, κανείς δεν ενδιαφέρεται, από την πολιτεία για την διατήρηση του τουριστικότερου και ομορφότερου ίσως τμήματος της πόλης.

Βόλος 2014, η ιστορία, η εργασία, η υγεία, ο τουρισμός, η ομορφιά, ο αθλητισμός, η αναψυχή, περνά μέσα από ένα παραλιακό μέτωπο λίγων χιλιομέτρων, περνά μετά από τις μνημονακές επιταγές, σε μία μονοπρόσωπη εταιρεία που ανήκει πλέον στο ΤΑΥΠΕΔ. Η συμμετοχή των εργαζομένων και του Δήμου διακοσμητική. Ψάχνουν απεγνωσμένα να το πουλήσουν σε ότι δείχνει κερδοφόρο, άσχετα οικονομικού, πολιτιστικού, υγειονομικού και ανιστόρητου τιμήματος. Απλά φανταστείτε την κυρία COSCO με τα χιλιάδες κοντείνερς στοιβαγμένα στις προβλήτες, χιλιάδες κατάρτια από τούρκικες φλοτίλες να κρύβουν το ηλιοβασίλεμα, το παλιό λιμεναρχείο, αλλά και ολόκληρο τον Βόλο να εισπνέει τα μακιαβελικά μικροσωμάτια της τριτοκοσμικής ανάπτυξης, των χύδην φορτοεκφορτώσεων, σε μια πόλη που θα έχει αποκοπεί από τον ομφάλιο της λώρο.

Στο φανάρι έξω από το κορδόνι συνεχίζεται μια ιδιότυπη ναυμαχία. Εκλογές αυτοδιοιηκητικές για τον Δήμο Βόλου. Η «ναυμαχία του κορδονιού» Αναπτυξιολαγνεία με τους παραπάνω όρους. Οι καλλικρατιστές θα το κάνουν Λιβερπουλ, οι bon viveur Monaco, κοροϊδεύοντας για άλλη μια φορά το τσούρμο τους. Οι μνημονιακοί θα κάνουν ότι έχει καθορίσει η επιτροπεία, το έχουν σχεδιάσει δεν εντυπωσιαζόμαστε από το master plan και τις άλλες βαρύγδουπες και ωραιοφανείς σας εκφράσεις, Φουκοσίμα θα το κάνετε και μάλιστα, μετά το πυρηνικό ατύχημα.

Οι Βολιώτες στις 18 Μαΐου, θα στρώσουν αλυσίδες στην είσοδο του λιμανιού, όπως έκαναν και οι Βυζαντινοί στον κεράτιο κόλπο, αφήνοντας σας μόνους κύριοι, να πλοηγείτε σε θολά νερά, όπως θολή και υστερόβουλη είναι η Φουχτελική σας πρόταση. Αυτό το λιμάνι, αυτή η πόλη, δεν ανέχεται πλέον περιπαικτική πολιτική και με τις δυνάμεις της συνέπειας και τις εντιμότητας, θα ξανακτίσει την ιστορία του, την εργασία του, την υγεία του, τον αθλητισμό του, τον ρομαντισμό του, σε έναν Βόλο, με ισόρροπη ανάπτυξη και με όραμα, το καλό όλων και όχι των Μαυρογυαλούρων της πολιτικής.

Με τις δυνάμεις της συνεργασίας, αλληλεγγύης και ανατροπής, ο Βόλος από λιμάνι της αγωνίας, θα γίνει λιμάνι της ελπίδας και της δημιουργίας. Απαλλάξτε μας λοιπόν….