Aμερικανός διπλωμάτης στο lobby του Χίλτον εξηγούσε σε Έλληνα συνομιλητή του γιατί θα είναι τυχεροί οι Σαμαράς και Βενιζέλος σε περίπτωση που προλάβουν να πάνε σε εκλογές.
-Πολύ φοβάμαι ότι θα χρειασθεί να τα μαζεύουν άρον-άρον, οι εκλογές είναι πολυτέλεια γι΄ αυτούς...
Το σαρκαστικό χαμόγελό του ήταν όλα τα λεφτά.
Οι Αμερικανοί δεν ξεχνούν και φυσικά εκδικούνται.

Ο Τσίπρας με κάθε τρόπο όλο αυτό το διάστημα έδειξε την πίστη του σ΄ εκείνους. Σε αντίθεση με το δίδυμο Βενιζέλου-Σαμαρά που δεν έκρυψε την συμπάθειά του στους Μέρκελ-Σόιμπλε.
Όπως έγραψε και ο Δημήτρης Δήμας στην πρόσφατη επική του ανταπόκριση (εδώ) στην Ελευθεροτυπία, οι ΗΠΑ σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, θέλουν με «βούλα και σφραγίδα» να πουν «αντίο» στους «συνωμότες» των Κανών (σ.σ. «Kiss them good bye», κατά την έκφραση έγκυρου παράγοντα) -Σαμαρά και Βενιζέλο-, τους οποίους από καιρό τώρα θεωρούν «καμένα χαρτιά» και η πολιτική τους διάρκεια έχει περάσει στα ληξιπρόθεσμα. Αν και δημοσίως είναι προσεκτικοί, για τους γνωρίζοντες καθίσταται όλο και περισσότερο διακριτό ότι θέλουν να τους βγάλουν εκτός παιχνιδιού και μάλιστα με στίγμα!... Είναι προφανώς αναλώσιμοι.
Το ενδιαφέρον είναι ότι εμμέσως ενισχύουν τον κ. Γ.Α. Παπανδρέου, στον οποίον, αν και γνωρίζουν πως δεν θα πρωταγωνιστήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή, επιθυμούν να δώσουν την «ευκαιρία του αδικημένου», για τους φίλους του στο Ιδρυμα Brookings, στην Ουάσιγκτον, να παίξει ένα παρασκηνιακό ρόλο και «αν χρειαστεί... άσ' τον να βάλει αυτός τα χέρια του στο "αίμα"». Μήπως αυτό δεν κάνει ο ΓΑΠ το τελευταίο διάστημα; Εν γνώσει και με σιωπηρή παρότρυνση Αμερικανών συνομιλητών του;
Ο Γκάιτνερ, ως αναπόσπαστο κομμάτι τού βαθέος αμερικανικού κατεστημένου, εξυπηρέτησε τη συγκεκριμένη αμερικανική γραμμή, ενώ, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο ΓΑΠ «πήρε το μήνυμα» και συνέχισε το δικό του «στόρι» στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».
Με το «δικό» τους τρόπο, που συνίσταται από την «επί του πρακτέου» αντίληψη των πραγμάτων και επί τη βάσει ρεαλιστικών και όχι συναισθηματικών συμπλεγμάτων, οι Αμερικανοί... «βλέπουν» Τσίπρα!
Αν και κάτω από διαφορετικές γεωπολιτικές συγκυρίες, υπάρχει η απόκοσμη αίσθηση πως, τηρουμένων των αναλογιών, η σημερινή εποχή «θυμίζει» μέρες του '81 -με τη Νέα Δημοκρατία του Γεωργίου Ράλλη ν' αγωνίζεται να πείσει ότι αποτελεί εγγύηση για τη χώρα και την τότε αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να ενεργεί ως ήρεμη δύναμη που βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας.
Ηταν τότε που η Ουάσιγκτον «έβλεπε» το επερχόμενο «τσουνάμι Ανδρέας» και, αγνοώντας σκανδαλωδώς ή αδιαφορώντας για την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έβαλε στοπ σ' όλες τις μηχανές συνεργασίας με την κυβέρνηση Ράλλη και, μεταξύ άλλων, υπονόμευσε τις συνομιλίες για τις βάσεις, για να τις διαπραγματευθεί αργότερα με τον Παπανδρέου.
Ανάλογο σκηνικό φαίνεται να διαμορφώνεται τώρα, καθώς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βλέπουν το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου να έχει ημερομηνία λήξης.
Μετά δε και το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών η ιδέα μιας επίσημης πρόσκλησης του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ βρίσκεται ήδη πάνω στο τραπέζι. Αυτό που μένει είναι ο ορισμός της ημερομηνίας για μια συνάντηση με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν και ίσως μια φωτογραφία του Αλέξη με τον Μπαράκ Ομπάμα.
Η συνάντηση θα εξαρτηθεί από την ημερομηνία των εκλογών. Για την ακρίβεια από την ημερομηνία που οι Αμερικανοί θα αποφασίσουν να πατήσουν το κουμπί της ανατίναξης της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
Πολύ τριτοκοσμικά ακούγονται όλα αυτά για μια ευρωπαική χώρα.
Μόνο που η Ελλάδα δεν είναι μια ευρωπαική χώρα. Είναι μια Κολομβία των Βαλκανίων με τους κρατιστές των κυβερητικών συμμοριών να ελέγχουν την δημόσια διοίκηση και τις επιχειρηματικές συμμορίες να αλωνίζουν την χώρα έχοντας μετατρέψει την δικαιοσύνη σε εργαλείο των συμφερόντων τους.
Γιατί οι Αμερικανοί να ενδιαφερθούν για την Ελλάδα;
Μα φυσικά για τον έλεγχο του πετρελαίου αλλά και για τους ίδιους ιστορικούς λόγους που έχουν διαχρονικά παρουσία στη χώρα μας.
Το ατύχημα για την Ελλάδα είναι το γεγονός ότι κανένα από τα πολιτικά κόμματα δεν διαθέτει ένα συγκεκριμένο και υλοποιήσιμο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.
Κι αυτό γιατί οι Έλληνες πολιτικοί στο σύνολό τους δεν διαθέτουν όραμα, έμπνευση, φαντασία.
Γεννιούνται και πεθαίνουν αρρωστημένα κρατιστές με την νοοτροπία επαρχιώτη γαμπρού που θέλει να κάνει ένα πλούσιο γάμο και με την βοήθεια του πεθερού να μπει στην πολιτική...