Σήμερα, η ΕΕ γιορτάζει τη «μέρα της Ευρώπης» με φιέστες σε όλες τις πρωτεύουσες των κρατών-μελών της ΕΕ, τις οποίες πλέον απαξιώνουν και οι ίδιοι οι θεσμικοί παράγοντες. Οσο κι αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να σβήσουν από την ιστορική μνήμη το γεγονός που ταυτίζεται με την 9η Μάη: τέτοια μέρα, το 1945, η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο καρφώθηκε στην οροφή του Ράιχσταγκ, σηματοδοτώντας την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και το τέλος του β’ παγκόσμιου πολέμου. Η μέρα αυτή χαράχτηκε με ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία ως η μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών.
69 χρόνια από τότε ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι. Στην Ουκρανία κυβερνά, στην Ουγγαρία συγκυβερνά, στη Γαλλία διεκδικεί την πρωτιά στις εκλογές, στην Ελλάδα «απειλεί» με διψήφιο εκλογικό ποσοστό, σε όλη την Ευρώπη διάγει μια δεύτερη άνοιξη.
Οι συνθήκες δεν είναι βέβαια ίδιες με εκείνες του Μεσοπολέμου. Ο φασισμός δεν αποτελεί την πρώτη, τη βασική επιλογή της αστικής τάξης. Στηρίζεται, όμως, απ’ αυτή, για να μπορεί να βάζει την ατζέντα του και να ρυμουλκεί προς τα δεξιά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, όπως και να εγκλωβίζει καταστρεφόμενα από την κρίση μικροαστικά και εργατικά στρώματα, εμποδίζοντάς τα να κινηθούν προς κοινωνικά ριζοσπαστική κατεύθυνση. Τηρουμένων των αναλογιών, μπορούμε να πούμε πως ο φασισμός σήμερα, όπως και τη δεκαετία του ‘20, αποτελεί πολιτική εφεδρεία του αστικού συστήματος, το οποίο κυβερνιέται αποτελεσματικά από τις μεγάλες συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές παρατάξεις.
Από την άλλη, πρέπει να εντοπίσουμε τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο Μεσοπόλεμο και το σήμερα. Στο Μεσοπόλεμο είχαμε την ορμητική ανάπτυξη του ταξικού εργατικού κινήματος, στο οποίο αυξανόταν αλματώδικα η επιρροή των νεαρών Κομμουνιστικών Κομμάτων. Ηταν η απειλή ενός νέου κύκλου προλεταριακών επαναστάσεων, κάτω από την προωθητική δύναμη των τεράστιων κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ, που επέβαλε την ενίσχυση του φασισμού και την προέλασή του προς την εξουσία. Αυτό σήμερα δεν υπάρχει και γι’ αυτό η αστική τάξη έχει την πολυτέλεια να κρατά το φασισμό σε ρόλο εφεδρείας. Ακόμη και να τον βάζει φυλακή, όταν της χαλάει γενικότερους σχεδιασμούς, όπως συμβαίνει στη χώρα μας, χωρίς φυσικά να κόβει τους δεσμούς μαζί του.
Γυρίζοντας στην περίοδο που ο φασισμός ματοκυλούσε την Ευρώπη, πρέπει να τονίσουμε τον αποφασιστικό ρόλο των κομμουνιστών στη συντριβή του. Με πρωτομάχο το σοβιετικό λαό, που έδωσε εκατομμύρια παραδείγματα απαράμιλλου ηρωισμού και θυσίας, δεμένος σαν το νύχι με το κρέας με την πολιτική του ηγεσία, και άξιους συναγωνιστές του τα κομμουνιστικά αντάρτικα σε όλη την Ευρώπη (με πιο μαζικά αυτά της Ελλάδας, της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας), οι κομμουνιστές, που ήταν οι πιο συνεπείς αντιφασίστες, σφράγισαν με τον ηρωισμό και με το αίμα τους τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών. Τσακίζοντας στα πεδία των μαχών τα ναζιστικά στρατεύματα και προελαύνοντας προς το Βερολίνο, ο Κόκκινος Στρατός του Στάλιν, του Ζούκοφ, του Βοροσίλοφ, του Βασιλιέφσκι, του Τσούικοφ, των εκατομμυρίων αξιωματικών και μαχητών, ανδρών και γυναικών, δημιούργησε το εύφορο εκείνο έδαφος για την ανάδειξη λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών καθεστώτων στην Ανατολική και Νότια Ευρώπη. Μπορεί η αντεπαναστατική διαδικασία του 1953-56 να σταμάτησε αυτή την προέλαση, όμως το κόκκινο χρώμα της αντιφασιστικής νίκης δεν μπορεί κανείς να το σβήσει.
Και ένα επίκαιρο τραγούδι των «Υπεραστικών»
ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ 10.5.2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου