Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Τα δαμάσκηνα Σκοπέλου μαρμελάδα.

Καθώς περιμένω την επιστράτευση για την επίθεση της χώρας μας στη Συρία, αποφάσισα να μαζέψω δαμάσκηνα και να κάνω  Θα πάρω μερικά βάζα μαρμελάδα δαμάσκηνο στο μέτωπο, για να τρώω και να είμαι ντούρος. Θα δώσω μερικά βάζα και στον Άσαντ. Ντροπή είναι να καταλάβουμε το Προεδρικό Μέγαρο και να είμαστε με άδεια χέρια.

Έπλυνα τα δαμάσκηνα, τα έκοψα και έβγαλα τα κουκούτσια. Με τα κουκούτσια θα φτιάξω λικέρ, ώστε, αν επιζήσω από τον πόλεμο στη Συρία, να το πουλήσω του χρόνου το καλοκαίρι στους τουρίστες εδώ στην Κρήτη. Η κρίση με άλλαξε. Δεν πετάω πια τίποτα. Και πριν δεν πετούσα, αλλά θα πρέπει να παραδεχτώ πως τα κουκούτσια τα πετούσα. Σκέφτομαι πως αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που η Ελλάδα χρεοκόπησε. Σας ζητώ συγγνώμη.
Όταν έβρασα τα δαμάσκηνα, έγιναν κόκκινα. Μου αρέσει το κόκκινο. Είναι το χρώμα της Επανάστασης. Κι επειδή δεν θα γίνει επανάσταση, ικανοποιώ την επαναστατική μου διάθεση, φτιάχνοντας μαρμελάδες. Θα φτιάξω και κάνα κοκκινιστό, για ακόμα πιο επαναστατικές καταστάσεις.
Εδώ βλέπετε μια αυθόρμητη, απροκάλυπτη και ξεδιάντροπη διαφήμιση προϊόντος. Αν διαβάζει κάνας υπεύθυνος της Moulinex, τον παρακαλώ να στείλει κάνα φράγκο γιατί με έχουν κουράσει οι απαλλοτριώσεις τραπεζών. Χώρια που δεν παίζουν πια πολλά φράγκα στις τράπεζες, και φοβάμαι πως, στην επόμενη τράπεζα που θα πάω να απαλλοτριώσω, θα μου ζητήσουν δανεικά ο διευθυντής και οι υπάλληλοι. Κι εγώ θα τους δώσω γιατί είμαι πονόψυχος. Καλά, μπορεί να τους δώσω κάνα βάζο μαρμελάδα δαμάσκηνο. Η χειρονομία μετράει.
Θυμάμαι την πρώτη έντονη σχέση μου με τα δαμάσκηνα. Διάβαζα για τις Πανελλαδικές και δεν σηκωνόμουν από το γραφείο μου. Διάβαζα όλη μέρα και όλη νύχτα. Στα 16-17, πίστευα πως, αν δεν περάσω στο Πανεπιστήμιο, θα πρέπει να αυτοκτονήσω. Ήμουν εντελώς γκάου. Και τώρα είμαι αλλά το συνήθισα. Τελικά, πέρασα, πήρα και υποτροφία, και, εκ των υστέρων, αποδείχτηκε πως αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου. Τέλος πάντων, η μάνα μου -που ανησυχούσε πολύ για μένα αλλά ήθελε και να περάσω στο πανεπιστήμιο για να αποδείξει στις γειτόνισσες πόσο άχρηστα ήταν τα δικά τους παιδιά και πόσο ανώτερο το δικό της-, με τάϊζε συνέχεια με θρεπτικές τροφές, γιατί είχα γίνει σκελετός. Μια μέρα, είχε ακουμπήσει πάνω στο γραφείο μου, ένα σακουλάκι με αποξηραμένα δαμάσκηνα. Εγώ, αφοσιωμένος στο διάβασμα, δεν ήξερα τι έτρωγα, οπότε έφαγα καμιά τριανταριά δαμάσκηνα που ήταν πάρα πολύ ωραία. Ξαφνικά, νιώθω το στομάχι μου να ανεβαίνει και να κατεβαίνει. Όλο μαζί. Δεν δίνω σημασία αλλά, μετά από μισό λεπτό, ξανά το ίδιο. Σκέφτηκα πως ήταν από το άγχος ή είχε μπει στο στομάχι μου κανένα Alien. Την τρίτη φορά που συνέβη, δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα. Έτρεχα προς την τουαλέτα κατεβάζοντας τα παντελόνια μου. Την συνέχεια, έξυπνοι άνθρωποι είστε και μπορείτε να την φανταστείτε, μη σας τα λέω και όλα. Τώρα που θυμήθηκα αυτή την όμορφη ιστορία, νομίζω πως βρήκα πώς θα ονομάσω την μαρμελάδα δαμάσκηνο που έφτιαξα. Θα την ονομάσω «Γλεντοκώλα».
Η μαρμελάδα δαμάσκηνο έγινε πάρα πολύ ωραία αλλά, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν κατάφερα να φτάσω το επίπεδο του Γιάννη Μανδενάκη που φτιάχνει στο Χαλκί της Νάξου τις πιο ωραίες μαρμελάδες και τα πιο ωραία γλυκά του κουταλιού στην Ελλάδα. Τώρα θα παραγγείλω μαρμελάδες για τον χειμώνα στον Γιάννη Μανδενάκη που είναι ένας γλυκός άνδρας. Και γι’ αυτό, από Μανδενάκης έγινε Μαρμελαδάκης
 http://pitsirikos.net/2013/09/%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%B1/#more-30205
.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger