Τασούλα Γκενίδου Πρώτα στην ΕΡΤ, με μια φασιστικού τύπου κίνηση απέλυσαν χιλιάδες υπαλλήλους με έναν διακόπτη. Και εδώ δεν μίλησαν για απολύσεις, μίλησαν για αναδιάρθρωση της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης.
Μετά ήρθε η σειρά των εκπαιδευτικών. Σε μια νύχτα αποφάσισαν πως οι καθηγητές περισσεύουν στα σχολεία, όρισαν και τα νούμερα, όρισαν και τις κατηγορίες. Δεν τους βγήκε, άνοιγαν μεγάλο μέτωπο, ήταν κοντά και η επιστράτευση, ήταν εργαζόμενοι που μπορούσαν ακόμη να αντιδράσουν, μπορούσαν να συγκροτηθούν. Άλλαξαν γνώμη, πήγαν τους καθηγητές πιο πίσω και έθεσαν την κατάργηση των τεχνικών ειδικοτήτων, «για να μην έχουμε επικαλύψεις στα γνωστικά αντικείμενα των αποφοίτων». Για να δώσει και το στίγμα ο υπουργός, εγκαινίασε την ίδια μέρα και το ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Απάντησε πριν ρωτηθεί τι εννοεί με την κατάργηση.
Δεν βγαίνουν τα νούμερα; Πήγαν στους δήμους, στην μεγάλη δεξαμενή. Πρώτοι οι δημοτικοί αστυνόμοι. Διαφορετικά για αυτούς. Κινητικότητα μετά τρις μήνες και μετάταξη στην ΕΛΑΣ, ένα 10% στους δήμους για να μη χαθούν τα έσοδα από τις κλήσεις, που λένε και οι δημαρχαίοι. Βέβαια το πρόβλημα για τους εργαζόμενους που ποτέ δεν ονειρεύτηκαν να γίνουν μπάτσοι είναι μεγάλο. Όπως έλεγε μια δημοτική αστυνόμος σε μια πορεία, ποιος είπε ότι θέλω ή μπορώ να γίνω μπάτσος, αν ήθελα δεν θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο, θα πήγαινα στις αστυνομικές σχολές.
Χρειαζόταν επειγόντως άμεσες απολύσεις. Μελέτησαν και κατέληξαν πως το πιο πρόσφορο κομμάτι είναι οι σχολικοί φύλακες. Υπάλληλοι αορίστου χρόνου των δήμων που κοιμήθηκαν εργαζόμενοι και ξύπνησαν απολυμένοι. Τόσο απλά, τόσο γρήγορα, με ένα κλικ σ’ έναν κλάδο που έδινε το αναγκαίο νούμερο για να συμπληρωθεί ο αριθμός απολύσεων, όπου ο καθένας δουλεύει μόνος του στην βάρδιά του και ίσως θα αργήσει να οργανωθεί για να δημιουργήσει πρόβλημα. Νύχτες τις περισσότερες φορές, μόνοι στα τεράστια σχολικά κτίρια, με παράλογες απαιτήσεις από τους δημάρχους εργοδότες, να τους ζητάνε ανά δίωρο σε πολλούς δήμους να περιπολούν τις αυλές και ολόκληρο το κτίριο, να τους ζητάνε ούτε λίγο ούτε πολύ να παίζουν τη ζωή τους.
Σ’ αυτόν τον κλάδο οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν να δουλεύουν με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Με ένα πρόγραμμα «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», πρωτομπήκαν οι φύλακες στα σχολεία. Μακροχρόνια άνεργοι που δέχτηκαν να δουλέψουν 30 μέρες τον μήνα σε κυκλικό ωράριο, χωρίς ρεπό, χωρίς άδεια, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Προγράμματα πρόδρομοι των stage, των κοχ κλπ. Αγωνίστηκαν σκληρά με τα σωματεία τους, έλιωσαν παπούτσια στους δρόμους, για να υπαχθούν στο ΠΔ του Παυλόπουλου και να γίνουν αορίστου χρόνου. Η αναφορά έγινε γιατί περίσσεψε αυτές τις μέρες ο λόγος για τις ρουσφετολογικές προσλήψεις. Αλήθεια τι είδους ρουσφέτι είναι αυτό που σε κάνει να δουλεύεις χωρίς ρεπό 5 χρόνια και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα που απορρέει από την εργατική νομοθεσία;
Με δυο κλάδους να καταργούνται, ένας τώρα και ένας μετά τρεις μήνες, η ηγεσία της ΠΟΕ ΟΤΑ, με ομόφωνη απόφαση στην εκτελεστική επιτροπή, έδινε κατεύθυνση στα σωματεία μέλη της να πάρουν αποφάσεις για καταλήψεις, διαρκείς συνελεύσεις, παρεμβάσεις στα δημοτικά συμβούλια για κλείσιμο των δήμων και πανελλαδικά συλλαλητήρια στην Αθήνα. Δεν έμενε πολύς χρόνος. Όταν η επίθεση έχει πάρει αυτά τα φασιστικά χαρακτηριστικά, όταν οι νόμοι της Τρόικας και της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι πραξικοπήματα, όταν οι εργαζόμενοι παρά την ολιγωρία της ΠΟΕ ΟΤΑ, έδωσαν αγώνα το προηγούμενο διάστημα για να μην περάσουν οι πρώτες διαθεσιμότητες και οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δεν μπορεί το δευτεροβάθμιο όργανο να αφήνει τους εργαζόμενους χωρίς απόφαση κινητοποιήσεων.
Χόρτασαν οι εργαζόμενοι απογοητεύσεις και κινητοποιήσεις πολύμορφες, πολύκροτες και ότι άλλο έρθει στο μυαλό των μεγαλοσυνδικαλιστών, προκειμένου να αποφύγουν την σύγκρουση με αυτήν την πολιτική. Η λέξη απεργία κοντεύει να ξεχαστεί από την ΠΟΕ ΟΤΑ. Σ’ αυτό το διάστημα, αποφάσεις για απεργία πήραν μερικά σωματεία σε συνελεύσεις και κάλυψαν και τους εργαζόμενους που ήταν σε «ευαίσθητες υπηρεσίες». Η πλειοψηφία αρκέστηκε στην απόφαση των δημάρχων, που έλεγε κλειστά δημαρχεία, αλλά με εξαιρέσεις υπηρεσιών (παιδικοί σταθμοί, παιδί και θάλασσα, καπη, κδαπ…).
Όσο για τα πανελλαδικά συλλαλητήρια, αποδυνάμωσαν τις κινητοποιήσεις τοπικά, καλλιέργησαν την αυταπάτη ότι όσο πιο πολλοί πάνε στην Αθήνα τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο αγώνας. Δεν απέδωσαν έτσι και οι προσπάθειες συντονισμού με εκπαιδευτικούς και ΕΡΤ όπου υπήρχε, γιατί αναλωνόταν κόσμος στην συμπλήρωση λεωφορείων, με αποτέλεσμα να μετακινούνται εργαζόμενοι ακόμη και την ώρα των απεργιακών συγκεντρώσεων της Γενικής Απεργίας της 16-7 για να είναι στην βραδινή συναυλία της ΠΟΕ ΟΤΑ στο σύνταγμα.
Η δημοτική αστυνομία τις περισσότερες φορές κινήθηκε μόνη ξεχωριστές συγκεντρώσεις, με μηχανοκίνητες πορείες, με ξεχωριστές συναντήσεις και συζητήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες. Ήταν σαν να πριμοδοτούνται, στο κάτω κάτω μηχανισμούς καταστολής χρειάζεται η κυβέρνηση για να εφαρμόσει τις πολιτικές που αποφασίζει με τους μηχανισμούς των ιμπεριαλιστών. Πριμοδότηση από τους δημάρχους, πριμοδότηση από την κυβέρνηση, πριμοδότηση και από κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Οι σχολικοί φύλακες δεν αναφέρονταν καν από τους δημάρχους, τους ξεχνούσαν και οι Μπαλασόπουλοι και οι Πολυμερόπουλοι όταν μιλούσαν στα κανάλια. Για αυτούς δεν πήραν ούτε απόφαση απεργίας για να συμμετέχουν στον αγώνα για την υπεράσπιση της δουλειάς τους. Και όταν οι δήμαρχοι τους αποπροσανατόλιζαν και τους έστελναν να κάνουν αιτήσεις μετάταξης πριν ψηφιστεί το τερατούργημα, τους σιγοντάριζαν και τους άφηναν να δημιουργούν ψεύτικες ελπίδες, διασπώντας τις κινητοποιήσεις της μέρας πριν την ψήφιση.
Έδωσε και λύση ο Μητσοτάκης. Μπορούν να συστήνουν εταιρείες και να αναλαμβάνουν την φύλαξη των σχολείων! Αντίπαλοι στον διαγωνισμό: από τη μια δυο φύλακες με εταιρεία δική τους, από την άλλη η «Γκρουπ 4»!
Αφέθηκε να κυκλοφορεί ότι η ανατροπή των απολύσεων είναι αγώνας μιας ριξιάς, αποφεύχθηκε η οργάνωση του αγώνα, δεν δόθηκε συνέχεια στις κινητοποιήσεις, δεν έγιναν συνελεύσεις μετά την ψήφιση, αφέθηκε ο κάθε εργαζόμενος να τρέχει μόνος του σε δικηγορικά γραφεία, απογοητευμένος και απολυμένος.
Απαιτείται, από όλους όσους αναφέρονται στην αριστερά και το κίνημα, όλους τους ταξικούς αγωνιστές, να ξεχάσουν την ομοφωνία στις εκτελεστικές επιτροπές και τα διοικητικά συμβούλια με όλους αυτούς τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Να κοντραριστούν με απόψεις διαλυτικές, να κατανοήσουν την πραγματικότητα και την αναγκαιότητα της στήριξης των αντιστάσεων, της οργάνωσης του αγώνα, του συντονισμού των αγωνιζόμενων χώρων.
Και αν δεν μπορούν ή δεν θέλουν, να γίνουν επιτροπές αγώνα παντού, σε κάθε χώρο δουλειάς, να κινητοποιήσουν και να εμπλέξουν εργαζόμενους σ’ αυτή την υπόθεση. Γιατί πραγματικά αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενοι είναι η αναμέτρηση με το καπιταλιστικό σύστημα, είναι μια σύγκρουση, όπου ο επιτιθέμενος είναι το σύστημα και έχει βρει τα στηρίγματά του, έχει κάνει τις συμμαχίες του. Σ’ αυτή την αναμέτρηση οι εργαζόμενοι πρέπει να πάνε με άλλους όρους. Με τις συμμαχίες τους και τις αντιστάσεις τους, σε ένα συγκροτημένο μέτωπο αντίστασης, να αντισταθούν και να διεκδικήσουν τα δίκια τους, να ανατρέψουν την πολιτική της εξαθλίωσης, να αναμετρηθούν με το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Αναδημοσίευση από ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΟΤΑ, δημοσιεύτηκε και στη Προλεταριακή Σημαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου