Είδα ένα όνειρο. Ήταν, λέει, το έτος 2033. Δηλαδή 20 χρόνια μετά από
σήμερα. Ταξίδευα ανά την Ελλάδα κάνοντας οτοστόπ, ελλείψει χρημάτων.
Τ’ αυτοκίνητα λίγα στους δρόμους. Τα περισσότερα με ξένες πινακίδες. Ξεχώριζαν, γιατί ήταν πολυτελείας και μεγάλους κυβισμού. Ρώτησα κι έμαθα πως τα είχαν αλλοδαποί. Οι λεγόμενοι «επενδυτές». Αυτοί που αγόρασαν με ψίχουλα τις μεγάλες, δημόσιες και ιδιωτικές, ελληνικές επιχειρήσεις: ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΛΑΡΚΟ, κλπ. Δηλαδή, τα μεγάλα αφεντικά. Τα κοράκια, που απομυζούσαν τον ιδρώτα του Έλληνα.
Πρόσεξα, πως είχαν για σοφέρ χαμηλόμισθους, ίσως και απλήρωτους λαθρομετανάστες.
Άλλωστε, νέους Έλληνες ελάχιστους έβλεπα. Οι πολλοί είχαν γίνει μετανάστες, Ευρώπη, Καναδά, Αυστραλία. Ακόμη και στην Κίνα, Έλληνες της διασποράς. Όχι, στις ΗΠΑ δεν πήγαιναν. Θεωρούνταν, λέει, ανατρεπτικά στοιχεία. Μέχρι και τα γονίδιά τους καταγράφονταν. Τέτοιο φακέλωμα.
Αλλά και παιδιά πολύ λίγα έβλεπα. Και πώς να δεις, αφού σε πόλεις και χωριά ζούσαν πια μόνο γέροι και γριές. Σε κάποιες τρώγλες, ακόμη και καλύβες. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Δική τους γη δεν είχαν. Την πήραν όλη οι μεγαλοτσιφλικάδες, εγχώριοι και αλλοδαποί. Αναβίωσε η εποχή της φεουδαρχίας. Τα σπίτια τους έγιναν λεία των Τραπεζών, που τα πωλούσαν στους ξένους λεφτάδες.
Όσοι γέροι και γριές άντεχαν ακόμη, έκαναν κάποια μεροκάματα στα χωράφια. Σαν είλωτες.
Στα μεγάλα λιμάνια, σπάνια έβλεπες Έλληνες να δουλεύουν. Αλλά κι αυτοί σαν είλωτες. Όπως και στ’ αεροδρόμια. Χωρίς ασφάλιση, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μεροκάματα πείνας.
Ιδιοκτήτες της ιδιωτικοποιημένης Ακρόπολης και του Παρθενώνα ήταν, λέει, Γερμανοί. Όχι, δεν είχαν υψώσει τη χιτλερική σβάστικα στον βράχο-σύμβολο της δημοκρατίας και του ελληνισμού. Ίσως για να μην εκθέσουν τους νεότερους Τσολάκογλου.
Στους αρχαιολογικούς χώρους και στα μουσεία, ανά την Ελλάδα, οι ελάχιστοι εναπομείναντες Έλληνες δεν είχαν πρόσβαση. Και πώς να έχουν, αφού όλα, «για να σωθεί η χώρα», είχαν ξεπουληθεί σε πολυεθνικές. Δελφοί, Ολυμπία, Βεργίνα, Κνωσός, Φαιστός, αρχαιολογικά μουσεία, τα πάντα, Και το αντίτιμο για να επισκεφθείς απλησίαστο. Κάποιος μου λέει: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός, φίλε. Και μάλιστα, στην πιο βάρβαρη και επιθετική μορφή του».
Τον πίστεψα, μετά απ’ όσα έβλεπα.
Στα νησιά τ’ όνειρό μου δε με πήγε, γιατί, λέει, κι αυτά «είχαν αξιοποιηθεί». Δηλαδή, ξεπουλήθηκαν σε ξένους μεγαλοκαρχαρίες, για τη σωτηρία της χώρας. Κάθε νησί είχε πια τον αλλοδαπό φεουδάρχη του. Κι εκεί οι Έλληνες ελάχιστοι. Δούλευαν τα καλοκαίρια γκαρσόνια, για ένα πιάτο φαί. Τον υπόλοιπο χρόνο, άνεργοι.
Περνώντας από το Φάληρο, δεν το γνώρισα. Σ’ όλη την παραλία, μέχρι και το Σούνιο, τεράστιοι ουρανοξύστες, όπως στο Ντουμπάι, σου έκρυβαν τη θέα στο Σαρωνικό. Δηλαδή, δεν έβλεπες θάλασσα, παρά μόνο τσιμέντο και κελεμπίες. Ρώτησα και έμαθα πως οι κυβερνήσεις μας παραχώρησαν, αντί πινακίου φακής, άντε και κάποιας μίζας, όλο το παραλιακό πακέτο σε Άραβες «επενδυτές» για «αξιοποίηση». Τότε κατάλαβα τι σημαίνει η φράση «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» που μας πιπίλιζαν οι καλές μας κυβερνήσεις, με την γκεμπελίστικη προπαγάνδα τους.
Κάποια στιγμή, συναντώ έναν ταλαίπωρο οδοιπόρο, σαν κι εμένα. Ερχόταν από τη Θράκη. Και τι μου λέει:
«Ολόκληρη η Θράκη έγινε Ελεύθερη Οικονομική Ζώνη. Δηλαδή ΕΟΖ, αν έχεις ακουστά. Έχει δοθεί αποκλειστικά στους Γερμανούς, δίκην προτεκτοράτου. Για να πας στη Θράκη τώρα χρειάζεσαι διαβατήριο. Κατάλαβες;»
Τ’ όνειρο με πήγε μετά στα Δερβενάκια. Και τι να δω; Έφιππο το φάντασμα του Κολοκοτρώνη. Ήταν οργισμένος ο Γέρος του Μοριά και βροντοφώναζε:
«Πάω στην Αθήνα, να διώξω αυτούς που υποδούλωσαν την Ελλάδα στους ξένους. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους…».
Ξύπνησα τρομαγμένος απ’ αυτόν τον εφιάλτη. Κι όταν συνήλθα, με δέος αναρωτήθηκα:
«Κι αν τ’ όνειρο βγει αληθινό;»
Νίκος Πηγαδάς
Αναδημοσίευση από το Pireas2day
Τ’ αυτοκίνητα λίγα στους δρόμους. Τα περισσότερα με ξένες πινακίδες. Ξεχώριζαν, γιατί ήταν πολυτελείας και μεγάλους κυβισμού. Ρώτησα κι έμαθα πως τα είχαν αλλοδαποί. Οι λεγόμενοι «επενδυτές». Αυτοί που αγόρασαν με ψίχουλα τις μεγάλες, δημόσιες και ιδιωτικές, ελληνικές επιχειρήσεις: ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΛΑΡΚΟ, κλπ. Δηλαδή, τα μεγάλα αφεντικά. Τα κοράκια, που απομυζούσαν τον ιδρώτα του Έλληνα.
Πρόσεξα, πως είχαν για σοφέρ χαμηλόμισθους, ίσως και απλήρωτους λαθρομετανάστες.
Άλλωστε, νέους Έλληνες ελάχιστους έβλεπα. Οι πολλοί είχαν γίνει μετανάστες, Ευρώπη, Καναδά, Αυστραλία. Ακόμη και στην Κίνα, Έλληνες της διασποράς. Όχι, στις ΗΠΑ δεν πήγαιναν. Θεωρούνταν, λέει, ανατρεπτικά στοιχεία. Μέχρι και τα γονίδιά τους καταγράφονταν. Τέτοιο φακέλωμα.
Αλλά και παιδιά πολύ λίγα έβλεπα. Και πώς να δεις, αφού σε πόλεις και χωριά ζούσαν πια μόνο γέροι και γριές. Σε κάποιες τρώγλες, ακόμη και καλύβες. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Δική τους γη δεν είχαν. Την πήραν όλη οι μεγαλοτσιφλικάδες, εγχώριοι και αλλοδαποί. Αναβίωσε η εποχή της φεουδαρχίας. Τα σπίτια τους έγιναν λεία των Τραπεζών, που τα πωλούσαν στους ξένους λεφτάδες.
Όσοι γέροι και γριές άντεχαν ακόμη, έκαναν κάποια μεροκάματα στα χωράφια. Σαν είλωτες.
Στα μεγάλα λιμάνια, σπάνια έβλεπες Έλληνες να δουλεύουν. Αλλά κι αυτοί σαν είλωτες. Όπως και στ’ αεροδρόμια. Χωρίς ασφάλιση, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μεροκάματα πείνας.
Ιδιοκτήτες της ιδιωτικοποιημένης Ακρόπολης και του Παρθενώνα ήταν, λέει, Γερμανοί. Όχι, δεν είχαν υψώσει τη χιτλερική σβάστικα στον βράχο-σύμβολο της δημοκρατίας και του ελληνισμού. Ίσως για να μην εκθέσουν τους νεότερους Τσολάκογλου.
Στους αρχαιολογικούς χώρους και στα μουσεία, ανά την Ελλάδα, οι ελάχιστοι εναπομείναντες Έλληνες δεν είχαν πρόσβαση. Και πώς να έχουν, αφού όλα, «για να σωθεί η χώρα», είχαν ξεπουληθεί σε πολυεθνικές. Δελφοί, Ολυμπία, Βεργίνα, Κνωσός, Φαιστός, αρχαιολογικά μουσεία, τα πάντα, Και το αντίτιμο για να επισκεφθείς απλησίαστο. Κάποιος μου λέει: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός, φίλε. Και μάλιστα, στην πιο βάρβαρη και επιθετική μορφή του».
Τον πίστεψα, μετά απ’ όσα έβλεπα.
Στα νησιά τ’ όνειρό μου δε με πήγε, γιατί, λέει, κι αυτά «είχαν αξιοποιηθεί». Δηλαδή, ξεπουλήθηκαν σε ξένους μεγαλοκαρχαρίες, για τη σωτηρία της χώρας. Κάθε νησί είχε πια τον αλλοδαπό φεουδάρχη του. Κι εκεί οι Έλληνες ελάχιστοι. Δούλευαν τα καλοκαίρια γκαρσόνια, για ένα πιάτο φαί. Τον υπόλοιπο χρόνο, άνεργοι.
Περνώντας από το Φάληρο, δεν το γνώρισα. Σ’ όλη την παραλία, μέχρι και το Σούνιο, τεράστιοι ουρανοξύστες, όπως στο Ντουμπάι, σου έκρυβαν τη θέα στο Σαρωνικό. Δηλαδή, δεν έβλεπες θάλασσα, παρά μόνο τσιμέντο και κελεμπίες. Ρώτησα και έμαθα πως οι κυβερνήσεις μας παραχώρησαν, αντί πινακίου φακής, άντε και κάποιας μίζας, όλο το παραλιακό πακέτο σε Άραβες «επενδυτές» για «αξιοποίηση». Τότε κατάλαβα τι σημαίνει η φράση «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» που μας πιπίλιζαν οι καλές μας κυβερνήσεις, με την γκεμπελίστικη προπαγάνδα τους.
Κάποια στιγμή, συναντώ έναν ταλαίπωρο οδοιπόρο, σαν κι εμένα. Ερχόταν από τη Θράκη. Και τι μου λέει:
«Ολόκληρη η Θράκη έγινε Ελεύθερη Οικονομική Ζώνη. Δηλαδή ΕΟΖ, αν έχεις ακουστά. Έχει δοθεί αποκλειστικά στους Γερμανούς, δίκην προτεκτοράτου. Για να πας στη Θράκη τώρα χρειάζεσαι διαβατήριο. Κατάλαβες;»
Τ’ όνειρο με πήγε μετά στα Δερβενάκια. Και τι να δω; Έφιππο το φάντασμα του Κολοκοτρώνη. Ήταν οργισμένος ο Γέρος του Μοριά και βροντοφώναζε:
«Πάω στην Αθήνα, να διώξω αυτούς που υποδούλωσαν την Ελλάδα στους ξένους. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους…».
Ξύπνησα τρομαγμένος απ’ αυτόν τον εφιάλτη. Κι όταν συνήλθα, με δέος αναρωτήθηκα:
«Κι αν τ’ όνειρο βγει αληθινό;»
Νίκος Πηγαδάς
Αναδημοσίευση από το Pireas2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου