Όλη αυτή η αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης και του Μνημονίου, σίγουρα χρειάζεται μια δυναμική και μαζική ανατρεπτική απάντηση, όχι απλά αντίσταση.
Όλη αυτή η αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης και του Μνημονίου, η καταστολή, οι μαζικές απολύσεις, το πετσόκομμα των μισθών, η νέα στρατηγική του κεφαλαίου για να ξεπεράσει την κρίση του, σίγουρα χρειάζεται μια δυναμική και μαζική ανατρεπτική απάντηση, όχι απλά αντίσταση. Το ζήτημα δεν είναι τόσο ότι γίνονται απολύσεις στο δημόσιο (γιατί κανείς δεν κόπτεται για τις συνθήκες ζούγκλας στην αγορά εργασίας και τις μαζικές απολύσεις;) ούτε γιατί κλείνει ένα κρατικοδίαιτο κανάλι με εργαζόμενους που ανήκουν στην εργατική αριστοκρατία (τόσο με υλικούς όρους, δηλαδή υψηλούς μισθούς, τουλάχιστον μέχρι πριν την κρίση, όσο ιδεολογικούς και εξουσίας-κύρους). Οι μέχρι πρότινος βολεμένοι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια και τα υπόλοιπα στελέχη που αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία δεν έκαναν αγώνες και κινητοποιήσεις για τους ταξικούς αδελφούς τους στα σκλαβοπάζαρα του ιδιωτικού τομέα. Αυτός είναι εξάλλου και ο ρόλος της εργατικής αριστοκρατίας: η εκτόνωση των ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης. Ιδιαίτερα οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Το ουσιαστικό ζήτημα, λοιπόν, είναι η καταδικαστέα και ανάλγητη συμπεριφορά της εξουσίας, η αλαζονεία και η βία, οι αποφάσεις σοκ που δεν σέβονται τον παράγοντα άνθρωπο, τον εργαζόμενο ως πρόσωπο και όχι ως αριθμό ή πράγμα, την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο τρόπος που ανακοινώθηκε το κλείσιμο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης και οι συνακόλουθες χιλιάδες απολύσεις, είναι απαξιωτικός για τους πολίτες, τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, είναι αυταρχικός-
ολοκληρωτικός. Είναι καθαρό δείγμα του καλυμμένου ολοκληρωτισμού με κοινοβούλιο που έχει επιβληθεί στα σύγχρονα αστικά-καπιταλιστικά κράτη. Άλλωστε, ο συμβολισμός δεν είναι καθόλου τυχαίος: το μαύρο, το ξαφνικό κόψιμο του σήματος και η διακοπή κάθε εκπομπής παραπέμπουν κατευθείαν σε δικτατορικές πρακτικές, ακόμα και από το πρόσφατο παρελθόν της χώρας. Άραγε, θα γίνει αυτή η αλαζονική στάση της εξουσίας, και η επιδείνωση-σοκ της θέσης των εργαζομένων, ακόμη και των πρώην βολεμένων, ευκαιρία και καταλύτης για την εξίσου ραγδαία και απότομη αύξηση-αναβάθμιση της ταξικής συνείδησης; Θα προκύψει ακαριαία η επαναστατική συνείδηση; Ας μην ξεχνάμε ότι οι γείτονές μας που αντιστέκονται στον αυταρχισμό του τουρκικού καθεστώτος, όπως και οι κοινωνικές αναταραχές σε πολλά σημεία του πλανήτη, έχουν ήδη δείξει τον δρόμο σε εμάς, στους ντόπιους και μετανάστες εργαζόμενους και καταπιεσμένους.
Είναι ελάχιστη η απόσταση για να φτάσουμε σε μια μαζική συνειδητοποίηση των ανθρώπων και της κοινωνίας που με διαύγεια και σιγουριά-δύναμη θα προτάξει το όραμα-πρόταγμα για κατάργηση του κράτους και της εξουσίας και το πέρασμα σε μια πραγματική, βαθιά, ολόπλευρη, α-κρατική, μη εξουσιαστική, αυτοδιευθυνόμενη, Αυτονομία-Δημοκρατία, για έναν ελευθεριακό-αναρχικό κομμουνισμό. Είναι η μόνη λύση στα προβλήματα του κόσμου της εργασίας και της κρίσης-παρακμής του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Αν οι εργαζόμενοι και οι απολυμένοι της ΕΡΤ κάνουν την αυτοκριτική τους και αν βάλουν μπροστά έστω ψήγματα αυτού του οράματος-προτάγματος, τότε πρέπει να λάβουν την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη από την κοινωνία, όπως φυσικά και από τα πιο προχωρημένα ριζοσπαστικά-επαναστατικά κομμάτια της. Να απαιτήσουν και να πράξουν την αυτοοργάνωση και αυτοδιοίκηση από τα κάτω, από τους ίδιους τους εργαζόμενους της ραδιοτηλεόρασης. Πραγματικά δημόσιας αυτή τη φορά, όπου θα εκφράζονται ελεύθερα όλες οι απόψεις, τα κινήματα και οι επαναστατικές συλλογικότητες και εγχειρήματα. Και όχι οι απόψεις των ειδικών και των επαγγελματιών της ενημέρωσης. Ήδη, οι χώροι των εγκαταστάσεων της ΕΡΤ σε πολλές περιοχές της χώρας τείνουν να γίνουν ένα εργαστήριο συζητήσεων, ιδεών, προτάσεων για το μέλλον και για την ζοφερή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι κοινωνίες λόγω της επίθεσης του κεφαλαίου-εξουσίας. Και αυτή ίσως είναι η πιο σημαντική εξέλιξη τώρα.
Αν δεν θέσουν άμεσα αυτά τα ζητήματα και τα προτάγματα, αν συμβιβαστούν σε μια κίνηση υποχώρησης από την κυβέρνηση, τότε είναι καταδικαστέοι και ανάξιοι της όποιας αλληλεγγύης. Αυτό που αναδεικνύεται δεν είναι παρά μονόδρομος: η ανεξαρτητοποίηση της ραδιοτηλεόρασης και κάθε κρατικού οργανισμού, φορέα και θεσμού από το κράτος και η αυτοδιαχείριση προς όφελος όλων, με βάση τις ανάγκες και τις προσδοκίες της των ανθρώπων, των εργαζόμενων που υπόκεινται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση της εξουσίας και του κεφαλαίου. Και να κηρυχτεί περίτρανα και με στεντόρεια φωνή η πανανθρώπινη αλληλεγγύη, η ισότητα, η δικαιοσύνη και η ελευθερία για όλους, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, φύλο, θρησκεία, καταγωγή. Αυτό είναι ένα καθήκον που μπορούν να το επιτελέσουν πολύ καλύτερα πνευματικοί και μορφωμένοι άνθρωποι και γι’ αυτό με πιο ανοικτά μυαλά: δηλαδή η αποκήρυξη του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του εκφασισμού της κοινωνίας και η διακήρυξη της πανανθρώπινης αλληλεγγύης μεταξύ των φτωχών και καταπιεσμένων – των προλετάριων όλου του κόσμου. Η οικουμενική κοινωνία αγάπης και ελευθερίας, του πανανθρώπινου, οικουμενικού (συμπαντικού) πνεύματος. Τα παραπάνω ισχύουν γενικά για τους εργαζόμενους στον δημόσιο (αλλά και στον ιδιωτικό) τομέα.
Το μήνυμα-πρόταγμα και η επαναστατική απαίτηση-πράξη-πυγμή θα πρέπει να είναι άμεση επαναπρόσληψη όλων, ντόπιων και μεταναστών, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ανεξάρτητα από κράτος και εξουσία, αμεσοδημοκρατικά και σοσιαλιστικά. Όχι πρόσληψη σε παρασιτικούς τομείς (υπηρεσίες, θέαμα κλπ) αλλά επανάκαμψη και απόδοση της αξίας της στην χειρονακτική εργασία και αναδιάρθρωση της παραγωγής με βάση της ανάγκες της κοινωνίας και των ανθρώπων. Μέσα από ένα δημοκρατικό και ισότιμο οικονομικό μοντέλο όπου όλοι θα συμμετέχουν με βάση τις δυνατότητές τους στην παραγωγή. Και όλοι θα απολαμβάνουν τα συλλογικά αγαθά, χωρίς διακρίσεις, μέσα από ένα ορθολογικό αξιακό σύστημα για το τι χρειαζόμαστε πραγματικά, για το τι είναι αγαθό και όχι εμπόρευμα. Απαραίτητη προϋπόθεση για ένα δημοκρατικό-κομμουνιστικό σύστημα, για την πραγματική οικονομία, είναι να γίνεται ορθολογική οργάνωση και διαχείριση της κοινωνικά αναγκαίας εργασίας και της παραγωγής, ώστε να υπάρχει επαρκές πλεόνασμα για τις νέες γενιές και για περιπτώσεις έκτατης ανάγκης, φυσικών καταστροφών κλπ. Αυτό δεν είναι πλέον μια ουτοπία αλλά η μόνη ρεαλιστική διέξοδος από την κατάπτωση της ύπαρξης.
Αυτή η επαναστατική ιστορική κίνηση της εποχής μας και η εκθετική αύξηση της συλλογικής συνείδησης, θα έχει καταλυτικές επιδράσεις σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, στους κομματικούς μηχανισμούς, σε ακαδημαϊκούς και άλλους φορείς εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε ριζικές αλλαγές στάσης και νοοτροπίας από μεγάλα κοινωνικά κομμάτια ή μεμονωμένα άτομα και προσωπικότητες (πρόσωπα). Αυτό που πρέπει να προσεχτεί είναι το αν οι νέες συμπεριφορές ή ριζοσπαστικές πρακτικές είναι γνήσιες (σε πολλές περιπτώσεις θα είναι αυθόρμητες και γνήσιες, αφού θα υπερβαίνουν τα επιμέρους υποκείμενα και θα είναι κατά βάση ασυνείδητες διαδικασίες που στη συνέχεια μπορεί να γίνονται συνειδητές πολιτικές πράξεις και δράσεις).
Η μόνη ολική λύση-προοπτική είναι να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, οι καταπιεσμένοι, ότι έχουν τη δύναμη και την ικανότητα να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Να αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση που έχουν χάσει μετά από τόσα χρόνια υποταγής και καταπίεσης στις ιεραρχικές-εξουσιαστικές σχέσεις και θεσμούς του ταξικού πολιτισμού. Να πιστέψουν στον εαυτό τους και στο ότι μπορούν να αυτοδιατεθούν, να αυτοοργανωθούν και να αυτοδιαχειριστούν τη ζωή τους, την οικονομία, την παραγωγή, την πολιτική πρακτική, τις κοινές υποθέσεις με συλλογικά, ισότιμα και αμεσοδημοκρατικά με τους συνανθρώπους τους. Αυτό θα σημάνει και την εγκαθίδρυση της κοινωνικής συνείδησης που ταυτίζεται τελικά με την α-κρατική κοινωνική οργάνωση και τον μη εξουσιαστικό-μη ιεραρχικό πολιτισμό.
Υ.Γ. 1: Οι ντόπιοι ρατσιστές τάσσονται υπέρ του κλεισίματος της ΕΡΤ και μιλούν για «κρατικοδίαιτους και κομματόσκυλα», όχι όμως γιατί είναι κατά των κρατικών ΜΜΕ ή των κομματικών στελεχών, αφού αυτοί είναι κατεξοχήν κρατικιστικό-χουντικό μόρφωμα και υπέρ του απόλυτου αυταρχικού ελέγχου της πληροφορίας-ενημέρωσης. Οπότε αν ήταν εξουσία θα είχαν το δικό του κρατικοδίαιτο κανάλι με τα κομματόσκυλά τους. Αυτό που τους έχει κάνει να σκυλιάσουν είναι ότι τους απαξιώνουν (τους βρίζουν και τους συκοφαντούν ως ναζιστές και αντιδημοκράτες, όπως λένε). Και παράλληλα προσπαθούν να καλοπιάσουν τους ψηφοφόρους τους που έχουν αγανακτήσει με τη σαπίλα του δημοσίου. Ξεχνούν όμως να πουν ότι αυτό που υπάρχει δεν είναι δημόσιο αλλά κρατικός μηχανισμός που απομυζά και πνίγει την κοινωνία και τον γνήσιο δημόσιο χώρο (γνήσιος δημόσιος χώρος = άμεση επικοινωνία-έκφραση όλων ισότιμα, άμεση δημοκρατία, μη ιεραρχία, ελευθερία, αυτονομία = η ίδια η κοινωνία ορίζει τους νόμους που την εκφράζουν).
Υ. Γ. 2: Και ένας άλλος λόγος για τον οποίο φαίνεται να κλείνει η ΕΡΤ, και ο οποίος δεν είναι στενά οικονομίστικος: τους τελευταίους μήνες, με καταλύτη την οικονομική κρίση, άρχισαν να ξεφεύγει το πρόγραμμα και οι ενημερωτικές εκπομπές από τις κυβερνητικές επιλογές, ασκώντας κριτική τόσο στην κυρίαρχη πολιτική όσο και στον τομέα του πολιτισμού-κυρίαρχης ιδεολογίας: σοβαρές ενημερωτικές εκπομπές που διευρύνουν τον πνευματικό ορίζοντα σε ένα πλήθος θεμάτων, ποιοτικές επιστημονικές σειρές και ντοκιμαντέρ που προάγουν την πολυπολιτισμικότητα, ταινίες και σειρές που ασκούν ριζική κριτική στο κατεστημένο, σημαντικές προσωπικότητες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι και επιστήμονες από τον ελλαδικό και διεθνή χώρο. Όλα αυτά δημιουργούσαν ένα κλίμα αμφισβήτησης και κοινωνικής αλληλεγγύης πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα της ραδιοτηλεόρασης, συγκριτικά και με τη μούχλα και το άκρατο αποχαυνωτικό θέαμα των ιδιωτικών καναλιών. Και αυτό, εν πολλοίς, χάρη στο ξεβόλεμα που επέφερε η ρευστές συνθήκες κρίσης που όλοι βιώνουμε. Και ένας ακόμη λόγος ίσως συνέβαλε στο κλείσιμο: η πολύ σημαντική συμβολική κίνηση για άνοιγμα του τεράστιου και πολυτιμότατου αρχείο της ΕΡΤ στον κόσμο, στο ευρύ κοινό, μέσω του διαδικτύου. Το σπάνιο και πολύ ενδιαφέρον υλικό των αρχείων έχει πτυχές της ιστορίας και του ντόπιου και διεθνούς πνευματικού πλούτου, οι οποίες ενοχλούν κάθε εξουσία. Και ένα τέτοιο όπλο αφύπνισης και συλλογικής ιστορικής συνείδησης της ανθρωπότητας είναι πολύ επικίνδυνο στα χέρια των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων που έχουν ευκολότερη πρόσβαση στο διαδίκτυο. Επομένως η κίνηση της κυβέρνησης και του Σαμαρά δείχνει ότι έχει αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία του, γιατί δεν του βγαίνει η συνταγή, γι’ αυτό γίνεται πιο σκληρός και αυταρχικός. Όπως συμβαίνει τώρα και στην Τουρκία, η εξουσία γίνεται ολοένα αυταρχικότερη γιατί φοβάται τη ριζική και μαζική αμφισβήτησή της από τον κόσμο. Και μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία είναι πολύ κοντά μας…
13/6/2013
Δημήτρης Φασόλης
http://www.amesoslogoskaidrasi2.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου