«Πλέον δεν είναι σαφής ο ορίζοντας πτώσης αυτής της κυβέρνησης»,
δηλώνει ο Τσίπρας (συνέντευξη στον Στ. Κούλογλου για το TVXS).
Περιγράφει, δε, ως εξής την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία: «Θα
βρεθούμε, όμως, σε μια πορεία που θα έχει ζικ ζακ και ανωμαλίες. Θα
είναι ένας δρόμος αντοχής αυτό. Δεν θα είναι δρόμος ταχύτητας. Ακόμη και
αυτοί που τρέχουν στην αρχή, μένουν πίσω στην πορεία και το αντίστροφο.
Θα είναι δρόμος αντοχής».
Αρα, έχουμε στροφή 180 μοιρών σε σχέση με τις αισιόδοξες προβλέψεις των προηγούμενων μηνών, σύμφωνα με τις οποίες αποκλείεται η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη να κρατήσει πέρα από το Μάρτη, οπότε και θα γίνουν εκλογές. Δεν έχει περάσει, άλλωστε, πολύς καιρός από τότε που ο Τσίπρας διαπίστωνε, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, την «πρόβλεψη» ότι «το 2013 μπορεί να είναι η χρονιά της μεγάλης ανατροπής» και έθετε συγκεκριμένο καθήκον στον ΣΥΡΙΖΑ και στον ελληνικό λαό: «Καθήκον όλων μας, να μετατρέψουμε το 2013 στην χρονιά που η δημοκρατία θα νικήσει το μνημόνιο και τις αγορές».
Δεν περιμέναμε, βέβαια, από τον Τσίπρα να εξηγήσει αυτή τη στροφή ως προς τις προβλέψεις για τη ζωή που μένει στη συγκυβέρνηση. Εδώ κάνει κωλοτούμπες σε σημαντικά ζητήματα χωρίς να δίνει καμιά εξήγηση, σε μια υπερφίαλη πρόβλεψη θα το έκανε; Δεν είναι, όμως, και ένα ζήτημα χωρίς πολιτική σημασία. Πολιτική σημασία η οποία έχει δυο πλευρές.
Η πρώτη πλευρά είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πιεζόμενος από το μιντιακό σύστημα, κάνει πίσω στο αίτημα για εκλογές. Βάζει την ουρά στα σκέλια. Δεν είναι τυχαία η καθαρά αμυντική στάση των κορυφαίων στελεχών του μπροστά στα εμφανώς κατασκευασμένα γκάλοπ που παραγγέλνουν οι μιντιάρχες, τα οποία όχι μόνο δείχνουν τη ΝΔ πρώτο κόμμα και τον Σαμαρά να «ρίχνει στ’ αυτιά» του Τσίπρα, αλλά δείχνουν και έναν ελληνικό λαό μες στην καλή χαρά και την ελπίδα! Είναι φανερό ότι τα γκάλοπ αυτά είναι «πειραγμένα», αλλά οι ΣΥΡΙΖΑίοι υποτάσσονται. Ούτε διαμαρτύρονται, ούτε καταγγέλλουν, ούτε αμφισβητούν. Δεν βάζουν καν μερικά ερωτηματικά, δεν αφήνουν καν μερικούς υπαινιγμούς (άκρως ενδεικτική ήταν η αμήχανη στάση της Δούρου στην εκπομπή του Πρετεντεράκου, την περασμένη Δευτέρα, αλλά και του Τσίπρα στην εκπομπή της Στάη, την περασμένη βδομάδα).
Γιατί οι ΣΥΡΙΖΑίοι κρατούν μια τόσο αμυντική, σχεδόν ένοχη, στάση, ενώ είναι φανερό ότι τα στημένα γκάλοπ δημιουργούν κλίμα που δεν τους ευνοεί; Γιατί δεν έχουν καμιά διάθεση να συγκρουστούν με το μιντιακό σύστημα, το οποίο έχουν ανάγκη μπας και κάποια στιγμή μπορέσουν να δουν εξουσία. Στο λαό δεν έχουν τίποτα (μόνο δυνητικούς ψηφοφόρους), στις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες ζητιανεύουν ανοχή δίνοντας διαβεβαιώσεις νομιμοφροσύνης προς το ιμπεριαλιστικό status quo, και έχουν καταλάβει πλέον ότι δεν είναι παρά ένας εκλογικός μηχανισμός (και όχι ένα μαζικό κόμμα), που δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τους μιντιάρχες και τη στήριξη ή τουλάχιστον την ανοχή τους. Γι’ αυτό και μια σειρά κορυφαία στελέχη ξημεροβραδιάζονται στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.
Με την υποταγή στο σύστημα των κατασκευασμένων γκάλοπ ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάσσεται σ’ αυτούς που διαμορφώνουν το πολιτικό παιχνίδι κορυφής. Αποδέχεται ότι αυτοί βάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Αποδέχεται πως αυτοί θα καθορίσουν πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, όσο δεν συμβαίνει κάτι «έκτακτο», που μόνο με ένα λαϊκό ξεσηκωμό θα μπορούσε να συμβεί.
Η δεύτερη πλευρά συνδέεται με το τελευταίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει νομιμοφροσύνη έναντι του συστήματος. Ο Τσίπρας πάει στους αγρότες στον Ορχομενό και τους λέει με νόημα ότι «ο αγώνας σας πρέπει να έχει τη στήριξη όλης της ελληνικής κοινωνίας» και ότι είναι βέβαιος ότι θα τον διεξάγουν «με έξυπνο τρόπο, με εναλλακτικές σκέψεις». Οχι μπλόκα, δηλαδή, γιατί στρέφονται εναντίον της υπόλοιπης κοινωνίας. Ο δε Σκουρλέτης εμφανίζεται στο ραδιόφωνο μια μέρα μετά, την ώρα που μεταδιδόταν ότι η συγκυβέρνηση ετοίμαζε την επιστράτευση των ναυτεργατών, και λέει με το ίδιο νόημα, ότι οι απεργιακοί αγώνες πρέπει να έχουν ευρύτερη κοινωνική στήριξη, αλλιώς χάνουν.
Τι προοπτική υπάρχει για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία; Να περιμένει τις επόμενες εκλογές και να δώσει πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο μεταξύ, δεν έχει καμιά ελπίδα. Το είπε ευθέως ο Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη στο TVXS: «Ο ελληνικός λαός πρέπει να καταλάβει ότι έχει την δυνατότητα μέσα από την ψήφο του, την δράση του και την πάλη του, να δώσει μια νέα πλειοψηφία που θα καταργήσει αυτές τις πολιτικές. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το καταργήσει κανείς μέσα στην Βουλή. Μόνο μέσα από ψηφοφορία θα γίνει. Ετσι λέει ο νόμος. Οπως ήρθαν οι νόμοι, έτσι θα φύγουν οι νόμοι»! Αρα, ένας λαϊκός ξεσηκωμός δεν έχει κανένα νόημα, καμιά προοπτική! Οι εποχές που οι ΣΥΡΙΖΑίοι, με επικεφαλής τον ίδιο τον Τσίπρα, έλεγαν στους Πασόκους ότι θα φύγουν με ελικόπτερα, όπως έγινε το 2001 στην Αργεντινή, μοιάζουν τόσο μακρινές κι ας μην έχει περάσει ούτε χρόνος από την εποχή των παχιών λόγων.
Σ’ όλ’ αυτά υπάρχει και μια παραπολιτική πλευρά, αρκούντως γελοία. Το αστικό μιντιακό σύστημα πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ και μ’ έναν άλλο τρόπο. Δεν έχει δυνητικούς κυβερνητικούς συμμάχους, λέει, άρα αποκλείεται να κυβερνήσει. Και τι απαντά σ’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι θα υπάρξουν πολιτικές ανακατατάξεις στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και από εκεί θα ξεπηδήσουν οι μελλοντικοί κυβερνητικοί εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ! «Και έχουμε ένα σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ και ένα μετασοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μετα-αριστερό, του κ. Κουβέλη, να ταυτίζονται με τον Βορίδη και τον Δένδια. Αυτό είναι παράλογο κατά την γνώμη μου», είπε ο Τσίπρας στο TVXS, διαχωρίζοντας έτσι το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ από τη ΝΔ! «Δεν είναι δυνατόν να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Θα υπάρξουν ανακατατάξεις (…) Θα υπάρξουν μετατοπίσεις, αναδιατάξεις, ίσως και νέα σχήματα. Αυτή η παρά φύσιν κατάσταση δεν γίνεται να συνεχιστεί», κατέληξε, παίρνοντας το ρόλο πολιτικής Πυθίας.
Αν προσέξατε, ο διαχωρισμός «μνημονιακές-αντιμνημονιακές» δυνάμεις έχει εξαφανιστεί και στη θέση του μπαίνει ο παλιός (και καθαρά πολιτικάντικος) διαχωρισμός «δεξιά-αντιδεξιά». Η κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θεωρείται… παρά φύσιν, διότι το ΠΑΣΟΚ είναι, λέει, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα… μετα-σοσιαλδημοκρατικό και μετα-αριστερό (νέοι όροι, καινοφανείς!). Αρα, αυτά τα δυο κόμματα δε θα έπρεπε να συνεργάζονται κυβερνητικά με τη ΝΔ, αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ! Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ έμπασε τη χώρα στα «Μνημόνια», ενώ αργότερα προσχώρησε η ΝΔ κι ακόμη πιο αργά η ΔΗΜΑΡ δεν παίζει κανένα ρόλο, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί απλώς… πολιτικό παράδοξο, το οποίο δε θα κρατήσει για πολύ!
Η παραπολιτική πλευρά έχει να κάνει με τους φανταστικούς συμμάχους που είναι αναγκασμένος να κατασκευάσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι, όμως, χωρίς πολιτικό ενδιαφέρον. Αναγορεύοντας σε «παρά φύσιν» τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και χρίζοντας τα δυο τελευταία κόμματα εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους του, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια ακόμη κωλοτούμπα στο γήπεδο του «πολιτικού ρεαλισμού».
Πέτρος Γιώτης
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 201Αρα, έχουμε στροφή 180 μοιρών σε σχέση με τις αισιόδοξες προβλέψεις των προηγούμενων μηνών, σύμφωνα με τις οποίες αποκλείεται η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη να κρατήσει πέρα από το Μάρτη, οπότε και θα γίνουν εκλογές. Δεν έχει περάσει, άλλωστε, πολύς καιρός από τότε που ο Τσίπρας διαπίστωνε, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, την «πρόβλεψη» ότι «το 2013 μπορεί να είναι η χρονιά της μεγάλης ανατροπής» και έθετε συγκεκριμένο καθήκον στον ΣΥΡΙΖΑ και στον ελληνικό λαό: «Καθήκον όλων μας, να μετατρέψουμε το 2013 στην χρονιά που η δημοκρατία θα νικήσει το μνημόνιο και τις αγορές».
Δεν περιμέναμε, βέβαια, από τον Τσίπρα να εξηγήσει αυτή τη στροφή ως προς τις προβλέψεις για τη ζωή που μένει στη συγκυβέρνηση. Εδώ κάνει κωλοτούμπες σε σημαντικά ζητήματα χωρίς να δίνει καμιά εξήγηση, σε μια υπερφίαλη πρόβλεψη θα το έκανε; Δεν είναι, όμως, και ένα ζήτημα χωρίς πολιτική σημασία. Πολιτική σημασία η οποία έχει δυο πλευρές.
Η πρώτη πλευρά είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πιεζόμενος από το μιντιακό σύστημα, κάνει πίσω στο αίτημα για εκλογές. Βάζει την ουρά στα σκέλια. Δεν είναι τυχαία η καθαρά αμυντική στάση των κορυφαίων στελεχών του μπροστά στα εμφανώς κατασκευασμένα γκάλοπ που παραγγέλνουν οι μιντιάρχες, τα οποία όχι μόνο δείχνουν τη ΝΔ πρώτο κόμμα και τον Σαμαρά να «ρίχνει στ’ αυτιά» του Τσίπρα, αλλά δείχνουν και έναν ελληνικό λαό μες στην καλή χαρά και την ελπίδα! Είναι φανερό ότι τα γκάλοπ αυτά είναι «πειραγμένα», αλλά οι ΣΥΡΙΖΑίοι υποτάσσονται. Ούτε διαμαρτύρονται, ούτε καταγγέλλουν, ούτε αμφισβητούν. Δεν βάζουν καν μερικά ερωτηματικά, δεν αφήνουν καν μερικούς υπαινιγμούς (άκρως ενδεικτική ήταν η αμήχανη στάση της Δούρου στην εκπομπή του Πρετεντεράκου, την περασμένη Δευτέρα, αλλά και του Τσίπρα στην εκπομπή της Στάη, την περασμένη βδομάδα).
Γιατί οι ΣΥΡΙΖΑίοι κρατούν μια τόσο αμυντική, σχεδόν ένοχη, στάση, ενώ είναι φανερό ότι τα στημένα γκάλοπ δημιουργούν κλίμα που δεν τους ευνοεί; Γιατί δεν έχουν καμιά διάθεση να συγκρουστούν με το μιντιακό σύστημα, το οποίο έχουν ανάγκη μπας και κάποια στιγμή μπορέσουν να δουν εξουσία. Στο λαό δεν έχουν τίποτα (μόνο δυνητικούς ψηφοφόρους), στις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες ζητιανεύουν ανοχή δίνοντας διαβεβαιώσεις νομιμοφροσύνης προς το ιμπεριαλιστικό status quo, και έχουν καταλάβει πλέον ότι δεν είναι παρά ένας εκλογικός μηχανισμός (και όχι ένα μαζικό κόμμα), που δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τους μιντιάρχες και τη στήριξη ή τουλάχιστον την ανοχή τους. Γι’ αυτό και μια σειρά κορυφαία στελέχη ξημεροβραδιάζονται στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.
Με την υποταγή στο σύστημα των κατασκευασμένων γκάλοπ ο ΣΥΡΙΖΑ υποτάσσεται σ’ αυτούς που διαμορφώνουν το πολιτικό παιχνίδι κορυφής. Αποδέχεται ότι αυτοί βάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Αποδέχεται πως αυτοί θα καθορίσουν πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, όσο δεν συμβαίνει κάτι «έκτακτο», που μόνο με ένα λαϊκό ξεσηκωμό θα μπορούσε να συμβεί.
Η δεύτερη πλευρά συνδέεται με το τελευταίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει νομιμοφροσύνη έναντι του συστήματος. Ο Τσίπρας πάει στους αγρότες στον Ορχομενό και τους λέει με νόημα ότι «ο αγώνας σας πρέπει να έχει τη στήριξη όλης της ελληνικής κοινωνίας» και ότι είναι βέβαιος ότι θα τον διεξάγουν «με έξυπνο τρόπο, με εναλλακτικές σκέψεις». Οχι μπλόκα, δηλαδή, γιατί στρέφονται εναντίον της υπόλοιπης κοινωνίας. Ο δε Σκουρλέτης εμφανίζεται στο ραδιόφωνο μια μέρα μετά, την ώρα που μεταδιδόταν ότι η συγκυβέρνηση ετοίμαζε την επιστράτευση των ναυτεργατών, και λέει με το ίδιο νόημα, ότι οι απεργιακοί αγώνες πρέπει να έχουν ευρύτερη κοινωνική στήριξη, αλλιώς χάνουν.
Τι προοπτική υπάρχει για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία; Να περιμένει τις επόμενες εκλογές και να δώσει πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο μεταξύ, δεν έχει καμιά ελπίδα. Το είπε ευθέως ο Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη στο TVXS: «Ο ελληνικός λαός πρέπει να καταλάβει ότι έχει την δυνατότητα μέσα από την ψήφο του, την δράση του και την πάλη του, να δώσει μια νέα πλειοψηφία που θα καταργήσει αυτές τις πολιτικές. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το καταργήσει κανείς μέσα στην Βουλή. Μόνο μέσα από ψηφοφορία θα γίνει. Ετσι λέει ο νόμος. Οπως ήρθαν οι νόμοι, έτσι θα φύγουν οι νόμοι»! Αρα, ένας λαϊκός ξεσηκωμός δεν έχει κανένα νόημα, καμιά προοπτική! Οι εποχές που οι ΣΥΡΙΖΑίοι, με επικεφαλής τον ίδιο τον Τσίπρα, έλεγαν στους Πασόκους ότι θα φύγουν με ελικόπτερα, όπως έγινε το 2001 στην Αργεντινή, μοιάζουν τόσο μακρινές κι ας μην έχει περάσει ούτε χρόνος από την εποχή των παχιών λόγων.
Σ’ όλ’ αυτά υπάρχει και μια παραπολιτική πλευρά, αρκούντως γελοία. Το αστικό μιντιακό σύστημα πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ και μ’ έναν άλλο τρόπο. Δεν έχει δυνητικούς κυβερνητικούς συμμάχους, λέει, άρα αποκλείεται να κυβερνήσει. Και τι απαντά σ’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι θα υπάρξουν πολιτικές ανακατατάξεις στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και από εκεί θα ξεπηδήσουν οι μελλοντικοί κυβερνητικοί εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ! «Και έχουμε ένα σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ και ένα μετασοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μετα-αριστερό, του κ. Κουβέλη, να ταυτίζονται με τον Βορίδη και τον Δένδια. Αυτό είναι παράλογο κατά την γνώμη μου», είπε ο Τσίπρας στο TVXS, διαχωρίζοντας έτσι το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ από τη ΝΔ! «Δεν είναι δυνατόν να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Θα υπάρξουν ανακατατάξεις (…) Θα υπάρξουν μετατοπίσεις, αναδιατάξεις, ίσως και νέα σχήματα. Αυτή η παρά φύσιν κατάσταση δεν γίνεται να συνεχιστεί», κατέληξε, παίρνοντας το ρόλο πολιτικής Πυθίας.
Αν προσέξατε, ο διαχωρισμός «μνημονιακές-αντιμνημονιακές» δυνάμεις έχει εξαφανιστεί και στη θέση του μπαίνει ο παλιός (και καθαρά πολιτικάντικος) διαχωρισμός «δεξιά-αντιδεξιά». Η κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θεωρείται… παρά φύσιν, διότι το ΠΑΣΟΚ είναι, λέει, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και η ΔΗΜΑΡ είναι κόμμα… μετα-σοσιαλδημοκρατικό και μετα-αριστερό (νέοι όροι, καινοφανείς!). Αρα, αυτά τα δυο κόμματα δε θα έπρεπε να συνεργάζονται κυβερνητικά με τη ΝΔ, αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ! Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ έμπασε τη χώρα στα «Μνημόνια», ενώ αργότερα προσχώρησε η ΝΔ κι ακόμη πιο αργά η ΔΗΜΑΡ δεν παίζει κανένα ρόλο, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί απλώς… πολιτικό παράδοξο, το οποίο δε θα κρατήσει για πολύ!
Η παραπολιτική πλευρά έχει να κάνει με τους φανταστικούς συμμάχους που είναι αναγκασμένος να κατασκευάσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι, όμως, χωρίς πολιτικό ενδιαφέρον. Αναγορεύοντας σε «παρά φύσιν» τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και χρίζοντας τα δυο τελευταία κόμματα εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους του, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια ακόμη κωλοτούμπα στο γήπεδο του «πολιτικού ρεαλισμού».
Πέτρος Γιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου