Το πρώτο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι το κράτος για μια ακόμη
φορά παρεμβαίνει σε μια διαμάχη ανάμεσα σε έναν κλάδο εργαζόμενων
(ναυτεργάτες) και τους καπιταλιστές του κλάδου (εφοπλιστές). Παρεμβαίνει
όχι για να υποχρεώσει τους καπιταλιστές να πληρώσουν στους εργαζόμενους
αυτά που τους χρωστούν, αλλά για να σπάσει την απεργία.
Εγινε, δηλαδή, ότι και στην περίπτωση της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Το κράτος παρενέβη και έσπασε με τη βία την απεργία, τάχα για να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην εργασία όσων ήθελαν να εργαστούν. Το αποτέλεσμα ήταν ν’ ανοίξει το εργοστάσιο, ο καπιταλιστής να θέσει τους πρώην απεργούς σε τρίμηνη διαθεσιμότητα και τώρα να απειλεί ότι θα τους βάλει σε νέα τρίμηνη διαθεσιμότητα, αν δεν υποταχτούν στις ορέξεις του για εκ περιτροπής εργασία.
Το δεύτερο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι το κράτος που διοικεί η σημερινή τρικομματική συγκυβέρνηση δεν έχει δισταγμούς και αναστολές. Εχει αποφασίσει πως αν πάρει υπόψη του το λεγόμενο πολιτικό κόστος, μπορεί να βρεθεί μπροστά σε χιονοστιβάδα κινητοποιήσεων και να μην αντέξει. Γι’ αυτό και σε όλα τα επίπεδα εφαρμόζει ένα ενιαίο δόγμα καταστολής: ό,τι κινείται φρενάρεται, ό,τι ξεχωρίζει κόβεται. Με ταχύτατες διαδικασίες, μάλιστα. Τα υπόλοιπα που λέγονται και γράφονται είναι απλώς προπαγάνδα.
Το τρίτο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι εργαζόμενοι σε όλες τις περιπτώσεις που βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κατασταλτική επίθεση του κράτους ηττήθηκαν με κατεβασμένα χέρια. Σήκωσαν λευκή σημαία, χωρίς να δώσουν καμιά μάχη. Περίσσεψαν μόνο τα παχιά λόγια από κάποιους συνδικαλιστικούς και κομματικούς μηχανισμούς, που θυμίζουν τη γνωστή ιστορία με το λαγό και το λιοντάρι («λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα»). Μόνο που οι εργάτες που απεργούν δεν το κάνουν για να περάσει η ώρα.
Αυτή είναι μια πραγματικότητα, την οποία κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι «τι κάνουμε;». Σκύβουμε το κεφάλι και μιλάμε για… ηθική νίκη, όπως κάνει ο Περισσός; Καταγγέλλουμε με ιερή αγανάκτηση την κυβέρνηση χωρίς να κουνάμε το δαχτυλάκι μας, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Παραμυθιαζόμαστε με «νέους αγωνιστικούς σταθμούς», όπως η 24ωρη απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 20 Φλεβάρη;
‘Η συνειδητοποιούμε πως το να χάνεις χωρίς αντίσταση, πέρα από εξευτελιστικό, είναι και καταστροφικό για την ίδια την προοπτική του εργατικού κινήματος, οπότε είναι απαραίτητο η κρατική καταστολή ν’ αντιμετωπιστεί με ουσιαστική αντίσταση, η αστική νομιμότητα να μη γίνεται σεβαστή, οι αγώνες να οργανώνονται σε τέτοια βάση; Τα πράγματα είναι καθαρότερα από κάθε άλλη φορά. Οι αγώνες απαιτούν ταξική οργάνωση και αντίσταση που θα εννοεί το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Εγινε, δηλαδή, ότι και στην περίπτωση της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Το κράτος παρενέβη και έσπασε με τη βία την απεργία, τάχα για να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην εργασία όσων ήθελαν να εργαστούν. Το αποτέλεσμα ήταν ν’ ανοίξει το εργοστάσιο, ο καπιταλιστής να θέσει τους πρώην απεργούς σε τρίμηνη διαθεσιμότητα και τώρα να απειλεί ότι θα τους βάλει σε νέα τρίμηνη διαθεσιμότητα, αν δεν υποταχτούν στις ορέξεις του για εκ περιτροπής εργασία.
Το δεύτερο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι το κράτος που διοικεί η σημερινή τρικομματική συγκυβέρνηση δεν έχει δισταγμούς και αναστολές. Εχει αποφασίσει πως αν πάρει υπόψη του το λεγόμενο πολιτικό κόστος, μπορεί να βρεθεί μπροστά σε χιονοστιβάδα κινητοποιήσεων και να μην αντέξει. Γι’ αυτό και σε όλα τα επίπεδα εφαρμόζει ένα ενιαίο δόγμα καταστολής: ό,τι κινείται φρενάρεται, ό,τι ξεχωρίζει κόβεται. Με ταχύτατες διαδικασίες, μάλιστα. Τα υπόλοιπα που λέγονται και γράφονται είναι απλώς προπαγάνδα.
Το τρίτο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι εργαζόμενοι σε όλες τις περιπτώσεις που βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κατασταλτική επίθεση του κράτους ηττήθηκαν με κατεβασμένα χέρια. Σήκωσαν λευκή σημαία, χωρίς να δώσουν καμιά μάχη. Περίσσεψαν μόνο τα παχιά λόγια από κάποιους συνδικαλιστικούς και κομματικούς μηχανισμούς, που θυμίζουν τη γνωστή ιστορία με το λαγό και το λιοντάρι («λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα»). Μόνο που οι εργάτες που απεργούν δεν το κάνουν για να περάσει η ώρα.
Αυτή είναι μια πραγματικότητα, την οποία κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι «τι κάνουμε;». Σκύβουμε το κεφάλι και μιλάμε για… ηθική νίκη, όπως κάνει ο Περισσός; Καταγγέλλουμε με ιερή αγανάκτηση την κυβέρνηση χωρίς να κουνάμε το δαχτυλάκι μας, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Παραμυθιαζόμαστε με «νέους αγωνιστικούς σταθμούς», όπως η 24ωρη απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 20 Φλεβάρη;
‘Η συνειδητοποιούμε πως το να χάνεις χωρίς αντίσταση, πέρα από εξευτελιστικό, είναι και καταστροφικό για την ίδια την προοπτική του εργατικού κινήματος, οπότε είναι απαραίτητο η κρατική καταστολή ν’ αντιμετωπιστεί με ουσιαστική αντίσταση, η αστική νομιμότητα να μη γίνεται σεβαστή, οι αγώνες να οργανώνονται σε τέτοια βάση; Τα πράγματα είναι καθαρότερα από κάθε άλλη φορά. Οι αγώνες απαιτούν ταξική οργάνωση και αντίσταση που θα εννοεί το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου