Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Ενάντια στην κοινωνική δημαγωγία

Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ανάγκη να δώσουμε κι άλλα στοιχεία για τη σημασία του ταξιδιού του Τσίπρα στις ΗΠΑ (και προηγουμένως στη Γερμανία), πέραν όσων σχολιάσαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Το πράγμα είναι ηλίου φαεινότερον κι όποιος έχει μάτια βλέπει. Το λέμε αυτό, γιατί από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ καταβάλλεται προσπάθεια να δημιουργηθεί καπνός παραλλαγής, προκειμένου να σταματήσει η «γκρίνια» που άρχισε και στο εσωτερικό του. «Ο Αλέξης Τσίπρας τους είπε ακριβώς ό,τι λέει και στην Ελλάδα», έγραψε στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής ο Γ. Μηλιός, που συνόδευσε τον Τσίπρα στις ΗΠΑ. Για να γίνει, μάλιστα, περισσότερο πιστευτός, σκάρωσε ένα παραμύθι… με δράκο: «Κυβέρνηση και διαπλεκόμενα ΜΜΕ ενημερώνουν τον ελληνικό λαό ότι “ο Τσίπρας” δεν συμφώνησε με το ΔΝΤ, όπως δεν είχε συμφωνήσει και με τον κ. Σόιμπλε. Τι περίμεναν δηλαδή; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν κι αυτούς, δεσμευμένος και αδύναμος να διατυπώσει θέσεις υπέρ της χώρας και του κόσμου της εργασίας; Περίμεναν ότι θα αγωνίζεται τρία χρόνια ενάντια στο μνημόνιο και μόλις καθίσει στο τραπέζι θα αρχίσει να λέει ναι στους δανειστές και όχι στο λαό, όπως έκανε ο κ. Σαμαράς;».


Αλλα, βέβαια, ακούσαμε και διαβάσαμε στην Ελλάδα. «Μπράβο στον Τσίπρα» αναφώνησε σπεκουλαδόρικα ο γνωστός Μπουμπούκος. «Στροφή στο ρεαλισμό» ήταν οι τίτλοι που συνόδευαν τα ρεπορτάζ των περισσότερων «μνημονιακών» εφημερίδων. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε για «ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού και ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού», σπρώχνοντας σε μεγαλύτερη ευθυγράμμιση και κάθε άλλο παρά σε διφωνία ΣΥΡΙΖΑ-ΔΝΤ αναφέρθηκε. Μ’ άλλα λόγια, δεν κατηγορήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πήγε στην Αμερική και τα τσούγκρισε με το ΔΝΤ, όπως γράφει ο Μηλιός, αλλά επισημάνθηκε η πιο θεαματική μέχρι τώρα κωλοτούμπα του Τσίπρα. Πάνω σ’ αυτό το γεγονός, που απετέλεσε κοινό τόπο, έγιναν τα διάφορα σχόλια. Με πιο κακεντρεχές αυτό του βουλιμικού Βενιζέλου, που βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να του παίρνει τη μπουκιά από το στόμα.
 
Δεν γνωρίζουμε αν και πόσο θα κοστίσει στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η θεαματική «προσαρμογή», με το εμετικό γλείψιμο στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και τις συνεχείς δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς το ιμπεριαλιστικό στάτους. Ούτε παίρνουμε τοις μετρητοίς τα «τσιμπημένα» γκάλοπ που υπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες. Σημειώνουμε μόνο, πως όσο λιγότερο κοστίσει πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ η «στροφή προς το ρεαλισμό» τόσο πιο επιτακτικό γίνεται το καθήκον της πολεμικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της κοινωνικής δημαγωγίας. Γιατί αν δεν υπάρχει το πολιτικό κόστος «από τ’ αριστερά», σημαίνει πως υπάρχει κοινωνικό-πολιτικό πρόβλημα και επομένως πρέπει να ενταθεί η πολεμική, να πυκνώσουν οι πολιτικές αποκαλύψεις και οι αναλύσεις επ’ αυτών.
 
Αρκετοί (άλλοι καλοπροαίρετα, άλλοι κουτοπόνηρα) διαμαρτύρονται για τη συνεχή πολεμική μας ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούν πως δεν πρέπει να κάνουμε τόσο σκληρή πολεμική, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ για πολύ κόσμο αποτελεί ελπίδα, το τελευταίο καταφύγιο. Ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να σκληρύνουμε την πολεμική. Γιατί αυτό το «τελευταίο καταφύγιο» δεν είναι παρά μια παγίδα του συστήματος. Η διάψευση αυτής της ελπίδας θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη απογοήτευση, σε ογκωδέστερη αποστράτευση, σε ενίσχυση του φασισμού. Σε συνθήκες κρίσης εκεί οδηγούν την εργαζόμενη κοινωνία και τη νεολαία οι δυνάμεις της κοινωνικής δημαγωγίας και γι’ αυτό πρέπει τα βέλη των επαναστατικών δυνάμεων να στρέφονται ενάντιά τους.
 
Μα είναι κακό να πάρει ο κόσμος μια ανάσα, στο βαθμό που δεν έχουν ωριμάσει οι υποκειμενικές συνθήκες για την επανάσταση; Είναι κι αυτό ένα ερώτημα που ακούμε συχνά, προερχόμενο μάλιστα από τ’ αριστερά. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι, για παράδειγμα, στο εσωτερικό του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου ανθίζουν τέτοιες απόψεις και αναπτύσσονται τάσεις πολιτικής, ακόμη και εκλογικής στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ! Μιλάμε για πλήρη εγκατάλειψη της επαναστατικής προοπτικής, στο όνομα κάποιων μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, η οποία δεν μας αφορά φυσικά και δεν μπορούμε και να τη σχολιάσουμε περαιτέρω, γιατί οι φορείς αυτών των απόψεων δρουν σε επίπεδο «ψιθύρων» και όχι σε επίπεδο δημόσιας κατάθεσης πολιτικών απόψεων.
 
Καταρχάς, ανάσα δεν πρόκειται να υπάρξει, γιατί η πολιτική δεν καθορίζεται από την όποια κυβέρνηση, αλλά από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο που έχουν επιβάλει οι δανειστές. Και ο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό κάνει τη γρήγορη «προσαρμογή» του τελευταίου διαστήματος. Προετοιμάζει το λαό γι’ αυτά που θα ‘ρθουν, αν ποτέ γίνει κυβέρνηση. Ακόμα, όμως, κι αν υποθέταμε ότι μπορεί να υπάρξει μια μικρή ανάσα, τι χαρακτηριστικά θα έχει αυτή; Αν δηλαδή χαλαρώσει λίγο η «κινεζοποίηση», αν αμβλυνθούν κάποιες πλευρές της, για να αποσπαστεί η κοινωνική συναίνεση, θα πρέπει η εργατική τάξη να στήσει τρελό πανηγύρι; Ζητούμενο, δηλαδή, είναι μια μικρή χαλάρωση της βαρβαρότητας και όχι η απαλλαγή από τη βαρβαρότητα; Αντί να εκμεταλλευτούμε την κρίση, «σπρώχνοντας» τα πράγματα προς την ανάπτυξη συνθηκών επαναστατικής κρίσης, θα πρέπει να στοιχηθούμε πίσω από μια διαχειριστική στρατηγική που δεν έχει καν το περιεχόμενο που είχε η διαχειριστική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ το 1974-85; Ομως, εκείνη η περίοδος είναι που πρέπει να μας διδάξει.
 
Το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης υπήρξε το πολιτικό φορτηγό πάνω στο οποίο φορτώθηκε ο εργατικός και λαϊκός ριζοσπαστισμός εκείνης της περιόδου, για να εξατμιστεί μέσα σ’ ένα τέλμα συναίνεσης, που αποσπάστηκε με μερικά ψίχουλα προς την εργατική τάξη, το λαό, τη νεολαία. Το σημαντικό για την αστική τάξη είναι ότι δεν έχασε ποτέ όχι μόνο την εξουσία, αλλά και την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία. Και σ’ αυτό συνέτειναν τα μέγιστα οι ηγεσίες του Περισσού και του «εσωτερικού», που λειτούργησαν σαν αβανταδόροι του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο επιχειρείται να γίνει τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών. Ετσι, ο επαναστατικός δρόμος θα μένει για πάντα κλειστός. Κάθε φορά θα ξεπηδά από το αστικό στρατόπεδο μια δύναμη κοινωνικής δημαγωγίας και θα εγκλωβίζει την εργατική τάξη και το λαό στη διαχειριστική της στρατηγική.
 
Γι’ αυτό, όσοι θέλουν να ζωντανέψουν την επαναστατική προοπτική έχουν καθήκον, πέραν των άλλων, να πολεμήσουν ανελέητα τον βασικότερο εχθρό της σήμερα, τον ΣΥΡΙΖΑ.
 
Πέτρος Γιώτης
 
ΥΓ: Ο μακαρίτης Θανασάκης Κανελλόπουλος, αυτοσαρκαζόμενος με το γνωστό του χιούμορ, είχε πει μια ατάκα που έμεινε: «Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι το αποσμητικό στην τουαλέτα της κυβέρνησης». Παραφράζοντάς το θα λέγαμε: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αποσμητικό στην τουαλέτα του συστήματος. Τις πιο δυνατές δόσεις αυτού του αποσμητικού δίνουν οι διάφοροι αριστεροί μαϊντανοί που τάχαμου ανησυχούν από τη δεξιά στροφή του Τσίπρα και της παρέας του, αλλά δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να καταγράφουν σε ιστοσελίδες τις διαφωνίες τους, με όσο γίνεται πιο προσεκτικό τρόπο (μην προκαλέσουμε και πρόβλημα στο κόμμα). Τα πράγματα είναι απλούστατα. Οταν ως στόχος τίθεται η κυβερνητική εξουσία, όλα τα υπόλοιπα είναι αυτονόητα. Να διοικήσει τον ελληνικό καπιταλισμό θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι να κάνει σοσιαλιστική επανάσταση.

ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 3/2/2013

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger