ΑΠΕΡΓΙΑ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ Πείρα για τη συνέχεια της ταξικής πάλης

Είναι γεγονός ότι η πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση των ναυτεργατών βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης και όχι τυχαία. Ως μια ξεκάθαρη ταξική αντιπαράθεση ανάμεσα στους ναυτεργάτες και τους εφοπλιστές, το πιο αδίστακτο τμήμα του κεφαλαίου, δε θα μπορούσε παρά να κυριαρχήσει στην αστική προπαγάνδα η πολύμορφη αντιδραστική προσπάθεια υπονόμευσης της απεργίας με τα πιο ύπουλα μέσα. Το γεγονός ότι κυβέρνηση και αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν τέτοιες προϋποθέσεις, οδήγησε αναγκαστικά στην επιστράτευση. Και αυτή η δυσκολία των αστών αυτή τη φορά αναδεικνύει πως μπορεί το εργατικό κίνημα να βάζει εμπόδια, να κάνει βήματα προς τα μπρος, χαράζοντας το δρόμο που έχει να διανύσει ως το τέλος, ως την ανατροπή των καπιταλιστών από την εξουσία, ως την κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, προκειμένου να εξαλειφθούν οριστικά οι αιτίες, οι ρίζες της ολοένα και μεγαλύτερης χειροτέρευσης της θέσης της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, συνυφασμένες με το σύστημα της εκμετάλλευσης. Τάση που είναι χωρίς επιστροφή. Τέτοιοι αγώνες βοηθάνε στη συνειδητοποίηση αυτής της τάσης, και ως συμπέρασμα της προηγούμενης πείρας όλων των ταξικών εργατικών αγώνων, αλλά και των πρόσφατων, όπως και της ίδιας της απεργίας των ναυτεργατών.Το πρώτο ζήτημα που βγάζει αυτήν την αναγκαιότητα είναι το ίδιο το πρόβλημα που οδήγησε στην απόφαση για την απεργία και την καθολική συμμετοχή των ναυτεργατών. Ηταν το κυβερνητικό νομοσχέδιο, κομμένο και ραμμένο στις απαιτήσεις των εφοπλιστών για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία, που καταργεί τις Συλλογικές Συμβάσεις, μειώνει τη σύνθεση των πληρωμάτων και σε συνδυασμό με την άρση του καμποτάζ σημαίνει πληρώματα χωρίς δικαιώματα και τεράστια ανεργία, που πολλαπλασιάζει τη φορολογία στους ήδη πενιχρούς μισθούς, που δίνει το δικαίωμα στους εφοπλιστές να βάζουν καράβια για τα νησιά όποτε θέλουν και όσο χρόνο θέλουν, άρα καταδικάζει τα νησιά στην απομόνωση, ενώ παραδίδει τα λιμάνια στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Οι ναυτεργάτες αποφάσισαν να αντισταθούν οργανωμένα ενάντια στο νομοσχέδιο, αντίσταση που αντικειμενικά έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση, όχι μόνο με την κυβέρνηση, αλλά πρώτ' απ' όλα με τους εφοπλιστές, παίρνοντας την υπόθεση στα χέρια τους, με τη μορφή πάλης που οι ίδιοι επέλεξαν, την απεργία.
Αρα η απεργία συνέβαλε στην παραπέρα συνειδητοποίηση ότι ο πραγματικός αντίπαλος είναι οι εφοπλιστές.

Τα βήματα στην οργάνωση

Αυτό το ζήτημα κυριάρχησε και στην προετοιμασία της απεργίας. Τα ναυτεργατικά σωματεία που χρόνια τώρα έχουν δείξει με τη δράση τους ότι είναι οι συνεπείς υπερασπιστές των συμφερόντων των ναυτεργατών κόντρα στους εφοπλιστές και την εξουσία τους, που έχουν συμβάλει στην πράξη για την οργάνωση ναυτεργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών, τραβώντας και άλλες δυνάμεις στους αγώνες, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της πάλης ανάμεσα σε ναυτεργάτες και στο μαύρο μέτωπο εφοπλιστών - κυβέρνησης - κράτους, όργωσαν όλα τα λιμάνια για να κάνουν συσκέψεις και να προετοιμάσουν την απεργία. Πρωταρχικά με τους ναυτεργάτες, αλλά και με τους νησιώτες, και τους φτωχούς αγρότες, ιδιαίτερα της Κρήτης. Κάλεσαν, επίσης, σωματεία και εργατικά κέντρα, ιδιαίτερα στα νησιά, να οργανώσουν πολύμορφη αλληλεγγύη, ενημερώνοντας για το νομοσχέδιο, το ταξικό του υπέρ των εφοπλιστών περιεχόμενο και το γεγονός ότι οδηγεί και τους νησιώτες, αλλά και τους φτωχούς αγρότες, που μεταφέρουν τα προϊόντα τους με καράβια, στην καταστροφή. Ηταν η απαραίτητη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της ταξικής ενότητας των ναυτεργατών, αλλά και της δημιουργίας συνθηκών για έκφραση κοινής δράσης με νησιώτες και φτωχούς αγρότες.
Ολη αυτή η δουλειά συνέβαλε στο να πέσουν στο κενό οι προσπάθειες των αστικών επιτελείων να υπονομεύσουν την απεργία, αλλά και στην πρωτοφανή έκφραση ταξικής λαϊκής αλληλεγγύης έμπρακτα, ακόμη και με απεργίες, όταν ανακοινώθηκε η επιστράτευση. Είναι γεγονός ότι ακόμη και η προσπάθεια να στήσουν απεργοσπασία η κυβέρνηση με την Περιφέρεια της Κρήτης και κάποιους καπιταλιστές αγρότες μαζί με έναν εφοπλιστή, δεν επέδρασε στην υπονόμευση της απεργίας των ναυτεργατών, δεν μπορούσε να το καταφέρει. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση έπεσαν στο κενό προσπάθειες να προσεγγίσουν σε αντιναυτεργατική κατεύθυνση φτωχούς αγρότες της Κρήτης. Από τους οποίους εκφράστηκαν μηνύματα αλληλεγγύης, από το ξεκίνημα της απεργίας. Αλλωστε, είχαν ήδη σε συγκεντρώσεις των δικών τους φορέων συζητήσει με στελέχη των ναυτεργατών για την απεργία.
Η τεράστια αλληλεγγύη είναι παρακαταθήκη για τους αγώνες της εργατικής τάξης, σε μια περίοδο που γίνεται περισσότερο κατανοητό ότι κανένας κλάδος από μόνος του δεν μπορεί να βάλει φρένο, να αποκρούσει τη γενικευμένη επίθεση και τα επιμέρους μέτρα που στρέφονται εναντίον του. Οτι μόνο ο ενιαίος αγώνας όλων των εργαζομένων, σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους των αστικών κέντρων και τους φτωχούς αγρότες, μπορεί σήμερα να δημιουργήσει προϋποθέσεις, για να εμποδιστούν τα χειρότερα, να αποσπαστούν επιμέρους κατακτήσεις, παλεύοντας για ριζικές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Το γεγονός ότι απέναντι στην απεργία των ναυτεργατών η κυβέρνηση δεν κατάφερε να φέρει σε αντιπαράθεση άλλους εργαζόμενους, ή τους φτωχούς αγρότες με τους ναυτεργάτες, το ότι στα νησιά ήταν μεγαλύτερο από άλλες φορές το κίνημα συμπαράστασης στο δίκαιο αγώνα τους, δείχνει και το δρόμο για την εξασφάλιση της ικανότητας της εργατικής τάξης να κατακτά ταξική ενότητα, κοινή δράση απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, να ακυρώνει τις προσπάθειες της κυβέρνησης και των μεγαλοεπιχειρηματιών να διαιρούν και να αποδυναμώνουν το κίνημα.

Θετική πείρα για την προοπτική

Επομένως, στη συγκεκριμένη απεργία έχουμε βήματα εξασφάλισης της ενότητας του κλάδου και έκφραση κάθετης αντίθεσης σε ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο υπέρ των εφοπλιστών. Αρα έχουμε και σπέρματα κατανόησης ότι η αντιπαράθεση είναι πολιτική, αλλά και ότι ο πραγματικός αντίπαλος είναι οι εφοπλιστές, δηλαδή το κεφάλαιο.
Εχουμε, ταυτόχρονα, βήματα στην εξασφάλιση στήριξης από άλλα τμήματα της εργατικής τάξης. Επομένως, βήματα στην κατανόηση ότι κάθε αγώνας ενός κλάδου μπορεί και πρέπει να γίνεται υπόθεση όλης της εργατικής τάξης, να συσπειρώνει δυνάμεις από τους συμμάχους της εργατικής τάξης. Μικρά βήματα, αλλά είναι βήματα μπροστά.
Ταυτόχρονα, οι ναυτεργάτες έβγαλαν πολύτιμη πείρα για το πώς από δω και μπρος μπορούν καλύτερα να οργανώνουν τους αγώνες τους, ανέβασαν τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητά τους, την ενότητά τους, τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας ύπαρξης γερών συνδικάτων με προσανατολισμό εναντίωσης στους εφοπλιστές και την πολιτική που τους ενισχύει.
Ολα αυτά είναι παρακαταθήκη για τους ταξικούς αγώνες που είναι μπροστά και θα είναι πιθανά θυελλώδεις, όχι μόνο για τους ναυτεργάτες, αλλά για ολόκληρη την εργατική τάξη.
Οι ναυτεργάτες, παρά την επιστράτευση, μπήκαν με ψηλά το κεφάλι στα καράβια. Είναι ακόμη πιο πεισμωμένοι και αποφασισμένοι για τους επόμενους αγώνες. Εκαναν βήμα μπροστά στην ωριμότητα που πρέπει να δείχνει το κίνημα σε κάθε φάση του αγώνα. Είναι νικητές, ηττημένη στη λαϊκή συνείδηση είναι η κυβέρνηση. Ηταν μια φάση του αγώνα που ακόμη και αν ανάγκαζε τώρα την κυβέρνηση να αποσύρει το εφοπλιστικό νομοσχέδιο, δε θα έφταναν στο τέλος. Δηλαδή, στην πραγματικότητα που δε θα έχουν εφοπλιστές στο κεφάλι τους, αντεργατικές κυβερνήσεις και κράτος των καπιταλιστών. Και τέτοιοι αγώνες πρέπει να ωριμάζουν αυτήν την προοπτική. Τα βήματα που έγιναν μ' αυτήν την απεργία έτσι πρέπει να κατανοηθούν. Η γενίκευση αυτής της πείρας μπορεί να βοηθήσει στην αναγκαιότητα συγκέντρωσης των δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Στο δρόμο για την εξασφάλιση της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, της κοινωνικής συμμαχίας. Αλλά υπάρχει και ένα ακόμη ζήτημα. Το κίνημα δεν αρκεί να έχει στόχους πάλης για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων στο σύστημα. Οσο και αν αυτό είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, αυτή πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στους καπιταλιστές ως τάξη. Αρα το κίνημα πρέπει να διαμορφώνει και να έχει πρόγραμμα ρήξης, μέσα από τους αγώνες. Πρέπει να έχει και στόχο πολιτικό. Και ο πολιτικός στόχος δεν μπορεί να είναι μία άλλη κυβέρνηση. Μια άλλη κυβέρνηση με τους επιχειρηματικούς ομίλους να έχουν την ιδιοκτησία, δηλαδή να κουμαντάρουν την οικονομία, να έχουν την εξουσία, θα εφαρμόζει πολιτική υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων. Επομένως, το κίνημα πρέπει να έχει πολιτικό στόχο μία άλλη, την εργατική, λαϊκή εξουσία. Σ' αυτό πρέπει να κατατείνει η πολιτικοποίηση των αγώνων. Αλλωστε, τα όρια των συνδικαλιστικών αγώνων είναι πεπερασμένα. Ιδιαίτερα στις σύγχρονες συνθήκες με τις τεράστιες δυσκολίες της αναπαραγωγής των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που οξύνει στο έπακρο η καπιταλιστική οικονομική κρίση, όπως και η συνεχής όξυνση των ανταγωνισμών, κάνει το κεφάλαιο άκρως επιθετικό, αδίστακτο, ενάντια στην εργατική τάξη. Δεν έχει περιθώρια να κάνει κάποιες παραχωρήσεις για την ανακούφισή της, ίσα ίσα το αντίθετο. Ακόμη και αν κάνει θα είναι τόσο πρόσκαιρες και ανεπαίσθητες που θα φέρουν, σε επόμενη φάση, ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή των εργατών. Αυτή η τάση είναι που προβάλλει την επικαιρότητα της ανάγκης να αλλάξει τάξη στην εξουσία. Και απ' αυτήν την άποψη οι ταξικοί αγώνες πρέπει να επιδρούν αποφασιστικά και στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και στη συνειδητοποίηση της κατάκτησης από το κίνημα του πολιτικού στόχου για την εργατική, λαϊκή εξουσία.