Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Περί ανέργων και εξέγερσης...

Ένα τεράστιο κοινωνικό πεδίο είναι η ανεργία. Όσοι έχουν μείνει χωρίς εργασία αποτελούν τους σύγχρονους σκλάβους που παράγει με το σωρό ο καπιταλισμός. Εκατοντάδες άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και γίνονται καθημερινά θύματα των μικρο αφεντικών τα οποία, έχοντας κατορθώσει να έχουν συσσωρευμένο χρήμα με διάφορους τρόπους, καταφέρνουν να κρατούν ανοικτό το κατάστημα τους και επωφελούνται από τα κανιβαλικά μέτρα του κράτους για να εκμεταλλεύονται στο έπακρο την δυστυχία όσων είναι άνεργοι.
Το ζητούμενο σε αυτό το άρθρο δεν είναι πως αυτή η μεγάλη κοινωνική ομάδα ανθρώπων θα μπορέσει να επανενταχθεί στην αγορά εργασίας και να γίνει ένα καινούργιο εργαλείο στην οικονομία, αλλά πως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν εξεγερσιακή συνείδηση. Αρκετοί είναι αυτοί που μιλούν για ταξική πάλη χωρίς να αναφέρονται στους εξαθλιωμένους και τους απομονωμένους από την σύγχρονη δουλεία, θεωρώντας πως δεν αποτελούν ταξικό μέρος της κοινωνίας, ή ακόμα ακόμα υιοθετούν μια αλαζονική στάση όταν αναδεικνύεται κατά καιρούς η ανεργία ως επίκαιρο πρόβλημα. Εδώ είναι και το προβληματικό. Δεν μπορούμε να μιλούμε για εξεγερσιακές διαδικασίες, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τους άνεργους. Και γενικά ο ταξικός διαχωρισμός με βρίσκει απέναντι. Καθώς αυτός ο προσδιορισμός δεν ανταποκρίνεται πλέον στην πραγματικότητα. Η πληθώρα μικρο αφεντικών και μικροαστών έχει σχεδόν εξαφανίσει την ταξική συνείδηση. Για του λόγου το αληθές στην δεκαετία του 90 υπήρχαν αρκετοί που δίσταζαν να πουν οτι είναι πχ υδραυλικοί και μετονόμαζαν το όνομα του επαγγέλματος με ένα αποδεκτό όρο σύμφωνα με τις επιταγές του νεοπλουτισμού που έτρεχε πριν από 20 χρόνια. Αποτέλεσμα της σύγχυσης που έφερε το εύκολο χρήμα μέσω καρτών και δανείων να εξαφανιστούν τα παραδοσιακά επαγγέλματα είτε αφορούσαν την βαριά βιομηχανία είτε την πρωτογενή παραγωγή προϊόντων, καθώς το εύκολο χρήμα αντικαθιστούσε τα ανθρώπινα χέρια με νέες τεχνολογίες παραγωγής προϊόντων. Εγώ λοιπόν προτιμώ να κάνω λόγο για εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Οι άνεργοι αλλοδαποί και ντόπιοι αποτελούν εν δυνάμει ένα καζάνι που βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί. Ενώ στον εργασιακό τομέα λίγο πολύ μπορούν τα υποκείμενα να αναγνωρίσουν το ένα το άλλο με σημείο αναφοράς το εργασιακό τους αντικείμενο, οι άνεργοι δεν μπορούν να αποκτήσουν ένα σημείο αναφοράς, καθώς η μικροαστική τους αντίληψη δεν τους αφήνει να φανερώσουν την συνθήκη που ζούν. Όποτε κάθε προσδοκία μαζικοποιήσης και συλλογικοποίησης τους μικραίνει σημαντικά. Κάθε πολιτική και ριζοσπαστική προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση απο πολιτικά υποκείμενα δυσκολεύει καθώς και η δυναμική αυτής είναι ελάχιστη, αλλά και η απεύθυνση των δράσεων τους χτυπά πάνω στο γκεμπελικό τοίχος απομόνωσης κράτους και αφεντικών.
Είναι ίσως πολύ εύκολο να υποκινήθεί μια μάζα ανθρώπων η οποία ζεί κάτω απο το όριο όχι μόνο της φτώχειας αλλά και της αξιοπρέπειας, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση είτε αυτή αφορά φασιστικές διεξόδους με τους όποιους λαϊκισμούς που κρύβουν το μισάνθρωπο ναζιστικό μένος, είτε αυτή αφορά προσωρινές οικονομικές παροχές με οποιοδήποτε κόστος. Μια συνθήκη που οδηγεί με ακρίβεια σε κανιβαλικές καταστάσεις κοινωνικού εμφυλίου όπου ο ένας θα στραφεί εναντίον του άλλου.
Είναι ανάγκη λοιπόν στις παρεμβάσεις και δράσεις του ριζοσπαστικού ανατρεπτικού χώρου, να δοθεί αρκετή δυναμική προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή μια απεύθυνση δράσεων που θα δίνει στοχευμένα την δυνατότητα προς τους άνεργους να γίνουν φορείς εξεγερσιακών διαδικασιών. Μια πολιτική προσέγγιση του προβλήματος της ανεργίας που προταγμά της δεν θα είναι η επανένταξη στην σκλαβιά του καπιταλισμού αλλά η αυτοοργάνωση των ίδιων και η συνδιαμόρφωση αυτών με άλλα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας προς την σύγρκουση με την κυριαρχία και την ενίσχυση του "εσωτερικού" εχθρού...

ΥΓ σε καμία περίπτωση δεν παραβλέπω την δράση των παρών συλλογικοτήτων των ανέργων στην Αθήνα, Απλα διατυπώνω έναν συνολικό προβληματισμό...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger